“คุณทำทุกอย่างที่ว่ามาได้ในเวลาไม่ถึงสองนาทีงั้นเหรอ? รวมถึงการสังเกตฉันจากนอกหน้าต่างด้วย?”
คนคนหนึ่งจะทำเรื่องแบบนี้ภายในเวลาอันสั้นขนาดนั้นได้อย่างไร?
“นักฆ่าชั้นยอดสามารถทำเช่นนี้ได้ไม่ยาก มันเป็นเรื่องธรรมดา ดังนั้นอย่าคิดว่าคุณสามารถซ่อนตัวอยู่ในห้องได้ก็พอแล้ว เมื่อกี้ตั้งแต่ที่ผมเปิดประตูเข้ามาจนกระทั่งขึ้นไปบนเตียงของคุณ คุณไม่ได้สังเกตเห็นผมเลย และผมก็ใช้เวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น”
เนี่ยเฟิงมองไปที่มีดทำครัวในมือของฝูยานหรง “ตอนนี้ผมให้โอกาสคุณแล้ว คุณสามารถใช้มีดทำครัวนี้จัดการกับผมได้”
ฝูยานหรงมองลงไปที่มีดทำครัวในมือของตัวเองทันที เธอกัดริมฝีปากด้วยความเก้อเขิน อันที่จริงเธอแค่อยากจะเอามีดทำครัวนี้มาขู่เนี่ยเฟิงเล่นเท่านั้น
ตอนนี้ฝูยานหรงยังคงนิ่งเงียบด้วยความตกใจ
“ไม่ได้ อาจจะพลาดโดนคุณบาดเจ็บได้ แม้ว่าฉันจะไม่พอใจคุณ แต่ฉันก็ไม่ทำแบบนี้หรอก”
หากมีดแทงถูกเนี่ยเฟิงโดยไม่ทันระวัง คงจะแย่แน่
แต่เนี่ยเฟิงกลับหัวเราะขึ้นมา “คุณไม่มีความสามารถนี้ คุณลองทำดูได้ ก่อนที่มีดของคุณจะโดน ผมก็ไม่อยู่ในมือคุณแล้ว”
ฝูยานหรงขมวดคิ้ว “คุณมั่นใจตัวเองขนาดนี้ไม่น่าจะดีนะ?”
เนี่ยเฟิงไม่พูดอะไร แต่กลับโบกมือเชื้อเชิญฝูยานหรงเป็นการบอกให้เธอลองดู
ฝูยานหรงทนเห็นเนี่ยเฟิงมั่นใจตัวเองเช่นนี้ไม่ได้ และแน่นอนว่าเธอไม่สามารถข่มอารมณ์ตัวเองได้ เธอหยิบมีดขึ้นมาแล้วฟันใส่เนี่ยเฟิง!
เนี่ยเฟิงคว้าข้อมือของฝูยานหรงไว้อย่างไม่คาดคิด! สายเกินไปแล้วที่ฝูยานหรงจะชักมือกลับ เธอรู้สึกชาที่ข้อมือและไม่สามารถจับมีดทำครัวเอาไว้ได้เลย มีดเล่มนี้ตกไปอยู่ในมือของเนี่ยเฟิงอย่างมั่นคง
“รู้ไหมว่าสิ่งที่นักฆ่าชอบมากที่สุดคืออะไร? ถ้าคุณโจมตีซึ่งๆ หน้าแบบนี้ คุณจะตายอยู่ในเงื้อมมือของพวกเขาหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์”
เนี่ยเฟิงอดถอนหายใจไม่ได้ เขาปล่อยข้อมือของฝูยานหรง ท่อนแขนของฝูยานหรงที่ชาไปเมื่อครู่ ตอนนี้ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเช่นนั้นอีกต่อไป “เข้ามาอีกทีไหม?”
ฝูยานหรงฉลาดขึ้นในครั้งนี้ ว่าควรจะโจมตีจากทางด้านหลัง เนี่ยเฟิงเร็วกว่าเธอ! ก่อนที่มีดจะถึงตัวเนี่ยเฟิง ก็ถูกเนี่ยเฟิงกระชากไป
เนี่ยเฟิงยื่นด้ามมีดให้ฝูยานหรงอีกครั้ง “เข้ามาใหม่”
ฝูยานหรงเริ่มมีความกล้าหาญมากขึ้น เธอแทงเนี่ยเฟิงหลายสิบครั้งติดต่อกัน แต่ก็ไม่ได้ผล
ในที่สุดฝูยานหรงก็เหนื่อยหอบเกินกว่าจะถือมีดทำครัวเล่มนั้นอีกแล้ว เธอโบกมือแล้วนั่งลงกับพื้น “ไม่เล่นแล้ว ไม่เล่นแล้ว ฉันสู้คุณไม่ได้จริงๆ!”
“ถ้าผมโจมตีคุณตอนนี้ คุณก็ตายไปแล้ว”
“นักฆ่าเหล่านั้นแข็งแกร่งเหมือนคุณเหรอ?”
ฝูยานหรงไม่รู้สึกว่าเนี่ยเฟิงเป็นมนุษย์เลย ความสามารถอันทรงพลังของเขาน่ากลัวเกินไป
“ไม่ แต่พวกเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อฆ่าเป้าหมาย และพวกเขาไม่สามารถมาหาคุณมือเปล่าแบบผมได้ พวกเขาจะมีอาวุธที่น่ากลัวมากอยู่ในมือ อย่างเช่น ปืน มีดสั้น หรือยาพิษ เหมือนเมื่อครู่ที่ผมเข้ามาในห้อง คุณ ไม่ได้สังเกตเห็นเลย ผมไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ใส่ยาพิษเล็กน้อยลงในน้ำที่คุณดื่ม ตราบใดที่คุณไม่ทันสังเกตเห็น ดื่มโดยไม่ระวัง คุณก็มีแต่ตายเท่านั้น”
ฝูยานหรงยังคิดว่าเนี่ยเฟิงกำลังทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ เธอไม่อยากจะสนใจเนี่ยเฟิงอีก แต่ใครจะรู้ทันทีที่เนี่ยเฟิงเข้ามาก็ได้เปลี่ยนความคิดที่อยู่ในใจของฝูยานหรงไปแล้ว
ความเร็วของเขาเร็วเกินไป แข็งแกร่งเกินไป เธอไม่คู่ควรจะเป็นคู่ต่อสู้ของเนี่ยเฟิงเลย
“ผมรู้ว่าคุณต้องการล้างแค้นแทนคุณปู่ ผมรู้ด้วยว่าคนเหล่านี้อาจจะเป็นคนที่ทำร้ายพ่อแม่ของคุณในตอนนั้น แต่ได้โปรดอดทนรอ พวกเขาเตรียมพร้อมมาอย่างดี พวกเขาอยู่ในความมืด เราอยู่ในที่สว่าง ดังนั้นต้องมั่นใจในความปลอดภัยของตัวเองก่อน”
คนของเนี่ยเฟิงกำลังสืบเรื่องนี้อยู่ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายก็เป็นนักฆ่า ความสามารถของพวกเขาแตกต่างไปจากเดิม
นอกจากนี้ เนี่ยเฟิงยังส่งคนไปตรวจสอบผู้คนและกิจการต่างๆ ที่ฝูหลังตงพบปะในเมืองหนานหูด้วย
เขาต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนทำ
ฝูยานหรงแม้จะไม่พอใจ แต่ก็ยังพยักหน้า “ตกลง แต่คืนนี้คุณจะนอนห้องฉันจริงๆ เหรอ?”
ชายหญิงพักอยู่ในห้องเดียวกัน ฝูยานหรงรู้สึกว่าไม่ค่อยถูกต้องนัก แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเกิดความรู้สึกคาดหวังเล็กน้อยอยู่ภายในใจ
เธอสะบัดหน้าอย่างแรงเพื่อยับยั้งไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่านเกินไป
“อืม จะนอนข้างนอกก็ได้ แต่ถ้าอีกฝ่ายมีความเร็วเท่ากับผม ผมก็ไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของคุณได้ ดังนั้นวิธีที่ที่ปลอดภัยที่สุดคือให้ผมนอนในห้องของคุณ”
แม้ว่าเนี่ยเฟิงจะไม่คิดว่าจะมีใครมีความเร็วเทียบเท่าเขาก็ตาม
“ถ้าคุณนอนในห้องของฉัน คุณจะนอนบนเตียงของฉันไม่ได้ ฉันจะทำเตียงให้คุณใหม่ คุณต้องนอนบนพื้น”
ในที่สุดฝูยานหรงก็ถอยหลังหนึ่งก้าว เธอออกไปหาที่นอนและทำเตียงให้เนี่ยเฟิง ก่อนจะไปอาบน้ำ เมื่อเธอกลับมา ก็เห็นเนี่ยเฟิงกำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่
ฝูยานหรงกลับไปที่เตียงของเธออย่างไม่สบอารมณ์ พอปิดไฟเธอก็เตือนว่า “คืนนี้คุณห้ามทำอะไรฉันนะ ถ้าฉันเห็น ฉันไม่เพียงจะฟ้องคุณ แต่ฉันจะเอาคุณตายแน่ อย่าคิดว่าคุณเหนือกว่าฉันแล้วจะเจ๋งสักแค่ไหนนะ!”
เนี่ยเฟิงมองฝูยานหรงอย่างสับสน “แล้วคืนนี้ผมจะทำอะไรคุณได้บ้างเหรอ? ไหนคุณลองบอกผมทีสิ?”
“คุณ! ไอ้สารเลว! อย่าได้คืบจะเอาศอก การให้คุณนอนในห้องของฉัน ก็นับว่าฉันยอมให้พอแล้ว!”
“โอเค ผมรู้แล้ว คุณไม่ต้องกังวล ผมไม่ทำอะไรคุณแน่นอน จะว่าไปแล้ว ผมก็ไม่ชอบรูปร่างไม้กระดานของคุณด้วย ผมชอบผู้หญิงหน้าอกใหญ่ๆ ของคุณมันเล็กเกินไป”
คำพูดนี้ของเนี่ยเฟิงทำให้ฝูยานหรงหน้าแดงด้วยความโกรธ เธอดึงหมอนออกมาแล้วขว้างใส่เนี่ยเฟิงอย่างแรง “หุบปากเดี๋ยวนี้! วันหนึ่งฉันก็จะมีหน้าอกใหญ่ๆ เหมือนกัน!”
เนี่ยเฟิงหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ “โอเคๆๆ รู้แล้ว”
ผ่านไปครู่หนึ่งกว่าฝูยานหรงจะผล็อยหลับไป เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะมีคนอยู่ในห้องหรือเปล่า เธอจึงนอนไม่ค่อยหลับ
วันถัดมา เธอตื่นขึ้นอย่างสะลึมสะลือ รู้สึกถึงความอบอุ่นรอบตัวเธอ
เธอขยี้ตา อยากจะลุกขึ้น แต่ไม่คิดว่าจะมีคนมานอนอยู่ข้างๆ!
ฝูยานหรงตกใจ “เนี่ยเฟิง! ไอ้สารเลว!”
เธอพยายามถีบเนี่ยเฟิงอย่างสุดแรงเกิด แต่ถูกเนี่ยเฟิงที่กำลังระวังตัวอยู่จับขาของเธอไว้ เนี่ยเฟิงถามด้วยความสงสัย “เป็นอะไรไป?”
“ฉันเตือนคุณแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าไม่ให้คุณแตะต้องฉัน คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะหน้าด้านแบบนี้ ฉันมองคุณผิดไปจริงๆ!”
ฝูยานหรงโกรธมาก
“ขอร้องเถอะ ไม่ใช่ว่าผมขึ้นเตียงคุณ แต่เมื่อคืนคุณนอนไม่ค่อยหลับ กลิ้งตกลงมาจากเตียง ผมยังอยากปลุกคุณให้ขึ้นไป แต่คุณกอดผมแน่นอย่างกับปลาหมึก ปากก็พึมพำเรียกผมว่าพ่อ ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปลอบคุณเหมือนเป็นพ่อ เฮ้อ” เนี่ยเฟิงถอนหายใจ
