“ในเมื่อเป็นสินค้าห้ามจำหน่าย มันก็มีความหมายแฝงถึงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเสี่ยวเมิ่ง เสี่ยวเมิ่ง คราวนี้ให้ผมทำตามใจหน่อยนะ ผมจะซื้อให้คุณ”
คางเมิ่งมองเนี่ยเฟิงด้วยความหวาดกลัว เจ้าหนุ่มเนี่ยเฟิงคิดจะทำอะไร? ต้องรู้ว่านี่คือสินค้าห้ามขาย มันไม่สามารถซื้อได้!
“ขี้โม้ทั้งนั้น!”
ไม่มีใครเชื่อว่าเนี่ยเฟิงสามารถซื้อ Victoria’s Tears ได้จริงๆ
มีนักธุรกิจร่ำรวยและผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่นมากมายไปถามราคา แต่ทั้งหมดก็ถูกทางพิพิธภัณฑ์ไล่กลับมา เขาเป็นแค่พวกคนจนกระจอกๆ ไม่มีประโยชน์อะไรสักอย่าง เขามีสิทธิ์อะไรมาซื้อ Victoria’s Tears? ถ้าไม่เรียกขี้โม้แล้วเรียกอะไร?
“เฉาตื๋อเหริน ผมว่าคุณพูดจาไม่น่าฟังเลย เอาอย่างนี้แล้วกัน ถ้าผมซื้อ Victoria’s Tears ได้ คุณต้องตบปากตัวเองต่อหน้าทุกคน ตกลงไหม?”
เนี่ยเฟิงกลอกตาใส่ ใคร่ครวญครู่หนึ่ง ก่อนจะยั่วเย้าเฉาตื๋อเหรินแบบนี้
เฉาตื๋อเหรินยิ้มเยาะ “ผมว่าคุณกำลังหาเหาใส่หัวนะ! คุณจะให้ผมตบปากตัวเองเหรอ?”
“ใช่แล้ว ผมเกลียดคนพูดจาทำร้ายคนอื่นอย่างคุณที่สุด มีเงินเข้าหน่อยก็คิดว่าตัวเองถูกตลอด น่ารังเกียจชะมัด เมื่อกี้คุณไม่เพียงทำให้ผมขุ่นเคือง แต่ยังทำให้แฟนสาวของผมไม่พอใจด้วย คุณต้องขอโทษไปพร้อมกับตบปาก ถึงจะเป็นคำชี้แจงที่ดีที่สุดสำหรับพวกเรา”
คำพูดของเนี่ยเฟิงทำให้ทุกคนตกใจ ในเมืองหนานหู ครอบครัวของเฉาตื๋อเหรินเป็นหนึ่งในผู้นำ ทุกคนต้องยอมหลีกทางให้เขา
เป็นเพราะตระหนักในเรื่องนี้ตั้งแต่ยังเด็ก เฉาตื๋อเหรินจึงเติบโตมาด้วยนิสัยเช่นนี้
ตราบใดที่เฉาตื๋อเหรินต้องการ ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้ ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม
ไม่เพียงแค่นั้น เฉาตื๋อเหรินยังเลี้ยงดูกลุ่มนักฆ่าเอาไว้อีกด้วย ในบ้านของพวกเขามีโรงเรียนสอนเทควันโด ทุกคนมือความเป็นอาชีพและป่าเถื่อน คนกลุ่มนี้ยังเป็นบอดี้การ์ดของเฉาตื๋อเหริน เฉาตื๋อเหรินยังมีคุณอาที่อยู่ในแก๊งมาเฟีย
เฉาตื๋อเหรินอยากได้อะไรก็ต้องได้ ไฉนเลยจะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้มาก่อน?
คราวก่อนมีคนไม่ดูตาม้าตาเรือเดินชนเฉาตื๋อเหริน ถูกคนของเฉาตื๋อเหรินทุบตีจนกลายเป็นคนโง่ไปเลย
คราวนี้เฉาตื๋อเหรินถูกใจคางเมิ่ง เนี่ยเฟิงเตรียมตัวม้วนเสื่อกลับบ้านได้เลย
ถ้าตอนแรกเนี่ยเฟิงยอมรับเงินดีๆ แล้วออกไป เขาจะสามารถหลีกเลี่ยงหายนะได้ แต่เนี่ยเฟิงดื้อแพ่งอวดดี นี่ไม่ใช่การหาเรื่องใส่ตัวหรอกหรือ?
ไม่มีใครกล้าปริปากพูด ทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างเงียบๆ ว่าเรื่องตลกนี้จะจบลงอย่างไร
“ตกลง ผมยอมรับคำท้าของคุณ แต่ถ้าคุณทำไม่ได้ คุณจะต้องสละทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณมีอยู่ในตอนนี้ แล้วไสหัวออกไปจากเมืองหนานหูซะ ส่วนคางเมิ่งก็ต้องกลายเป็นผู้หญิงของผม!”
เฉาตื๋อเหรินหรี่ดวงตาอันโหดเหี้ยมอำมหิตมองไปที่คางเมิ่ง คางเมิ่งเห็นดังนั้นก็ตัวสั่น เธอรีบเข้าไปหลบอยู่ข้างหลังเนี่ยเฟิงเพื่อขอความคุ้มครองทันที
“เสี่ยวเมิ่ง คุณจะรับคำท้าไหม?” เนี่ยเฟิงเอ่ยถาม
คางเมิ่งกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เธอไม่อยากรับคำท้าจริงๆ เพราะเธอรู้สึกว่าคนอย่างเฉาตื๋อเหรินค่อนข้างน่ากลัว
อีกอย่างเนี่ยเฟิงจะซื้อ Victoria’s Tears ได้อย่างไร?
แต่ถ้าไม่ยอมรับคำท้าในตอนนี้ เนี่ยเฟิงก็จะตกเป็นเป้าให้คนอื่นโจมตีอย่างแน่นอน!
คางเมิ่งได้ตัดสินใจครั้งที่เลวร้ายที่สุด “ฉันเชื่อคุณ! เสี่ยวเฟิง พวกเรารับคำท้า!”
“ในเมื่อแฟนผมยอมรับคำท้า งั้นผมก็รับคำท้าด้วย แต่ก่อนอื่นเราต้องเซ็นสัญญากันด้วยไหม? ผมกังวลนิดหน่อยว่าจะมีคนพูดแล้วกลับคำในภายหลัง จะยุ่งยากเปล่าๆ”
“คนที่พูดแล้วกลับคำก็มีแต่คุณเท่านั้นแหละ”
“พูดอีกอย่างก็คือ ที่นี่มีคนกำลังดูอยู่เยอะมาก แล้วผมจะปล่อยให้คุณหนีไปได้ยังไง?” เฉาตื๋อเหรินกล่าวอย่างมั่นใจ
“งั้นก็ได้! ผมขอโทรศัพท์ก่อน!”
เมื่อทุกคนได้ยินว่าเนี่ยเฟิงกำลังจะโทรศัพท์ ก็พากันกระซิบกระซาบอีกครั้ง
“เขาจะไปโทรหาใคร? หรือว่าเขาคิดว่าโทรศัพท์แล้วทางพิพิธภัณฑ์จะมอบสร้อยคอให้เขา?”
“บนโลกนี้มีคนจำนวนหนึ่งที่ชอบแต่งเรื่องให้ลี้ลับซับซ้อนเพื่อหลอกให้คนสับสน ฉันว่าผู้ชายคนนี้ก็ไม่ต่างกัน พวกเรารอดูละครสนุกๆ กันเถอะ ตอนแรกยังคิดว่างานประมูลวันนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจ นึกไม่ถึงเลยว่าจะน่าสนุกขนาดนี้!”
เนี่ยเฟิงโทรศัพท์ไปแล้วพูดออกมาเพียงประโยคเดียว “ผมอยากได้ Victoria’s Tears”
เนี่ยเฟิงพูดจบก็วางสายไป เฉาตื๋อเหรินได้ยินเช่นนี้ก็อดหัวเราะไม่ได้ “อันที่จริงผมไม่อยากจะแฉคุณเลย เพราะคุณดูน่าสงสารมาก ไม่ทราบคุณโทรหาใครเหรอ? แต่ดูท่าทางคุณวางแผนมาดีนะ”
เนี่ยเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย “ผมต้องเตรียมตัวมาอย่างดีอยู่แล้ว เพราะอีกสักครู่ผมจะได้เห็นคุณชายเฉา คุณต้องตบปากตัวเองและขอโทษพวกเราด้วย แค่นึกถึงผมก็รู้สึกมีความสุขแล้ว”
เฉาตื๋อเหรินขบกรามพลางยิ้มเยาะ “ไม่รู้เหมือนกันว่าใครกันที่มอบความกล้าหาญให้คุณ ถึงกล้าอวดดีแบบนี้ เดี๋ยวคุณจะได้ลิ้มรส!”
หลังจากนั้นไม่นาน ผู้คนต่างรอจนรู้สึกหงุดหงิด ในเวลานี้เฉาตื๋อเหรินได้เอ่ยถามเป็นเชิงหยอกเย้าว่า “เมื่อกี้คุณก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าจะซื้อ Victoria’s Tears ให้คางเมิ่ง แต่ตอนนี้มันผ่านมานานมากแล้ว ทำไมยังไม่เห็นเคลื่อนไหวอะไรเลย? อย่าบอกนะว่าคุณต้องการแกล้งพวกเราเล่น?”
“นั่นน่ะสิ ยังไงก็ต้องมีกำหนดเวลานะ หากคุณแกล้งบอกว่าอีกผู้จัดไม่ตอบ พวกเราไม่ต้องเสียเวลารออยู่ที่นี่กับคุณเหรอ?”
แน่นอนว่าพวกเขาไม่เชื่อว่าเนี่ยเฟิงจะสามารถซื้อ Victoria’s Tears ได้จริงๆ ในสายตาของพวกเขา เนี่ยเฟิงเป็นเพียงตัวตลกที่ออกมาแสดงความไม่เอาไหนให้ดู
“ไม่ต้องห่วง หนังสนุกต้องรออีกแป๊บหนึ่ง”
ทันทีที่เนี่ยเฟิงพูดจบ ทางผู้จัดก็รีบปรี่เข้ามา ผู้รับผิดชอบในการจัดงานครั้งนี้คือนักออกแบบชื่อ Mary
เขามองไปรอบๆ อย่างงุนงงแล้วถามว่า “ที่นี่มีคนชื่อเนี่ยเฟิงไหม?”
“เขาโทรไปรบกวนพวกคุณหรือเปล่า ถ้าเจอก็รีบพาเขาออกไป คนแบบนี้เป็นที่น่าหัวเราะและเหยียดหยามของคนอื่นจริงๆ!”
เฉาตื๋อเหรินยิ้มเยาะ “แต่ก่อนจะพาเขาไปต้องให้เขาคุกเข่าขอโทษก่อน!”
Mary รีบส่ายหน้าแล้วก้าวไปข้างหน้า “หัวหน้าผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์บอกว่าจะมอบ Victoria’s Tears ให้กับคุณเนี่ย! คุณเนี่ย ฉันจะไปเปิดตู้นิรภัยให้คุณเดี๋ยวนี้ค่ะ!”
เนื่องจากนี่คือของจัดแสดงนิทรรศการที่ทางพิพิธภัณฑ์มอบให้ ดังนั้นจึงบรรจุในตู้นิรภัยโปร่งใส หากไม่มีกุญแจเฉพาะก็ไม่สามารถเปิดได้ ยิ่งไปกว่านั้นทั้งหมดยังถูกห่อหุ้มด้วยกระจกกันกระสุน จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้กำลังทำลายมัน
คำพูดของ Mary ทำให้ทุกคนอึ้งไปตามๆ กัน พวกเขาสบสายตากัน อดถามไม่ได้ว่า “คุณไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม? หัวหน้าผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์จะมอบ Victoria’s Tears แก่เนี่ยเฟิงได้อย่างไร?”
“ก็ใช่น่ะสิ เขาเป็นแค่คนจนๆ เท่านั้น อีกอย่างคุณชายเฉาก็เคยถามแล้ว ทางพิพิธภัณฑ์ไม่อนุญาตให้ขายสมบัติล้ำค่าเช่นนี้เด็ดขาด!”
Mary ส่ายหน้า “นี่ไม่ใช่การขายค่ะ! หัวหน้าผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์มอบให้คุณเนี่ย คุณเนี่ยไม่ต้องจ่ายแม้แต่สตางค์เดียว!”
คำพูดของ Mary ทำให้เกิดเสียงอื้ออึ้งจากผู้คน! พวกเขากลืนน้ำลายอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เป็นความจริงหรือเปล่า?”
“เมื่อกี้หัวหน้าผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์โทรศัพท์มาหาฉันด้วยตัวเอง ก็ต้องเป็นความจริงอยู่แล้วค่ะ!”
