“คนที่ตื้นเขินย่อมมองแค่ระดับความคมกริบของดาบมาชั่งดูมูลค่าของดาบอยู่แล้ว”
เนี่ยเฟิงยักไหล่แล้วยักไหล่อีก “ในเมื่อคุณมีความคิดเช่นนี้ ผมก็ไม่มีทางที่จะห้ามคุณได้ ถึงยังไงผมก็ไม่ใช่คุณ ดังนั้นผมครอบงำความคิดยังไงๆของคุณไม่ได้อยู่แล้ว”
คุณชายสิบสองรู้สึกว่าคำพูดที่เนี่ยเฟิงพูดเหล่านี้อยากจะถูกชกมาก “ฮึ! เป็นพวกไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่อย่างที่คิดไว้จริงๆ พวกคนจนได้แค่คู่ควรซุกหัวอยู่ด้วยกันกับนักต้มตุ๋น!”
“ถ้าหากคุณพูดเช่นนี้ ผมก็ไม่พอใจแล้ว ดาบที่ดีเล่มหนึ่งสำหรับนักดาบมากล่าวแล้ว คือการทำให้สิ่งที่สวยงามอยู่แล้วให้สวยงามยิ่งขึ้นจริงๆ แต่ว่าการตัดสินชี้ขาดดีเลวของดาบเล่มหนึ่ง ไม่เพียงแค่ดูว่าดาบเล่มนี้คมกริบหรือไม่ ยังต้องดูวัตถุดิบของดาบเล่มนี้และคนที่ใช้ดาบเล่มนี้ด้วย”
“คุณพอทีเถอะ ถ้าหากดาบเล่มหนึ่งวัตถุดิบไม่ดีคมกริบไม่พอ แข็งแกร่งทรหดไม่พอ ตีหลอมเข้ารูปไม่ได้ ถึงแม้ว่านักดาบที่ใช้จะยอดเยี่ยมที่สุดในใต้หล้า ก็แสดงประสิทธิผลใดๆออกมาไม่ได้เช่นกัน!”
คุณชายสิบสองอดไม่ไหวที่จะลืมตาขาวหนึ่งที
“คุณรู้สึกแบบนี้เลยเหรอ?”
เนี่ยเฟิงทั้งยิ้มอยู่ ทั้งหยิบดาบเล่มนั้นที่ถูกคนขายดาบหอบไว้ในอก ดาบเล่มนี้หนักอึ้งอยู่ในมือ เป็นการเผชิญความลำบากมาแล้วมากมายจริงๆ
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นจะแข่งขันกันกับผมสักหน่อยหรือไม่ ใช้ดาบเก่าๆที่คุณพูดเล่มนี้ต่อสู้กับดาบที่ดีที่สุดของพวกคุณวิลล่าดาบขวัญ เป็นยังไงล่ะ?”
คุณชายสิบสองก็เหมือนดั่งได้ยินเรื่องขำขันอะไรที่ยิ่งใหญ่เทียมฟ้า เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ฮ่าฮ่า เสียงดังออกมา “ยังเป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าพูดอย่างนี้กับผม !”
“ยังไงล่ะ?”
เนี่ยเฟิงยกดาบที่อยู่ในมือขึ้นมาชี้ไปยังคุณชายสิบสอง
“ในเมื่อมีคนรีบเร่งจะมารับการลบหลู่ งั้นผมก็ทำให้เขาเปิดหูเปิดตาได้พบเห็นรู้จักดาบที่อยู่ในวิลล่าดาบขวัญว่าเป็นแบบไหนล่ะ! ไปเอาดาบฆ่ามังกรมาให้ผม!”
ดาบฆ่ามังกรเป็นดาบที่ดีที่สุดในวิลล่าดาบขวัญ ดาบเล่มนี้ เป็นการผลิตด้วยเหล็กนิล อีกทั้งผ่านช่างตีดาบร้อยกว่าคนตีหลอมเข้ารูปมาตลอดทั้งวันทั้งคืน ตัวดาบแสดงสีสันของลำแสงออกมา ระดับความคมกริบนั้นเป็นการตัดเหล็กได้อย่างง่ายดายเช่นตัดโคลนจริงๆเลย!
“คุณอย่าแข่งกับเขา! ดาบที่อยู่ในวิลล่าดาบขวัญล้วนเป็นดาบที่ดีที่สุด ดาบฆ่ามังกรที่เขาพูดว่าจะเอามาเล่มนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ธรรมดา!”
คนขายดาบตกกะใจ เดินโซซัดโซเซเข้าไปดึงขากางเกงของเนี่ยเฟิงไว้ทันที คิ้วล้วนขมวดกลายเป็นก้อนแล้ว บนใบหน้าที่ดำปิดปี๋ เขียนเต็มไปด้วยความกังวลกับความหวาดกลัวแล้ว
“คุณไม่มีความเชื่อใจกับดาบของตนเองเหรอ?”
“ดาบเล่มนี้ของผมเป็นการสืบทอดมาจากบรรพบุรุษนะ แม้แต่คมดาบล้วนยังไม่ได้ลับ……”
คนขายดาบรู้เพียงว่าดาบเล่มนี้มีอายุเล็กน้อย เป็นสมัยราชวงศ์ชิงเหลือไว้จริงๆ เพียงแค่นี่ไม่ใช่สิ่งของในพระราชวัง นี่เป็นของพื้นเมือง
ก่อนหน้านั้นเขาก็คิดว่าจะเอาดาบเล่มนี้ไปจำนำ แต่เพราะว่าสิ่งนี้ไม่ใช่หยก เครื่องลายคราม การเขียนและวาดภาพด้วยพู่กันจีนที่เป็นกระแสหลักต่างๆ ดังนั้นก็ได้ไม่กี่บาทเท่านั้น เพราะว่าเขาก็คิดจะขายให้คนที่ชอบดาบเท่านั้น
แต่ก็เพราะว่าดาบเล่มนี้ดูเหมือนไม่ใช่อาจารย์ที่มีชื่อเสียงอะไรตีหลอมเข้ารูปออกมา ก็ขายไม่ได้ราคาดีเช่นกัน
จากนั้นเขาได้รับรู้ว่า ที่นี่จะเปิดการแข่งขันวิชาดาบ ดังนั้นไปซื้อดาบมาก่อนบ้าง จริงปลอมขายปนกัน
เขาก็รู้ว่าย่อมจะถูกคนมองออกแน่ แต่โดยส่วนมากคนที่รู้จักดาบล้วนจะไม่ซื้อกับเขาที่นี่ โดยทั่วไปที่ซื้อกลับไปล้วนเอามาใช้เป็นศิลปะตั้งโชว์
แท้ที่จริงเขาก็ไม่ได้พูดโกหกจริงๆ ตอนที่เสนอกับฝ่ายตรงข้าม เขาพูดความจริงเลย
ดังนั้นพูดได้ว่าเขาจะถูกตีช่างได้รับความไม่เป็นธรรมจริงๆ
ถึงแม้เขารู้ว่าเนี่ยเฟิงออกหน้าเพราะตนเอง แต่เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะให้คนเอาดาบที่คมดาบยังไม่ได้ลับเล่มนี้ไปสู้กับดาบฆ่ามังกรของฝ่ายตรงข้ามจริงๆล่ะ?
“วางใจเถอะให้ผมจัดการก็พอแล้ว”
เนี่ยเฟิงจ้องมองคนขายดาบหนึ่งที ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่ล้วนเป็นคนอายุใกล้เคียงกัน คนขายดาบถึงขนาดรู้สึกว่าทั้งสองคนมีความแตกต่างกัน
คุณชายสิบสองยิ้มเย็นชาจ้องมองเนี่ยเฟิงอยู่ ในเวลานี้ดาบฆ่ามังกรก็หยิบมาแล้วเช่นกัน
เพียงแค่เห็นก็ทำให้คนรู้สึกถึงลักษณะพลังกดดันคน
“เป็นยังไงบ้างล่ะ? หวาดกลัวแล้วเหรอ? ถ้าหากไม่อยากแข่ง งั้นก็คุกเข่าลงร้องขอความเมตตากับผม ผมอาจจะยังสามารถปล่อยคุณไปสักครั้ง”
เนี่ยเฟิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วยิ้มอีก “ความกล้าหาญนี้ใครให้กับคุณกล้าพูดคำพูดเช่นนี้ล่ะ?”
“ฮึ! คุณก็แทบตายแล้วยังปากแข็งเถอะ คุณจะได้รับสิ่งดีๆแน่นอน!”
คุณชายสิบสองพูดจบเชิดคางแล้วเชิดคางอีก “มาเถอะ!”
“คุณแข่งกันกับผมเหรอ? งั้นก็คงแล้วกันไปเถอะ ก็แค่อย่างคุณไม่สามารถแสดงประสิทธิผลที่มากที่สุดของดาบเล่มนี้ออกมาได้เลยสักนิด”
เนี่ยเฟิงส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก จ้องมองลักษณะท่าทีนี้ของเขาก็เห็นคุณชายสิบสองไม่เข้าตา
ทันใดนั้นคุณชายสิบสองโมโหแทบตาย “คุณถึงขนาดกล้าดูถูกผมเหรอ?”
“ถ้าหากเป็นคนที่ฝึกฝนดาบมาโดยตลอด ในมือจะมีผิวหนังด้านนะ แต่ว่ามือของคุณสะอาดหมดจด ของอะไรล้วนไม่มี พอเห็นก็รู้ว่าแม้แต่ดาบล้วนจับไม่นิ่ง ถ้าหากต่อสู้กับคุณ งั้นจะไม่ใช่รังแกคุณเหรอ?”
ประเด็นหลักคือจะไม่มีความท้าทายอะไรเช่นกัน ดาบวิเศษคู่กับวีรบุรุษ น่าจะต้องให้นักดาบที่เก่งมากคนหนึ่งมาสู้กับเขาจึงจะถูก
“ในเมื่อคุณก็พูดแล้วว่าวิลล่าดาบขวัญเป็นของคุณนะ งั้นคุณน่าจะไม่ใช่แม้แต่นักดาบที่เก่งมากสักคนก็ไม่มีมั้ง?”
คำพูดของเนี่ยเฟิงนี้กระทบกระเทือนถึงคุณชายสิบสองแล้วจริงๆ คุณชายสิบสองโมโหจนเรียกได้เป็นคำที่ว่าขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแบบนั้น “ผมเพียงแค่อยากจะให้โอกาสคุณสักครั้ง นึกไม่ถึงคุณรีบเร่งจะไปตาย งั้นผมก็ให้คุณเปิดหูเปิดตาได้พบเห็นรู้จักอะไรคือนักดาบ! ไป! เชิญคุณซูซูกิมา!”
เนี่ยเฟิงยักคิ้วหนึ่งที แต่ว่าเขาก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน
ไม่นานผู้ชายคนหนึ่งที่สวมใส่ชุดซามูไรค่อยๆเดินเข้ามา บนใบหน้าของผู้ชายคนนี้เย็นยะเยือกไม่มีสีหน้าใดๆ ก็เหมือนดั่งภูเขาน้ำแข็ง
“คุณซูซูกิ! เป็นการรบกวนเวลาพักผ่อนของท่านแล้ว ขอโทษจริงๆ!”
ในเวลานี้ ตาของหยูจิงหงเบิกตาโพลงนิดๆ เธอส่งสายตาให้กับเนี่ยเฟิงหนึ่งที ที่แท้นี่ก็คือนักดาบหนึ่งในสามที่อยู่ในสนามบิน
แต่ถึงแม้ว่าพบเจอกับพวกเขาก็ไม่สามารถจับสามคนนี้ได้เช่นกัน เพราะว่าสถานะของพวกเขาทั้งสามขาวสะอาดมาก ก็คือจะมาพูดคุยกันที่นี่
พวกเขากับสายลับหญิงทั้งสองนั้นได้พูดคุยกันเล็กน้อยมาแล้ว แต่เนื่องเพราะว่าหาหลักฐานไม่ได้นั่นเอง ดังนั้นไม่สามารถนำหลายคนนี้ไปได้
ยิ่งกว่านั้นถ้าพาหลายคนนี้ไปก็จะแหวกหญ้าให้งูตื่นเช่นกัน
ซูซูกิ โคจิโร ขมวดคิ้วอยู่จ้องมองเนี่ยเฟิงหนึ่งที ลักษณะท่าทีของเขาดูเหมือนไม่พอใจมาก “เรียกผมมาที่นี่เพราะอะไรเหรอ?”
นึกไม่ถึงภาษาจีนของไอ้คนนี้ยังพูดได้ดีมากนะ
“คุณซูซูกิเป็นอย่างนี้ล่ะ มีคนอยากจะท้าทายอำนาจบารมีของพวกเราวิลล่าดาบขวัญ เขาบอกว่าคุณภาพดีเลวของดาบเล่มนี้ไม่ได้ดูที่ระดับคมกริบ ผมรู้สึกว่านี่เป็นการเหยียดหยามพวกเรานักดาบ! ดังนั้นเชิญท่านสั่งสอนๆเขา!”
คุณชายสิบสองซุกเข้าไปทันที ยิ้มอธิบายอยู่แบบนี้
“ถึงขนาดเพราะสาเหตุที่น่าเบื่อเช่นนี้ ช่างปัญญาอ่อนจริงๆ!”
เห็นได้ชัดว่าซูซูกิ โคจิโรไม่พอใจเหลือบตามองคุณชายสิบสองหนึ่งที คุณชายสิบสองก็มีความอึดอัดขนาดนั้นบ้าง อยู่ต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้นถูกซูซูกิ โคจิโรพูดว่าปัญญาอ่อน ใบหน้าของเขาแขวนไว้ไม่อยู่จริงๆ
“เห็นลักษณะท่าทีของคุณไม่กล้าแข่งใช่ไหม?”
เนี่ยเฟิงเห็นซูซูกิ โคจิโรไม่มีความหมายที่อยากจะแข่งขันกัน ดังนั้นราดน้ำมันบนกองไฟพูดคำพูดนี้ออกมา
“ไอ้หนุ่ม คุณรู้ว่าคุณกำลังพูดกับใครอยู่หรือไม่?” สายตาของซูซูกิ โคจิโรกลายเป็นอันตรายขึ้นมาแล้ว
“รู้ กับคนขี้ขลาดไง” เนี่ยเฟิงแสยะปากยิ้มหนึ่งที
คำพูดเหล่านี้ของเขายั่วให้ซูซูกิ โคจิโรโกรธสำเร็จแล้วจริงๆ ซูซูกิ โคจิโรหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง “คุณช่างไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองจริงๆ!”
“ไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเอง”
“คุณซูซูกิ! ให้เขาเห็นดีสักหน่อย! เขาดูถูกพวกเรานักดาบ! ก็คือศัตรูของพวกเรานักดาบ!” คุณชายสิบสองสังเกตถึงซูซูกิ โคจิโรถูกทำให้โกรธแล้ว ดีอกดีใจในทันใดนั้น
