บทที่ 42 คว้าน้ำเหลว
“ถูกต้องๆ เพราะสาเหตุนี้ จากนั้นผมก็คิดหาวิธีที่จะขายที่ดินผืนนี้ออกไป ก็ประจวบกับพอดีที่……คุณชิวมาหาผม”
หวางต้าจาวพูดถึงตรงนี้ก็ก้มหน้าลง น้ำเสียงก็จ๋อยลง “คุณเนี่ยครับ ถ้าคุณรู้สึกว่าที่ผืนนี้ไม่ดี งั้นคุณก็คืนให้ผม ผมจะคืนเงินเต็มจำนวนให้!”
ว่าไปแล้วที่หวางต้าจาวยักยอกเงินหลวงทุนบริษัท ก็เพราะอยากจะทำงานใหญ่ ถึงได้ทำเรื่องแผลงๆ ออกมา
นี่ถ้าคุณลุงรู้เข้า เขาต้องจบเห่แน่
ตอนนี้เขาอุตส่าห์ได้เงินก้อนมาชดเชยกลับไปแล้ว ยังต้องออกเงินตัวเองอีก เช่นนี้ไม่เท่ากับเอาตะกร้าสานไปตักน้ำ ขโมยไก่ไม่สำเร็จยังต้องเสียข้าวอีกกำมืออีกเหรอ? (เป็นการเปรียบเปรยว่าคว้าน้ำเหลว)
“ผมบอกแล้วไง ไม่ต้องการให้คุณทำอย่างนี้ เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง”
พอเนี่ยเฟิงพูดจบไม่ทันที่หวางต้าจาวจะถามว่าจะจัดการอย่างไร เขาก็วางสายไป
หวางต้าจาวรู้สึกแปลกใจอยู่อย่าง แต่พอมาคิดดู นี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะบงการได้ ดังนั้นเขาไม่ยุ่งจะดีกว่า
เนี่ยเฟิงพอออกจากห้องน้ำมาใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม “พี่ใหญ่ แล้วเราจะไปไหนกันต่อ?”
ชิวมู่เฉิงเมื่อกี๊คิดอยู่ตลอดว่าเรื่องนี้จะทำอย่างไร “ฉันจะไปถามดูอีกที”
“งั้นผมจะไปกับพี่ใหญ่ด้วย!”
เนี่ยเฟิงที่ภายนอกดูเหมือนผู้ชายที่ไม่มีความทุกข์ร้อน อยู่เคียงข้างชิวมู่เฉิงที่มีเรื่องหนักใจ เขามองดูพี่ใหญ่กลุ้มใจกับเงินหลักล้าน ก็รู้สึกไม่สบายใจ อยากให้รู้ว่าเขาเป็นราชามังกรที่รวยทัดเทียมประเทศๆ หนึ่งได้เลย
เขาอยากแจกเงินพันล้านให้พี่สาวทั้งหลายได้ใช้ อีกอย่าง เงินพันล้านสำหรับเขาแล้วก็เป็นแค่ขนเส้นเดียวในบรรดาวัวเก้าตัว (เปรียบเปรยว่าเป็นเศษเสี้ยวของสมบัติที่มีอยู่)
ว่าแต่ถ้าเขาทำอย่างนี้จริงๆ อาจจะทำให้พี่สาวเสียศักดิ์ศรี เนี่ยเฟิงคลุกคลีกับพวกเขามานาน แน่นอนต้องรู้ว่านิสัยของพี่สาวแต่ละคนไม่เหมือนกัน โดยเฉพาะพี่ใหญ่
เธอเหมือนเป็นคนไม่รู้สึกอะไร แต่ความจริงเป็นคนที่ถือศักดิ์ศรีมาก
พอเห็นชิวมู่เฉิงกลับมาอีกครั้ง ใบหน้าของลิซานเผ้าก็เผยรอยยิ้มออกมา “ท่าทางคุณชิวคงจะคิดออกแล้ว จะจ่ายเงินใช่ไหม?”
“ขอโทษด้วย ผู้อำนวยการลิ ช่วงนี้ฉันไม่สามารถหาเงินก้อนนี้ออกมาได้ คุณก็รู้ว่ามันเป็นจำนวนน้อยไม่น้อย……”
หลังจากลิซานเผ้าได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนทันที “ถ้าคุณหาเงินไม่ได้ แล้วกลับมาหาผมทำไม เวลาของคนมีค่านะ”
“ทำไมคุณถึงพูดจาน่าอัดอย่างนี้นะ?”
เนี่ยเฟิงที่อยู่ข้างๆ เหลือกตาขาวมองบนใส่ ลิซานเผ้าไม่พอใจขึ้นมาทันที “นายมันก็แค่ไอ้กระจอก”
ชิวมู่เฉิงได้ยินซานลิเผ่าว่าน้องชายตัวเองเช่นนี้ก็โมโห “ผู้อำนวยการลิช่วยให้เกียรติกันด้วย”
“ผมไม่เห็นต้องให้เกียรติอะไรพวกคุณ บริษัทของคุณมันก็แค่บริษัทเล็กๆ ออกจากตระกูลชิวแล้วคุณไม่เหลืออะไร ผมไม่ได้เป็นคนเรียกพวกคุณมา จะมาขอร้องกันก็ช่วยทำท่าทางให้ดีด้วย! ถ้าไม่มีเงินก้อนนี้มาให้ก็ได้ ถึงเวลานั้นให้หุ้นผมก็แล้วกัน พอห้างร้านเสร็จ ผมขอสักสิบร้านก็แล้วกัน!”
“ผมว่าคุณอย่าเป็นผู้อำนวยการเลย ไปเป็นโจรจะดีกว่า ในธนาคารมีเงินตั้งเยอะ ไปปล้นในนั้นเลยดีกว่าไป!”
เนี่ยเฟิงอดทนมาตั้งแต่เมื่อครู่ มองดูไอ้หัวหมูตอนนี่ ความโกรธก็พลุ่งพล่าน อีกทั้งเจ้าลิซานเผ้าก็ใช้สายตาลวนลามมองดูพี่ใหญ่ของเขา
“ในเมื่อท่าทางคุณเป็นอย่างนี้ งั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องร่วมมือกับคุณ แต่ขอพูดแบบไม่เข้าหูไว้ก่อนก็แล้วกัน ถ้าถึงเวลาพวกคุณคิดจะมาขอร้องผม ผมคงไม่รับปากแล้ว!”
“ผู้อำนวยการลิ ฉันให้เกียรติคุณถึงได้เรียกคุณว่าผู้อำนวยการ อย่าคิดว่าเป็นคนของเว่ยซื่อกรุปแล้วจะยิ่งใหญ่ สายลมสายน้ำย่อมแปรผัน อย่าดูถูกคนหนุ่มสาวว่าจน ถึงตอนนี้บริษัทฉันจะไม่ใหญ่ แต่ต้องมีสักวันที่ฉันจะเหยียบอยู่บนหัวพวกคุณ”
ชิวมู่เฉิงก็ไม่ใช่คนที่ใครจะเอานิ้วมาบี้ก็ได้
“โอ้โฮ! งั้นก็ต้องรอดูกันหน่อยแล้ว!”
พอลิซานเผ้าพูดจบก็เหลือกตาขาวมองบน “ส่งแขก!”
จากนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งพรวดพราดเข้ามา
เดิมทีชิวมู่เฉิงว่าจะผละตัวออกมาแล้ว เธอไม่อยากให้น้องชายต้องลำบากด้วย
แต่นึกไม่ถึงว่าพวกเขาถูกขวางไว้อย่างหนาแน่น มีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาจากข้างนอก นับคร่าวๆแล้วประมาณ15-16คน
มือของคนที่เป็นหัวโจกถูกพันด้วยผ้าก๊อซพันแผลอย่างหนา “คุณลิแย่แล้วครับ เราเจอตอแข็งเข้าให้แล้ว!
คนที่พรวดพราดเข้ามาไม่ใช่ใครอื่น แต่คือเจ้าหัวแบน
เนี่ยเฟิงเลิกคิ้วขึ้น ใบหน้าปล่อยรอยยิ้มร่า เขาเรียกว่าสวรรค์มีทางไม่เดินแต่นรกไม่มีประตูกลับบุกเข้ามา
ทันทีที่เจ้าหัวแบนเห็นเนี่ยเฟิง ก็ขนลุกไปทั่วทั้งตัว!
เขารีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว ตกใจอย่างที่เรียกกันว่าตัวสั่นงันงก!
ชิวมู่เฉิงเห็นคนกลุ่มนี้ก่อนนี้ที่ทุบรถเธอที่ People & Spring จากนั้นเธอก็เชื่อมโยงถึงท่าทีของลิซานเผ้าเมื่อครู่ เธอฉลาดซะขนาดนั้น จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเรื่องราวเป็นยังไง
“ที่แท้ทั้งหมดนี้เป็นแผนการของคุณ!”
มิน่าเขาถึงกล้าเรียกราคาสูงลิ่ว ที่แท้พวกเขาก็เป็นพวกเดียวกัน!
พอลิซานเผ้าเห็นแผนการล้มเหลว กลับไม่โมโห “รู้ แล้วยังไง! ฟังนะชิวมู่เฉิง ที่ดิน People & Spring ผืนนั้นแม้จะเป็นของคุณ แต่ไม่สามารถลงมือพัฒนาได้ ก็จะเสียเปล่าคามือคุณ! คนของผมจะไปก่อกวนคุณตลอดเวลา ขัดขวางการพัฒนาของคุณ! เว้นแต่คุณจะทำตามข้อเรียกร้องของผม!”
ไม่เสียแรงที่พวกนี้ร่ำรวยกัน แต่ละคนเป็นพวกตัวโกงกันทั้งนั้น
“ขอโทษด้วยคุณลิ สิ่งที่คุณพูดเมื่อครู่ผมบันทึกไว้ในมือถือหมดแล้ว มีอะไรไว้ไปคุยกันในศาลก็แล้วกัน!”
เนี่ยเฟิงส่ายมือถือของเขา
“ไอ้พวกเศษสวะทำอะไรอยู่? ยังไม่รีบจัดการมันอีก!”
ลิซานเผ้าขึ้นเสียง “คุณคิดว่าที่นี่เป็นที่ไหน! นี่มันถิ่นของผม ผมจะให้คุณเอาหลักฐานพวกนี้ออกไปได้เหรอ? ฝันไปเถอะ!”
พวกที่เคยเห็นความร้ายกาจของเนี่ยเฟิง ต่างมองหน้ากัน ไม่กล้าลุย
ลิซานเผ้าคาบบุหรี่ไว้ ควักเงินแสนหยวนออกมาจากลิ้นชัก “ใครที่หักมือมันแย่งมือถือมาได้ เงินก้อนนี้ก็เป็นของคนนั้น!”
อย่างว่าเงินหนาผู้กล้าก็มา คนพวกนั้นพอเห็นเงินตาก็โตกัน เป็นพวกผีพนันกันทั้งนั้น ตอนนี้เสียพนัน เป็นหนี้ก้อนโต แต่ละคนตาร้อนมองเงินก้อนนี้ อย่างกับได้เจอพ่อแท้ๆ ของตัวเอง
“ฉันขอสู้ตายเว้ย!”
“ใครกล้าแตะต้องเขา!”
ชิวมู่เฉิงขวางหน้าเนี่ยเฟิง แต่คนพวกนั้นเสียสติไปแล้ว แต่ละคนเหมือนหมาป่าได้กลิ่นคาวเลือด กระโจนมาทางพวกเขา!
แม้ชิวมู่เฉินจะแต่งชุดสูท แต่มือไม้ก็ยังคล่องแคล่ว เห็นแต่เธอปล่อยหมัดคลื่นน้ำออกมาอย่างรวดเร็ว!
เนี่ยเฟิงร้องเชียร์อยู่ข้างๆ “พี่ใหญ่สู้ๆ!”
แต่ความจริงเขาได้แอบกำลูกหินจำนวนหนึ่งจากข้างกระถางดอกไม้ ดีดไปที่หัวเข่าและข้อมือคนพวกนั้นแล้ว
