ตอนที่ 283: มองทางนี้…ข้ายังคงบริสุทธิ์อยู่…
ซูหยางเข้าไปหาหญิงเหล่านั้นอย่างช้าๆ
“พวกโจรในสถานที่นี้ทั้งหมดล้วนตายแล้ว ดังนั้นพวกเจ้าจักมิต้องทนทรมานเช่นนี้อีกต่อไป…”
ซูหยางนำเอาห่วงที่คล้องรัดบรรดาหญิงเหล่านั้นติดไว้กับผนังออก
อย่างไรก็ตามไม่มีใครสักคนเคลื่อนไหวหลังจากที่ถูกปล่อยตัวเป็นอิสระ
“โปรด…ฆ่าข้า..”
หลังจากที่เงียบไปชั่วขณะหนึ่งในบรรดาหญิงเหล่านั้นพึมพัมออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง
“ฆ่าข้าด้วย…”
ทีละคนสองคนหญิงสาวเหล่านั้นต่างพากันร้องขอให้ซูหยางฆ่าพวกเธอ ราวกับว่าพวกเธอควรจะตายแทนที่จะมีชีวิตอยู่จากความทรงจำที่พวกเธอได้รับในที่แห่งนี้
“…”
ซูหยางหรี่ตาไปยังหญิงสาวเหล่านี้
ไม่มีแม้แต่น้อยกับความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ในดวงตาของหญิงสาวเหล่านี้ ราวกับว่าพวกเธอได้ตัดสินใจที่จะเลือกความตายไปเรียบร้อยแล้ว
“ก่อนที่ข้าจะได้ก้าวเข้ามาในห้องนี้ ข้าได้ตัดสินใจไปแล้วว่าจะนำพวกเจ้าทั้งหมดออกไปจากสถานที่แห่งนี้ และนี่เป็นสิ่งที่ข้าจักทำ ถ้าเจ้ายังปรารถนาที่จะตายก็จงทำเช่นนั้นหลังจากที่พวกเราออกไปจากสถานที่นี้แล้วเพราะว่าข้าจักมิหยุดยั้งพวกเจ้าอีก”
บรรดาหญิงสาวพากันนิ่งเงียบไปหลังจากที่ได้ยินคำพูดของเขา
“พาพวกเราออกไป… อย่างไรรึ พวกเราแทบไม่มีแรงที่จะพูด… อย่าว่าแต่ยืน… และเดิน…”
ซูหยางไม่ได้พูดอะไรอีกเพียงนำเอาแหวนมิติออกมาก่อนที่นำเอาเม็ดยาออกมาจากภายใน
“นี่คือยาฟื้นฟู มันช่วยได้”
ซูหยางยื่นส่งเม็ดยาฟื้นฟูระดับไร้ตำหนิให้กับหญิงสาวแต่ละคน
“…”
แต่เหล่าหญิงสาวได้แต่เพียงจ้องมองมัน
ซูหยางส่ายหน้าและนำเอาน้ำออกมาจากแหวนมิติ
เขาพลันดื่มน้ำและป้อนยาให้กับหญิงสาวเหล่านี้ด้วยปาก
อารมณ์บางอย่างเริ่มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของหญิงสาวเหล่านี้หลังจากที่รู้สึกถึงความอบอุ่นที่มากับริมฝีปากของซูหยางและความอ่อนโยนจากการป้อนของเขา
ไม่นานหลังจากที่กลืนยาฟื้นฟู บรรดาหญิงสาวก็สามารถเคลื่อนไหวได้เป็นอย่างดี
หลังจากผ่านไปอีกไม่กี่นาที พวกเธอทั้งหมดก็สามารถที่จะยืนและเดินราวกับว่าร่างกายของเธอมีสุขภาพดี
“พวกเจ้าสามารถสวมเสื้อผ้าเหล่านี้” ซูหยางกล่าวและเขาได้ยื่นเสื้อผ้าจำนวนหนึ่งให้กับพวกเธอซึ่งเขาได้หยิบมาระหว่างทางก่อนถึงห้องนี้
ต่อจากนั้นซูหยางและหญิงสาวทั้งหมดหกคนก็ออกจากห้องนั้น
“ยังมีคนอื่นอีกในที่แห่งนี้ และข้าได้วางแผนที่จะนำทุกคนไปพร้อมกับข้า เพราะข้ามิต้องการให้พวกเธอต้องเน่าเปื่อยอยู่ในสถานที่แห่งนี้” ซูหยางกล่าวขณะที่เขาไปยังชั้นต่อไป
เหล่าหญิงสาวที่นั่นไม่ได้กล่าวคำพูดแม้คำเดียวและเพียงเดินตามหลังเขาไปไม่ห่างอย่างเงียบเชียบ
ในชั้นถัดไปซูหยางก็เข้าไปในอีกห้องและอย่างที่ทุกคนคาดเอาไว้ ที่นั่นมีผู้หญิงเปลือยถูกล่ามโซ่กับผนังในห้องนี้เช่นกัน
และก็เหมือนก่อนหน้านั้น หญิงเหล่านี้ร้องขอให้ซูหยางฆ่าพวกเธอ แต่อนิจจาพวกเธอล้วนจบลงด้วยการกลืนกินยาฟื้นฟูและตามซูหยางไปด้านนอกห้องไม่กี่นาทีหลังจากนั้น
เหตุการณ์เช่นนี้ได้ซ้ำรอยเดิมไปอีกหลายครั้งจนกระทั่งซูหยางไปถึงชั้นที่ลึกที่สุด ซึ่งได้ใช้เวลาเขาไปกว่าครึ่งชั่วโมงในการไปให้ถึง
และในเวลานั้นก็มีหญิงสาวกว่าห้าสิบคนที่ตามอยู่ด้านหลังเขา
เมื่อไปถึงชั้นสุดท้ายซูหยางก็พลันตรงไปยังประตูที่ใหญ่ที่สุดในโถงทางเดินโดยไม่สนใจห้องอื่น
ภายในห้องใหญ่แห่งนี้ มีกรงที่ดูเหมือนสร้างไว้สำหรับขังสัตว์ใหญ่มากกว่าสิบวางเรียงอยู่เคียงข้างกัน อย่างไรก็ตามแทนที่จะขังสัตว์ร้ายไว้ภายในกรงขังเหล่านี้กลับมีแต่มนุษย์อยู่ในนั้น
แต่เมื่อเปรียบเทียบกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังซูหยางแล้ว คนเหล่านี้ล้วนได้รับการปฏิบัติอย่างดีจากเหล่าโจร
เหตุผลที่พวกเธอได้รับการปฏิบัติที่ดีกว่านั้นเห็นได้ชัด ในเมื่อเหล่าโจรได้วางแผนที่จะขายคนเหล่านี้ไปยังตลาดมืดดังนั้นการทำลายผลผลิตของตนเองย่อมมีเพียงแต่ลดราคาของพวกมันลง
“…”
เมื่อคนเหล่านี้เห็นซูหยางในครั้งแรก พวกเธอก็เริ่มคิดว่าเขาเป็นลูกค้าคนหนึ่งของฝูงโจร และเมื่อหญิงเหล่านั้นสังเกตเห็นว่าเขานั้นหล่อเหลาเพียงใด พวกเธอก็พลันต้องการให้เขาซื้อพวกเธอไป
ในความคิดของพวกเธอในเมื่อพวกเธอกำลังจะถูกขายไปอย่างไม่ไยดี พวกเธอควรจะให้ชายรูปหล่ออย่างเช่นซูหยางเป็นเจ้าของพวกเธอแทนที่จะเป็นคนที่น่าเกลียดหรือน่ารังเกียจ ด้วยวิธีนี้ชีวิตของพวกเธอย่อมจะไม่ถึงกับน่าสังเวชเมื่อพวกเธอต้องปรนนิบัติพวกเขาเหล่านั้นบนเตียง
ตามจริงหญิงส่วนใหญ่ที่ถูกขายด้วยวิธีนี้มักจะกลายเป็นคนอุ่นเตียงหลังจากที่พวกเธอถูกขายหรือไม่ก็ถูกบังคับให้ค้าประเวณีจากนายของตนเอง
“หนุ่มน้อยรูปหล่อ เจ้าพอที่จะใจดีซื้อพี่สาวคนนี้ไหม ข้าจักทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการ…”
“น้องชาย พวกเราล้วนรู้ว่าทำไมเจ้ามาที่นี่… ถ้าเจ้านำข้าออกไปจากที่หนาวเย็นแห่งนี้ ข้าจักให้เจ้าทุกอย่างที่เจ้าเคยต้องการ…”
“สุดหล่อ มองทางนี้… ข้ายังคงบริสุทธิ์อยู่…”
หญิงสาวสองสามคนที่นั่นยังกระทั่งทำท่ายั่วยวนด้วยหวังว่าซูหยางจะหลงเสน่ห์กับร่างกายของพวกเธอ
ซูหยางยังคงนิ่งเฉยกับภาพเหล่านี้ และหลังจากที่เงียบไปชั่วขณะ เขาก็พูดขึ้นว่า “พวกโจรในที่แห่งนี้มิมีอีกต่อไปแล้ว และข้ามาที่นี่เพื่อช่วยเหลือพวกเจ้าให้เป็นอิสระ”
ซูหยางดึงเอาดาบออกมาและเริ่มตัดกรงเหล็กเหล่านี้ราวกับว่าพวกมันเป็นกล่องกระดาษ และผู้คนที่อยู่ในกรงเหล่านี้ต่างพากันจ้องมองเขาด้วยท่าทางตกตะลึง
หลังจากที่ปล่อยคนอีกกว่าสี่สิบคนในห้องนี้ โดยไม่ต้องอธิบายอะไรอีก ซูหยางก็หันกายและเริ่มเดินกลับไปยังเส้นทางที่เขามา
หญิงสาวกว่าห้าสิบคนที่ได้ตามหลังเขามานับตั้งแต่ต้นก็ติดตามเขาต่อไปอย่างเงียบๆ
“ก-เกิดอะไรขึ้น เจ้าสามารถอธิบายสถานการณ์ใหักับพวกเราหรือไม่ เกิดอะไรขึ้นกับพวกโจร”
ใครบางคนในนั้นถาม
โดยไม่ต้องหยุดเดิน ซูหยางก็พูดขึ้นว่า “พวกมันล้วนตกตาย และพวกเจ้าตอนนี้เป็นอิสระแล้ว”
“มิมีทาง…”
พวกเธอมองดูเขาด้วยท่าทางโง่งม
โจรภูผมแดงที่มีชื่อเสียงโด่งดังได้ตกตายสิ้นแล้วรึ แม้ว่านี่จะเป็นผลลัพธ์ที่ไม่ถึงกับเหนือความคาดหมายอย่างสิ้นเชิงก็เพราะเนื่องมาจากความเลวทรามของพวกนั้น แต่ความจริงที่ว่าใช้เวลาเพียงวันเดียวในการทำลายพื้นฐานที่ใช้เวลากว่าครึ่งศตวรรษในการสร้างขึ้น ย่อมสั่นสะท้านใจผู้คนเหล่านี้
หลังจากที่ยืนนิ่งอยู่ชั่วขณะเพื่อฟื้นคืนจากความตกตะลึง คนทั้งสี่สิบคนในห้องก็ติดตามซูหยางไปเช่นกัน
