แม้ว่าการแข่งขันครั้งนี้จะเป็นการแข่งขันระดับนานาชาติ แต่กลับเป็นการแข่งขันวิชาดาบที่จัดในนามส่วนตัว
ในอดีตไม่ได้จัดในหวาเซี่ย อาจจัดการแข่งขันวิชาดาบทั่วโลก เป็นเวลาประมาณหนึ่งอาทิตย์
การจัดงานในครั้งนี้ถูกจัดขึ้นที่ชานเมืองของเมืองหยางเฉิง และชานเมืองของเมืองหยางเฉิง ที่นี่มีอาคารหนึ่งที่สร้างขึ้นอย่างโอ่อ่าตระการตา อาคารนี้มีชื่อว่าดาวหยางเฉิง
อยู่ห่างจากย่านใจกลางเมืองหยางเฉิง แต่เพราะว่าสถานที่จัดงานใหญ่มาก จึงมักถูกคนเช่ายืมสถานที่เป็นห้องโถงสำหรับจัดคอนเสิร์ตและอื่นๆ
ดาวหยางเฉิงสร้างขึ้นตั้งแต่สาธารณรัฐประชาชนจีนก่อตั้งขึ้น มีความหมายทางประวัติศาสตร์มาก อาคารเก่าแก่โบราณนี้ดูได้ไม่ยากเลยว่ามันผ่านลมผ่านฝนมาเท่าไร
ต่อมาดาวหยางเฉิงตกอยู่ในมือของนักธุรกิจผู้มั่งคั่ง นักธุรกิจผู้มั่งคั่งคนนี้ถูกจัดอันดับอยู่ในฟอบส์ และเคยเป็นยักษ์ใหญ่แห่งวงการสีเทา
ตามตำนานเล่าว่าบรรพบุรุษของเขารับราชการ ดังนั้นเขาจึงเป็นที่เคารพนับถือเรียกเขาว่าจิ่วเป้ยเล่อ
จากนั้นก็ค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นเรียกท่านเก้า
ท่านเก้าอายุไม่น้อยแล้ว นี้เหมือนเขาจะเก้าสิบกว่าแล้ว ลูกหลานของเขามีเยอะมาก เป็นตระกูลที่ใหญ่มากๆ
การแข่งขันวิชาดาบในครั้งนี้ได้รับการสนับสนุนจากท่านเก้า
ทั้งสองขับรถมาถึงดาวหยางเฉิง ซึ่งในลานจอดรถของที่นี่มีรถจอดไว้หลายคันแล้ว แผนผังที่นี่มีความทันสมัยมาก มีลานจอดรถอัจฉริยะ พื้นที่ชำระเงิน และพื้นที่บริการอื่นๆสิ่งของที่จำเป็นมีอยู่อย่างพร้อมสรรพ
หลังจากที่เนี่ยเฟิงจอดรถเสร็จแล้ว แล้วเดินเข้างานที่จัดการแข่งขันกับหยูจิงหงสองคน
ที่นี่ยังคงเข้มงวดมาก ก่อนที่จะเข้าไปต้องผ่านการตรวจสอบความปลอดภัย โดยการตรวจสอบคือเครื่องตรวจจับความร้อน เพราะการแข่งขันวิชาดาบอนุญาตให้พกดาบเข้าไปได้เท่านั้น นอกจากดาบแล้วห้ามพกพาอาวุธร้อนรวมถึงอาวุธเย็นอื่นๆด้วย
เพราะเนี่ยเฟิงกับหยูจิงหงทั้งสองคนรับภารกิจเร่งด่วนไปหน่อย ดังนั้นจึงไม่ได้พกดาบมาด้วย แต่การแข่งขันครั้งนี้ไม่มีเพียงนักดาบเท่านั้น ยังมีแขกรับเชิญให้เยี่ยมชมการแข่งขัน กล่าวคือพวกเขาทั้งสองคนไม่ได้พกดาบมาด้วย จึงไม่ได้ดูสะดุดตาเท่าไรนัก
“นี่คือการแข่งขันวิชาดาบเหรอเนี่ย นี่มันคือการแข่งโชว์ความรวยมั้ง？”
หลังจากที่หยูจิงหงเข้างานแล้ว ดวงตาคู่สวยก็หมุนรอบกลิ้งไปมา มองดาบที่นักดาบเหล่านี้พก บางคนบนตัวมีเพียงดาบเล่มเดียว บางคนมีถึงดาบถึงสามเล่ม ยังมีบางคนที่ทั้งตัวห้อยเต็มไปหมด……
เวลานี้เองคนที่บนตัวมีดดาบห้อยเต็มไปหมดเดินมาทางพวกเขา ไอ้หมอนี่ดูไปแล้วอายุแค่ยี่สิบกว่า ตากแดดจนผิวสีแทน เห็นแค่เขาฉีกยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวเรียงเป็นแถว
“โอ้โห ดูท่าคุณสองคนจะเป็นคนชื่นชอบดาบ ลองเลือกดูไหมครับ？ผมมีต้องของดีๆนะ！”
เห็นแค่“ชายผิวสี”คนนี้กางมือออกทั้งสองข้าง มีดาบจำนวนมากห้อยอยู่ตามตัวของเขา มีดาบหลายรูปแบบ มีทั้งดาบเมียว ดาบถัง ดาบวูซู มากมายหลายทุกอย่างมีครบ
“ผมก็คิดว่าคนที่มาที่นี่เป็นนักดาบหมดเลย คิดไม่ถึงว่าคุณจะเป็นพ่อค้ามีด？”
เนี่ยเฟิงแค่คิดว่ามันตลกมาก
“น้องชาย นายพูดไม่ถูกนะ ฉันแค่หารายได้นิดๆหน่อยๆเท่านั้น อีกอย่างคุณภาพของฉันก็ดีมากจริงๆนะ！”
เนี่ยเฟิงเหลือบตาอย่างไม่ตั้งใจ มองเห็นดาบเล่มหนึ่งห้อยป้ายไว้อันหนึ่ง ด้านบนมีคำว่าตลาดค้าส่งอี้อูสี่คำ
เนี่ยเฟิงสงสัยว่าดาบที่ห้อยอยู่บนตัวของเขาล้วนมาจากตลาดค้าส่งอี้อู หรือแม้แต่พื้นผิวของดาบยังไม่ได้ผ่านการขัด
“เอาสักเล่มไหม？คุณดูสิบนตัวของคนพวกนั้นมีดาบกันหมดเลยนะ บนตัวของพวกคุณไม่มีอะไรเลย มันดูไร้เหตุผลไปหน่อยไหมครับ？อีกอย่างพวกคุณมาดูการแข่งขันวิชาดาบ ถึงยังไงก็ต้องซื้อสักเล่มกลับไปเป็นที่ระลึกสิ ไม่อย่างนั้นก็เท่ากับพวกคุณมาเสียเที่ยวน่ะสิ？”
ผู้ชายคนนี้อ้าปากพูดเสียงดังโฉ่งฉ่าง ดูไปแล้วเหมือนเขาเป็นพนักงานขายเลย
“ไม่ล่ะ เราแค่มาดูการแข่งขัน ไม่ได้คิดจะซื้อดาบ”
หยูจิงหงโบกมือไปมา
“โธ่！เมื่อกี้ฉันยังคิดอยู่เลยว่าทำไมถึงได้มีเด็กผู้ชายหล่อขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้หญิง！ขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ ผมมีตาหามีแววไม่ เพราะคนที่มาที่นี่ส่วนมากจะเป็นผู้ชาย”
“คนผิวสี”มองหยูจิงหงสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ยิ่งมองดวงตายิ่งเปล่งประกาย“น้องชาย แฟนสาวของนายหน้าตาดีจริงๆ เมื่อกี้ฉันเอาแต่สนใจขายดาบให้นาย เลยไม่ได้สังเกตว่านายพาคนมาด้วย น้องชายฉันต้องขอโทษนายด้วยนะ แต่ผู้หญิงคนนี้พูดผิดแล้วล่ะ คนที่มาดูการแข่งขันที่นี่ถึงยังไงก็ต้องซื้อเป็นที่ระลึกหน่อย？”
เนี่ยเฟิงดูผู้ชายคนนี้พยายามอย่างมากเพื่อเอาสินค้าของเขาออกมา จึงหัวเราะแล้วพูดว่า“งั้นคุณว่าดาบของคุณราคาเท่าไรครับ？”
“มีหมดทุกราคา ประเด็นคือดูที่รูปลักษณ์ บางเล่มรูปลักษณ์ดีหน่อยแน่นอนว่าต้องค่อนข้างแพง นายดูนี่สิเอากลับไปเป็นที่ระลึกสิ ซื้อฝักมีดที่หรูหรา！”
เขานับชี้ไปที่ดาบเมียวที่ห้อยอยู่บนตัวของเขาเล่มนั้น“นายว่าเล่มนี้เป็นยังไงบ้าง ถึงมันจะยังไม่ได้ผ่านการขัด แต่รูปลักษณ์ไม่เลวเลยนะ ฉันไม่ขอกับนายมากหรอก แปดหมื่น！”
หยูจิงหงเบิกตาโตทันที แล้วขยับเข้าไปดูดาบเล่มนั้น“ไอ้นี่เนี่ยนะ คุณจะเอากับพวกเราแปดหมื่น？”
“ทำไมล่ะ？คุณดูการเคลือบเงานี่สิมันสวยขนาดไหน！คุณดูรูปลักษณ์นี้สิมันจะไม่มีมูลค่าแปดหมื่นยังไง？”
“แต่ด้านบนเขียนว่ายี่ห้อของคุณมันราคาแปดสิบ……”
เนี่ยเฟิงชี้ไปที่ป้ายที่ห้อยอยู่บนดาบ“ราคาส่งคงจะถูกกว่านี้ใช่ไหมครับ？”
ผู้ชาย……
ผิดพลาดจริงๆ เมื่อกี้เขาลืมเอาป้ายแผ่นนี้ออก เลยถูกลูกค้าเห็นเข้า แต่ผู้ชายคนนี้ยังคงหน้าด้านหน้าทน“ดูท่าฉันคงจะจำผิดไป เล่มที่แปดหมื่นคือเล่มนี้！”
อีกฝ่ายหัวเราะฮ่าๆเสียงดัง ไม่รู้สึกอับอายเลยแม้แต่น้อย
“ช่างเถอะๆ คุณไปหลอกคนอื่นเถอะ อย่ามาหลอกเราสองคนเลย เราสองคนไม่มีทางซื้อหรอกค่ะ”
หลังจากหยูจิงหงโบกมือไปพูดจบแล้วจึงลากเนี่ยเฟิงเดินไปที่อื่น พ่อค้าดาบเห็นว่าไม่มีหวังแล้ว จึงไปขายดาบต่อ
“ทุกวันนี้พ่อค้าแม่ค้าเริ่มอุกอาจมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงกับกล้าขายของราคาซื้อต่ำขนาดนั้นแล้วมาขายของแพง ใจกล้าเกินไปแล้ว”
หยูจิงหงอดที่จะกลอกตาไม่ได้ ด้านในของดาวหยางเฉิงมีวิลล่าดาบขวัญ ด้านในของวิลล่าดาบขวัญยังมีที่การขายดาบที่ได้มาตรฐาน
แต่ส่วนมากเป็นของประดับ ใช้ได้จริงมีน้อยมาก
“เสี่ยวเฟิง ถ้านายอยากได้ พี่สองซื้อให้นายได้หนึ่งเล่มนะ ถึงเวลานั้นนายก็เอาไปไว้ที่คฤหาสน์ในห้องของนาย ดาบพวกนี้เป็นของประดับที่มีมูลค่ามากเลยนะ”
หยูจิงหงชี้ไปที่วิลล่านั้นพลางพูดกับเนี่ยเฟิง
เนี่ยเฟิงส่ายหัวไปมา“ผมไม่ค่อยสนใจของพวกนี้หรอกครับ เพราะฉะนั้นพี่ไม่ต้องซื้อให้ผมหรอก”
หยูจิงหงยักไหล่ แน่นอนว่าพวกเขามาเพื่อปฏิบัติภารกิจ แต่ก็ไม่สามารถทำตัวระแวดระวังมากเกินไป ไม่อย่างนั้นจะถูกคนสังเกตเห็นเอาได้
พวกเขาเดินเตร็ดเตร่ไปมาเหมือนนักท่องเที่ยว ขณะนี้ยังมีเวลาอีกหน่อยก่อนที่การแข่งขันวิชาดาบจะเริ่มขึ้น ผู้คนมากันมากขึ้นเรื่อยๆ ขนาดการแข่งขันวิชาดาบระดับโลกนี้ค่อนข้างใหญ่
ในเวลานี้เอง เนี่ยเฟิงกับหยูจิงหงทั้งสองได้ยินเสียงดังอึกทึก
พวกเขาทั้งคนอดที่จะตกตะลึงไม่ได้ ต่างมองไปที่ทิศทางที่มีเสียงดังลอดขึ้นมา
