บทที่ 80 คดในข้องอในกระดูก
พอคางเมิ่งได้ยินคำชม เธอก็เผยรอยยิ้มที่หวานแหววออกมา
“ขอบคุณที่คุณชอบค่ะ ต่อไปฉันจะพยายามให้มากขึ้นกว่านี้ค่ะ!”
“แต่น่าเสียดายนะ ผมแค่รู้สึกว่าความสามารถในการแสดงกับรูปร่างหน้าตาแบบคุณควรที่จะได้รับบทนางเองมากกว่านะครับ”
คางเมิ่งถึงกับตาโต “ขอบคุณค่ะนายหลัว แต่ฉันคิดว่าตัวเองยังต้องพัฒนาอีกเยอะเลยค่ะ!”
หลัวปินจ้องเข้ามาในตาของคางเมิ่งพร้อมกับความคาดหวังในแววตา
ก่อนหน้านี้ตอนที่มาแคสหน้ากล้องเขาก็ได้สังเกตเห็นคางเมิ่งแล้ว เพราะคางเมิ่งนั้นหน้าตาหวานแหววและน่ารักมาก
โดยเฉพาะตอนที่ยิ้มเห็นแล้วก็ต้องเคลิบเคลิ้ม เด็กสาวที่ใสซื่อแบบนี้หลัวปินถูกใจเป็นที่สุด
แต่ว่า เนื่องจากคางเมิ่งเป็นนักแสดงของค่ายอื่น หลัวปินจึงทำอะไรไม่ได้
แต่โชคดีที่พวกเขามีซีรี่ย์เรื่องหนึ่งที่มาลงทุนในนี้พอดี ประจวบกับคางเมิ่งมาแคสด้วย เขาจึงรีบสั่งให้ผู้กำกับเลือกคางเมิ่งก่อนเป็นอันดับแรกเลย
ส่วนคางเมิ่งนั้นไม่ได้รู้อะไรกับเขาเลย
“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณคุยกันก่อนเลย ผมขอตัวก่อนนะ!”
ผู้ชายที่เพิ่งคุยกับหลัวปินเมื่อกี้ได้ยิ้มออกมาอย่างมีความนัย เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเลย
คางเมิ่งรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย แต่เอเจนซี่ยังอยู่ข้างๆ เธอ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“ฉันมารบกวนเวลางานของคุณรึเปล่าคะ?”
“ไม่เป็นไรครับ ผมกับเขาเราแค่คุยเล่นกันเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรสำคัญเลยครับ ช่วงนี้ที่เรามีซีรี่ย์อยู่หลายเรื่องเลย คุณอย่ารับบทอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ?”
คางเมิ่งกะพริบตาปริบๆ จากนั้นก็ส่ายหน้าอย่างเขินๆ “ตอนนี้ฉันยังแสดงอยู่ในกองถ่ายอยู่เลย ฉันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น”
“ไม่เป็นหรอกครับ อนาคตยังมีโอกาสแบบนี้รอคุณอยู่อีกเยอะแยะเลยครับ ซีรี่ย์พวกนี้สามารถรอจนคุณถ่าย《ชิงผิงเลิก》จบแล้วค่อยมาเล่นก็ได้ครับ
คางเมิ่งกำลังเข้าใจว่าหลัวปินคงชื่นชมฝีมือการแสดงของเธอจริงๆ ในใจจึงรู้สึกตื้นตันมาก “ขอบคุณมากเลยนะคะนายหลัว ฉันจะทำสุดความสามารถเลยค่ะ!”
เอเจนซี่ที่อยู่ข้างๆ เห็นหลัวปินส่งสัญญาณมือให้ เขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณคุยกันไปก่อนนะครับเดี๋ยวผมไปเอาเครื่องดื่มให้!”
หลังจากที่เอเจนซี่ออกไป คางเมิ่งก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจแล้ว ชายหญิงอยู่กันในห้องสองต่อสอง ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูคนอื่นเข้ามันคงไม่ดีกับชื่อเสียงของเธอแน่ๆ อีกอย่างเธอเพิ่งจะรับงานไปด้วย แบบนี้ก็ยิ่งดูแย่เข้าไปใหญ่
คางเมิ่งลุกขึ้นเพื่อหวังจะออกไป แต่หลัวปินกลับดึงมือเธอเอาไว้
เขาออกแรงเบาๆ คางเมิ่งก็ล้มไปอยู่บนตัวของหลัวปินแล้ว!
คางเมิ่งส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ “คุณคิดจะทำอะไร!”
“คุณเองก็อยากได้รับโอกาสสักครั้งไม่ใช่เหรอครับ? โอกาสที่ว่ากำลังวางอยู่ตรงหน้าแล้ว! คุณไม่คิดจะไขว่คว้ามันไว้หน่อยเหรอครับ?!”
คางเมิ่งนึกไม่ถึงเลยว่า คนที่ดูเรียบร้อยอย่างหลัวปินจะเปลี่ยนสีหน้าได้เร็วขนาดนี้!
“คุณปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน! ฉันไม่ต้องการโอกาสจากคุณ!”
“อย่าแกล้งทำตัวใสซื่อหน่อยเลย! ในวงการนี้ไม่มีใครใสซื่อจริงๆทั้งนั้นแหละ! อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ! ว่าผู้หญิงอย่างพวกคุณน่ะเพื่อชื่อเสียงแล้วก็ยอมทำได้ทุกอย่างไม่ใช่เหรอ? เลิกแสดงได้แล้ว!”
หลัวปินกอดเอวของคางเมิ่งไว้ เพื่อหวังที่จะเผด็จศึกคางเมิ่ง
แต่ว่าคางเมิ่งก็ขัดขืนอย่างสุดกำลัง ในขณะที่คางเมิ่งกำลังดิ้นรนอยู่นั้น มือของเธอก็เผลอไปตบหน้าหลัวปินเข้าทีหนึ่ง!
“นังสารเลว! นี่เธอกล้าตบฉันเหรอ! แม่งเอ๊ย!”
หลัวปินเดือดดาลขึ้นมาทันที! เขาโมโหสุดขีด! เขาผลักตัวคางเมิ่งออก จากนั้นก็เหวี่ยงแขนตบไปอย่างแรง!
คางเมิ่งตกใจอย่างแรง! ในขณะที่คางเมิ่งหวาดกลัวจนหลับตาลงเพื่อน้อมรับความเจ็บปวดอยู่นั้น แต่ฝ่ามือของเขาก็ไม่ได้ลงมาโดนเธอ
หรือเขาจะกลับใจได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?
คางเมิ่งค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วก็เห็นเงาของใครบางคนยืนบังเธอเอาไว้
คางเมิ่งอึ้งไปแปบหนึ่ง แล้วเธอก็รีบเงยหน้าขึ้นมามอง คนๆ นี้คือ……เนี่ยเฟิงเหรอ?!”
เนี่ยเฟิงกำมือของหลัวปินเอาไว้ แล้วพูดด้วยเสียงที่เย็นชาว่า
“ใครอนุญาตให้คุณทำร้ายเธอ?”
“แกเป็นใคร!”
หลัวปินพูดด้วยความกระวนกระวาย และตะโกนออกไปด้านนอกด้วยความเกรี้ยวกราดว่า “ไอ้พวกโง่! ไม่มีใครหยุดมันได้เลยรึไง!”
เอเจนซี่ถูกอัดจนกองอยู่กับพื้นไปแล้ว! เขานอนอยู่หน้าประตู ตอนแรกเขาก็ตั้งใจจะหยุดเนี่ยเฟิงอยู่ แต่เนี่ยเฟิงมาอย่างกับพายุ ใครจะไปหยุดได้ล่ะ!
“เมื่อกี้มือข้างไหนของคุณไปโดนตัวเธอเข้า?”
เนี่ยเฟิงหรี่ตา “ไม่คิดจะบอกใช่มั้ย? ถ้าอย่างนั้นผมก็จะหักมันทั้งสองข้างเลยแล้วกัน”
พอเนี่ยเฟิงออกแรง หลัวปินก็โอดครวญด้วยความเจ็บปวดทันที!
“ฉะ! ฉันเป็นถึงลูกชายคนเดียวของหนึ่งในสี่ผู้ทรงอิทธิพลเลยนะ! ถ้าแกกล้าทำอะไรฉัน! พ่อฉันต้องไม่ปล่อยแกไว้แน่!”
คางเมิ่งสีหน้าซีดเผือด! ตระกูลหลัว! บริษัทการสื่อสารจินไห่เป็นของพวกเขา!
เธอรีบลุกขึ้นมาอย่างร้อนรน จากนั้นก็เข้าไปกอดเนี่ยเฟิงเอาไว้ “เสี่ยวเฟิง! อย่าทำอะไรเขานะ! แกใจเย็นๆ ก่อน! ฉันไม่เป็นไร! เขายังไม่ทันได้ทำอะไรฉันเลยเรารีบไปกันเถอะ!”
เนี่ยเฟิงขมวดคิ้วอย่างแรง ตอนนี้เขามีใจอยากฆ่าแล้ว ถ้าเขาไม่รีบตามมาคงเกิดเรื่องกับคางเมิ่งไปแล้ว
แต่ตอนนี้คางเมิ่งกลับมาห้ามเขาเนี่ยนะ? เขาไม่มั่นใจเลยว่าจะสามารถหยุดตัวเองได้ไหม
“เสี่ยวเฟิง! นี่แกไม่เชื่อฟังพี่สาวแล้วใช่มั้ย! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! หยุด!”
เนี่ยเฟิงสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ปล่อยมือออก
แต่หลัวปินที่ไม่รับรู้ทั้งนั้นว่าตัวเองได้ทำอะไรผิดไป เขาแค่รู้สึกโกรธมาก เขาพุ่งตัวมาข้างหน้า แล้วชกหมัดไปเพื่อหวังจะอัดหน้าเนี่ยเฟิง
ใครจะไปคิดว่าเนี่ยเฟิงกลับเร็วกว่า เขาถีบใส่หลัวปินในทันที จนหลัวปินถึงกับหงายหลังไปเลย
หลัวปินกระเด็นออกไปไกลสองเมตร ไปคาอยู่ตรงโซฟา ชนเข้ากับโต๊ะชา สภาพดูไม่ได้เลย!
คางเมิ่งตกใจจนหน้าซีด “เสี่ยวเฟิง เรารีบไปเถอะ! ฉันไม่เป็นไร!”
“ถือว่าคุณยังโชคดีนะที่พี่เจ็ดผมไม่เอาเรื่องคุณ”
เนี่ยเฟิงทิ้งท้ายคำนั้นไว้ด้วยความไม่พอใจ จากนั้นเขาก็ถูกคางเมิ่งดึงตัวไป
ที่ชั้นล่าง คางเมิ่งสีหน้าซีดเซียว นั่นมันคุณชายของบริษัทการสื่อสารจินไห่เลยนะ เมื่อกี้พวกเธอคงไปล่วงเกินพวกเขาเข้าแล้วแน่ๆ บริษัทการสื่อสารจินไห่นั้นเป็นคนควบคุมสื่อทั้งหมดของที่นี่ ถ้าไปมีเรื่องกับพวกเขา ต่อไปเธออาจจะโดนแบนเอาก็ได้
“พี่เจ็ดครับ ทำไมสีหน้าของพี่ถึงดูแย่แบบนี้เหรอครับ?”
เนี่ยเฟิงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
คางเมิ่งส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เรากลับกันก่อนดีมั้ย?”
“กลับเหรอครับ? แต่งานประมูลยังไม่เริ่มเลยแล้วจะให้ไปได้ยังไงล่ะครับ?”
เนี่ยเฟิงกะพริบตาปริบๆ แล้วถามไปด้วยความสงสัย
“โอ๊ย ไม่ร่วมงานแล้ว! ไปเถอะไปเถอะ! ตอนนี้ฉันแค่อยากกลับไป……”
“แต่……”
“อยากกลับเหรอ?! ไม่มีประตูให้ออกหรอก!”
ในตอนนั้นเอง หลัวปินก็เดินกุมท้องลงมาจากชั้นสองพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเผือด
เสียงพูดของเขาได้ดึงดูดความสนใจของระดับสูงคนอื่นเข้า ผู้คนต่างพากันมองมาทางนี้
“ไอ้เด็กเวร! ทำร้ายคนอื่นแล้วคิดหนีเหรอ? รปภอยู่ไหน! รออะไรอยู่! ยังไม่รีบจับมันมาให้ฉันอีก!”
คางเมิ่งตกใจจนสะดุ้ง แต่เธอก็ยังก้าวออกมายืนอยู่ข้างหน้าเนี่ยเฟิงด้วยสัญชาตญาณ “หลัวปิน! คุณเป็นคนลงมือก่อนนะ!”
เธอเองก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว! โดนแบนก็โดนแบนสิ! จะให้เธอทนดูเนี่ยเฟิงถูกรังแกได้ยังไงกัน!
อีกอย่าง ทุกอย่างที่เนี่ยเฟิงทำไปก็เพื่อช่วยเธอทั้งนั้น ถ้าเมื่อกี้เนี่ยเฟิงไม่เข้ามาช่วย เธอคงถูกหลัวปืนย่ำยีไปแล้ว!
“เหลวไหล! ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนมาเสนอตัวให้ฉันแท้ๆ สมยอมทั้งคู่ ทำไม? เธอคิดจะแบล็คเมล์กันรึไง?”
คางเมิ่งหน้าซีดอีกครั้ง เธอมองหลัวปินด้วยสายตาที่เชื่อไม่ลง คนๆ นี้มันหน้าด้านขนาดไหนกันเนี่ย?!
พอทุกคนเห็นอย่างนั้น ก็หันไปซุบซิบกันทันที
