บทที่ 184 หนีไม่พ้นหรอก
“ใครคือคนที่ติดต่อกับคุณ? ช่องทางที่พวกเขาจัดหาสินค้าให้คุณอยู่ที่ไหน?”
หลังจากที่เนี่ยเฟิงพูดจบเขาก็ดีดนิ้วดังขึ้น และก็มีคนนำกล้องมาวางตรงหน้าเฉินลั่งทันที ดูเหมือนว่าตั้งใจจะบันทึกทุกสิ่งที่เฉินลั่งพูดต่อไป
เฉินลั่งกลืนน้ำลายด้วยเสียง “กู่ตง” แต่ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเนี่ยเฟิง แม้ว่าเขาอยากจะต่อสู้กลับ ก็อาจจะถูกเนี่ยเฟิงฆ่าตายเท่านั้น สำนักมังกรน่ากลัวแค่ไหน……….เฉินลั่งรู้ดี
“คุณพูดออกมาอย่างตรงๆ ให้หมด ผมสามารถลองคิดที่จะไม่ฆ่าคุณได้”
เฉินลั่งเลียริมฝีปากที่แห้งผากของเขา แม้ว่าเนี่ยเฟิงจะไม่คิดที่จะฆ่าเขา แต่หากหลักฐานพวกนี้ถูกส่งไปยังกองทัพ และเป็นไปไม่ได้ที่ทางทหารจะปล่อยเฉินลั่งไป
เฉินลั่งก้มศีรษะลง และมองไปที่ท่าเรือที่มืดมิด ที่นี่ห่างจากริมทะเลยังมีระยะทางอยู่บ้าง แต่ถ้ามีใครปกป้องเขา งั้นเขาก็อาจจะสามารถจากไปได้!
เฉินลั่งกัดฟันและส่งสัญญาณเล็กน้อยไปยังคนของเขา นี่เป็นสิ่งที่ระหว่างพวกเขารู้กันเท่านั้น เพื่อป้องกันไม่ให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น
“ผมคือเฉินลั่ง และคนที่ติดต่อกับผมก็คือ………..”
เฉินลั่งพูดเพียงไม่กี่คำ ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้นมา และเห็นเพียงเขารีบวิ่งหนีไป!
แต่ก่อนที่เขาจะเข้าใกล้ท่าเรือ ขีปนาวุธก็ถูกกระแทกลงมา และระเบิดอยู่ตรงหน้าเขาโดยตรง!
ผลกระทบที่เลวร้าย ทำให้ผู้คนที่ยืนอยู่บนฝั่งเปียกน้ำทะเลทั้งหมด
ผู้ใต้บังคับบัญชาของสำนักมังกรปิดกั้นอยู่ด้านหน้าของเนี่ยเฟิงอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเนี่ยเฟิงจึงไม่ได้โดนน้ำทะเลเลยสักนิด
“ยังอยากจะทิ้งทางรอดให้เขาอยู่บ้าง แต่บางคนก็ตายดีกว่ามีชีวิตอยู่จริงๆ พวกคุณค้นหาร่างของเขา ถ้าถูกระเบิดจนกระจายหมดก็ช่างมันไป และกักตัวคนอื่นไว้ นอกจากนี้ยังมีเรือบรรทุกสินค้าของพวกเขาด้วย ในคืนนี้ยังจะมีอีกหนึ่งเที่ยว”
เนี่ยเฟิงสั่งคนของเขา จากนั้นก็อุ้มหยูจิงหงขึ้นมา
หยูจิงหงเป็นลมไป เนี่ยเฟิงมาถึงที่โรงแรมแถวใกล้ๆ เปิดห้อง จากนั้นก็ทำการฝังเข็มรักษาหยูจิงหง
หยูจิงหงไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแต่สูดดมควันเข้ามากเกินไป ดังนั้นเธอจึงขาดออกซิเจนไป
เมื่อหยูจิงหงตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงงมันก็เป็นเวลารุ่งเช้าของวันรุ่งขึ้นแล้ว
เธอรีบกระโดดลุกขึ้นจากเตียงทันที และตรวจสอบสภาพแวดล้อมของเธอทันที โดยไม่คาดคิดว่าตัวเองจะอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่ง
หยูจิงหงขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อมองไปที่บาดแผลเล็กๆ บนร่างกายของตัวเอง ได้ทำการพันผ้าพันแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว หยูจิงหงก็รู้สึกงงงวยเล็กน้อย
“พี่สอง คุณตื่นแล้วเหรอ คุณรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”
เนี่ยเฟิงรู้สึกว่าในเวลานี้น่าจะเป็นเวลาที่หยูจิงหงตื่นขึ้นมาแล้ว ดังนั้นเขาจึงลงไปซื้ออาหารเช้าสักหน่อย และก็เห็นหยูจิงหงตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจจริงๆ หลังจากที่เขากลับมา
“ในเมื่อตื่นขึ้นมาแล้ว ก็กินอะไรบ้างเพื่อรองท้องสักหน่อย ในเมื่อวานคุณคงหิวมาทั้งวันแล้ว”
หยูจิงหงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปและบีบใบหน้าของเนี่ยเฟิงอย่างรุนแรง ทันใดนั้นเนี่ยเฟิงก็แสยะยิ้มด้วยความเจ็บปวด
“นี่มันไม่ใช่ความฝันงั้นเหรอ?”
“พี่สอง คุณจะยืนยันว่าไม่ใช่ความฝัน มันควรเอามือหยิกตัวเองไม่ใช่เหรอ?”
“หยิกตัวมันจะเจ็บแค่ไหน จะหยิกก็ต้องหยิกน้องชายสิ”
หยูจิงหงส่ายหัว “ฉันยังคิดว่าฉันอยู่ในความฝัน แต่ในเมื่อคืนนี้ทั้งๆ ที่สถานการณ์มันเร่งด่วนขนาดนั้น เราหนีออกมาได้อย่างไร ฉันจำได้ว่าฉันเป็นลมไปแล้วด้วย! ”
เมื่อหยูจิงหงพูดเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปและทุบเตียงอย่างดุเดือด “ฉันไร้ประโยชน์จริงๆ ไม่ได้คาดคิดว่าสมรรถภาพทางกายของฉันจะแย่ขนาดนี้! ”
“พี่สอง! คุณยังมีรอยฟกช้ำที่แขนนะ สมรรถภาพทางกายของคุณแย่ตรงไหน? สมรรถภาพทางกายของคุณแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาทุกคนที่ผมเคยเห็นมา ในสถานการณ์ดั่งเมื่อคืนที่ผ่านมา หากเป็นคนอื่นคงเป็นลมไปนานแล้ว และอีกอย่างคุณยังสูดดมแก๊สพิษเข้าไปจำนวนมากมาย! ”
เนี่ยเฟิงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดหยูจิงหงไว้
“แล้วเฉินลั่งล่ะ กลุ่มของพวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง?”
“เฉินลั่งไม่รู้ว่าถูกจับหรือเปล่า แต่คนอื่นถูกจับไปหมดแล้ว!”
รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาปรากฏบนใบหน้าของเนี่ยเฟิง
“เป็นไปไม่ได้ ภายใต้สถานการณ์พิเศษดั่งเมื่อคืนนี้ กลุ่มคนของพวกเขาจะถูกจับได้อย่างไร?”
หยูจิงหงส่ายหัว เมื่อคืนนี้พวกเขามีเพียงสองคนเท่านั้น แม้ว่าทั้งสองคนจะมีฝีมือมากขนาดไหน ก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของกลุ่มนั้นได้ พวกเขาได้จัดเตรียมกับดักอยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้ว
แต่ถ้าเมื่อคืนนี้พวกเขาหนีออกมาไม่ได้ งั้นพวกเขาจะอยู่ในโรงแรมได้อย่างไร?
“ในเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณต้องบอกฉันแบบตรงๆนะ และห้ามปิดบังอะไรเลย! ”
เนี่ยเฟิงพยักหน้า “เมื่อคืนนี้เห็นมีคนจำนวนมาก และคุณก็เป็นลมไป และไม่มีอาวุธอยู่ในมือผมเลย ผมคิดว่าจะถูกพวกเขาจับได้แล้ว แต่คนที่มีนามสกุลเฉินบอกว่ามีข้อแลกเปลี่ยนกับผม”
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร? คุณไม่ได้ตอบตกลงกับเขาใช่ไหม ไอ้ผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่ไม่กลัวตายอยู่แล้ว ถ้าคุณตกลงกับเขาไป งั้นชะตากรรมของพวกเราก็จะอยู่ในมือของเขาแล้ว!”
เนี่ยเฟิงส่ายหัวอย่างรีบร้อน “แน่นอนว่าไม่ได้ตกลงกับข้อเสนอของเขาแบบนั้น คุณไม่ต้องกังวล”
“แต่ถ้าคุณไม่ตอบตกลง งั้นพวกเขาก็ควรทำร้ายคุณและฉัน เราจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร ไม่ได้ ฉันต้องการยืนยันอีกครั้งว่าเรากำลังฝันอยู่หรือเปล่า!”
หยูจิงหงกล่าวและยื่นมือปีศาจของเธอไปยังใบหน้าของเนี่ยเฟิงอีกครั้ง
โชคดีที่เนี่ยเฟิงหลีกเลี่ยงได้เร็วพอ มิฉะนั้นใบหน้าของเขาก็จะถูกหยิกจนแดงแล้ว
“คุณไม่ได้ฝันไปจริงๆ ในเวลานั้นผมไม่ยอมเลย ในตอนนั้นเฉินลั่งต้องการกำจัดพวกเรา แต่ไม่คาดคิดว่ามีกลุ่มคนในชุดดำมาถึง และยังมีเครื่องบินสู้รบมาด้วย!”
หยูจิงหงรู้สึกงงงวยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “เครื่องบินสู้รบมาจากไหนกัน? ผู้คนในชุดดำมาจากไหนกัน? เครื่องบินสู้รบรุ่นไหนเหรอ?”
“พี่สอง คุณจะถามก็ต้องค่อยๆ ถาม คุณถามผมหลายคำถามในคราวเดียว ผมควรตอบคุณยังไง?”
หยูจิงหงรู้สึกอายเล็กน้อย และพยักหน้า “ใช่ใช่ใช่ คำถามเหล่านี้ต้องถามอย่างช้าๆ ………..”
“เสื้อผ้าที่คนเหล่านั้นสวมใส่นั้น ถูกปักด้วยมังกรที่ด้านหลัง คนที่เป็นผู้นำบอกผมว่า พวกเขาเป็นคนของสำนักมังกร”
“สำนักมังกรงั้นเหรอ?!”
ดวงตาของหยูจิงหงเบิกกว้าง “คุณได้ยินมาไม่ผิดใช่ไหม?”
“แน่นอน ผมได้ยินมาไม่ผิด เป็นคนของสำนักมังกรจริงๆ พวกเขาจับผู้คนทั้งหมดด้วยความเร็วดุจสายฟ้า และในเวลานั้นเฉินลั่งดูเหมือนจะเป็นคนที่อยากจะกระโดดลงทะเลเพื่อหลบหนี แต่ถูกผู้นำคนนั้นออกคำสั่ง และถูกระเบิดด้วยขีปนาวุธ ผมคิดว่าเขาน่าจะถูกระเบิดจนตายไปแล้ว”
หยูจิงหงทุบหัวตัวเองด้วยความงงงวย “ไอ้บ้า นี่ฉันไม่ได้เห็นคนของสำนักมังกรในตำนานงั้นเหรอ! คนที่นำคนในสำนักมังกรมาน่าจะเป็นราชามังกร! ”
“พี่สองอยากจะเห็นราชามังกรมากจริงๆ เหรอ?”
“แน่นอน ฉันได้ยินมาว่าราชามังกรเป็นผู้นำของทหารรับจ้าง และเขาก็ติดอันดับหนึ่งในอันดับนักฆ่าเสมอ นอกจากนี้เขายังสามารถต่อสู้กับทั้งทีมได้ง่ายมาก สำหรับคนแบบนี้ ฉันอยากจะรู้จักจริงๆ และถ้ามีโอกาสได้วัดฝีมือกันบ้างก็จะคงยิ่งดี!”
เนี่ยเฟิง: ……………….
พวกเขาเพิ่งเคยวัดฝีมือกันไป
“คนคนนั้นค่อนข้างเย็นชา หลังจากที่จัดการกับพวกเขาไปแล้ว คนคนนั้นก็บอกกับผมว่า เฉินลั่งมีส่วนเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของสำนักมังกร” เนี่ยเฟิงเปิดปากของเขาและพูดขึ้นมาทันที
