เฉินไฉหัวยิ้มๆแล้วพยักหน้า“วางใจเถอะหน่า เธอช่วยฉันขนาดนี้ ฉันจะต้องให้ประโยชน์กับเธอคืนอยู่แล้ว”
ซุนลี่ลี่มองดูเย่หรูเสว่ที่สลบฟุบอยู่บนโต๊ะ ใบหน้าของเธอเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มแห่งความชั่วร้าย
พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่พวกเขาทำให้ตนเองต้องอับอาย ซุนลี่ลี่จึงมีความสุขกับการแก้แค้น
หลังจากที่ซุนลี่ลี่หยิบกระเป๋าแล้วก็เดินไม่หันหลังกลับมาอีกเลย ในตอนที่เธอเดินออกจากประตูทางเข้าก็ผ่านรถของเนี่ยเฟิงที่จอดอยู่ข้างริมฟุตบาท
เนี่ยเฟิงเห็นซุนลี่ลี่เดินออกมา อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ ทั้งๆที่ซุนลี่ลี่กับเย่หรูเสว่ไปกินข้าวด้วยกัน เหตุใดตอนนี้ถึงมีแค่ซุนลี่ลี่เดินออกมาล่ะ？
เนี่ยเฟิงเดินลงจากที่นั่งคนขับ แล้วเดินตามหลังของซุนลี่ลี่ไป“ในเมื่อเธอออกมาแล้ว งั้นหรูเสว่ล่ะไปไหนแล้ว？”
เสียงของเนี่ยเฟิงทำให้ซุนลี่ลี่ที่กำลังสะใจอยู่ตกใจมาก ซุนลี่ลี่รีบหันหน้ากลับไป ก็มองเห็นเนี่ยเฟิงยืนอยู่ด้านหลังของเธอ
ซุนลี่ลี่คิดว่าเย่หรูเสว่มาคนเดียวเสียอีก คิดไม่ถึงว่ากลับพาเนี่ยเฟิงมาด้วย และยิ่งคิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจอดรถอยู่แถวนี้ ในตอนที่เห็นตนเองเดินออกมานั้น ซุนลี่ลี่เอามือทัดผมอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง
ซุนลี่ลี่กระแอมเสียงเบาหนึ่งครั้ง แล้วตอบกลับไปว่า“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงกัน？หลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จก็แยกย้ายต่างคนต่างไปแล้ว แฟนของคุณอาจจะเดินออกมาแล้วก็ได้ใครจะไปรู้”
ถ้าหากเป็นเย่หรูเสว่ เธอจะต้องเดินออกมาอย่างไม่ลังเลอะไรแน่
เพราะว่าเย่หรูเสว่เป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว แต่ตอนนี้เย่หรูเสว่ไม่ได้เดินออกมาจากร้านอาหาร มีความเป็นไปได้สูงว่าเย่หรูเสว่ยังอยู่ภายในร้านอาหาร ซุนลี่ลี่ออกมาแล้ว เย่หรูเสว่ไม่มีเหตุผลจะต้องอยู่ด้านในอีก เพราะฉะนั้นในนี้จะต้องมีเรื่องไม่ชอบมาพากลเป็นแน่
เห็นเพียงแค่เนี่ยเฟิงคว้าจับข้อมือของซุนลี่ลี่ไว้ ซุนลี่ลี่ตกใจมาก จึงเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ
“เนี่ยเฟิง คุณเป็นแฟนของเย่หรูเสว่นะ จับมือฉันแบบนี้คุณจะทำอะไรกันแน่？”
ซุนลี่ลี่อยากจะสะบัดมือทิ้ง แต่กลับไม่สามารถทำมันได้ เพราะว่ามือที่เนี่ยเฟิงจับเธอไว้มันเหมือนกับกุญแจมือ ไม่สามารถหลุดออกจากการพันธนาการได้
เนี่ยเฟิงค่อยๆจับแน่ขึ้น ซุนลี่ลี่รู้สึกได้ถึงความเจ็บแปลบที่แล่นเข้ามาอย่างกะทันหัน เธออดที่ร้องด้วยความเจ็บปวดไม่ได้ แต่เนี่ยเฟิงกลับไม่มีทีท่าจะปล่อยมือจากซุนลี่ลี่เลย
“ตั้งแต่ที่พวกเธอเข้าไปกินข้าวด้วยกันจนถึงตอนนี้ใช้เวลายังไม่ถึงยี่สิบนาที แต่ตอนนี้มีแค่เธอเดินออกมา จากนิสัยของหรูเสว่ เธอไม่มีทางกินข้าวคนเดียวในร้านอาหารเป็นแน่ เธอบอกความจริงฉันมาดีกว่า ตกลงเย่หรูเสว่อยู่ที่ไหน？”
ซุนลี่ลี่ไม่อาจแบกรับความเจ็บปวดที่เนี่ยเฟิงเป็นคนมอบให้ เธอเจ็บจนอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา แต่เนี่ยเฟิงกลับไม่มีทีท่าจะปล่อยซุนลี่ลี่ไปเลย
“ความอดทนของฉันมีขีดจำกัดนะ ทางที่ดีเธอบอกฉันมาดีกว่าว่าตกลงเย่หรูเสว่อยู่ที่ไหน ถ้าเธอไม่บอก มือข้างนี้ของเธอก็ไม่ต้องเอามันแล้ว”
เนี่ยเฟิงค่อยจับมือแรงขึ้น ซุนลี่ลี่ทนไม่ไหวแล้ว เจ็บจนร้องไห้ไปด้วยร้องโหยหวนไปด้วย
ความหวาดกลัวก่อเกิดขึ้นภายในใจของซุนลี่ลี่ ถ้าหากเธอไม่บอกเนี่ยเฟิง ตกลงเย่หรูเสว่ไปไหน มือข้างนี้ของตัวเองจะต้องถูกเนี่ยเฟิงหักมันทิ้งแน่ เธอจึงทำได้เพียงแค่ปริปากพูด
“เย่หรูเสว่ถูกเฉินไฉหัวพาไป เฉินไฉหัวเป็นคนสั่งการฉัน เรื่องอื่นไม่เกี่ยวกับฉันนะ！”
เนี่ยเฟิงขมวดคิ้วเป็นปม หลังจากนั้นก็ปล่อยมือของซุนลี่ลี่ไป“ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา”
หลังจากที่เนี่ยเฟิงทิ้งประโยคนี้ไว้ ก็รีบพุ่งตัวไปยังร้านอาหารทันที และซุนลี่ลี่ก็ยังคงยืนอึ้งตะลึงอยู่กับที่ เธอก้มลงมองข้อมือของตัวเอง มองเห็นรอยเขียวช้ำทั้งห้านิ้วที่ประทับอยู่บนข้อมือ รู้สึกเพียงแค่ตกตะลึงชั่วครู่ มีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่เรียกว่าความหวาดกลัวก่อเกิดขึ้นมา
เธอรู้สึกร้อนรนเหมือนถูกไฟรนรีบหยิบมือถือขึ้นมาอยากจะโทรหาเฉินไฉหัว แต่มือถือของเฉินไฉหัวกลับปิดเครื่อง
ในความเป็นจริงแล้วเฉินไฉหัวกันไว้เพื่อไม่ให้คนอื่นรบกวนเขา เพราะฉะนั้นจึงได้ปิดเครื่องไป ตอนนี้เขากำลังมองดูเย่หรูเสว่ที่ฟุบสลบอยู่บนโต๊ะ
ใบหน้าของเฉินไฉหัวเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มแห่งความชั่วร้าย เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วคว้าหมับไปที่คอเสื้อของเย่หรูเสว่ไว้ กระชากคอเสื้อของเย่หรูเสว่ขึ้นมา“ตอนอยู่ม.ปลายฉันจีบเธอมานานขนาดนั้น ยอมให้เธอทุกสิ่งทุกอย่าง สุดท้ายเธอกลับชักสีหน้าใส่ฉัน ท้ายที่สุดยังไม่คบกับฉันอีก แต่เธอดูสิ ผ่านไปหลายปีแล้ว เธอก็ยังคงตกกลับมาอยู่ในมือฉันอยู่ดี？”
เฉินไฉหัวหัวเราะอย่างเย็นชา หลายปีมานี้ เขาได้คุยกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่ไม่ว่าจะคนไหนก็ไม่มีใครทำให้เขารู้สึกทึ่งกับความงามได้เท่ากับเย่หรูเสว่ในสมัยม.ปลายได้เลย
เย่หรูเสว่เป็นผู้หญิงที่ไม่ว่าเฉินไฉหัวจะทำอย่างไรก็ไม่มีวันได้เธอมาครอบครอง และเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เมินเฉยกับเฉินไฉหัว ผู้หญิงคนอื่นๆแทบจะอดไม่ได้เข้ามาแนบกายของเฉินไฉหัว มีเพียงแค่แค่เย่หรูเสว่เท่านั้นที่ไม่ต้อยต่ำไม่สูงส่ง（ไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง และไม่ถ่อมตัวเกินจนดูต้อยต่ำ）เชื่อมั่นในตัวเองสูงมาก
เฉินไฉหัวมองดูใบหน้าแดงระเรื่อจากการดื่มเหล้าของเย่หรูเสว่ ยิ่งรู้สึกว่าเย่หรูเสว่มีความงามหยาดเยิ้มอ่อนโยนดุจดั่งดอกกุหลาบ เขาเฝ้าตามจีบมานานแสนนาน ตอนนี้เฉินไฉหัวรู้สึกหิวกระหายในตัวของเย่หรูเสว่เป็นอย่างมาก
เขาไม่สนใจเรื่องอื่นอีกต่อไปแล้ว เขารุดพุ่งตัวไปข้างหน้าฉีกกระชากขอเสื้อของเย่หรูเสว่ออกมา และกระดุมเสื้อของเย่หรูเสว่ก็ตกลงบนพื้น！
เฉินไฉหัวที่เห็นผิวพรรณขาวเนียนละเอียดดุจดั่งไขมันที่แข็งตัวแล้ว ดวงตาของเขาลุกวาวขึ้นมาในทันที！
ถึงจะเรียนจบมานานแล้ว ทุกคนก็ต่างโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเย่หรูเสว่จะสวยและมีเสน่ห์มากถึงเพียงนี้！
เฉินไฉหัวใช้หัวมุดเข้าไปอย่างอดใจมาได้ อยากจะสูบดมกลิ่นหอม แต่เขายังไม่ได้แม้แต่จะแตะต้องร่างกายของเย่หรูเสว่ ก็ถูกคนคนหนึ่งกระชากไปข้างหลัง！
วินาทีนั้นเฉินไฉหัวรู้สึกเพียงแค่ว่าลำคอของตัวเองอาจจะถูกตัดขาดได้！
เขาถูกเหวี่ยงจนกระเด็นออกไป ร่างกระแทกเข้ากับกระถางบอนไซที่อยู่ข้างๆห้องวีไอพีอย่างจัง กระถางบอนไซตกลงมากระแทกเข้ากับร่างของเฉินไฉหัว
เฉินไฉหัวที่ถูกกระแทกจนรู้สึกวิงเวียน เขาพยายามปัดดินที่อยู่บนหน้าของตัวเองอย่างทุลักทุเล หลังจากนั้นก็ตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธ“แกเป็นใครห้ะ？ถึงกล้ามาทำร้ายฉัน？！”
เนี่ยเฟิงถอดเสื้อของตัวเองออก แล้วคลุมไปที่บนร่างกายของเย่หรูเสว่ หลังจากนั้นก็หันกลับมา ใช้สายตาอันเย็นชามองไปที่เขา เห็นเพียงแค่เขาค่อยๆเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าของเฉินไฉหัว“แกเป็นคนทำใช่ไหม？”
“เกี่ยวอะไรกับนายห้ะ！”
เฉินไฉหัวถลึงตามองไปที่เนี่ยเฟิง“แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร？กล้าบุกเข้ามาถึงถิ่งของฉัน！ถ้ารู้ตัวก็ไสหัวออกไปซะ ไม่อย่างั้นฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่！”
เนี่ยเฟิงหรี่ตาลง“ดูท่าฉันคงไม่ต้องไว้ชีวิตนายแล้วล่ะ”
เห็นเพียงแค่เนี่ยเฟิงใช้เท้าถีบออกไป เฉินไฉหัวร้องอย่างโหยหวน ตอนนี้เฉินไฉหัวพึ่งถูกความหวาดกลัวเข้าครอบงำ เขาไม่รู้ว่าไอ้หมอนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นใครมาจากไหน！
เขาอยากจะวิ่งหนีแต่มันไม่ทันเสียแล้ว！
“แกใช้ให้คนหลอกล่อผู้หญิงของฉันมาที่นี่ ยังจะวางยาผู้หญิงของฉันอีก ทำให้ผู้หญิงของฉันสลบเหมือดไม่ยอมตื่น อยากจะเอาเปรียบผู้หญิงของฉัน ถึงจะเป็นผู้ชายคนหนึ่งก็ไม่มีทนได้หรอก”
เนี่ยเฟิงใช้สายตาอันเย็นชามองไปที่เฉินไฉหัว“ตอนอยู่ม.ปลายแกเอาแต่ข่มขู่และหลอกล่อผู้หญิงของฉันให้คบกับแก ตอนนี้แกก็ยังคงใช้วิธีสกปรกแบบนี้ลงมือ”
เฉินไฉหัวถูกเนี่ยเฟิงใช้เท้าถีบจนเลือดกำเดาไหว เขาพยายามคลานไปที่ประตูด้วยสภาพที่ตัวสั่นเทา แต่เนี่ยเฟิงกลับขวางอยู่ตรงหน้าของเฉินไฉหัว“วันนี้แกอย่าหวังจะออกจากประตูบานนี้ไปเลย”
