โจวลี่ซือแค่รู้สึกว่าหนังตาของตนเองหนักมาก “นี่ฉันเป็นอะไรกันแน่? ฉันเป็นไข้แล้วใช่หรือไม่?”
“เมื่อคืนคุณตากฝนทั้งคืนร่างกายรับไม่ไหวแล้ว ดังนั้นตอนนี้น่าจะเป็นไข้ล่ะ คุณวางใจเถอะ ผมจะแยกแยะทิศทางที่ดี หาที่ซุกหัวนอน”
เนี่ยเฟิงก้มหัวดื่มน้ำหนึ่งที น้ำฝนที่ลงมาจากฟ้ารสชาติไม่ดีเลย แต่ว่าก็แก้ไขความเร่งรีบเผาขนของพวกเขา
หลังจากผ่านพายุฝนเมื่อคืน ตอนนี้กลายเป็นแสงอาทิตย์เจิดจ้า
แสงอาทิตย์ที่อยู่บนหัวสาดส่องลงมาอย่างเจิดจ้า ไม่ได้นำความอบอุ่นให้แก่โจวลี่ซือเลย
ตอนนี้โจวลี่ซือถูกเชื้อไข้ทรมานอยู่ บัดนี้ทั้งถูกแสงอาทิตย์เผ่าไหม้ พูดได้ว่าถูกทรมานอยู่ซ้ำสอง
เนี่ยเฟิงใช้เสื้อผ้าที่ตากแห้งแล้วห่มไว้บนกายของโจวลี่ซือ จะได้ทำให้โจวลี่ซือเย็นๆสักหน่อย
โจวลี่ซือถูกเผาจนทึ่มๆแล้ว เธอรู้สึกว่าตนเองค้ำจนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว “เสี่ยวเฟิง…….แกอย่าสนใจฉันอีกเลย แกไปคนเดียวเถอะ แกพาฉันไปด้วยเพียงแค่เป็นภาระ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตนเองทรมานมากล่ะ ฉันน่าจะไม่ไหวแล้ว……..”
โจวลี่ซือพูดคำเหล่านี้ออกมาก็เสียแรงมากเช่นกัน เสียงของเธอแทบจะปกคลุมอยู่ในเสียงคลื่นทะเล มหาสมุทรกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ไม่รู้ว่าจะได้กลับไปอย่างราบรื่นหรือไม่เลยสักนิด
“ไม่หรอก คุณต้องแข็งใจไว้ อีกไม่นานพวกเราก็จะหาชายฝั่งเจอแล้ว! พี่ห้า คุณต้องเชื่อผม ทักษะการอยู่รอดในป่าของผมแข็งแกร่งมาก!”
ถ้าหากว่าไม่ใช่พายุฝนเมื่อคืน เนี่ยเฟิงอาจจะหาที่ขึ้นฝั่งเจอแล้ว
เพียงแค่เครื่องมือของพวกเขาในตอนนี้น้อยมาก บนกายของเนี่ยเฟิงแม้กระทั่งอาวุธเย็นสักชิ้นก็ไม่มี มีแต่ไม้พายที่อยู่ในมือเท่านั้น
เขาได้เพียงแค่อาศัยฝูงปลาที่ไหว้อยู่ใต้ทะเล ทิศทางของลมทะเลมาแยกแยะ
ถ้าหากโจวลี่ซือไม่ได้รับการรักษาอีกล่ะก็ เป็นไปได้มากที่อาจจะเป็นเพราะไข้จนตายจริงๆ
ตอนนี้เนี่ยเฟิงก็ร้อนใจมากเช่นกัน เขาเป็นหมอคนหนึ่ง แต่ว่าอยู่ในมือของเขาไม่มีสิ่งของใดๆสามารถรักษาให้กับโจวลี่ซือ ถ้าหากว่ามีเข็มเงิน เขาก็จะรักษาโจวลี่ซือได้
เนี่ยเฟิงแอบตำหนิตนเอง
“เสี่ยวเฟิง……”
โจวลี่ซือเป็นไข้จนเลอะเลือนแล้ว แม้แต่น้ำก็กลืนไม่ลง เนี่ยเฟิงเห็นอาการแบบนี้ก็ไม่ได้สนใจมากขนาดนั้นแล้ว เขาอมน้ำไว้ในปากบีบริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของโจวลี่ซือ ส่งน้ำเข้าไปให้กับโจวลี่ซือ
อยู่ในระหว่างเลอะๆเลือนๆโจวลี่ซือรู้สึกว่ามีน้ำเย็นชุ่มฉ่ำไหลลงตามช่องปากของตนเอง
เธอเจ็บปวด ฮึ เสียงหนึ่ง ลำคอที่ร้อนรุ่มดูเหมือนได้รับการบำรุงเล็กน้อย
“อย่ายอมแพ้ ผมจะพาคุณออกจากที่นี่ให้ได้”
เนี่ยเฟิงพูดเสียงอ่อนโยนอยู่ข้างหูของโจวลี่ซือแบบนี้
ผ่านไปเกือบสามชั่วโมงแล้ว ในที่สุดเนี่ยเฟิงก็ได้มองเห็นชายฝั่ง ในใจเขาดีใจทันที รีบลากเรือยอชต์ขึ้นไป จากนั้นอุ้มโจวลี่ซือขึ้นฝั่งไปเลย
ย่างก้าวของเขารีบเร่งมาก ตอนนี้เขาจำเป็นต้องหาสถานที่ร่มเย็นให้เจอ!
ร่างกายของโจวลี่ซือร้อนผ่าวก็เหมือนดั่งขนมปังที่เพิ่งออกจากเตา อ่อนนุ่ม ไม่มีเรี่ยวแรงใดๆ
โชคดีว่าบนเกาะเล็กๆนี้มีป่าแห่งหนึ่ง เนี่ยเฟิงหาเจอถ้ำแห่งหนึ่ง เขารีบวางโจวลี่ซือลงบนพื้น เขายื่นมือจับหนึ่งที โจวลี่ซือยังคงไข้สูงอย่างรุนแรงมาก! เนี่ยเฟิงก็ดูแลไม่ทั่วถึงมากขนาดนั้นแล้ว เขาออกไปค้นหาสิ่งของที่เป็นประเภทหญ้าสมุนไพรที่ใช้ได้บนเกาะนี้ทันที
แม้ว่าไม่มีซองชุดฝังเข็ม แต่เนี่ยเฟิงมีสมอง
เขาแยกแยะเกาะเล็กๆที่รกทึบอยู่อย่างรวดเร็ว ยังให้เขาหาเจอหญ้าสมุนไพรที่ลดไข้ได้หลายต้นจริงๆ
เขานำหญ้าสมุนไพรกลับมาทันที ใช้วิธีลดอุณหภูมิทางกายภาพเช็ดตัวให้โจวลี่ซือ ทั้งเคี้ยวหญ้าสมุนไพรให้ละเอียด ป้อนให้โจวลี่ซือกลืนลงไป
โจวลี่ซือที่ได้กินหญ้าสมุนไพรแล้ว ดูเหมือนอาการดีขึ้นเยอะเลย
เนี่ยเฟิงนี่จึงโล่งอกหนึ่งที
เขาค่อยๆผ่อนคลายลมหายใจออกหนึ่งที เกาะเล็กๆแห่งนี้ดูแล้วไม่มีร่องรอยการเคลื่อนไหวของคน อาจจะเป็นเกาะร้างเล็กๆแห่งหนึ่ง
เนี่ยเฟิงหาเจอต้นมะพร้าวที่อยู่บริเวณใกล้เคียง เขาเก็บมะพร้าวลงมา จากนั้นแกะมือถือออก ประยุกต์ใช้ฝาหลังของมือถือและฝีมือที่คล่องแคล่ว ปอกเปลือกมะพร้าวออกเลย
โจวลี่ซือในเวลานี้ เลอะๆเลือนๆลืมตาขึ้น ถึงแม้ว่าร่างกายยังเมื่อยล้ามาก แต่ว่าโจวลี่ซือรู้สึกไม่เจ็บปวดขนาดนั้นเหมือนเมื่อกี้แล้ว
“พี่ห้า คุณตื่นแล้วหรือ? คุณรีบดื่มน้ำมะพร้าวสักหน่อยเถอะ”
เนี่ยเฟิงเทน้ำมะพร้าวอยู่บนใบไม้ป้อนให้โจวลี่ซือทีละเล็กทีละน้อย
โจวลี่ซือดื่มน้ำมะพร้าวที่หวานชื่น กำลังวังชาดูเหมือนดีขึ้นหน่อย
เธอไอนิดๆเสียงหนึ่ง จากนั้นงงงวยจ้องมองรอบบริเวณเอ่ยปากถามว่า “นี่คือที่ไหนล่ะ?”
“ตอนนี้พวกเราน่าจะอยู่ที่เกาะร้างเล็กๆ ผมยังไม่ได้ไปสำรวจเกาะเล็กๆแห่งนี้ว่าตั้งอยู่ในทิศทางไหน หลังจากรอให้ร่างกายของคุณดีขึ้นหน่อยผมค่อยไปดู!”
เนี่ยเฟิงตอบโจวลี่ซือ
โจวลี่ซือพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก ดื่มน้ำมะพร้าวที่อยู่ในมือหมด เนี่ยเฟิงเคาะมะพร้าวออกอีก ขูดเนื้อที่อยู่ข้างในออกมาให้โจวลี่ซือกิน
“ฉันกินอิ่มแล้ว เสี่ยวเฟิง แกก็กินสักหน่อยเสริมกำลังวังชาเถอะ? ฉันรู้ว่าหลังจากเมื่อคืนฉันล้มป่วยแล้ว แกดูแลฉันตัวคนเดียว ยังต้องเทน้ำในเรือยอชต์ออกไปอีก เหนื่อยล้ามากจริงๆ ไอ้หยะ บาดแผลของแก!”
โจวลี่ซือมองเห็นบาดแผลที่อยู่บนแขนของเนี่ยเฟิงเลือดไหลอีกแล้ว
เพราะว่าเมื่อกี้ตอนที่เนี่ยเฟิงอุ้มโจวลี่ซือขึ้นมาแขนใช้แรง ดังนั้นทำให้บาดแผลฉีกออกอีกครั้ง
“เพียงแค่บาดเจ็บเล็กน้อย ไม่เป็นไร”
“นี่จะเป็นบาดแผลเล็กน้อยได้ยังไงล่ะ? บาดแผลนี้อักเสบแล้วแน่นอนล่ะ?”
โจวลี่ซือพูดอยู่ยื่นมือแกะผ้านั้นที่อยู่บนแขนของเนี่ยเฟิงออก เหมือนอย่างที่คิดบาดแผลนี้แช่จนกลายเป็นโหดเหี้ยมเหลือเกิน!
“ไม่เป็นไร เมื่อกี้ผมสำรวจดูแล้ว ที่นี่มีสถานที่ไม่น้อยล้วนมีหญ้าสมุนไพร อีกสักครู่ผมใช้ยาที่รักษาบาดแผลโปะเข้าไปก็ได้แล้ว”
เนี่ยเฟิงโบกมือแล้วโบกมืออีก ตอนนี้โจวลี่ซือเซไปเซมาลุกขึ้นมา พูดอย่างมั่นคงยืนหยัดมากว่า “งั้นฉันไปด้วยกันกับแกเถอะ”
“พี่ห้า ไข้ของคุณยังไม่หายดีล่ะ คุณต้องอยู่ที่นี่พักผ่อนให้ดีๆตากแดดอีกไม่ได้แล้ว มิฉะนั้นไข้ของคุณจะหนักขึ้นอีก”
“งั้น งั้นฉันช่วยล้างแผลให้แกสักหน่อยเถอะ?”
โจวลี่ซือมองเห็นแขนของเนี่ยเฟิง ล้วนรู้สึกเจ็บปวดใจเหลือเกิน ชั่วพริบตาเดียวใบหน้าที่งดงามหงิกเป็นก้อน
เมื่อกี้เนี่ยเฟิงตักน้ำที่อยู่บนเรือยอชต์เล็กน้อยเอามาเช็ดตัวให้กับโจวลี่ซือ ดังนั้นผ้ายังอยู่ข้างๆ
โจวลี่ซือหยิบผ้าขึ้นมา เช็ดบาดแผลให้กับเนี่ยเฟิงเบาๆ เธอทั้งเช็ดบาดแผลของเนี่ยเฟิง ทั้งเป่าลม
เนี่ยเฟิงมองเห็นลักษณะท่าทีของโจวลี่ซืออย่างนี้ แค่รู้สึกว่าน่าขำเล็กน้อย
การบาดเจ็บเล็กน้อยอย่างนี้สำหรับเขามากล่าวแล้วไม่นับว่าเป็นอะไรเลยสักนิดแต่ก่อนตอนที่ร้ายแรงเขายังเคยโดนยิงหน้าอก ตอนนั้นทำการผ่าตัดเกือบจะไม่รอด
นี่เพียงแค่ถลอกเป็นแผลจากกระสุน ด้วยสมรรถภาพทางกายของเนี่ยเฟิง อีกไม่นานก็จะหาย
โจวลี่ซือพันแผลให้กับเนี่ยเฟิงใหม่อีกครั้ง “ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะแล้ว ถ้าไม่ฉันไปหาหญ้าสมุนไพรกับแกด้วยกันเถอะ!”
“คุณดูคุณสิ คุณเอาอีกแล้ว!”
“แต่ว่าให้แกไปคนเดียว ฉันไม่วางใจล่ะ!”
ตามความจริงเนี่ยเฟิงก็ไม่วางใจที่จะให้โจวลี่ซืออยู่ที่นี่คนเดียวเช่นกัน ตอนนี้เขาไม่แน่ใจว่าอยู่บนเกาะเล็กๆยังมีคนอื่นๆอีกหรือไม่
“ถ้าไม่งั้นพวกเรานั่งอีกสักครู่ รอแสงอาทิตย์ที่อยู่บนศีรษะไม่ได้ร้อนผ่าวขนาดนั้นแล้ว พวกเราค่อยไปหาหญ้าสมุนไพร”
เนี่ยเฟิงหยิบเนื้อมะพร้าวชิ้นหนึ่ง ทิ้งเข้าไปในปากเคียวเข้าไปเลย
“เสี่ยวเฟิง แกว่าพวกเรายังจะสามารถกลับไปได้ไหม?”
