เถ้าแก่เนี้ยและคนอื่นๆ ต่างตกตะลึงกับเรื่องที่เกิดขึ้นฉับพลันโดยไม่ทันตั้งตัว พวกเขาคาดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจะเคลื่อนไหวต่อต้านอย่างฉับพลัน
เดิมทีพี่หมีได้สาบานไว้อย่างน่าเชื่อถือ เขาได้สะสมกำลังเอาไว้มาโดยตลอด เมื่อเถ้าแก่เนี้ยตะโกนตัวเลขแรกขึ้นมา เขาก็ส่งกำลังทั้งหมดไปยังมือข้างนั้นของเนี่ยเฟิงโดยอัตโนมัติ ดูเหมือนว่าจะตั้งใจหักมือของเนี่ยเฟิง
แต่ในขณะที่เขาเพิ่งใช้แรงไปเพียงเล็กน้อย ก็ถูกเนี่ยเฟิงควบคุมความสามารถในการเป็นผู้นำเอาไว้ สีหน้าของเนี่ยเฟิงไร้ความรู้สึกใดๆ แต่ดวงตาทั้งสองกลับเต็มไปด้วยพลังสังหาร
มือของพี่หมีถูกหักดังกร๊อบ และโต๊ะไม้หนาที่อยู่ข้างใต้พวกเขานั้นได้แตกละเอียดลงแล้วตั้งแต่แรก
“อ๊าก!”
พี่หมีที่ยังยโสโอหังสุดๆ เมื่อครู่ อดร้องคร่ำครวญออกมาไม่ได้ เขาเอามือกุมท่อนแขนที่บิดเบี้ยวผิดรูปของตัวเอง เขาอยู่ในวงการมานานมากแล้ว ที่ผ่านมามักจะเป็นเขาที่เป็นฝ่ายเอาชนะคนอื่นอยู่เสมอ ไฉนเลยจะมีคนเอาชนะเขาแบบนี้มาก่อน?
เนี่ยเฟิงสะบัดออกเหมือนสะบัดสิ่งของสกปรก เขาหรี่ตาพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณมีพละกำลังมหาศาล แต่มันสมองและหัวใจของคุณเล็กเท่าเข็ม”
คำพูดของเนี่ยเฟิงเป็นการเยาะเย้ยพี่หมี พี่หมีเจ็บปวดจนเหงื่อท่วมหัว กลุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างหลังส่งเสียงฮือฮารายล้อมพวกเขา แล้วควักเอาอาวุธออกมา
เพราะเขาเห็นว่าเนี่ยเฟิงเอาชนะลูกพี่ของพวกเขาได้ พวกเขาจึงต้องระบายความโกรธออกมา!
ตู้เจิ้งเอินเคยคิดว่าพี่ชายร่วมสาบานคนนี้ ถึงอย่างไรก็สามารถซัดเนี่ยเฟิงจนหมอบกับพื้นได้ แต่ใครจะรู้ว่าไม่เพียงแต่ไม่ได้ทำให้เนี่ยเฟิงขายหน้า ตรงกันข้ามกลับถูกเนี่ยเฟิงแย่งซีนไปอีก!
เมื่อเถ้าแก่เนี้ยเห็นกลุ่มคนที่พุ่งเข้ามาหาเธอ ก็ตกใจทรุดลงกับพื้นทันที พลันเอาหัวโขกคำนับ “ได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะ เราเป็นแค่ธุรกิจเล็กๆ!”
ถ้าคนกลุ่มนี้ต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆ ร้านของพวกเขาคงพังยับเยิน ยิ่งกว่านั้นหากพลาดพลั้งถูกบรรดาผู้คนไปด้วย ก็ยากที่จะปกป้องชีวิตของพวกเขา
“เมื่อกี้เดิมพันไว้ไม่ใช่เหรอ? แต่เมื่อกี้ผมไม่ได้เรียกร้องอะไร เพราะพวกคุณคิดว่าผมไม่สามารถเอาชนะได้”
เนี่ยเฟิงลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วมองลงมาที่พี่หมีที่นั่งเอามือกุมท่อนแขนของตัวเองอยู่บนพื้น
“ในเมื่อพวกคุณไม่มีความรู้สึกเสียใจเลย ผมก็จะสอนบทเรียนให้พวกคุณอย่างเต็มที่”
“ไอ้เด็กเวร แกอย่าอวดดีนัก คนที่พี่สงพามาล้วนเป็นเสือร้ายชั้นยอด! แกคิดว่าแกเป็นใคร?”
ตู้เจิ้งเอินหัวเราะเยาะ แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เนี่ยเฟิงก็ปล่อยหมัดออกมาอย่างห้าวหาญ หมัดของเนี่ยเฟิงกระแทกเข้าใบหน้าของตู้เจิ้งเอิน ตู้เจิ้งเอินวิงเวียนศีรษะอยู่ครู่หนึ่ง ฟันหน้าสองซี่หลุดออกมา!
ก่อนที่ตู้เจิ้งเอินจะทันได้ตอบสนอง เนี่ยเฟิงได้คว้าปกเสื้อของเขาไว้แล้วชกเข้าไปอีกสองครั้ง เขาเอาหน้าประจันหน้าแล้วพูดว่า “คุณคิดว่าเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาพูดที่นี่ อย่าคิดว่าในสนามผมอ่อนข้อให้ แล้วคุณจะเข้ามาเหยียบจมูกผมได้ ควรรู้จักประมาณตัวเองหน่อย”
เนี่ยเฟิงชกไปไม่กี่ครั้ง ก็ทำให้ตู้เจิ้งเอินก็หมดสติแล้ว เนี่ยเฟิงปล่อยมือ ทิ้งตู้เจิ้งเอินเอาไว้ริมถนน จากนั้นเขาก็เหลือบมองพวกลูกสมุนที่อยู่รอบตัว “พวกคุณคิดว่า ในบรรดาพวกคุณ ใครกันที่แข็งแกร่งกว่าลูกพี่ของพวกคุณบ้าง?”
เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องคิด ก็ต้องเป็นลูกพี่ของพวกเขาที่แข็งแกร่งกว่า ถึงอย่างไรการได้เป็นลูกพี่ก็ต้องมีฝีมือในระดับหนึ่ง ถ้าลูกสมุนอย่างพวกเขาสามารถเอาชนะพี่หมีได้จริงๆ แล้วพวกเขาจะเต็มใจเป็นลูกน้องของพี่หมีได้อย่างไร?
พวกเขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ในเวลานี้เนี่ยเฟิงได้เดินเข้าไปหาพี่หมีแล้ว แม้ว่าพี่หมีจะสูญเสียมือไปแล้วหนึ่งข้าง แต่เขายังมีขา ยังมีหัวไหล่อีกข้างหนึ่งที่สามารถใช้ดูการโจมตีอันรุนแรงของเนี่ยเฟิง พี่หมีย่อมรู้ดีว่าเขาจำเป็นต้องโต้กลับ มิฉะนั้นมีแต่จะปล่อยให้คนอื่นฆ่าได้ตามใจ
พี่หมีลุกขึ้นยืน ใช้มืออีกข้างที่ยังไม่ได้รับบาดเจ็บซัดใส่เนี่ยเฟิง
แต่ก่อนที่มือของเขาจะได้สัมผัสเนี่ยเฟิงก็ถูกเท้าถีบสวนกระเด็นไป เขาตกลงไปในถังขยะที่อยู่ด้านข้างอย่างแรง จนขยะเต็มหัวพี่หมี!
“คุณประเมินตัวเองสูงเกินไปจริงๆ”
เนี่ยเฟิงหรี่ตามอง มองดูผู้คนกว่า 350 คนที่เข้ามารายล้อม “พวกคุณลองดูดีๆ อย่าโทษผมที่ไม่ได้เตือนคุณ การจัดการกับพวกคุณผมใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที”
บรรดาลูกสมุนหวาดกลัวพลังต่อสู้อันแข็งแกร่งของเนี่ยเฟิง ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้า พลังสังหารที่น่ากลัวฟุ้งกระจายออกมาจากตัวของเนี่ยเฟิง
ใครที่กล้าออกมาในเวลานี้ต้องโง่แน่ๆ!
พอเนี่ยเฟิงรู้ว่าตอนนี้พวกเขาหวาดกลัวแล้ว เขาจึงเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ยังมัวยืนอึ้งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบไสหัวไปอีก?”
บรรดาลูกสมุนถอยไปครึ่งก้าว แล้วรีบลากตู้เจิ้งเอินและพี่หมีออกไป เมื่อครู่คนกลุ่มหนึ่งเข้ามาอย่างดุดัน แต่ตอนนี้วิ่งหนีหางจุกตูดอย่างไม่คิดชีวิต ภาพนี้มันช่างน่าขันเหลือเกิน
“พี่เฟิงสุดยอด!”
พอเหลยจ้านเห็นพวกเขาถูกโจมตีจนล่าถอยไป ก็กระโดดโลดเต้นเข้ามาหาเนี่ยเฟิงอย่างตื่นเต้นใจทันที
เนี่ยเฟิงอดหัวเราะไม่ได้พลางพูดว่า “พอแล้ว นายก็เลิกเอะอะโวยวายได้แล้ว รีบไปเอาไม้กวาดกับพลั่วตักขยะมาช่วยเก็บถังขยะนั่นเถอะ!”
รู้อย่างนี้จะไม่เตะเขาไปทางนั้นหรอก ตอนนี้ต้องให้พวกเขาเก็บกวาดขยะอีก มันน่าเศร้าจริงๆ
เหลยจ้านไม่ได้ใส่ใจ เขาวิ่งไปหยิบพลั่วตักขยะและไม้กวาดอย่างมีความสุข แล้วเก็บกวาดขยะบนพื้นอย่างตั้งใจจนสะอาด
“เถ้าแก่เนี้ยรีบลุกขึ้นมาเถอะ พวกอันธพาลเมื่อครู่จะไม่กลับมาอีกแล้ว คุณคงไม่ได้ตกใจกลัวใช่ไหม?”
ฝูยานหรงเห็นเถ้าแก่เนี้ยยังคงนั่งตัวสั่นอยู่บนพื้น เธอจึงรีบเข้าไปช่วยพยุงขึ้นมา
เถ้าแก่เนี้ยยังคงสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สายตาที่มองเนี่ยเฟิงมีการหลบเลี่ยงหลายครั้ง เนี่ยเฟิงรู้ว่าเถ้าแก่เนี้ยคงจะกลัวเขา จึงยิ้มแล้วพูดว่า “เถ้าแก่เนี้ยอย่าได้กลัวไปเลย พี่สาวของผมเป็นตำรวจ ผมจึงได้เรียนรู้มาหลายกระบวนท่า”
พอเถ้าแก่เนี้ยได้ยินเช่นนั้น จิตใจที่ว้าวุ่นของเธอก็สงบลงได้ในที่สุด “ที่แท้พี่สาวของคุณก็เป็นตำรวจนั่นเอง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงเก่งขนาดนี้ คนพวกนั้นจะไม่กลับมาอีกใช่ไหม?”
“ถึงจะมาที่นี่ก็เพราะมาหาเรื่องผม จะไม่อาละวาดที่แผงขายอาหารที่นี่ คุณไม่ต้องกังวล! พวกเราหิวจะแย่แล้ว คุณช่วยเสิร์ฟอาหารให้พวกเราก่อนได้ไหม?”
เนี่ยเฟิงและพวกเขาเปลี่ยนโต๊ะนั่ง เหตุผลหลักคือเมื่อครู่เนี่ยเฟิงได้ยินจากเหลยจ้านว่าอาหารที่นี่อร่อยแค่ไหน เขาไม่อยากพลาด เขาอยากเห็นว่าอาหารที่อร่อยกระทั่งอยากจะกลืนลิ้นเข้าไปด้วยนั้นเป็นอย่างไร
เถ้าแก่เนี้ยจึงได้แต่พยักหน้าเดินเข้าไปเรียกให้สามีนำอาหารมาเสิร์ฟ เนื่องจากพวกเนี่ยเฟิงขับไล่พวกอันธพาลออกไป ดังนั้นอาหารที่พวกเขาปรุงในครั้งนี้จึงมีปริมาณมากเป็นพิเศษ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหลังออกกำลังกายจึงทำให้อาหารที่พวกนั้นอร่อยเป็นพิเศษหรือเปล่า แต่เนี่ยเฟิงก็รู้สึกว่าพวกเขาทำได้ดีด้วย
หลังจากกินดื่มอิ่มหนำเรียบร้อยทั้งสามก็เดินกลับ บ้านของพวกเขาอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ดังนั้นจึงสามารถเดินกลับได้
“พี่เฟิง! เมื่อกี้ฉันยังรู้สึกกังวลเล็กน้อย ไม่รู้ว่าข้อมือของคุณแข็งแรงพอๆ กับผู้ชายที่เหมือนหมีคนนั้นหรือเปล่า! ดูท่าทางฉันจะกังวลมากเกินไป!
