บทที่ 238 วิธีที่ถูกต้องในการสตาร์ทรถจักรยานยนต์
ซุนลี่ลี่อาจคิดว่าเนี่ยเฟิงจะมีฐานะแบบนี้แต่หลังจากที่ซุนลี่ลี่รู้สึกอับอายต่อหน้าทุกแล้วหล่อนก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือศักดิ์ศรีเลยแม้แต่น้อย
หล่อนยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น และไม่ว่าอย่างไรหล่อนก็จะไม่ยินยอม
การซุนลี่ลี่มาเข้างานรวมตัวเพื่อนร่วมชั้นครั้งนี้นั้น เดิมทีก็เพื่ออวดรวยต่อหน้าพวกเพื่อนๆ แต่ตอนนี้หล่อนกลับอวดรวยไม่สำเร็จและสุดท้ายยังโดนยั่วยุและเหน็บแนม
แล้วซุนลี่ลี่จะทนรับได้ยังไงกันล่ะ?
ซุนลี่ลี่แอบคิดในใจว่าหล่อนจะต้องเอาคืนพวกเขาให้ได้!
และในขณะนั้นเองเนี่ยเฟิงก็ได้ขับรถและพาเย่หรูเสว่ออกจากโรงแรมไปแล้ว
“คิดไม่ถึงเลยว่าน้องจะขับมอเตอร์ไซค์ได้ด้วย!”
เย่หรูเสว่คิดเสมอว่าเนี่ยเฟิงสามารถขับได้แค่พวกรถเล็กเท่านั้น แต่หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่าแม้แต่มอเตอร์ไซค์เนี่ยเฟิงก็ยังสามารถขับได้
“แน่นอนอยู่แล้ว ตอนนั้นที่ผมอยู่ต่างประเทศผมก็เคยสอบใบขับขี่มอเตอร์ไซค์ รถเล็ก และใบอนุญาตนักบิน”
ที่จริงแล้วไม่ว่าจะเป็นมอเตอร์ไซค์ รถยนต์ หรือแม้แต่รถถังเขาก็ยังขับได้ และนี่มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเนี่ยเฟิงเลย
“เมื่อกี้น้องโทรหาใครกันแน่? ทำไมอยู่ๆ เจี่ยงเทาถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย? เรื่องนี้น้องไม่คิดจะอธิบายเลยเหรอ?”
เนี่ยเฟิงรู้ดีว่าสิ่งที่ควรจะมาก็ต้องมาแน่นอน
“ผู้จัดการใหญ่ของโรงแรมเซิ่งหยวนเป็นเพื่อนเก่าของพ่อผม วันนั้นที่ไปทานข้าวกับพี่และพ่อบุญธรรมของพี่ ผมก็ทักทายประธานของโรงแรมเซิ่งหยวนนะ
ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเจี่ยงเทาแฟนของซุนลี่ลี่จะทำงานที่โรงแรมเซิ่งหยวนด้วยเหมือนกัน
หลังจากที่เย่หรูเสว่ได้ยินดังนั้นก็เข้าใจได้ในทันที “ที่แท้เป็นแบบนี้นั่นเอง งั้นน้องนี่ฉลาดเฉียบแหลมจริงๆ เลย!”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ!”เนี่ยเฟิงแสยะปากยิ้ม “เอ่อจริงสิ พี่หก ต่อไปนี้อย่าไปร่วมงานรวมตัวเพื่อนร่วมชั้นแบบนี้อีกแล้วนะ พี่ดูสิเพื่อนๆ พี่ไม่มีใครอยากให้พี่มีชีวิตที่ดีเลย”
เย่หรูเสว่ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ “พี่ไม่คิดเลยว่ามนุษยสัมพันธ์ของพวกเพื่อนๆ มัธยมปลายนั้นจะแย่ขนาดนั้น พี่ยังรู้สึกดีกับตัวเองมากกว่าเลย แม้ว่ามัธยมปลายพี่จะไม่ค่อยชอบพูด แต่ไม่ว่ายังไงก็นับว่าเคยเรียนโรงเรียนเดียวกันกับพวกเขา มันก็ยังมีมิตรภาพ แต่แค่คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะพุ่งเป้าหมายมาที่พี่”
“คาดว่าพวกเขาคงไม่อยากเห็นพี่มีชีวิตที่ดี เพราะพี่สวย และในสมัยมัธยมปลายนั้นก็มีคนมาจีบพี่เยอะมากด้วย ใช่แล้ว เฉินไฉหัวที่พวกเขาพูดถึงคือใครเหรอ?” เนี่ยเฟิงถามอย่างสงสัย
“เขาเป็นรุ่นลูกคนรวยที่โด่งดังในสมัยมัธยมปลาย เขาไม่ใช่คนในเมืองนี้ บ้านพ่ออยู่ที่เยี่ยนตู และแม่เขาอยู่ที่หนานหู ในตอนนั้นเขาเรียนที่เยี่ยนตู ต่อมาเขาก็ย้ายมาที่โรงเรียนพวกเรา ได้ยินมาว่า เขาก่อเรื่องที่เยี่ยนตูและโรงเรียนที่นั่นก็รับผิดชอบไม่ไหวแล้วด้วย ดังนั้นเขาจึงได้ย้ายมาที่นี่”
เย่หรูเสว่พยายามอย่างหนักที่จะระลึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น แล้วพูดต่อว่า “ยังไงพี่ก็ไม่ชอบเขาเลย เขาเป็นคนโอ้อวดมาก และชอบกลั่นแกล้ง! เขาอยู่ในโรงเรียนมักจะเอาแต่ใจและไม่มีเหตุผลเลย หลังจากที่เห็นพี่ก็บอกว่าจะจีบพี่ แต่พี่ไม่ได้สนใจเขาเลย ผลคือเขามารังควานพี่เกือบทุกวันเลย มันน่ารำคาญมาก”
“แล้วต่อมาล่ะ?”
“ต่อมาผู้ชายคนนี้ก็โดนพี่ฟาดไปอย่างดุร้ายทีหนึ่ง ก็เลยดูเหมือนจะสงบไป หลังจากเรียนจบและพี่ก็เข้าโรงเรียนตำรวจ พี่ก็ไม่รู้อีกเลยว่าผู้ชายคนนี้ไปที่ไหนแล้วแม้แต่ในตอนที่พี่กลับไปที่เมืองจินไห่เขาก็ไม่ได้มาตามพี่อีกและก็ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับการกลับมาเมืองจินไห่ของพี่ด้วย”
บางทีอาจเป็นเพราะเหตุนี้เฉินไฉหัวจึงไม่มาหาถึงที่เมืองจินไห่
“ต่อไปนี้น้องอย่ากลายเป็นคนแบบนี้นะ ถ้าน้องตามจีบผู้หญิงจะต้องระวังหน่อยแม้ว่าผู้หญิงจะค่อนข้างเฉยชา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าการตามรังควานจะทำให้เขาชอบได้ ถ้าชอบก็คือชอบเลย ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”
เย่หรูเสว่ถือโอกาสนี้สอนเนี่ยเฟิง
หลังจากเนี่ยเฟิงฟังแล้วถามอย่างอยากรู้อยากเห็นขึ้นว่า “ถ้างั้นพี่หกชอบผมไหม?”
“ด้วยความฝืนใจ ตอนเด็กที่น้องแย่งขนมพี่กินนั้นพี่ยังจำได้ดี ทำไมหาสาวไม่ได้เลยอยากลงมือจากพี่สาวงั้นเหรอ?”
“ได้ไหมครับ?” เนี่ยเฟิงแสยะปากยิ้มและถามไปอย่างนั้น
“ทำไมต้องถามคำถามงี่เง่าแบบนั้นด้วยเนี้ย? แน่นอนว่าไม่ได้อยู่แล้ว! น้องไม่คิดเลยหรือไง พวกเราน่ะเป็นตะเภาเดียวกัน สนิทกับน้องขนาดนั้น และไม่มีความรู้สึกใหม่อะไรเลย! ตอนเด็กๆ พี่แค่เห็นน้องพี่ก็โมโหแล้วดื้อจนเหมือนอะไรบางอย่าง!”
เย่หรูเสว่มองบนอย่างอดไม่ได้จากนั้นก็หยิกเอวเนี่ยเฟิงอย่างดุร้าย “เอาความคิดของน้องมาให้พี่เก็บกลับไปให้หมด อย่าคิดว่าจะมีเลย!”
“พี่หกพี่ทนไม่ได้ที่จะเห็นผมเป็นชายโสดหรอก? ผมว่าผมมันขึ้นอยู่กับความสามารถของผมมากกว่า มันเป็นเพราะผมหาแฟนไม่ได้นั่นเอง ไม่อย่างนั้นเราทั้ง 2 คนเข้ากันแล้วล่ะ?” เนี่ยเฟิงพูดอย่างน่าสงสาร
“น้องไม่ใช่สเปกของพี่ดังนั้นอย่าแม้แต่จะคิดเลย!”
เย่หรูเสว่ส่งเสียงไม่พอใจ หล่อนนั่งอยู่ข้างหลังเนี่ยเฟิงและหูของหล่อนก็ร้อนเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ยินเรื่องไร้สาระของเนี่ยเฟิงด้วย เย่หรูเสว่รู้สึกแอบหวังเล็กน้อย
แต่ไม่นานเย่หรูเสว่ก็ละทิ้งปรารถนานี้ไป นี่เป็นน้องชายตัวเองนะ หล่อนจะมีความคิดแบบนี้กับน้องชายได้ยังไง? มันน่าเกลียดมากเลย!
ในขณะนั้นเองเนี่ยเฟิงก็เบรกกะทันหันและเย่หรูเสว่เองก็ไม่ได้สังเกตด้วย ไม่นานหล่อนก็กระแทกไปที่หลังเนี่ยเฟิงทันที
หล่อนกอดเอวเนี่ยเฟิงไปโดยไม่รู้ตัว และทั้งตัวหล่อนก็แนบชิดกับเนี่ยเฟิงอย่างแน่นหนา “มีอะไรหรือเปล่า?!” เย่หรูเสว่ตกใจและถามอย่างเร่งรีบ
“มันไม่มีอะไรครับ มันติดไฟแดง จึงเบรกกะทันหัน โอย มีอะไรกำลังทับหลังของผม?” เนี่ยเฟิงจงใจถาม
ใบหน้าเย่หรูเสว่แดงจนกลายเป็นลูกแอปเปิลทันที หล่อนทุบตีเนี่ยเฟิงอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน” ไอ้น้องเลว ตั้งใจใช่ไหม? พี่จะบอกให้นะ ถ้าน้องกล้าที่จะทำกับพี่แบบนี้อีก พี่จะฟาดน้องแน่!”
เย่หรูเสว่ออกแรงเคาะไปที่หมวกกันน็อกเนี่ยเฟิง “ผมไม่กล้าแล้ว ฉันไม่กล้าแล้วครับ พี่หกได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย!”
“ฮึ!”
ทั้ง 2 ขับรถกลับมาที่โรงแรม หลังจากที่กลับมาถึงแล้วเย่หรูเสว่ก็บอกเนี่ยเฟิงว่า “เดิมทีพี่คิดว่าจะไปร้องเพลงกับเพื่อนๆ ในวันพรุ่งนี้ แต่ในเมื่อพวกเพื่อนๆ ไม่ต้อนรับพี่พี่จึงไม่จำเป็นต้องเข้าใกล้พวกเขาล่ะ
ทำไมพรุ่งนี้เราไม่ซื้อตั๋วแล้วกลับไปโดยตรงเลยล่ะ”
“งั้นก็ได้ แค่พี่หกตัดสินใจก็พอแล้ว!”
เนี่ยเฟิงโทรหาคางเมิ่งเพราะตอนนี้คางเมิ่งก็อยู่ในเมืองหนานหูด้วย
“พวกน้องจะกลับก่อนเหรอ? ถ้าจะกลับก่อนต้องดูแลความปลอดภัยด้วยนะ ตอนนี้พี่ยังกลับไม่ได้ พี่ยังซ้อมละครอยู่เลยไม่ต้องห่วงนะ ทุกคนที่นี่คุยง่ายมาก!”
เนี่ยเฟิงได้เรียนรู้ว่าสถานการณ์ความคืบหน้าที่นั่นของคางเมิ่งกำลังไปได้สวย ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า “ผมเข้าใจแล้วครับ”
ทางนี้พวกเขาก็กำลังคืบหน้าราบรื่น และมีความสุขกันดี แต่ทางเย่ฉงหยางพวกเขานั้นกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด และทุกข์ใจกันมากจนพูดไม่ออก
ที่จริงแล้วเย่ฉงหยางพวกเขาขายบ้านขายทุกอย่าง อย่างรีบร้อนไปหมดแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า เงินที่ขายได้ยังไม่ทันคลุมให้ร้อน ก็โดนศัตรูมาหาถึงหน้าบ้านแล้ว
ที่จริงแล้วศัตรูพวกนี้คอยรอพวกเขาอยู่ใกล้ๆ เพียงเพื่อดูพวกเขาจำนองบ้านทิ้งไป
“ไอ้เด็กเวรเอ๊ยกล้าแอบหนีแม้แต่ในตอนกลางคืนเหรอ? ทำไมถึงกล้าขนาดนี้ได้?”
เย่เล่อเองก็คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะโดนจับ เขาที่พี่เจี้ยนซึ่งต่อหน้าเขาอย่างตัวสั่น “พี่เจี้ยน ผมไม่ได้หนีนะ! จริงๆ นะครับ! ผมว่าจะนำเงินไปให้พี่!”
