พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม – บทที่330 รู้จักกันมานาน

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้พวกเราจะส่งรถไปรับคุณ”

พูดจบเลขาก็เดินออกไปอย่างมีความสุข

เนี่ยเฟิงไม่ใส่ใจเพราะวันนี้เขายังต้องไปที่อื่นอีก

เนี่ยเฟิงเรียกรถ “ไปพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวหลังตงครับ”

ไม่นานรถก็ถูกขับออกไป ไม่นานก็มาถึงพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวหลังตง

พิพิธภัณฑ์ส่วนตัวหลังตงเป็นพิพิธภัณฑ์ที่มีชื่อเสียงมากในเมืองหนานหูและโด่งดั่งไปทั่วทั้งมณฑลซานเจียง มีของสะสมล้ำค่ามากมายอยู่ในนั้น หลายชิ้นก็มีมูลค่าสูงมาก

เนี่ยเฟิงเงยหน้ามองขึ้นไปที่ป้ายหลังตงแล้วเดินเข้าไปด้านใน “ขอโทษนะครับคุณผู้ชาย ตอนนี้ได้เวลาปิดพิพิธภัณฑ์แล้ว คุณเข้าไปไม่ได้”

เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยข้างๆ เห็นเนี่ยเฟิงกำลังจะเข้าไป ก็รีบออกมาห้ามเนี่ยเฟิงทันที เนี่ยเฟิงหยุดเดินแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ผมมาหาคนน่ะ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองเนี่ยเฟิงอย่างสงสัย อาจเป็นเพราะเนี่ยเฟิงดูไม่มีพิษมีภัย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงถามอย่างสุภาพว่า “ไม่ทราบว่าคุณกำลังตามหาใคร?”

“มาหาเจ้านายของพวกคุณ ฝูหลังตง”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยส่ายหน้า “ต้องขอโทษจริงๆ หัวหน้าของเรายุ่งมาก หากคุณไม่ได้นัดไว้ล่วงหน้า ผมก็ไม่สามารถช่วยแจ้งให้คุณได้”

“คุณบอกเขาแค่ว่า เนี่ยเฟิงมาตามหาเขา เขาก็จะรู้เอง”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองด้วยความสงสัย เขาจะโทรไปรบกวนเจ้านายเพื่อคนที่ไม่มีที่มาที่ไป

“ต้องขอโทษด้วยอย่างมาก ถ้าไม่ได้นัดไว้…”

“จะนัดทำบ้าอะไร!”

ในขณะนั้นเองชายชราคนหนึ่งได้เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน แม้ว่าเขาจะอายุเจ็ดแปดสิบแล้ว แต่ก็ยังดูคล่องแคล่วมาก

คนคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นไกล เขาคือหัวหน้าผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวหลังตง ฝูหลังตง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถึงกับอึ้งไป เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้านายของพวกเขาถึงโกรธมาก และเจ้านายของเขาค่อนข้างสุภาพกับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขา…

“คุณเนี่ย ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ลูกน้องของผมไม่ได้เรื่อง! ก้าวร้าวกับคุณหรือเปล่า? ผมจะไล่เขาออกทันที!”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ตื่นตระหนก เขาก็แค่ทำหน้าที่ตามปกติเท่านั้น

“ไม่ต้อง ผมคิดว่ารปภ.คนนี้ไม่เลว เขาเป็นพนักงานที่ซื่อสัตย์ ไม่จำเป็นต้องไล่เขาออก”

เนี่ยเฟิงส่ายหน้า “แต่คุณต้องจำหน้าผมไว้ คราวหน้าผมมาที่นี่อีก คุณควรรู้ว่าต้องแจ้งหัวหน้าของพวกคุณ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยักหน้าด้วยความกลัว เขารอดพ้นจากหายนะเมื่อครู่นี้ ถ้าไม่ใช่เพราะการขอร้องของเนี่ยเฟิง เขาอาจถูกไล่ออกไปแล้วก็ได้

“คราวหน้าต้องมีไหวพริบกว่านี้!”

ฝูหลังตงถลึงตาใส่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเนี่ยครับ เราเข้าไปคุยข้างในกันดีไหม?”

เนี่ยเฟิงพยักหน้าแล้วเดินเข้าไป สิ่งของในพิพิธภัณฑ์ล้วนเป็นของเนี่ยเฟิง ในความเป็นจริง พิพิธภัณฑ์ส่วนตัวหลังตงนั้นเป็นของเนี่ยเฟิงทั้งหมด

หลังจากเข้าไปแล้ว รอบๆ ไม่มีใครอยู่ ฝูหลังตงคุกเข่าลงอย่างสั่นเทิ้มทันที “ฝูหลังตง ทหารชั้นหนึ่งแห่งสำนักมังกร พิพิธภัณฑ์ส่วนตัวหลังตง เมืองหนานหู ขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ!”

เนี่ยเฟิงโบกมือแล้วพูดว่า “ท่านฝู เราสองคนไม่ต้องมากพิธี เจ้าเป็นบรรบุรุษของพ่อข้า แล้วก็เป็นบรรพบุรุษของข้าด้วย”

ฝูหลังตงรู้สึกปลื้มปีติเป็นอย่างมาก “ฝ่าบาท…”

“คุณเรียกผมว่าเสี่ยวเฟิงเหมือนเมื่อก่อนจะดีกว่า ระหว่างเราไม่ต้องมีกฎเกณฑ์มากมาย”

ฝูหลังตงเป็นเพื่อนของคุณปู่ของเนี่ยเฟิง เมื่อก่อนเขาเคยไปเล่นหมากรุกกับคุณปู่ของเนี่ยเฟิงที่บ้าน แล้วยังนำเค้กถั่วเขียวมาให้เนี่ยเฟิงด้วย เนี่ยเฟิงชอบเพื่อนต่างวัยคนนี้มาก

ตอนนั้นตระกูลเนี่ยเกิดเรื่อง ครอบครัวของฝูหลังตงก็ถูกดึงเข้าไปเอี่ยวด้วย และแม้แต่ในเวลานี้ ฝูหลังตงก็ไม่ได้ตั้งใจจะล่าถอย เขายังคงสนับสนุนตระกูลเนี่ยอยู่ ต่อมาเขาถูกบังคับให้ย้ายมาที่เมืองหนานหูแห่งนี้

แต่ผ่านไปไม่นาน เนี่ยเฟิงได้ส่งคนไปตามหาฝูหลังตง ขณะนั้นครอบครัวของพวกเขาใช้ชีวิตยากจนเพราะช่วยเหลือตระกูลเนี่ย ไม่มีแม้แต่ข้าวจะกิน

ในเวลานั้นเนี่ยเฟิงไม่สามารถออกหน้าได้ สถานะของเขาอ่อนไหวเป็นพิเศษ แต่ถึงกระนั้น เนี่ยเฟิงก็ยังเปิดเผยตัวตนของเขาต่อฝูหลังตง

เมื่อฝูหลังตงรู้ว่าเนี่ยเฟิงยังมีชีวิตอยู่ เขาก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก ยังช่วยเขาเนี่ยเฟิงตามหาคุณตาของเขาที่อาศัยอยู่อย่างสันโดษ

แต่สถานการณ์ในขณะนั้นเมืองจินไห่กำลังวุ่นวายจากการยึดครองของสี่ตระกูลตัวพ่อ ฝูหลังตงเองก็ไร้อำนาจเช่นกัน

ด้วยความช่วยเหลือจากเนี่ยเฟิง พิพิธภัณฑ์ส่วนตัวก็ได้เปิดขึ้น ฝูหลังตงได้รับการสนับสนุนจากสำนักมังกร กลายเป็นหัวหน้าผุ้ที่ไม่มีใครกล้ารังแกอยู่ที่นี่

ฝูหลังตงรู้ว่าเนี่ยเฟิงกลับมาแล้ว ก็รอจนกระทั่งเนี่ยเฟิงมายังเมืองหนานหู และในที่สุดก็สมปรารถนา

“เสี่ยวเฟิง ในที่สุดปู่ฝูก็ได้พบคุณแล้ว!”

น้ำตาไหลอาบแก้มฝูหลังตง เขาเองก็ไม่ได้คิดถึงสถานะอันต่ำต้อย เขาก็รีบเข้าไปหา คว้าจับมือของเนี่ยเฟิงไว้

เนี่ยเฟิงรู้สึกว่าดวงตาของเขาแดงก่ำ “ท่านฝู ได้เห็นท่านมีสุขภาพดี ผมก็รู้สึกยินดีแล้ว หลายปีมานี้ ต้องลำบากท่านจริงๆ”

“ไม่เลย! ผู้ร้ายกลุ่มนั้นชั่วร้ายมาก! ผมไม่เคยโทษพวกคุณเลย!”

ฝูหลังตงส่ายหน้า “ได้เห็นคุณปลอดภัยผมก็ปลื้มปีติมากแล้ว ว่าแต่ว่า! ผมมีของสิ่งหนึ่งอยากจะให้คุณมาโดยตลอด! คุณมากับผม!”

เนี่ยเฟิงรู้สึกอยากรู้ ไม่รู้ว่าฝูหลังตงจะมอบอะไรให้เขา เขาจึงเดินตามไป

ฝูหลังตงพาเขามาถึงภายในห้องทำงานส่วนตัวของพิพิธภัณฑ์ เขาหยิบกล่องใบหนึ่งออกมาจากตู้เซฟ

“นี่คือสิ่งที่พวกเขาทิ้งไว้ตอนที่รุกรานครอบครัวของคุณ ผมเก็บเอาไว้จำนวนหนึ่ง ผมรู้ว่ามันอาจจะไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับคนอื่น แต่อย่างไรเสีย มันก็คือความทรงจำของพวกคุณ”

ฝูหลังตงเปิดกล่องออก ภายในมีอัลบั้มภาพหลายเล่มอยู่ในนั้น

เนี่ยเฟิงเปิดออกดู ทั้งหมดนี้คือภาพถ่ายของครอบครัวของเขา มีภาพถ่ายตัวเขาในวัยเด็ก ภาพถ่ายของพ่อและแม่ และภาพถ่ายครอบครัว

“ปู่ฝู นี่เป็นสิ่งที่ล้ำค่าสำหรับผมมาก ขอบคุณที่เก็บไว้ให้ผม!”

เนี่ยเฟิงดูภาพเหล่านี้ รู้สึกรักอย่างสุดหัวใจ ด้านหนึ่งเขารู้สึกโชคดีมาก

“ไม่เป็นไรลูก ถ้าลูกเสียใจก็ร้องไห้ต่อหน้าปู่ได้ ปู่ไม่มีทางเหนื่อยหน่าย”

เนี่ยเฟิงไม่ร้องไห้ “มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม ผมจะฆ่าศัตรูด้วยมือของผม จะไม่ยอมให้อภัยใครที่รังแกครอบครัวของเรา!”

“ดู! คนที่คอยซ้ำเติมตอนล้มก็ปล่อยไปไม่ได้เหมือนกัน! ผมจะคอยช่วยเหลือคุณเอง!”

ฝูหลังตงอายุมากแล้ว แต่เขาฝึกไทเก๊กอยู่บ่อยๆ ดังนั้นเขาจึงแข็งแรง

“ว่าแต่ว่า ตอนนี้ก็เกือบเที่ยงแล้ว ไปกินข้าวกับปู่สักมื้อดีไหม?”

เนี่ยเฟิงพยักหน้า “ได้ครับ ปู่ฝูอยากกินอะไรล่ะ? บอกมาได้เลย”

“เฮ้ เรามาถึงเมืองหนานหู ผมก็ต้องเป็นคนพาคุณไปกินสิ! เราไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารเสียงเหอกันเถอะ ผมจะแจ้งให้พวกเขาทราบเดี๋ยวนี้”

ฝูหลังตงยังพูดไม่ทันจบก็มีโทรศัพท์เข้ามา “อะไรนะ? ทำไมถึงเกิดเรื่องนี้แบบนี้ได้! เข้าใจแล้ว! ผมจะไปจัดการเอง!”

“มีอะไรเหรอปู่ฝู?” เนี่ยเฟิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ของเก่าที่ขนส่งมายังที่ของเรามีปัญหาเล็กน้อย ผมต้องไปดูหน่อย! เฮ้อ คุณว่ามันเรื่องอะไรกันเนี่ย!”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้อนใจไป”

“เดี๋ยวผมจะไปที่นั่น ผมจะให้คนไปรอคุณอยู่ที่นั่น! คุณไปถึงที่นั่นก็ตรงไปที่ห้องวีไอพีที่นั่งชั้นพิเศษเหวินจู๋ได้เลย! รีบไปเถอะ! เดี๋ยวจะหิว!”

เนี่ยเฟิงไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี แต่เขาก็ล่วงหน้าไปที่ร้านอาหารเสียงเหอก่อน