บทที่ 180 ฆ่าคนอย่างเลือดเย็น
สองตาคู่นั้นของเธอเปล่งประกายมาก ราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่างอยู่?
“หยุดมองได้แล้ว ยังไม่รีบขึ้นเรือไปขนย้ายสินค้าอีก?”
เธอถูกคนผลักจากข้างหลัง ถูกบังคับให้ขึ้นไปบนเรือ
รูปร่างของเธอเล็กบางกว่าผู้ชายคนอื่นๆมาก แต่เวลาทำงานกลับกระฉับกระเฉงว่องไวสุดๆ
“นั่นมันใครกัน?”
ผู้ชายชุดสูทรองเท้าหนังสองสามคนกำลังมองตรวจสถานการณ์ของเรือขนส่งสินค้าแต่ละลำอยู่
“เถ้าแก่เฉิน ที่คุณพูดถึงคือคนงานขนย้ายสินค้าที่มาใหม่ ช่วงนี้สินค้าเยอะมากๆ ถ้าไม่เพิ่มกำลังพล ไม่ไหวแน่นอน……”
หัวหน้าคนงานที่อยู่ข้างๆยืนบิดๆมือพร้อมกับพูดขึ้น
“ตรวจสอบอย่างละเอียดดีแล้วยัง? หรือไม่รู้ว่าเถ้าแก่เฉินไม่ชอบให้มีคนแปลกหน้ามาขนย้ายสินค้าของเขา ถ้าเกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้นมาพวกคุณรับผิดชอบไหวไหม?”
หัวหน้าคนงานสีหน้าเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่ดูไม่ได้“ตรวจสอบรายละเอียดมาเรียบร้อยแล้ว การศึกษาไม่สูงจบแค่ชั้นประถม ตอนนี้เพิ่งจะอายุสิบเจ็ดสิบแปดปี ก็มาทำงานแล้ว แถมยังเป็นคนหูหนวกตาบอดอีกด้วย”
แค่เป็นคนที่หูหนวกตาบอดอ่านหนังสือไม่ออกก็ทำให้หัวหน้าคนงานพอใจแล้ว ดังนั้นหัวหน้าคนงานจึงรับหมอนี่มาอย่างไม่มีลังเลเลยแม้แต่น้อย
แถมหมอนี่ก็ขยันขันแข็งมากๆ คนเดียวสามารถทำงานเท่ากับคนสามคนได้เลย มีพละกำลังมากสุดๆ
เถ้าแก่เฉินพยักหน้า“ในเมื่อพวกคุณบอกว่าไม่มีปัญหา ถ้าอย่างนั้นผมก็เชื่อพวกคุณก็แล้วกัน”
เถ้าแก่เฉินพูดพลางเดินตรงไปข้างหน้า พวกเขาไม่ได้สังเกต ว่าสายตาของหยูจิงหงกำลังชำเลืองมองพวกเขาอยู่
คนนี้เป็นเถ้าแก่ที่ชื่อว่าเฉินลั่ง ทำธุรกิจบนท่าเรือ เมื่อก่อนเป็นพวกนักเลงอันธพาล แม้ว่าดูแล้วเป็นคนมาดดี แต่จริงๆแล้วไม่ใช่คนดีเลย
ก่อนหน้านี้สองสามปี เฉินลั่งถูกจับ แต่เพราะว่าไม่มีหลักฐาน ก็เลยทำได้แค่ขังไว้ปีเดียวแล้วก็ปล่อยตัวออกมา
เฉินลั่งที่ถูกปล่อยออกมาเหมือนจะปรับปรุงตัวเป็นคนใหม่ จะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีกแล้ว แต่ความเป็นจริงเขาพัฒนาไปไกลมาก ตอนนี้ก็มีเรือบรรทุกสินค้าเป็นของตัวเองแล้ว
ส่วนเรือสินค้านี้เป็นไม้ที่มักจะส่งออกทั้งในและนอกประเทศ
เฉินลั่งทำธุรกิจเกี่ยวกับไม้ ส่วนไม้พวกนี้ก็เป็นไม้ประณีตสำหรับงานแกะสลัก
ข้างในมีไม้หลากหลายรูปแบบ เช่นไม้มะฮอกกานี ไม้เวงเก้ ไม้ประดู่เป็นต้น
ดูภายนอกเฉินลั่งก็เป็นเถ้าแก่ที่ทำธุรกิจค้าขายไม้คนหนึ่ง แถมยังทำธุรกิจอย่างเรียบง่ายๆคนหนึ่งอีกด้วย
แต่สองสามปีมานี้ พวกเขาพบช่องทางการลักลอบค้าอาวุธเถื่อน
มีการลักลอบนำอาวุธเถื่อนจำนวนไม่น้อยมาจากต่างประเทศ นำเข้ามาจากท่าเรือของเมืองจินไห่
พวกเขาได้ส่งพวกลูกทีมจำนวนมากไปตรวจสอบเรื่องนี้แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าลูกทีมพวกนั้นจะขาดการติดต่อไป
ดังนั้นพวกเขาจึงส่งหน่วยรบพิเศษไปโดยเฉพาะ แต่ก็ไม่คิดว่าหน่วยรบพิเศษจะสูญเสียทีมไปเช่นกัน
เบื้องบนคิดว่าคนนี้น่าจะเป็นคนที่สุดยอดเก่งกาจสุดๆคนหนึ่งเลย ดังนั้นพวกเขาต้องทำการคิดวางแผนอย่างรอบคอบที่สุด ไม่อย่างนั้นก็จะไม่สามารถลากตัวมันมาดำเนินคดีตามกฎหมายได้
แถมเขาก็ส่งเจ้าหน้าที่ของสถานีตำรวจทั่วทั้งเมืองจินไห่ไปจนแทบจะหมดแล้ว
ก่อนหน้านี้สถานีตำรวจก็ส่งคนมาจำนวนไม่น้อยแต่ก็ถูกจับได้หมด
เพื่อที่จะเลี่ยงไม่ให้เกิดการแหวกหญ้าให้งูตื่น คนที่พวกเขาส่งไปในครั้งนี้เป็นหยูจิงหงที่ปลอมตัวเข้าไป
หยูจิงหงครั้งก่อนก็ระเบิดอาคารฟางเจิ้งไปแล้ว ตามจริงเธอกำลังอยู่ในช่วงสำนึกผิดอยู่ แต่ภารกิจในครั้งนี้เร่งด่วนมาก เพราะว่าที่ต่างประเทศพวกเขาได้รู้มาว่าในประเทศมีผู้ก่อการร้ายได้วางแผนที่จะนำเข้าอาวุธล็อตใหญ่
ถ้าอาวุธพวกนี้มาตกอยู่ในมือของพวกก่อการร้าย จะต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่นอน
ดังนั้นก่อนหน้าที่จะมีการลักลอบนำเข้าอาวุธเถื่อนเหล่านี้ หยูจิงหงจะต้องตรวจสอบให้ชัดว่าอีกฝั่งมีช่องทางช่องทางไหนบ้าง ใช้วิธีการอะไรในการขนส่งอาวุธพวกนี้
หลังจากที่หยูจิงหงขึ้นมาบนเรือก็รีบตรวจสอบกล้องวงจนปิดบนเรืออย่างละเอียด ต่อมาก็วางกล้องวงจรปิดของเธอเอาไว้
ตอนที่หยูจิงหงปฏิบัติการนี้อยู่ก็ระมัดระวังอย่างมาก การปลอมตัวมาในครั้งนี้ ทำให้เธอดูเหมือนกับหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่ง
แถมหยูจิงหงก็ได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี ประสิทธิภาพของร่างกายแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาทั่วไปอย่างมาก
เธอทำงานไม่เหมือนกับผู้หญิงเลยสักนิด ขนาดหน้าก็ยังปลอมมาเช่นกัน
เว้นแต่ว่าจะถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ถ้าไม่อย่างนั้นต่อให้ดูละเอียดมากแค่ไหน ก็ดูไม่ออกว่าคนคนนี้คือหยูจิงหง
“เอาล่ะ ลำบากทุกคนแล้ว วันนี้พักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ตอนค่ำค่อยมาขนย้ายต่อ！เติมพลังงานให้เต็มที่ ต้องกินข้าวให้อิ่มด้วยล่ะ！มาสิ มารับเงินของวันนี้ที่ฉันนี่”
ทุกคนต่อแถวรับเงินด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดีใจ บอกได้เลยว่าพวกคนงานขนไม้เหล่านี้แค่ทำงานเวลาช่วงค่ำในแต่ละวันก็ได้รับเงินหนึ่งพันแล้ว สำหรับคนอื่นแล้วนี่มันถือเป็นรายได้ที่สูงมากๆ
หลังจากที่หยูจิงหงรับเงินมาแล้วก็พยักหน้าให้กับหัวหน้าคนงาน
ในเวลานี้เองเฉินลั่งที่ยืนอยู่ข้างๆผู้รับเหมาก็มองสำรวจหยูจิงหงหัวจรดเท้าหนึ่งรอบ เขาตบไหล่ของหยูจิงหง“ได้ยินมาว่านายเป็นคนหูหนวกตาบอด แต่นายนี่มีความทะเยอทะยานมากเลยนะ ตั้งใจทำล่ะ”
หยูจิงหงมองเฉินลั่งด้วยความสับสนมึนงง ราวกับไม่รู้ว่าเฉินลั่งกำลังพูดอะไรอยู่ สักพักก็ยิ้มออกมาอย่างโง่ๆ ดูแล้วเหมือนกับคนหูหนวกตาบอดคนหนึ่ง
พวกผู้คนทยอยกันจากไป แต่หยูจิงหงกลับถือโอกาสช่วงค่ำคืนเข้ามาที่ท่าเรืออีกครั้ง ตอนนี้ก็เป็นเวลาตีสาม
สินค้าล็อตนี้ของพวกเขาขนออกมาแล้ว สินค้าล็อตนี้น่าจะไม่มีปัญหาอะไร
หลังจากที่หยูจิงหงแอบอยู่สักพัก ก็เห็นเรือสินค้าสองลำขับแล่นมายังท่าเรืออย่างที่คิดไว้ หยูจิงหงกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที
“เร็วเข้าๆ กระฉับกระเฉงกันหน่อย！”
มีกลุ่มคนต่างชาติลงมาจากเรือจำนวนหนึ่ง รูปร่างกำยำ ผมดำตาฟ้าทำงานอย่างคล่องแคล่วเป็นระเบียบ ขนย้ายของลงมาข้างล่างทีละกล่องๆ ส่วนของพวกนี้ก็แพ็คมาอย่างดี
หยูจิงหงหยิบเครื่องตรวจจับขึ้นมาทำการตรวจจับ เครื่องตรวจจับบอกเธอว่า ที่นี่มีไม้หายากอยู่จำนวนไม่น้อย แต่ไม้พวกนี้ข้างในว่างเปล่า
ไม้ที่ถูกขุดจนกลวงเปล่า ข้างในบรรจุกระสุนไว้จำนวนมหาศาล
หยูจิงหงหรี่ตาลง ดูท่าแล้วข้อมูลของเธอน่าจะถูกต้อง
“เถ้าแก่เฉินคุณมาแล้ว คุณอยากจะดูสินค้าที่เข้ามาในครั้งนี้ไหม?”
ในเวลานี้มีผู้ชายผมสีน้ำตาลหนึ่งคนเดินลงมาจากเรือ หน้าตาของผู้ชายคนนี้ดูลึกขรึมไม่น้อย มุมปากของเขาคาบซิการ์เอาไว้หนึ่งมวน
“แจ็ค ผมเคยบอกไปหลายครั้งแล้ว ว่าอย่ามาสูบบุหรี่ที่นี่”
เฉินลั่งส่ายหัว ใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
“เกี่ยวอะไรกัน? ของพวกนี้ปิดมิดชิดมาอย่างดี แถมยังผ่านการแพ็คมาหลายชั้นด้วย ต่อให้ถูกพวกเขาเจอ พวกเขาก็จับจุดผิดพวกเราไม่ได้อยู่ดี！คืนนี้ยังมีสินค้ามาอีกหนึ่งรอบ พอสินค้ามาถึงแล้ว คุณก็ต้องจ่ายเงินงวดสุดท้ายให้กับผมด้วยล่ะ”
เฉินลั่งพยักหน้า“วางใจได้ ทำงานกับคุณมาตั้งหลายครั้ง ผมจะไม่รู้กฎของคุณได้ยังไงกันล่ะ?”
“ดี！ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมก็วางใจได้แล้ว！”
แจ็คหัวเราะออกมา จากนั้นเขาก็หันเดินจากไป
ในเวลานี้เฉินลั่งล้วงเส้นลวดสตริงออกมาหนึ่งเส้นจากกระเป๋า เขาเดินเข้าไปตรงหน้าของแจ็คอย่างรวดเร็ว
จากนั้นก็รัดคอของแจ็คทันที แจ็คพยายามขัดขืนสุดแรง แต่กลับขาดอากาศหายใจอย่าช้าๆ
เฉินลั่งขยับๆลวดสตริงในมือ จากนั้นก็พูดกับลูกน้องที่อยู่ข้างหลัง“รู้ว่าใช่ไหมว่าต้องทำยังไง?”
หยูจิงหงเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นจากในมุมมืด ดูไม่ออกเลยว่าเถ้าแก่คนนี้มันจะเลวทรามได้ขนาดนี้
