หยุนวู่ซานเหรินมาที่นี่อย่างมั่นใจ แต่เขาไม่เคยคิดว่าคนที่รอเขาอยู่จะเป็นศัตรูคู่แค้นเก่าของเขา ที่น่าขันที่สุดคือเขาคิดว่าเนี่ยเฟิงตายไปแล้ว เพราะเขามั่นใจในกระบวนท่าของตัวเองมาก กระบวนท่าที่ร้ายแรงถึงชีวิตที่เขาเคยใช้มาก่อน ได้กระทบกระดูกสันหลังของเนี่ยเฟิง
ถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไป ก็อาจจะทนไม่ไหวกระอักเลือดตายไปแล้ว หยุนวู่ซานเหรินก็รู้สึกเนี่ยเฟิงต้องตาย เพราะเนี่ยเฟิงหายตัวไปในสนามรบ หยุนวู่ซานเหรินจึงไม่ได้ไล่ตามไปอีก
ยิ่งไปกว่านั้น ในเวลานั้น หยุนวู่ซานเหรินยังได้รับบาดเจ็บสาหัส การต่อสู้กับเนี่ยเฟิงคราวนั้นอาจกล่าวได้ว่าสมน้ำสมเนื้อกัน เขาคิดไม่ถึงว่าเด็กใหม่ๆ จะสามารถต่อสู้กับเขาได้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาได้พึ่งพาร่างกายที่แข็งแรงเพื่อต่อสู้กับเนี่ยเฟิง ก็อาจจะพ่ายแพ้เนี่ยเฟิงไปแล้ว
เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากผ่านไปหลายปี เขาจะได้พบกับเนี่ยเฟิงอีกครั้ง และในการต่อสู้ครั้งนี้ เขาไม่มีพลังที่จะตอบโต้และถูกโจมตีล้มลงกับพื้น และได้ใช้หมัดพิษเจ็ดฟุตที่เขาภาคภูมิใจ!
ย้อนกลับไปตอนที่เขาฝึกฝนวิธีการที่โหดร้ายเช่นนี้ เขาก็ไม่ได้เลือกที่จะยอมแพ้ แต่กลับกล้าหาญชาญชัยมากขึ้น คิดว่านี่คือของขวัญจากสวรรค์ เขาจำเป็นต้องคว้าโอกาสนี้ไว้
เขาใช้กระบวนท่านี้ เอาชนะได้อย่างราบรื่นทุกครั้ง มีเพียงใช้กับเนี่ยเฟิงเท่านั้นที่เขาเสียเปรียบ
เขาไม่คิดว่าตัวเองจะมีวันนี้
เนี่ยเฟิงมองลงมาที่หยุนวู่ซานเหรินที่นอนอยู่บนพื้น ขยับเขยื้อนไม่ได้ เขาหายใจออกอย่างช้าๆ แล้วพูดว่า “คุณคิดไม่ถึงสินะว่ากระบวนท่าของตัวเองจะพบกับความพ่ายแพ้?”
ความเจ็บปวดทั่วร่างกายของหยุนวู่ซานเหรินทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก การอดทนต่อความเจ็บปวดนั้นทำให้เขาเหงื่อออกมาก
“ผมเป็นคนเดียวในโลกที่สามารถรักษาหมัดพิษเจ็ดฟุตได้ แต่ผมจะไม่มีวันรักษาคุณ คุณควรจะได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่คุณทิ้งไว้ให้คนอื่น”
เนี่ยเฟิงพูดจบ ก็โบกมือให้เหลยเทียนและเหลยจ้าน “จับเขาโยนออกไป ปล่อยเขาไปตามยถากรรม”
การฆ่าคนน่ะมันง่าย แต่เนี่ยเฟิงจะไม่ทำอย่างนั้น หยุนวู่ซานเหรินเลวร้ายตรงไหน? ที่เขาเลวร้ายก็คือความฝันที่จะได้ฆ่าคนหลายคน
หยุนวู่ซานเหรินรู้ดีว่าผู้ที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เห็นคุณค่าของศิลปะการต่อสู้มากกว่าเขา หากพวกเขาไม่สามารถฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ได้อีก มันจะเป็นการโจมตีที่ร้ายแรงสำหรับพวกเขา หยุนวู่ซานเหรินนั้นมีอายุมากแล้ว มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วัน
ชีวิตที่เหลือจะทำให้เขาจมอยู่กับความเจ็บปวดไปตลอด นอกจากนี้เขายังมีศัตรูมากมาย จะปล่อยเขาไปได้อย่างไร?
เหลยจ้านกับเหลยเทียนพยักหน้า สองพ่อลูกคนหนึ่งอยู่ทางซ้ายอีกคนหนึ่งอยู่ทางขวา ลากหยุนวู่ซานเหรินออกมาเหมือนลากซากศพสุนัข พวกเขาพ่อลูกไม่มีที่ว่างให้ความเมตตา
ควรจะรู้ว่าเหลยเป้าเป็นดาวรุ่งที่กำลังพุ่งแรง เพราะหยุนวู่ซานเหรินที่ทำให้เหลยเป้าต้องเป็นอัมพาต
หยุนวู่ซานเหรินสมควรที่จะชดใช้ในสิ่งที่เขาทำ ไม่มีใครเห็นใจเขา เขาถูกไล่ออกจากประตูของสมาคมการต่อสู้เขตตะวันตกเฉียงใต้ ตอนนี้เขากำลังทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดสาหัส ไม่มีจิตใจอันองอาจห้าวหาญเหมือนตอนก่อนหน้านี้ แค่คลานยังคลานกลับไปไม่ได้เลย
“เด็กดี! พี่เฟิง กระบวนท่าที่คุณใช้เมื่อกี้เจ๋งมาก คุณได้กระบวนท่าเหล่านั้นมายังไง ช่วยสอนผมหน่อยได้ไหม?”
หลังจากเหลยจ้านกลับมา เขาก็เดินเข้าไปถามทันที ด้วยใบหน้าที่เขินอาย
“นั่นไม่ใช่กระบวนท่าที่สง่าผ่าเผยอะไร”
เนี่ยเฟิงส่ายหน้าอย่างจริงจัง “กระบวนท่าแบบนี้ คุณอย่าเรียนรู้จะดีกว่า”
เหลยเทียนพยักหน้าด้วยความชื่นชม “สมกับที่เป็นลูกพี่เนี่ย ลูกพี่เนี่ยฉลาดเฉียบแหลมจริงๆ ผมก็คิดว่าผมไม่สามารถเรียนรู้กระบวนท่านี้ได้ เพราะมันโหดร้ายเกินไป!”
“หลังจากที่จัดการกับอาจารย์ของพวกเขาแล้ว ผมแน่ใจว่าพวกเขาจะไม่สามารถฟื้นตัวได้เป็นเวลานาน ไม่สำคัญว่าสมาคมการต่อสู้นั้นไม่มีอยู่จริง พวกคุณควรใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้กวาดล้างพวกเขาให้สิ้นซาก เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่มีกำลังที่จะพลิกฟื้นกลับมา”
เนี่ยเฟิงพูดพลางชำเลืองมองเหลยเทียนเจอโรม
ในเวลานี้เหลยเทียนรู้สึกลำบากใจ “ความรู้สึกแบบนี้มันไม่ค่อยดีงามเท่าไร รู้สึกว่ามันไม่ค่อยมีจรรยาบรรณในการต่อสู้”
“ผมคิดว่าลูกพี่เนี่ยพูดถูก พวกเขายั่วยุเราก่อน ผมคิดว่าพี่น้องคงเห็นแล้วว่าตอนที่เขามาที่สนามฝึกนั้น โจมตีเสี่ยวจ้านขนาดไหน พวกเขาอาศัยอำนาจบารมีมาข่มเหงผู้อื่นก่อน ไม่มีศีลธรรม พวกเราไม่จำเป็นต้องให้ความสนใจกับจรรยาบรรณการต่อสู้ของพวกเขา”
หลังจากผ่านไปหลายปี เหลยเป้าถึงได้เข้าใจว่าในโลกนี้ ผู้แข็งแกร่งนั้นสำคัญที่สุด สมาคมการต่อสู้เขตตะวันออกเฉียงใต้ต้องการกลืนกินทิศตะวันตกเฉียงใต้ของพวกเขาหลายครั้ง เพียงแต่ว่ากระดูกของพวกเขาแข็งเกินกว่าจะกัดได้
แต่สมาคมการต่อสู้เขตตะวันออกเฉียงใต้ก็ไม่เป็นมิตรกับพวกเขา ราชาอะไหลได้รวบรวมสาวกเอาไว้มากมาย เพื่อจะผนวกทรัพยากรของภูมิภาคทั้งหมดในเวลาต่อมามิใช่หรือ?
ในเวลานั้นแม้ว่าพวกเขาจะผนวกดินแดนทางตะวันตกเฉียงใต้ได้แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ เพราะราชานั้นมีชื่อเสียงอยู่แล้ว
“แต่สังคมให้ความสนใจเรื่องของสองสมาคมการต่อสู้ หากคอยซ้ำเติมในเวลานี้ พวกเขาอาจจะเสนอข่าวในแง่ที่ไม่ดี…”
นี่คือสิ่งที่เหลยเทียนกังวลมากที่สุด
“ถ้าพวกคุณกังวลเรื่องนั้นล่ะก็ มันไม่จำเป็น ผมสามารถช่วยพวกคุณได้”
เนี่ยเฟิงชำเลืองมองเหลยเทียนและคนอื่นๆ
หลังจากเหลยเทียนได้ยินดังนั้นก็รู้สึกค่อนข้างสงสัย “ลูกพี่เนี่ย คุณคิดจะช่วยเรายังไง?”
“ชาวเขามีแผนของตัวเอง คืนนี้นอนหลับให้สนิท พรุ่งนี้เช้าจะเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบาก”
ทุกคนรู้สึกงุนงง ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร และไม่รู้ด้วยว่าคำพูดของเนี่ยเฟิงหมายความว่ายังไง พวกเขาแค่จัดการสะสางเรื่องยุ่งวุ่นวายให้เรียบร้อยแล้วกลับไปนอน
พอเนี่ยเฟิงกลับมาที่ห้อง เขาก็ส่งข้อความถึงสมาชิกสำนักมังกร “ผมอยากเห็นเรื่องอื้อฉาวของสมาคมการต่อสู้เขตตะวันออกเฉียงใต้ในเมืองหูหนาน พรุ่งนี้จะทำให้คนทั้งโลกได้รับรู้แต่เช้าตรู่ นอกจากนี้ เราสามารถยึดสนามประลองใต้ดินของท่านเทพได้ ผู้ชายคนนั้นไร้ประโยชน์ และไม่สามารถสร้างคลื่นลูกใหญ่ได้”
เนี่ยเฟิงลูบคางแล้วส่งออกไปอีกข้อความหนึ่ง “ปล่อยให้บริษัทของเฉากวงหมิงล้มละลาย เขาไม่เคยออกมาดูเลยไม่ใช่เหรอ? ผมจะทำให้เขาไม่มีที่หลบซ่อน”
หลังจากเนี่ยเฟิงออกคำสั่งแล้ว เขาก็กลับไปนอนพักผ่อนให้เต็มอิ่ม เช้าวันถัดมา พอรุ่งเช้าก็ตื่นมาออกกำลังกาย แล้วยังไปซื้ออาหารเช้ามาจำนวนหนึ่ง เขาดื่มนมถั่วเหลืองพร้อมกับกลับไปที่สมาคมการต่อสู้เขตตะวันตกเฉียงใต้ แต่ทางสมาคมการต่อสู้เขตตะวันตกเฉียงใต้กำลังวุ่นวายแต่เช้าตรู่
“พี่เฟิง! ทำไมป่านนี้เพิ่งกลับมา? ผมบอกคุณแล้วเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริงๆ เช้าวันนี้มีเรื่องอื้อฉาวเกิดขึ้นกับเสี้ยงหรื่อเซิงและเสี้ยงหนานสองพ่อลูก พวกเขาฉวยโอกาสใช้ลูกศิษย์หญิงมารับแขก! ถ้าไม่เชื่อฟัง โทษเบาก็ค่อยๆ ตี โทษหนักก็ทุบตีให้ตาย! หลังจากเรื่องของสองพ่อลูกกระจายออกมา หน่วยงานที่เกี่ยวข้องก็เข้าควบคุมทันที ก่อนจะทำการสอบสวนพ่อลูกทั้งสองให้ดิ้นไม่หลุด!”
“อย่างที่รู้กันว่า ถ้าใครไม่รู้ว่าเขาทำอะไรลงไป พวกเขาสองพ่อลูกได้ทำชั่วมามากเลยมีจุดจบแบบนี้ แน่นอนว่า เราฝึกศิลปะการต่อสู้ไม่ใช่เพราะต้องการทะเลาะเบาะแว้ง แต่เพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งของร่างกายและปกป้องตัวเองจากความอยุติธรรม ดังนั้นคุณต้องไม่ลืมสิ่งนี้ด้วย” เนี่ยเฟิงพูดกับเหลยจ้านอย่างจริงใจ
