“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ให้คุณเปิดหูเปิดตาได้พบเห็นรู้จักวิชาดาบที่แท้จริง”
ซูซูกิ โคจิโรพูดจบ รับดาบฆ่ามังกรเล่มนั้นมา
แม้ว่าซูซูกิ โคจิโรก็มีดาบเช่นกัน แต่ดาบเล่มนี้ยิ่งดีกว่า เพิ่งถึงมือเขาก็สังเกตถึงแล้ว
ในสายตาของเขาแว็บผ่านความละโมบโลภเล็กน้อย ถ้าหากดาบเล่มนี้เป็นของเขางั้นจะไม่ใช่ดั่งเสือติดปีกแล้วเหรอ?
ในเมื่อคุณชายสิบสองเชิญตนเองมาต่อสู้กับเนี่ยเฟิง หลังจากรอเขาทำให้เนี่ยเฟิงสู้แพ้ เขาค่อยไปขอเอาดาบเล่มนี้กับคุณชายสิบสองก็ได้
“คุณคิดจะแข่งกันยังไงล่ะ?”
ซูซูกิ โคจิโรเชิดคางแล้วเชิดคางอีก ซักถามเนี่ยเฟิง
เนี่ยเฟิงลูบคางของตนเองลูบแล้วลูบอีก “ก็ดำเนินตามกระบวนการปกติเถอะ แต่ว่าดาบนี้ไม่มีตาอีกสักครู่ถ้าหากได้รับบาดเจ็บแล้ว งั้นควรทำยังไงดีล่ะ?”
“เหอะๆ! ก็แค่อย่างคุณ คุณยังอยากจะทำให้คุณซูซูกิได้รับบาดเจ็บเหรอ? ทำการล้อเล่นขนาดใหญ่อะไรล่ะ?” คุณชายสิบสองหัวเราะเยาะเนี่ยเฟิงอย่างไร้น้ำใจอยู่
“พวกเรานักดาบแต่ก่อนประลองกัน ล้วนจะต้องเซ็นสัญญาระหว่างความเป็นกับความตายนะ คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”
ซูซูกิ โคจิโรทำตายี๋แล้วทำตายี๋อีก
พวกผู้ชมที่ล้อมรอบไว้ในเวลานี้ก็เลือดเดือดพลุ่งพล่านเช่นกัน พวกเขาส่วนมากเป็นนักดาบ มากน้อยล้วนเคยทำการฝึกอบรมมาก่อน พวกเขาเห็นเรื่องเกินตายเบาบางลงมานานแล้ว
ถ้าหากเป็นสัญญาระหว่างความเป็นกับความตายจริงๆ งั้นพวกเขาไม่ว่าเป็นหรือตาย ล้วนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคนอื่น
เนี่ยเฟิงลูบคางลูบแล้วลูบอีกจากนั้นพยักหน้าพูดว่า “ได้สิ งั้นก็เซ็นสัญญาระหว่างความเป็นกับความตายเถอะ!”
“เสี่ยวเฟิง…….”
หยูจิงหงมีความกังวลเล็กน้อย ผู้ติดต่อที่สามารถถูกส่งตัวมาถึงที่นี่น่าจะเก่งมากนะ แค่กังวลว่าเนี่ยเฟิงจะรับมือไม่ไหว…..
“พี่น้อง! คุณอย่าทำเรื่องโง่ๆนะ อย่ารับปากข้อเรียกร้องอย่างนี้กับพวกเขา! ชีวิตเล็กๆสำคัญกว่า ผมถูกตีแล้วก็ถูกตีเลยเถอะ มากกว่านี้ผมแค่คืนเงินก้อนนี้กลับไปให้ก็แล้วไป ผมก็ไม่คิดที่จะเอาเงินของพวกเขาเช่นกัน!”
คนขายดาบพอได้ยินพวกเขาพูดอย่างนี้ ตื่นตกใจหนึ่งที รีบกอดขาของเนี่ยเฟิงไว้ร้องเศร้าโศกอยู่
เนี่ยเฟิงลูกหัวของคนขายดาบลูบแล้วลูบอีก “ดาบเล่มนี้ของคุณเป็นดาบที่ดีเล่มหนึ่ง ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องทวงเอาความยุติธรรมให้มันสักหน่อย คุณไปอยู่ข้างๆก่อนเถอะ”
คนขายดาบกลืนน้ำลายอย่างลำบากหนึ่งที เห็นสายตาของคนอื่นที่จ้องมองเนี่ยเฟิงก็เหมือนดั่งจะกลืนกินเขาลงไป เขาอดไม่ได้ที่จะตกใจจนตัวสั่นหนึ่งทีขยับไปอยู่ข้างๆอย่างทึ่มๆ
เนี่ยเฟิงส่งสายตาที่ทำให้คนสบายใจแบบหนึ่งไปให้หยูจิงหง ต่อจากนี้ เขาเดินเข้าไป “สัญญาระหว่างความเป็นกับความตาย”
คุณชายสิบสองอยากจะให้เนี่ยเฟิงได้รับความทุกข์ทรมานสักหน่อยมานานแล้ว เห็นเนี่ยเฟิงมั่นใจในตนเองขนาดนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง ส่งคนไปเอาสัญญาระหว่างความเป็นกับความตายเข้ามาทันที
ทั้งสองคนเซ็นสัญญาระหว่างความเป็นกับความตายเอาไว้ วิลล่าดาบขวัญเป็นพยาน
คนอื่นๆกังวลว่าจะได้รับผลกระทบ ดังนั้นหลีกทางออกให้ ที่นี่เดิมทีก็กว้างขวางมากอยู่แล้ว สามารถใช้เป็นเวทีประลองพอดี
“อย่าพูดว่าผมไม่ยอมถอยก้าวหนึ่งให้คุณ คุณลงมือก่อนเถอะ! ผมเห็นคุณแค่เยาว์วัยกำลังแรง คุณน่าจะฝึกฝนวิชาดาบมาไม่นานมั้ง?”
ซูซูกิ โคจิโรเชิดคางแล้วเชิดคางอีก ดูแล้วเหมือนเมตตามาก
เนี่ยเฟิงยักคิ้วหนึ่งที “คุณเอาจริงเหรอ? ถ้าหากให้ผมลงมือก่อน คุณแม้แต่โอกาสลงมือก็อาจจะไม่มี”
“เหอะ! ไอ้คนที่บ้าระห่ำผมเห็นมาเยอะแล้ว แต่ว่ายังเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นคนโอหังขนาดนี้ มา ให้ผมเปิดหูเปิดตาได้พบเห็นรู้จักความเก่งของคุณ”
ซูซูกิ โคจิโร ฝึกฝนวิชาดาบมาตั้งแต่เด็ก จนถึงปัจจุบันนี้ ยิ่งกว่านั้นในมือเขายังมีดาบวิเศษอีก เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแพ้เนี่ยเฟิง
เนี่ยเฟิงดึงฝักดาบออก ดาบเล่มนั้นดูแล้วโบราณมากเหลือเกิน เพียงแค่คนตาสว่างล้วนรู้ ดาบเล่มนี้คมดาบยังไม่ได้ลับ
ใช้ดาบเล่มที่คมดาบยังไม่ได้ลับมาสู้กับดาบฆ่ามังกรเหรอ? ล้อเล่นจริงๆ!
คนทั้งหลายเฝ้ารอคอยเนี่ยเฟิงว่าอีกสักครู่จะถูกกดอัดโดยสิ้นเชิงยังไงแล้ว
ในเวลานี้ เนี่ยเฟิงสงบสติ สะบัดดาบหนึ่งที ต่อจากนี้เห็นเพียงปลายเท้าของเขาดันพื้น ชั่วพริบตาเดียวก็ถึงขนาดลอยออกไปเลย!
ความเร็วของเขาเร็วเกินไปแล้ว คนที่อยู่ข้างๆเห็นเขาพุ่งออกไป ดูเหมือนเท้าไม่ติดพื้นเลยสักนิด!
ซูซูกิ โคจิโรก็อึ้งชะงักเช่นกัน ไอ้คนนี้มีแรงระเบิดที่แข็งแกร่งมาก! ความเร็วของเขาจะเร็วขนาดนั้นได้ยังไงล่ะ?
อยู่ตอนที่เนี่ยเฟิงกวาดเรียบมาอย่างรวดเร็ว โดยจิตใต้สำนึกกายของซูซูกิ โคจิโรเกิดปฏิกิริยา
เห็นเพียงเขาเอาดาบฆ่ามังกรขวางอยู่ข้างหน้าตนเอง ต้านการโจมตีของเนี่ยเฟิงไว้
แต่ว่าวินาทีถัดมา ซูซูกิ โคจิโรก็รู้สึกผิดปกติแล้ว…..
เพราะว่า เขารู้สึกหน้ากับมือของตนเองเกิดการเจ็บปวดนิดๆ
และในเวลานี้ เสียงที่ “เคียง” เสียงหนึ่งดังขึันมา คนทั้งหลายจ้องมองดาบฆ่ามังกรหักเป็นสองท่อนกับตา!
ท่อนหนึ่งยังจับอยู่ในมือของซูซูกิ โคจิโร อีกท่อนหนึ่งหล่นตกอยู่กับพื้นแล้ว
ใบหน้ากับมือของซูซูกิ โคจิโรปรากฏรอยดาบเส้นหนึ่งออกมา เม็ดเลือดที่ละเอียดโผล่ออกมาแล้ว!
เนี่ยเฟิงตายี๋มองอยู่ เป็นสีแดงอมม่วงนะ
ยังไม่ได้กลายเป็นสีม่วงหมด เห็นลักษณะท่าทีไอ้คนนี้ก็เป็นคนทดลองยาคนหนึ่ง
เนี่ยเฟิงยืนให้มั่นคง เก็บดาบเข้ามา “ดาบฆ่ามังกรก็แค่นี้”
จนกระทั่งคนทั้งหลายไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดขึ้นในระหว่างทันทีนั้น เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวขนาดนั้น เนี่ยเฟิงก็จัดการซูซูกิ โคจิโรไปแล้ว
ถึงแม้ว่าซูซูกิ โคจิโรเพียงแค่ได้รับบาดแผลที่ผิวหนังเล็กน้อยเท่านั้น
แต่เขากลับถูกกระทบจิตใจอย่างโหดร้ายแล้ว!
“เป็นไปไม่ได้! ดาบฆ่ามังกรของผม!”
ใจของคุณชายสิบสองล้วนจะแตกสลายแล้ว นี่เป็นดาบที่ดีที่สุดของพวกเขาวิลล่าดาบขวัญ เป็นดาบที่มีค่ามากที่สุดและน่าสนใจที่สุด! ถ้าหากถูกปู่ของเขารู้แล้ว จะไม่ใช่ต้องฆ่าเขาเลยเหรอ?
“ตกลงว่าคุณแอบวางหมากอะไรกันแน่! คุณไอ้คนนี้!”
คุณชายสิบสองเข้าไปหอบเอาดาบที่หักแล้วนั้น ใบหน้าเศร้าเสียใจโมโหด่าอยู่
“ดาบวิเศษของพวกคุณแย่เกินไปแล้ว นี่โทษผมได้เหรอ?”
เนี่ยเฟิงยักไหล่แล้วยักไหล่อีก
คนทั้งหลายกลืนน้ำลายอย่างลำบากหนึ่งที ตกลงว่าไอ้คนนี้มีเบื้องหลังอะไรกันแน่? ทำไมเก่งมากขนาดนั้นล่ะ?
ต้องรู้ว่า ดาบที่จับอยู่ในมือของเขาเล่มนี้ คมดาบยังไม่ได้ลับนะ
ดาบเล่มหนึ่งที่คมดาบยังไม่ได้รับสามารถทำได้ถึงระดับอย่างนี้เหรอ? นี่ทำได้ยังไงล่ะ?
นักดาบทั้งหลายล้วนรู้สึกแน่นหน้าอก ถ้าหากไอ้คนนี้จะมาเข้าร่วมการแข่งขัน งั้นพวกเขาสามารถกลับไปนอนได้แล้ว
“จะต้องเป็นคุณทำอะไรไปแน่! คุณคืนดาบผมมา!”
คุณชายสิบสองที่ไหนจะรับข่าวร้ายที่ดาบเขาหักนี้ได้ล่ะ? สมองของเขาเต็มไปด้วยความคิดที่จะถูกปู่ของตนเองฆ่าตายไปหมด
ในเวลานี้เนี่ยเฟิงเย็นชาจ้องมองเขา ในสายตาไม่แฝงไว้ด้วยความรักความผูกพันใดๆ “ยอมเดิมพันรับความพ่ายแพ้ เป็นยังไงล่ะ? แพ้ไม่ไหวเหรอ?”
คุณชายสิบสองคลื่นไส้ขนลุกพักหนึ่ง เขาเชิญอันดับที่สามของการแข่งขันวิชาดาบรอบที่แล้วมานั่งประจำที่แล้ว ใครจะรู้ว่าเนี่ยเฟิงหนึ่งท่าฆ่าเขาในเสี้ยววินาทีไปเลย
แม้ว่าซูซูกิ โคจิโรยังไม่ตาย แต่ว่าเขาก็สะเทือนใจจนพูดไม่ออกแล้วเช่นกัน
ตอนนี้เขาใช้สายตาที่หวาดกลัวไม่เป็นสุขจ้องมองเนี่ยเฟิง
“ไม่ต้องจ้องมองผมอย่างนี้ ถ้าหากคุณฝึกมากกว่านี้อีก ก็สามารถเป็นเช่นดั่งผม ยังมี อย่าเซนสัญญาระหว่างความเป็นกับความตายกับคนอื่นบ่อยเกินไป ไม่งั้นพบเจอกับคนที่อารมณ์ไม่ดี คุณจะเจอดี”
เนี่ยเฟิงยักไหล่แล้วยักไหล่อีก ต่อจากนี้เก็บดาบเข้ามา พาคนขายดาบกับหยูจิงหงออกไปเลย
คนทั้งหลายก็จ้องมองอยู่อย่างนี้ ไม่มีคนกล้าเข้าไปต่อคำ
คนขายดาบเดินโซซัดโซเซตามเข้าไปด้วย สำนึกในบุญคุณอย่างมากพูดว่า “ขอบคุณพี่น้อง! คุณเก่งมากเกินไปแล้ว! คุณทำได้ยังไงล่ะ? นั่นเป็นดาบที่คมดาบยังไม่ได้ลับนะ!”
เนี่ยเฟิงแสยะปากยิ้มหนึ่งที “เพียงแค่ความเร็ว เร็วพอ ถึงแม้ว่าเพียงแค่กระดาษใบเดียวก็สามารถกลายเป็นอาวุธคมได้”
อาวุธที่สามารถใช้ในสนามรบมีจำกัด บางเวลาเนี่ยเฟิงไม่มีปัจจัยเลยสักนิด ก้อนหินและหินเล็กๆจนกระทั่งเล็บของตนเองล้วนกลายเป็นอาวุธที่โจมตีฆ่าศัตรูได้
