พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม – บทที่ 267 แผนการ

เนี่ยเฟิงอยู่ในโรงพยาบาลต่อกันสองวัน ในสองวันนี้เนี่ยเฟิงรู้สึกว่าตนเองใกล้จะขึ้นราแล้ว

แต่ว่าพี่ใหญ่ชิวมู่เฉิงยังเป็นห่วงอาการของเนี่ยเฟิงอยู่ ดังนั้นไม่ให้เนี่ยเฟิงออกไปเลยสักนิด เนี่ยเฟิงได้เพียงแต่อยู่ต่ออย่างจนใจมาก โชคดีว่าหมิงอี๋หานพี่สี่ออกใบรับรองที่ออกจากโรงพยาบาลได้ให้กับเขา มิฉะนั้น เนี่ยเฟิงคงยังออกจากโรงพยาบาลไม่ได้จริงๆล่ะ

ตอนที่เนี่ยเฟิงออกจากโรงพยาบาลมองเห็นพระอาทิตย์ดวงใหญ่ที่อยู่ข้างนอกสบายจนบิดขี้เกียจหนึ่งที ตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดเบาๆทำให้คนรู้สึกสบายเป็นพิเศษ และความแตกต่างของอุณหภูมิตอนเช้าเย็นก็กลายเป็นต่ำกว่าเล็กน้อย

เนี่ยเฟิงกลับไปที่วิลล่าของชิวมู่เฉิงในตอนแรก ตอนนี้เขาเห็นวิลล่าหลังนี้ยิ่งดูยิ่งรู้สึกไม่ค่อยดี

เพราะว่าวิลล่าเล็กๆหลังนี้เล็กมาก ห้องนอนข้างในก็น้อยมากเนี่ยเฟิงคิดจะซื้อวิลล่าใหญ่ที่ดีสักหลัง ถ้าอย่างนี้ล่ะก็พวกพี่ๆคนอื่นๆล้วนสามารถเข้ามาพักได้

เนี่ยเฟิงเพิ่งเข้าประตูก็ได้ยินเสียงโห่ร้อง เขาอึ้งชะงักหนึ่งที จึงพบเห็นพี่ๆหลายคนถึงขนาดรวมตัวกันอยู่ในบ้าน จัดปาร์ตี้ต้อนรับให้กับเขา

เขามีความตื่นตะลึงเพราะได้รับความโปรดปรานอย่างคาดคิดไม่ถึงเล็กน้อย ยิ้มถามว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือ? ทำไมวันนี้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นล่ะ?”

“แกไม่ใช่ออกจากโรงพยาบาลแล้วหรือ? ดังนั้นพวกเราพี่ๆหลายคนอยากจะจัดปาร์ตี้แสดงความยินดีที่แกออกจากโรงพยาบาลแล้ว”

“ผมเพียงแค่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น พวกคุณทำอย่างนี้จะทำให้ผมรู้สึกเกรงใจ”

แต่ก่อนเนี่ยเฟิงเคยได้รับบาดเจ็บร้ายแรงกว่านี้ แต่ว่าแม้กระทั่งบาดแผลของเขายังไม่หายดี ก็ต้องเข้าสู่สงครามต่อไปอีก

“รีบเข้ามาเถอะ ต้องใช้น้ำส้มโอล้างมือหน่อยจึงจะขจัดความซวยออกได้”

ชิวมู่เฉิงวางมาดขรึมพูด ใบหน้าของเธอไม่มีสีหน้าใดๆ ดูแล้วเอาจริงเอาจังมาก แต่ว่าคำพูดที่พูดออกมากลับมีสัดส่วนของความเชื่องมงาย

เนี่ยเฟิงไม่เชื่อสิ่งเหล่านี้ แต่ว่านี่คือพี่สาวเรียกร้องให้ทำ ดังนั้นก็ต้องพิจารณาอีกที

เขาเข้าไปใช้น้ำส้มโอล้างมือแล้วล้างมืออีกอย่างเป็นเด็กดี จากนั้นพี่ๆหลายคนเปลี่ยนกันเข้าไปตรวจดูอาการของบาดแผลที่อยู่บนแขนเนี่ยเฟิง

“โอ้พระเจ้า นี่เย็บไปกี่เข็มล่ะ ดูแล้วล้วนรู้สึกเจ็บ!”

คางเมิ่งที่อัดรายการจบแล้วรีบเร่งกลับมาจากเมืองหนานหูมองเห็นรอยแผลที่เหมือนดั่งตะขาบนั้นอยู่บนแขนเนี่ยเฟิง คางเมิ่งเพียงรู้สึกว่าหัวใจดวงหนึ่งล้วนจะตึงเครียดขึ้นมาแล้ว

“พี่สี่! คุณก็จริงๆนะ คุณทำไมไม่เย็บให้เสี่ยวเฟิงดูดีกว่านี้หน่อยล่ะ รอยแผลเป็นนี้ดูแล้วก็น่าเกลียดเกินไปแล้ว!”

โจวลี่ซืออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจหนึ่งที เธอคิดว่าบาดแผลนี้เพราะว่าที่จะช่วยตัวเธอจึงเหลืออยู่ ก็เลยรู้สึกผิดเป็นพิเศษ

หมิงอี๋หานดื่มน้ำชาหนึ่งที เหลือบตามองเนี่ยเฟิงที่ถูกพี่ๆหลายคนล้อมรอบไว้ จากนั้นยิ้มพูดว่า “นี่ฉันเย็บดีที่สุดแล้ว พูดได้อีกว่า สำหรับรูปร่างแบบนี้ของเขาบาดแผลอีกไม่นานก็จะหาย อีกทั้งรอยแผลเป็นที่ทั้งใหญ่ทั้งเล็กอย่างนี้อยู่บนกายของเขายังมีน้อยหรือ?”

“แม้ว่าคำพูดอย่างนี้ แต่เหลือรอยแผลเป็นอยู่ยังไงก็ดูไม่ดี หลายวันนี้บาดแผลของแกก็อย่าให้โดนน้ำเลย ให้บาดแผลหายสนิทแกต้องกินข้าวให้ดีๆ ต้องระวังอาหารแสลง รู้ไหม?”

ตาของหลินซูอินล้วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ หลังจากที่เธอได้รู้ถึงอาการบนแขนของเนี่ยเฟิงแล้ว รีบเร่งเข้ามา

“พี่สาม ผมไม่เป็นไรจริงๆ บาดแผลที่อยู่บนแขนของผมนี่ล้วนเป็นบาดแผลเล็กน้อย มิฉะนั้นผมจะออกจากโรงพยาบาลเร็วขนาดนี้ได้ยังไง ถ้าไม่เชื่อพวกคุณไปถามพี่สี่!”

เนี่ยเฟิงแสยะปากยิ้มหนึ่งที พวกเธอหลายคนยังไปถามหมิงอี๋หานจริงๆ

ได้รับคำตอบจากปากของหมิงอี๋หานว่าบาดแผลนี้ไม่ค่อยหนักไม่นานก็จะหายจริงๆ พี่ๆหลายคนนี่จึงโล่งอกหนึ่งที

“พวกเธอเพื่อฉลองที่แกได้ออกจากโรงพยาบาล ทำอาหารอร่อยเต็มโต๊ะให้กับแก ฉันรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้ เพราะว่ามีของมากมายแกล้วนกินไม่ได้”

หมิงอี๋หานพูดอยู่โยนถั่วลิสงทอดเม็ดหนึ่งเข้าไปในปาก “เหล้าดื่มไม่ได้ พริกกินไม่ได้ ของทอดเหล่านี้กินน้อยหน่อยดีกว่า”

เนี่ยเฟิงตาปริบๆจ้องมองโจ๊กกับผัดผักที่อยู่บนโต๊ะ ครุ่นคิดอยู่ว่าสิ่งที่ตนเองกินได้น่าจะมีเพียงไม่กี่อย่างนี้แล้ว

“ฉันกลับมาแล้ว!”

ก็อยู่ในเวลานี้ เย่หรูเสว่เปิดประตูเดินเข้ามาแล้ว ในมือของเธอยังหิ้วเค้กปอนด์เล็กๆปอนด์หนึ่ง

“พี่หก คุณซื้อเค้กมาทำอะไรล่ะ?”

เนี่ยเฟิงมองเห็นเย่หรูเสว่หิ้วเค้กปอนด์เล็กอยู่ อดไม่ได้ที่จะมีความสงสัยงงงวยเล็กน้อย เย่หรูเสว่ยกเค้กที่อยู่ในมือขึ้นมาโยกไปโยกมา งงงวยเหลือเกินพูดว่า “ไม่ใช่บอกว่าจะฉลองๆหน่อยหรือ? พูดถึงการฉลองย่อมขาดเค้กไม่ได้ล่ะ!”

เนี่ยเฟิงจึงรู้แจ้งกระจ่างในฉับพลันพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก “ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง!”

หลายคนอิอิฮ่าฮ่ากินข้าวมื้อหนึ่ง ก่อนที่ทุกคนจะนอนอยู่ดีๆเย่หรูเสว่ดึงเนี่ยเฟิงไป “พรุ่งนี้แกต้องไปสถานีตำรวจกับฉันสักครั้ง”

เนี่ยเฟิงครุ่นคิดอยู่น่าจะเกี่ยวข้องกับทีมนักฆ่าฟรังโคลิน จากนั้นก็เลยพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก

วันรุ่งขึ้น เนี่ยเฟิงขึ้นไปนั่งบนมอเตอร์ไซต์ของเย่หรูเสว่ มาถึงสถานีตำรวจ

ครั้งที่แล้วเขาซื้อHarley Davidsonคันหนึ่งให้กับเย่หรูเสว่ ปัจจุบันนี้ยังทิ้งไว้อยู่โกดังในเมืองจินไห่

ช่วยไม่ได้ล่ะ เขายังไม่ได้แสดงสถานะให้กับพวกพี่ๆคนอื่นๆ ดังนั้นเย่หรูเสว่จะไม่น้อมรับของขวัญที่มีค่าขนาดนี้ของเขา

หลังจากมาถึงสถานีตำรวจเย่หรูเสว่พาเนี่ยเฟิงเข้าไป “สองวันนี้พวกเราตามสืบเบาะแสจนหาเจอเบาะแสพี่ชายของเย่อิงแล้ว

พี่ชายของเขารหัสเย่หลัง เป็นบุคคลที่ใจดำอำมหิตคนหนึ่ง อีกทั้งยังเป็นฆาตกรในคดีฆาตกรรมต่อเนื่อง เขาได้ก่อคดีอยู่ในเขตต่างๆไม่น้อยเลย

แต่ว่าเย่หลังเจ้าเล่ห์มาก หลังจากแกกับน้องชายเขาเกิดการปะทะกันแล้ว เขาเคยปรากฏตัว ดังนั้นจึงจัดหาเบาะแสให้กับพวกเราตำรวจ”

สีหน้าของเย่หรูเสว่หนักอึ้งเหลือเกิน “เย่หลังรู้ว่าพวกเราสืบหาเบาะแสของเขาอยู่ ดังนั้นตอนนี้เขาหลบหนีไปที่อื่นแล้ว พวกเราสูญเสียเบาะแสของเขาไป แต่ว่าก่อนหน้านี้พวกเราได้รับเบาะแสอีกทางหนึ่งแล้ว”

เนี่ยเฟิงพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก “เป็นเบาะแสอะไรหรือ?”

“สิ่งที่เย่หลังกับเย่อิงน้องชายเขาทำคือกิจกรรมที่ผิดกฎหมาย พวกเขาแอบเอายาที่ผิดกฎหมายมาขายเพื่อทำเงิน ในเมื่อเป็นยาที่ผิดกฎหมายขายเพื่อทำเงิน งั้นจำเป็นก็ต้องมีตัวแทนจำหน่าย”

“ในตอนนี้พวกคุณหาตัวแทนจำหน่ายเจอแล้วหรือ?”

เย่หรูเสว่เลียริมฝีปากเลียแล้วเลียอีก จากนั้นพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก แต่ว่าคิ้วของเธอขมวดอยู่โดยตลอด

“เดือนก่อนจับผู้ต้องสงสัยคนหนึ่งได้ แต่หลังจากทำการสืบค้นพบเห็นว่าบัญชีและสถานะของเขาล้วนบริสุทธิ์ แต่พวกเรารู้ว่าเขาย่อมเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่นอน ก็คือยังไม่ได้หลักฐานที่เป็นความจริง”

เนี่ยเฟิงรู้แจ้งกระจ่างในฉับพลันพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก “ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง!”

“พวกเราสามารถผ่านเขาหาเจอเบาะแสของเย่หลัง ครั้งนี้เย่หลังไม่ปรากฏตัวแล้ว อยากจะจับเขาไว้น่าจะเป็นนิทานพันหนึ่งราตรีของอาหรับ ดังนั้นพวกเราจำเป็นต้องฉวยโอกาสนี้ไว้!”

หลังจากเย่หรูเสว่พูดจบจ้องมองไปยังเนี่ยเฟิง “ฉันต้องการความช่วยเหลือจากแก”

เนี่ยเฟิงตบหน้าอกของตนเองตบแล้วตบอีก “พี่หก คุณต้องการให้ผมทำยังไง เพียงแค่พูดมาก็พอแล้ว!”

“ตัวแทนจำหน่ายนั้นคือประธานสมาคมหอการค้าที่มีชื่อเสียงในเมืองเยี่ยนตู เขาดูแล้วค่อนข้างซื่อตรง แต่ความจริงคนคนนี้ซ่อนเร้นไม่แสดงออก สิ่งที่พวกเราต้องทำก็คือใกล้ชิดกับเขา!”

“จะใกล้ชิดยังไง พวกคุณคิดดีหรือยัง?” เนี่ยเฟิงถามอีก

เย่หรูเสว่พยักหน้านิดๆ “หอการค้าในเมืองเยี่ยนตูมีเพียงแค่คนที่มีเงินมีอิทธิพลจึงจะเข้าร่วมได้ ดังนั้นฉันต้องการให้แกปลอมตัวกลายเป็นคนมีเงินเข้าร่วมหอการค้าของพวกเขา ช่วยเหลือพวกเราให้ได้รับเบาะแส คือว่าตำรวจของเมืองเยี่ยนตูกับพวกเราอยู่ในระหว่างการจับกุมล้วนปรากฏตัวให้เห็นแล้ว ดังนั้นไปด้วยกันกับแกไม่ได้”