“พอนายพูดแบบนี้ ฉันก็รู้สึกเหมือนกันว่าการแข่งขันครั้งนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไป ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้รับรายงานมาก่อน จู่ๆระหว่างนี้ก็บอกว่าจะมีการแข่งขันวิ่งมาราธอน เมื่อวานฉันบอกกับพวกเขาไปแล้ว ว่ารีบเกินไปรึเปล่า แต่ประธานสมาคมสมาพันธ์นักศึกษาพวกนั้นต่างเห็นพ้องต้องกันว่าจัดได้”
คนอย่างลิซ่าทำอะไรก็ตามล้วนต้องผ่านการวางแผนก่อน ถึงแม้ก่อนหน้านี้การแข่งขันวิ่งมาราธอนจะวางแผนไว้ดีแล้ว แต่ไม่ได้จัดขึ้นในเดือนนี้
ลิซ่าสงสัยว่าฝ่ายตรงข้ามจะพุ่งเป้ามาที่ตนเอง ไม่แน่อาจจะเป็นไอลีน
เป็นเพราะหลุยส์ทำให้ไอลีนได้รับการพิจารณาคดีทางการทหารจากพันธมิตรที่หนึ่ง
แจ็กสันผู้ซึ่งเป็นพ่อของหลุยส์เห็นคนบ้าระห่ำที่ไม่มีความประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น ในพันธมิตรที่หนึ่งมีผู้บังคับบัญชาไม่กี่คน แจ็กสันเป็นคนที่คนอื่นๆไม่อยากยุ่งด้วยที่สุด เขาเป็นคนที่สนับสนุนการทำสงครามและการแย่งชิง
คราวนี้ลูกชายของแจ็กสันก็ตายไปแล้ว แน่นอนว่าแจ็กสันจะก่อเรื่องราวให้ใหญ่โต หลังจากที่ตรวจสอบเรื่องนี้ หลังจากนั้นก็หาหลักฐานที่ชี้ตัวเนี่ยเฟิงได้ ประกอบกับได้รับการปกป้องจากลิซ่า พวกเขาจึงไม่สามารถแตะต้องเนี่ยเฟิงได้……
“อาจจะเป็นเพราะเรื่องของหลุยส์ก็ได้”
ลิซ่าเหลือบมองไปที่เนี่ยเฟิง สีหน้าของเธอเคร่งขรึมขึ้นในทันที
หลังจากที่เสี่ยวเฮยเหนี่ยวไกยิงมือปืนซุ่มยิงตายไปหนึ่งคนก็รีบถอยกลับมา เขาตรวจสอบกระสุนของตัวเองครู่หนึ่ง“ยังมีกระสุนอีกสิบแปดนัด บนตัวผมยังมีอีกหนึ่งหนึ่งคลิป ในนั้นมีกระสุนทั้งหมดยี่สิบนัด”
เพราะการแข่งขันวิ่งมาราธอนในครั้งนี้พุ่งเป้าไปที่สมาชิกในโรงเรียนดังนั้นจึงมีการรักษาความปลอดภัยที่ดีมาก ปากทางของถนนทุกเส้นมีทีมสารวัตรนักเรียนคอยตรวจตรา
ทีมสารวัตรนักเรียนชุดนี้ไม่เหมือนกับทีมสารวัตรนักเรียนของโรงเรียนอื่นๆ เพราะในมือสมาชิกของทีมสารวัตรนักเรียนมีอาวุธปืนกระสุนจริง พวกเขาจำเป็นต้องรักษาความปลอดภัยของนักเรียนในโรงเรียน
เหล่านักเรียนโรงเรียนล้วนเป็นลูกหลานคนชั้นสูง หากเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ถ้าอย่างนั้นพ่อแม่ของพวกเขาจะต้องไม่ยอมรามือง่ายๆอย่างแน่นอน
“เราห่างจากปากทางเข้าเท่าไร？”
ลิซ่าเงยหน้าขึ้นมองไปยังเสี่ยวเฮย เสี่ยวเฮยขมวดคิ้ว“เราห่างจากปากทางเข้าหนึ่งกิโลเมตร”
“ไม่ได้ยินเสียงปืนเป็นเรื่องธรรมดา”
เนื่องจากมือปืนซุ่มยิงใช้กระบอกเก็บเสียง
“เราไปค้นหาที่อยู่ของพวกมันดีกว่าไหม ตามหาพวกมันออกมาทีละคนแล้วจัดการซะ？”
เสี่ยวเฮยครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดเสนอแนะ
“นายคิดว่ากลุ่มมือปืนซุ่มยิงจะรออยู่ที่เดิมอย่างนั้นหรอ？ศัตรูหลบอยู่ในที่มือ เราอยู่ในที่แจ้งเรายังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครมาจากไหน มีกี่คน ตกลงอยากจะฆ่าใครตาย”
เนี่ยเฟิงค่อยๆพูดออกมา
เสี่ยวเฮยทุบไปที่กำแพงด้วยความหงุดหงิด ในใจกำลังคิดว่าขืนนั่งรอความตายอย่างนี้ก็ไม่ใช่ทางออก
“ตำแหน่งนี้ยังถือว่าปลอดภัย นายอยู่ที่นี่ปกป้องพวกเขา ฉันจะไปรวบรวมข้อมูล”
เนี่ยเฟิงมองไปรอบๆ เมื่อมั่นใจว่าว่าไม่มีทางอื่นที่จะโจมตีที่นี่ยกเว้นระยะประชิด เขาสั่งการเสี่ยวเฮย
“ไม่ได้ นี่มันอันตรายเกินไป พื้นที่แห่งนี้เป็นเขตพื้นที่พัฒนา ถึงจะไม่รู้มีคนพักอาศัยอยู่หรือไม่ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่นายจะไปปะทะกับศัตรูเพียงลำพัง”
ลิซ่าส่ายหัวไปมา
“จริงด้วยๆ เนี่ยเฟิง นายอย่าใจร้อนไปเลยนะ！”
อลิสเป็นห่วงความปลอดภัยของเนี่ยเฟิงเช่นกัน เธอจ้องมองไปที่เนี่ยเฟิง ไม่ต้องการให้เนี่ยเฟิงไปเสี่ยงกับอันตราย
ในเวลานี้เอง มีเสียงปืนดังขึ้นสนั่นหวั่นไหว！
กระสุนยิงพุ่งชนมายังกำแพงที่พวกเขาหลบซ่อนตัวอยู่ เนี่ยเฟิงรีบกดตัวทุกคนลงทันที ตอนนี้อลิสตกใจจนตัวสั่นเทา เธอรีบล้วงมือถือคิดจะโทรศัพท์หาพ่อของตนเอง แต่คิดไม่ถึงว่าจะไม่มีสัญญาณแม้แต่น้อย！
“ที่นี่ไม่มีสัญญาณเลย ไหนบอกว่าสัญญาณครอบคลุมทุกพื้นที่ในดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำ！”
อลิสหัวเสียเป็นอย่างมากเธอสงสัยว่าโทรศัพท์มือถือของตนเองมีปัญหา
“อีกฝ่ายน่าจะใช้เครื่องตัดสัญญาณ ไม่เหลือพื้นที่ให้พวกเราเลย ดูท่าพวกเขาจะเตรียมการมาก่อนแล้ว นี่เป็นการฆาตกรรม”
ลิซ่าขมวดคิ้ว“เสี่ยวเฮย ด้านนอกมีคนกี่คน？”
เสี่ยวเฮยยกปืนพกสั้นขึ้น แต่เขาเพิ่งยิงออกไปหนึ่งนัด อีกฝ่ายก็สาดกระสุนใส่ไม่ยั้ง ทำให้เสี่ยวเฮยไม่สามารถต่อต้าน！
“การยิงของศัตรูรุนแรงเกินไป ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าด้านนอกมีคนกี่คน！แต่ทีมสารวัตรนักเรียนของเราจะมาในอีกไม่ช้า เมื่อกี้ผมส่งสัญญาณให้พวกเขาแล้ว”
เครื่องส่งสัญญาณของพวกเขาไม่สามารถปิดได้ เพราะเป็นการส่งฝ่ายเดียว
ขอเพียงแค่เสี่ยวเฮยกดสัญญาณเตือนภัยบนตัวของเขาถ้าอย่างนั้นเครื่องเตือนภัยบนตัวของทีมสารวัตรนักเรียนก็จะสว่างแจ้งเตือนขึ้นมาในทันที
“ฮ่าๆ！กำลังตามหาทีมสารวัตรนักเรียนของพวกแกอยู่งั้นหรอ？ฉันจะบอกอะไรพวกแกไว้นะ ทีมสารวัตรนักเรียนของพวกแกถูกพวกเราจัดการหมดแล้ว！ถ้าเจียมตัวหน่อยก็ออกมาจากหลังกำแพงเสียดีๆเถอะ！”
คนที่พูดไม่ใช่ใครอื่น คนผู้นั้นคือวิล！
วิลเชื่อว่าพวกของเนี่ยเฟิงจะต้องตายอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงไม่มีความกังวลใดๆทั้งสิ้น เขาไม่ห่วงว่าจะถูกเปิดเผย หลังจากที่ลิซ่าได้ยินเสียงของวิลแล้ว เธอก็ขมวดคิ้วเป็นปมแน่น
“นายคือวิลแห่งพันธมิตรที่สองหรอ？”
“ใช่แล้วฉันเอง！คิดไม่ถึงใช่ไหมล่ะ ว่าฉันจะกล้าโจมตีเธอ！”
วิลหัวเราฮ่าๆเสียงดัง
“วิล ฉันกับนายไม่เคยผิดใจอะไรกันมาก่อน ทำไมนายต้องทำอะไรอย่างนี้ด้วย？！”
เวลานี้เองลิซ่ารู้แล้วว่า วิลต้องร่วมมือกับประธานสมาคมสมาพันธ์นักศึกษาคนอื่นๆจัดการแข่งขันวิ่งมาราธอนครั้งนี้ขึ้นมา เพื่อฆ่าเธอทิ้งซะ！！
“อะไรคือไม่มีเรื่องผิดใจกันมาก่อน？หลุยส์ที่เป็นคนของพันธมิตรที่หนึ่งก็ตายไปคนหนึ่งแล้ว ในโรงเรียนไม่จำเป็นต้องมีเขี้ยวเล็บของพันธมิตรที่หนึ่งเยอะแยะมากมายขนาดนั้น นี่เป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น คนของพันธมิตรที่สามถูกฉันจัดการกวาดล้างหมดแล้ว ในโรงเรียนเหลือแค่พันธมิตรที่สองแล้ว ฉันจะทำให้โรงเรียนผู้ดีทั้งหมดสยบอยู่ใต้เท้าของฉัน！อีกอย่างนะ พันธมิตรที่หนึ่งของพวกเธอก็ไม่ได้เรื่องได้ราวมาตั้งนานแล้ว”
วิลหัวเราะฮ่าๆเสียงดัง เขาพูดจาสามหาว ไม่เห็นคนเหล่านี้อยู่ในสายตา เพราะในสายตาของวิล การสู้รบครั้งนี้ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเกิดขึ้น
วิลเคยได้ยินพ่อของตัวเองพูดมากกว่าหนึ่งครั้ง พันธมิตรที่หนึ่งจำครอบครองเมืองจันทร์ทองคำไว้ทั้งหมด ถึงเวลานั้นพวกเขาก็จะผู้ก่อตั้งประเทศในทันที！
ถึงอย่างไรพันธมิตรทั้งสามอยู่เหนือการควบคุมมานานแล้ว เพียงแต่พวกเขาต้องรักษาสมดุลที่ค่อนข้างละเอียดอ่อน ประกอบกับไม่นานมานี้พันธมิตรที่สองได้สู้ชนะมาแล้ว
พันธมิตรที่หนึ่งยังต้องเสียดินแดนพร้อมค่าชดใช้ พอวิลนึกถึงสิ่งนี้มันก็ทำให้เขารู้สึกอยากเริ่มการต่อสู้！
ถึงจะไม่มีเรื่องของเนี่ยเฟิง วิลก็ยังอยากทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในอนาคตอันใกล้นี้ ตอนนี้เป็นโอกาสที่เหมาะสมแล้วไม่ใช่หรอ？
“เนี่ยเฟิง……”
อลิสกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เธอตกใจจนใบหน้าเล็กซีดเผือด เธออดไม่ได้ที่จะจับแขนเสื้อของเนี่ยเฟิงจนแน่น
เนี่ยเฟิงค่อยๆตบหลังมือของอลิสเบาๆ ถึงแม้เขาจะไม่เห็นข้างนอก แต่กลับสามารถได้ยินเสียงฝีเท้าของคนพวกนั้น เขาวิเคราะห์ว่าด้านนอกอย่างน้อยต้องมีคนอยู่ยี่สิบคน
ประกอบกับเมื่อครู่การยิงปืนกลอย่างหนักเมื่อครู่ นั่นก็หมายความว่าอาวุธในมือของพวกเขานั้นดีมาก คนมากมายขนาดนั้นล้อมพวกเขาห้าคนก็เพียงพอแล้ว
พวกของเนี่ยเฟิงไม่มีอาวุธใดๆทั้งสิ้น นอกจากปืนสั้นที่อยู่ในมือของเสี่ยวเฮย แต่ปืนสั้นแค่กระบอกเดียว จะจัดการอีกฝ่ายได้หรอ？
ระยะการยิงของปืนสั้นคือห้าสิบเมตร สูงสุดคือหนึ่งร้อยเมตร เดิมทีเนี่ยเฟิงอยากจะจัดการมือปืนซุ่มยิงคนอื่นๆซะ แต่ตอนนี้ดูท่าจะต้องจัดการคนพวกนี้ก่อนแล้วล่ะ
เนี่ยเฟิงจับมือของเสี่ยวเฮยไว้ ตอนนี้เสี่ยวเฮยอยู่ในสภาวะกดดัน เนี่ยเฟิงกลับแย่งปืนในมือของเสี่ยวเฮยมาถือไว้
