บทที่ 197 ออกคำสั่งฆ่า
เนี่ยเฟิงลูบหัวตัวเองอย่างเขินอาย “ไม่มีอะไรหรอกครับ เพียงแต่คนพวกนั้นต้องแข็งแกร่งแน่นอน ดังนั้นจะต้องพนันกับผมอย่างแน่นอนเลย ผมแค่รับท่าทีของผมตอนนี้ไม่ได้แค่นั้นเอง และผมแค่ต้องพยายามเข้าใจจิตของคนเท่านั้นเอง ”
อยู่ๆชิวมู่เฉิงก็รู้สึกเอ็นดูขึ้นมาทันที เนี่ยเฟิงจะพยายามเข้าใจจิตใจคน และนี่ก็คงเป็นการเรียนรู้มาจากการเร่ร่อนข้างนอก ซึ่งในตอนแรกเขามองสีหน้าคนไม่เป็น และต้องประสบกับความยากลำบากแค่ไหน เมื่อชิวมู่เฉิงนึกถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที
แน่นอนว่าเนี่ยเฟิงไม่รู้ว่าชิวมู่เฉิงกำลังคิดอะไรอยู่ และหลังจากที่หล่อนตั้งเวลาข้อความแล้ว ก็เก็บมือกลับเข้าไปในกระเป๋า
เมื่อกลับมาถึงโรงแรมแล้ว ชิวมู่เฉิงยังต้องทำงาน ส่วนเนี่ยเฟิงก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง
นอกจากนี้แล้วหงต้าเป่า ต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะนิ้วเท้าถูกเนี่ยเฟิงเหยียบจนเน่า ซึ่งเดิมทีชิวซือมี่ตั้งใจจะตามมาด้วย แต่หงต้าเป่ารู้สึกว่าชิวซือมี่เป็นตัวซวย
เขารู้สึกว่าเป็นเพราะชิวซือมี่ เขาถึงได้เสียเงินไปตั้ง 5 พันล้านหยวนโดยไม่มีเหตุผลอะไรเลย เมื่อนึกถึงตรงนี้ หงต้าเป่าก็ไล่ชิวซือมี่ออกไปโดยไม่ฟังคำอธิบายใดๆ
ชิวซือมี่ทำดีแต่กลับไม่ได้รับผลดีตอบ ซึ่งเดิมทีหล่อนคิดว่าจะยุยงหงต้าเป่า และไม่ว่าอย่างไรตัวหล่อนเองจะพูดยังไงก็ยังสามารถกู้สถานการณ์กลับมาได้ แต่ตอนนี้ไม่มีวิธีที่จะสารภาพได้แล้วจริงๆ
หลังจากที่ชิวซือมี่จากไปอย่างเศร้าหมอง หงต้าเป่ายิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เพราะเมื่อครู่เขาเสียหน้า ต่อหน้าคนมากมายไปหมดแล้ว
และในเวลานี้เอง มือถือของหงต้าเป่าก็ดังขึ้น เมื่อหงต้าเป่าก้มหน้าไปมอง ก็พบว่าเป็นข้อความจากบุคคลนิรนาม
“หงต้าเป่า กระดูกนิ้วเท้าแกคงแตกย่อยไปแล้วใช่ไหม?”
พอเห็นหงต้าเป่าก็รู้แล้วว่าเป็นใครคนผู้นี้ต้องเป็นเนี่ยเฟิงแน่นอน!
“ไอ้เด็กสารเลวเอ๊ย!กล้าส่งข้อความมาหาฉันอีก!คงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วสินะ!”
หงต้าเป่าทุบเตียงอย่างโกรธไปทีหนึ่ง
จากนั้น ก็มีข้อความส่งมาอีกข้อความหนึ่ง “ผมได้รับเงิน 5 พันล้านหยวนของพวกคุณไปฟรีๆบางทีป่านนี้พวกคุณอาจยังไม่ได้สติหรือเปล่า?”
รูปถ่ายรูปหนึ่งก็ถูกส่งมา บนรูปนั้นแสดงให้เห็นว่าเนี่ยเฟิงได้ลงทุนกับอ่าวนกยูงไปเพียง 5 พันล้านหยวนเท่านั้น แล้วทองคำ 5 พันล้านหยวนนั้นล่ะ ?
หงต้าเป่าก็เข้าใจขึ้นมาทันที!
“แกวางแผนฉันเหรอ!”
“เป็นเพราะแกใจร้อนเกินไป เลยง่ายต่อการวางแผนไง”
เนี่ยเฟิงคาดการณ์ไว้ว่าหงต้าเป่าคงจะโกรธเพราะความละอายและขุ่นเคืองอยู่ แล้วเขาก็ใช้คอมพิวเตอร์ในห้องของโรงแรมดำเนินการสลับโหมด และเห็นใบหน้าที่โกรธของหงต้าเป่า
การที่จะแฮกแพลตฟอร์มคอมพิวเตอร์ของโรงพยาบาลนั้น สำหรับเนี่ยเฟิงแล้วมันง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือเลย
“เนี่ยเฟิง! ฉันจะไม่มีวันปล่อยแกไปแน่!”
“แกคิดว่าฉันจะปล่อยแกไปงั้นเหรอ?”
เนี่ยเฟิงดื่มกาแฟไปคำหนึ่ง “เนื้อหาในการพนันของวันนี้แกยังทำไม่สำเร็จเลย”
เดิมทีหงต้าเป่าโกรธจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อยู่แล้ว และในตอนนี้ก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก!
” แกอย่าได้คิดอะไรเพ้อเจ้อไปล่ะ!”
“นี่ไม่ใช่การพูดแล้วก็ผ่านไปนะ พรุ่งนี้เช้า ฉันจะให้แกถอดเสื้อออกให้หมด และเขียนคำว่า “อันธพาล” ใหญ่ๆไว้ทั้งบนหน้าอกและหลังของแก แล้วเดินไปรอบๆถนนสายหลักเมืองเยี่ยนตูด้วยการเดินไปสามก้าวและโค้งคำนับหนึ่งครั้ง และยังต้องร้องตะโกนอีกว่าฉันผิดแล้ว ฉันมีความผิด”
เมื่อหงต้าเป่าเห็นข้อความนี้ เขาก็อยากจะหัวเราะออกมา!
“เนี่ยเฟิงแกไปเอาความมั่นใจที่ว่าฉันจะทำแบบนี้นี้มาจากไหนวะ?”
“ไม่ทำหรอก?”
เนี่ยเฟิงแสยะยิ้ม “ผมคิดว่าอีกสักพักคุณคงต้องขอร้องผมให้คุณทำแบบนี้แน่นอน”
เมื่อเนี่ยเฟิงพูดจบ ก็โทรออก “เริ่มได้แล้ว ออกคำสั่งฆ่าได้ โดยทำลายห่วงโซ่อุปทานของเหมืองแร่หงซื่อทันที”
เมื่อเสียงของเขาเงียบลง สมาชิกของสำนักมังกรก็เริ่มรายงานสถานการณ์ทันที
“ห้างทองขนาดใหญ่ทุกแห่งหยุดการจัดหา”
“ธนาคารรายใหญ่ทุกแห่งหยุดการจัดหา”
“การส่งออกในต่างประเทศหยุดการจัดหา”
และหงต้าเป่าที่อยู่ในห้องผู้ป่วยก็กำลังคิดอยู่ว่าจะตอบโต้กับเนี่ยเฟิง อย่างไร แต่คิดไม่ถึงว่ามือถือของเขาจะดังขึ้น!
“เสียงดังอะไรดึกดื่นวะ!”
“แย่แล้วครับ! ท่านหง! มีเรื่องเกิดขึ้นแล้วครับ!”
“เวรเอ๊ย จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้วะ? แกอย่าตวาดไปมั่วนะเว้ย!”
เดิมทีหงต้าเป่าก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว และในตอนนี้ก็ยิ่งไม่พอใจไปอีก
“เมื่อครู่ผมเพิ่งได้รับข้อความมาครับ ร้านทองเฟิ่งเสียง ร้านทองต้าซื่อเจี้ย และร้านทองจินจิ่วฝู เป็นต้น พร้อมกับร้านทองขนาดใหญ่ทุกแห่งที่ร่วมมือกันต่างก็บอกว่าพวกเขาจะไม่ซื้อทองของเราอีกต่อไป!”
“เวรเอ๊ย! พวกมันคงไม่อยากได้เงินแล้วสินะ? เป็นบ้าอะไรวะ! ”
หงต้าเปล่าลูบหัวที่ล้านของเขาอย่างกระหืดกระหอบ และงุนงงเป็นอย่างมาก
“ท่านหงครับ! จะทำยังไงดีครับ?”
“หุบปากสะ! ห้างทองไม่รับซื้อ ธนาคารก็คงไม่รับซื้อเหมือนกันแล้วสินะ? ทำไมสมองมันสับสนอย่างนี้! ไปให้พ้นเลย อย่ามารบกวนการพักผ่อนของฉัน!”
หงต้าเป่าวางสายไปอย่างดุร้าย และจากนั้นก็รู้สึกสงสัย เขาไม่เข้าใจเลย ว่าเกิดอะไรขึ้นกับบริษัท ทองคำเหล่านี้ ทำไมถึงไม่ยอมร่วมมือฉับพลันแบบนี้ล่ะ แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เขายิ่งประหลาดใจมากขึ้น
“ท่านหงครับ! ธนาคารโทรมา บอกว่าจะไม่รับซื้อทองคำของเราอีกต่อไป! ตลาดการค้าในต่างประเทศก็ยังบอกด้วยว่า จะไม่รับการค้าขายของเรา! ”
แค่แวบเดียวห่วงโซ่อุปทานหลายแห่งก็ขาดไปทันที ซึ่งหงต้าเป่าเองก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน
เขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “ไอ้เวรเอ๊ย! นี่มันมีคนพยายามจะแกล้งพวกเรา!”
“ตอนนี้เหมืองทอง หยก และเงินของเราขายไม่ได้แล้ว!”
หงต้าเป่ากัดฟัน “เชี้ยเอ๊ย!” มีเงินแต่กลับกลัวว่าจะใช้จ่ายไม่ได้ทำไมวะ?”
พอหงต้าเป่าพูดจบ ก็โทรหาพี่ชายของเขาสองสามคน
“คือว่า พี่หวางครับ มันเป็นแบบนี้… ”
ก่อนที่หงต้าเป่าจะพูดจบ พี่หวางก็ด่าอย่างระอุ “มึงยังกล้าโทรหากูอีกเหรอ?! มึงทำให้กูเดือดร้อน! บริษัทใหญ่หลายแห่งโทรมาบอกกูกลางดึกว่าจะหยุดการร่วมมือ! เมื่อกูถามเขาก็บอกมาว่า เป็นเพราะมึงไปทำล่วงเกินคนอื่น แม่งเอ๊ย การทำล่วงเกินของมึงเกี่ยวอะไรกับกูด้วยวะ! หงต้าเป่า! มึงอยู่ที่ไหน!”
หงต้าเป่าตกใจกลัวจนวางสายไป “เอื๊อก” เขากลืนน้ำลายไปคำหนึ่ง และยังไม่ทันได้คิดออก มือถือก็เบียดกันดังลั่น
หงต้าเป่าก็ไม่กล้ารับสาย เขาจึงปิดเครื่องลงอย่างรวดเร็ว และใช้โทรศัพท์ของโรงพยาบาลโทรหาภรรยาของตัวเอง
“ต้าเป่า เราจะทำยังไงดี? มีคนเยอะมากมาเคาะประตูบ้านด้านนอก ฉันกลัวมากเลย พวกเขาบอกว่าเราปล่อยให้พวกเขาขาดทุน ตกลงคุณทำเรื่องอะไรลงไปกันแน่?”
หงต้าเป่าทำได้แค่พูดจาปลอบโยนไปสองสามคำอย่างลวกๆ เพราะเขาเองก็รู้สึกตึงเครียดอย่างมาก นี่มันเกิดเรื่องกะทันหันอะไรขึ้นเนี่ย?
หงต้าเป่าครุ่นคิดไปสักพัก จึงโทรหาเลขาฯอีกครั้ง “ตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว?”
“สถานการณ์ตอนนี้ควบคุมไม่อยู่แล้วค่ะ! ท่านหง! หลายคนไปที่บริษัทแล้ว! ฉันไม่ยังกล้าก้าวออกไปข้างหน้าเลยค่ะ! พวกเขาบอกว่าท่านทำให้พวกเขาล้มละลาย และเขาก็ต้องการทรัพย์สินของท่านเพื่อชดเชยด้วย!”
“แม่งเอ๊ย นี่มันเรื่องอะไรกันวะ?!”
“หงต้าเป่า! แกไปทำล่วงเกินใครมา? ทำไมถึงมีคำสั่งฆ่าล่ะ? กระทั่งพวกเราก็ยังต้องคอยซวยไปด้วย! ตกลงแกอยู่ที่ไหนกันแน่?!”
สมองของหงต้าเป่า “หึ่ง” ไปทีหนึ่ง ราวกับใกล้จะระเบิดออกมา เดิมที เป็นเพราะตำแหน่งของเลขาฯ ที่โดนเปิดโปง และโดนติดตามทวงหนี้จนจับได้
หงต้าเป่ารีบวางสาย คำสั่งฆ่าเหรอ? คำสั่งฆ่าอะไรกัน?
หงต้าเป่าครุ่นคิดไปตลอดทั้งเช้า จากนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเปิดเครื่องอย่างสั่นไหว และในนั้นเองข้อความของเนี่ยเฟิงก็ถูกส่งมา
“หงต้าเป่า ไม่ใช่ว่าแกเป็นคนที่คุกคามผู้หญิงของผม และจะปล่อยให้บริษัทอสังหาริมทรัพย์เทียนหลงไม่มีที่ยืนหรอกเหรอ? และในตอนนี้ที่บริษัทเหมืองแร่หงซื่อของพวกแกประสบหายนะก่อนแล้ว รู้สึกเป็นไงบ้างล่ะ?”
“เป็นเพราะแกทำเองนะ! แกมีความสามารถแบบนี้ได้อย่างไรเน้อ?!”
หงต้าเป่าไม่อยากจะเชื่อเลย นี่มันก็เป็นแค่ไอ้เด็กสารเลวหน้าตาอัปลักษณ์คนหนึ่งเท่านั้น แล้วมันจะมีความสามารถขนาดนี้ได้ยังไงกัน!
“เพื่อทำให้ฉันอารมณ์ดีในวันพรุ่งนี้ ฉันเลยสามารถปล่อยตัวแกไปได้ ไม่อย่างนั้นฉันจะมาทวงหนี้แกด้วยตัวเองเลย แกคงทนไม่ได้แน่”
เนี่ยเฟิงแสยะปากยิ้ม “ฉันมีอำนาจเหนือชีวิตความเป็นความตายของแก และมันก็เป็นแค่การขยับนิ้วมือเท่านั้น”
หงต้าเป่าอยากส่งข้อความไปอีกครั้ง แต่กลับไม่พบหมายเลขนั้นแล้ว
