พิธีรับบริจาคจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า ผู้รับผิดชอบยิ้มอย่างมีความสุข ในที่สุดก็สามารถช่วงชิงผลประโยชน์มาให้หน่วยงานการกุศลเพื่อคนพิการของพวกเขาได้แล้ว เขาจะไม่มีความสุขได้อย่างไร?
ต้องบอกว่าความสามารถในการบริหารของว่านไห่เทานั้นดีมากจริงๆ วันนั้นเขาบอกว่าจะบริจาคเสื้อผ้าฝ้ายและผ้าห่ม และเขาได้ส่งของบริจาคเหล่านี้มาถึงตั้งแต่เมื่อวานนี้ ผู้รับผิดชอบได้พิมพ์ป้ายขนาดใหญ่แขวนไว้ที่นั่น พอว่านไห่เทาเห็นชื่อของตัวเอง เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก
อย่างไรก็ตามเหนือหัวของว่านไห่เทาก็มีป้ายอยู่เช่นกัน ป้ายนี้ไม่ใช่อื่นใด มันคือป้ายที่เนี่ยเฟิงบริจาคเงินสิบล้าน
ตอนแรกว่านไห่เทายังอารมณ์ดีอยู่ แต่พอเห็นป้ายที่อยู่เหนือศีรษะของตัวเอง สีหน้าของเขาก็ขรึมลงทันที ผู้รับผิดชอบคนนี้จัดการไม่เป็นจริงๆ ปล่อยให้เนี่ยเฟิงเหยียบย่ำอยู่เหนือศีรษะเขาได้อย่างไร!
แต่มันก็ไม่สำคัญ อย่างไรเสียถ้วยรางวัลที่ใหญ่ที่สุดก็ต้องเป็นของว่านไห่เทา!
หลังจากพิธีรับบริจาคเริ่มขึ้นแล้ว ผู้คนจำนวนมากได้บริจาคเงิน จำนวนเงินบริจาคมากน้อยแตกต่างกันไป แต่โดยทั่วไปแล้วไม่เกินหนึ่งล้าน
หลังจากที่คนเหล่านี้บริจาคจนเกือบหมดแล้ว ว่านไห่เทาก็จัดแจงเสื้อผ้าของเขา แล้วเดินขึ้นไปอย่างช้าๆ “วันนั้นผมบอกไปแล้วว่า จำนวนที่ผมบริจาคต้องมากกว่านี้มาก ดังนั้นครั้งนี้ ผมขอบริจาคจำนวนสิบล้านหนึ่งหมื่น!”
เนี่ยเฟิงรู้สึกขบขัน เพื่อที่จะบริจาคเงินมากกว่าให้มากกว่าเขา เขาได้เพิ่มเงินบริจาคไปจำนวนหนึ่งหมื่น เจ้าคนขี้เหนียวนี่ให้เพิ่มอีกแค่หมื่นเดียวเท่านั้น มากกว่านี้เขาจะไม่มีทางจ่าย
แม้ว่าผู้บริจาคจะไม่รู้ว่าทำไมว่านไห่เทาถึงให้เป็นเศษเล็กน้อย แต่อย่างไรมันก็ช่วยเหลือคนพิการได้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว!
ว่านไห่เทาชำเลืองมองเนี่ยเฟิงอย่างท้าทาย แล้วค่อยๆ เดินลงจากเวที
ในเวลานี้เนี่ยเฟิงได้ยกมือขึ้น “คุณว่านนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ บอกว่าจะบริจาคก็ทำได้ตามนั้น นอกจากการบริจาคแล้ว คุณว่านยังวางแผนที่จะรวบรวมหน่วยงานการกุศลเพื่อคนพิการทั้งหมดในมณฑลซานเจียงด้วย ต่อไปพวกเรามาฟังแผนการของคุณว่านดีไหม?”
ตอนแรกว่านไห่เทายังรู้สึกมีความสุขดีอยู่ แต่เขาคิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจะพูดถึงเรื่องนี้ในช่วงจังหวะที่สำคัญนี้ การรวบรวมหน่วยงานการกุศลเพื่อคนพิการทั้งหมดในมณฑลซานเจียงไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่เพียงแต่ต้องใช้เวลาและความพยายามเท่านั้น แต่ยังต้องสิ้นเปลืองเงินทองอีกด้วย
นี่ไม่ใช่ค่าใช้จ่ายเล็กน้อยเลย…
ว่านไห่เทาเป็นคนขี้เหนียวไม่ยอมเสียเงินแม้แต่สตางค์เดียวอยู่แล้ว การทำให้เขาควักออกไปสิบล้านก็แทบตายแล้ว เมื่อคืนว่านไห่เทานอนไม่หลับเลยทั้งคืน เอาแต่คิดถึงเรื่องเงินสิบล้านที่สูญเสียไปเปล่าๆ
แต่อย่างไรเขาก็ติดกับดักของเนี่ยเฟิงแล้ว ว่านไห่เทาคงไม่ยกก้อนหินขึ้นมาทุบเท้าตัวเองต่อหน้าสื่อมวลชนจริงไหม?
“อันที่จริงผมก็มีแผนเช่นนั้น หากเราสามารถรวบรวมหน่วยงานการกุศลเพื่อคนพิการทั้งหมดในมณฑลซานเจียงได้ พวกเราก็สามารถวางแผนให้เป็นหนึ่งเดียวกันได้ แต่ลำพังกำลังของผมคนเดียวนั้นอ่อนแอ ยังต้องการความช่วยเหลือจากมวลชนทุกคนในสังคม!”
ว่านไห่เทารู้สึกได้รางๆ ว่าเนี่ยเฟิงจะพูดอะไรแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงเตรียมคำอธิบายไว้ล่วงหน้าแล้ว
เนี่ยเฟิงต้องการโยนเผือกร้อนให้กับตนเอง เขารู้ว่า แม้การเป็นประธานหน่วยงานการกุศลเพื่อคนพิการจะไม่เป็นภัยต่อว่านไห่เทา แต่บัญชีทั้งหมดจำเป็นต้องยุติธรรมและเปิดเผย พอถึงตอนนั้นเขาก็จะไม่สามารถเก็บเกี่ยวผลกำไรได้เลยงั้นหรือ?
ทันทีที่ว่านไห่เทาคิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกว่าทำไม่ได้ ดังนั้นว่านไห่เทาจึงวางแผนที่จะโยนเผือกร้อนให้คนอื่น
“คุณว่านพูดได้ถูกต้องแล้ว หน่วยงานการกุศลต้องการความช่วยเหลือจากทุกคน!”
ผู้รับผิดชอบพยักหน้าเห็นด้วยอย่างมาก
ปัจจุบันไม่มีใครอยากดำรงตำแหน่งประธานหน่วยงานการกุศล เพราะประธานหน่วยงานการกุศลนั้นอยู่ไปก็เปลืองแรงเปล่า ถ้าเป็นเมื่อก่อนพวกเขาคงรีบขึ้นครองตำแหน่งแน่ๆ แต่ในเวลานี้สถานการณ์นั้นอ่อนไหวมาก และทุกสังคมต่างก็กำลังให้ความสนใจ เรื่องนี้หากทำไม่ดีก็จะตกเป็นเป้าหมายในการวิพากษ์วิจารณ์จากผู้คน
“ในเมื่อหน่วยงานการกุศลก่อตั้งโดยคุณเนี่ยเจิ้ง และเขาก็เป็นคนดีมาก ลูกชายของเขาก็ย่อมลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น เช่นนั้นพวกเราจะมอบตำแหน่งประธานหน่วยงานการกุศลให้กับเนี่ยเฟิงแล้วกัน!”
ว่านไห่เทามองเนี่ยเฟิงอย่างภาคภูมิใจ รู้สึกว่าหมากก้าวนี้ของเขานั้นดีเหลือเกิน!
ไม่คาดคิดเลยว่าเนี่ยเฟิงจะวางแผนไว้เช่นนี้ พอเนี่ยเฟิงได้ยินดังนั้นก็แสร้งทำเป็นแปลกใจ “ให้ผมรับตำแหน่งประธานหน่วยงานการกุศล ผมจะเด็กเกินไปหรือเปล่า?”
“เฮ้! พี่เนี่ย คุณพูดแบบนี้อคติเกินไปแล้ว คุณลองคิดดู ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันล้วนมีความสามารถตั้งแต่อายุยังน้อย แล้วคุณก็สามารถบริจาคเงินสิบล้านเพื่อตอบแทนความสามารถของคุณแล้ว ไม่ใช่แค่นี้นะ ดังนั้นแน่นอนว่าคุณจะได้เป็นประธานหน่วยงานการกุศลเพื่อคนพิการ!”
เพื่อไม่ให้เนี่ยเฟิงปฏิเสธ ว่านไห่เทาจึงใช้วาทศิลป์ของเขา
“ในเมื่อทุกคนคิดเช่นนั้น ถ้าอย่างนั้นผมจะลองดูแล้วกัน แต่ผมยังเด็กเกินไปหน่อย และไม่เคยรับงานจากหน่วยงานการกุศลเพื่อคนพิการ ถ้าผมทำได้ไม่ดีทุกคนได้โปรดช่วยชี้แนะด้วย ผมจะปรับปรุงและพัฒนาขึ้น”
เนี่ยเฟิงยิ้มเขินๆ เมื่อทุกคนเห็นใบหน้าที่ไร้เดียงสาไม่มีพิษมีภัยของเนี่ยเฟิง ก็ยิ้มเยาะเขาในใจ ว่าเขาจะรู้หรือไม่ว่าการรับช่วงต่อจากหน่วยงานการกุศลเพื่อคนพิการในเวลานี้ คือการขุดหลุมฝังศพตัวเองชัดๆ
มุมปากของว่านไห่เทาวาดโค้งขึ้นเล็กน้อย ภายใต้การจับตามองของทุกคน ไม่ว่าเนี่ยเฟิงจะทำอะไรไม่ดีเพียงเล็กน้อย ก็จะถูกขยายออกไปอย่างไร้ขอบเขต และว่านไห่เทาจะไม่มีวันปล่อยเนี่ยเฟิงไปอย่างแน่นอน!
เนี่ยเฟิงทำให้ตนเองสูญเงินไปสิบกว่าล้าน เขาจะสร้างปัญหาทุกอย่างให้เนี่ยเฟิง ทำให้เขาอับอาย ทำให้เขาทนไม่ได้อย่างแน่นอน!
เนี่ยเฟิงจะไม่รู้ว่าว่านไห่เทากำลังคิดอะไรอยู่ได้อย่างไร คนเหล่านี้ล้วนเป็นนายทุนทั้งหมด พวกเขามาบริจาคเพียงเพื่อสร้างความประทับใจให้กับมวลชนจำนวนมาก เพื่อให้กิจการและผลิตภัณฑ์ของพวกเขาได้รับการประชาสัมพันธ์ที่ดียิ่งขึ้น
เพียงแต่ว่าว่านไห่เทาคิดไม่ถึงว่าวันนี้เนี่ยเฟิงจะทำให้พวกเขาได้รับความอับอาย
“คุณเนี่ย ไม่เป็นไร การรวบรวมหน่วยงานการกุศลเพื่อคนพิการในมณฑลซานเจียง พวกเราจะช่วยคุณด้วย!”
ผู้รับผิดชอบมองมาที่เนี่ยเฟิงที่อายุยังน้อย แต่กลับมีความทะเยอทะยาน เขาชื่นชมเนี่ยเฟิงมาก
“แค่ให้คุณลองลิ้มชิมรสผลประโยชน์อันหอมหวาน อย่านึกว่าคุณจะมีเรียกฟ้าเรียกฝนได้จริงๆ”
ว่านไห่เทาคิดเช่นนี้อยู่ในใจ
แต่ทว่าก่อนที่พวกเขาจะตอบโต้อะไรกลับ เนี่ยเฟิงก็ได้ชิงลงมือก่อนแล้ว
ในเวลานี้เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากภายนอก ทุกคนตกตะลึง ว่านไห่เทาเองก็เกิดความสงสัยเช่นกัน
“เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นข้างนอก?”
เนี่ยเฟิงเดินออกไปด้วยความสงสัย และพบว่า ที่แท้ของส่งมาถึงแล้ว
ว่านไห่เทาดีใจมากที่ได้เห็นภาพนี้ เขาดีใจจนออกนอกหน้าทันที พลางส่งสัญญาณมือให้บรรดานักข่าว นักข่าวหันกล้องไปที่ว่านไห่เทาทันที “อ้าว ดูเหมือนว่าของชุดที่สองที่ผมบริจาคได้ถูกส่งมาถึงแล้ว!”
“คุณว่านช่างเป็นผู้ใจบุญจริงๆ บริจาคสิ่งของมาให้พวกเรามากมาย! ผมคิดว่า ถ้วยรางวัลที่ทรงอิทธิพลที่สุดถ้ามอบให้กับคุณว่าน คงจะไม่มีใครคัดค้านใช่ไหม?”
สุนัขรับใช้ของว่านไห่เทาคอยพยายามประจบประแจงอยู่ข้างๆ เนี่ยเฟิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ถ้าให้เทียบกับคุณว่าน ผมเทียบไม่ติดจริงๆ”
