พอเดินถึงห้องน้ำ ชย่าอวี่ชิวก็ถอดกางเกงขาสั้นออกก่อนจะโยนมันไปด้านข้างอย่างเป็นธรรมชาติ
ชุยหังรีบเบือนสายตาของตัวเองหนีจากตรงนั้น ตั้งใจหลบเลี่ยงการนำมาซึ่งสิ่งที่ไวต่อความรู้สึก
“มา มาถูหลังให้พี่หน่อยเร็ว” ชย่าอวี่ชิวพูดมันออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ
ชุยหังแอบคิดในใจว่าตัวเองมีปัญหาอะไรหรือเปล่านะ ทั้งๆ ที่ยืนกรานกับหลิวเฮ่อมาตั้งนานขนาดนั้นยังไม่ยอมให้หลิวเฮ่อเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ว่าพอได้เห็นร่างกายของชย่าอวี่ชิวแล้วกลับรู้สึกกลัวแถมยังตื่นเต้น?
ในช่วงอายุเลือดวัยรุ่นหนุ่มสาวพลุพล่านนี้ เขาเริ่มจะหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว
ดังนั้นเขาจึงหยิบเอาผ้าขนหนูขึ้นมาถูๆ ให้ชย่าอวี่ชิวอยู่สองสามทีก่อนจะรีบวิ่งหนีออกมา
“นายจะวิ่งหนีทำไมเนี่ย ฉันไม่กินคนสักหน่อย!” ชย่าอวี่ชิวยังตะโกนตามหลังมาแต่ด้านชุยหังไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง
ตอนที่เขากลับมาถึงห้องเพื่อนจากทางใต้ทั้งสองคนก็เพิ่งจะกลับมาถึงพอดี
“เอ๊ะแล้วคนบ้านเดียวกันกับนายคนนั้นล่ะ” คนที่สวมแว่นตาถามขึ้น
ชุยหังตอบกลับ: “อาบน้ำน่ะ วันนี้พวกนายไปทำอะไรมาหรอ”
“พึ่งจะออกไปเดินซื้อของแถวๆ มหา’ ลัยนี่แหละ ที่นี่ของอะไรก็มีหมดเลยจริงๆ”
ชุยหังพูดขึ้น: “จริง พวกเราก็ออกไปเดินดูมาเหมือนกัน ดูเหมือนว่าชีวิตมหา’ ลัยจะสบายกว่ามัธยมจริงๆ นะ แถวๆ โรงเรียนมัธยมของพวกเราของอะไรก็ไม่มีสักอย่าง”
“แต่ของพวกเราอะไรก็มีหมดนะ แต่แค่ไม่มีเวลาได้ออกไป”
“ที่นั่นของพวกนายการสอบเข้ามหา’ ลัยกดดันมากขนาดนั้นเลยหรอ” ชุยหังถาม
คนสวมแว่นตอบกลับ: “ไม่มากได้ยังไงล่ะ ตอนนี้นอกจากพวกได้เปรียบตามท้องถิ่นไม่กี่ที่ นอกนั้นต่างก็มีแต่เข้มงวดทั้งนั้น”
ชุยหังพูดต่อ: “จะว่าไปก็จริง ฉันได้ยินมาว่ามหา’ ลัยชั้นนำสองแห่งนั้นคะแนนของนักศึกษาในท้องถิ่นที่รับเข้าต่ำกว่าจากที่อื่นๆ ตั้งร้อยกว่าคะแนน แถมพวกที่สอบได้คะแนนโดดเด่นยังเหมือนจะสามารถเข้าเรียนได้โดยไม่ต้องใช้เงินเลยด้วยถือว่าน่าสนใจมากทีเดียวเลย”
“พรุ่งนี้ก็ต้องรายงานตัวแล้ว คืนนี้คงต้องอัดกันไปอีกคืนหนึ่ง จริงสิค่าหอพักของพวกนายตกปีละเท่าไหร่อะ” คนนั้นถามขึ้น
ชุยหังคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ: “น่าจะประมาณกี่ร้อยหยวนนี่แหละ”
“ทำไมถูกขนาดนั้น ของพวกเราตั้งพันกว่าแหนะ” คนนั้นตกใจร้องขึ้น
ชุยหังพูดต่อ: “คงเป็นเพราะหอพักของพวกเราผุพังล่ะมั้ง พวกนายพักอยู่ที่ไหนล่ะ”
“หอพักไฮ่หง เหมือนจะเป็นห้องพักสี่คน ชั้นบนเป็นเตียงด้านล่างเป็นโต๊ะคอมฯ ประมาณนั้น” คนนั้นตอบ
ชุยหังพูดอย่างรู้สึกอิจฉาหน่อยๆ : “วันนี้พวกเราก็ได้เดินผ่านหอพักไฮ่หงด้วยเหมือนกัน นั่นน่ะเป็นหอพักที่ดีที่สุดในมหา’ ลัยเลยนะ พวกนายจงพอใจเถอะ”
ไม่นานชย่าอวี่ชิวก็พันผ้าเช็ดตัวเดินกลับเข้ามา ขนาดกางเกงชั้นในยังไม่ใส่เลย
ขณะที่ชุยหังไม่ได้ตั้งใจก็บังเอิญเห็นเข้าอย่างโล่งโจ้งแล้วรีบเบือนสายตาหนีทันที
“ทำไมกางเกงในยังไม่ทันใส่นายก็ออกมาแล้วล่ะ” เขาถามขึ้น
ชย่าอวี่ชิวพูดไปด้วยพลางเช็ดผมไปด้วย: “กลัวอะไร ทุกคนก็เป็นผู้ชายเหมือนกันหมดที่ฉันมีพวกนายก็มี”
พูดจบก็หย่อนก้นนั่งลงบนเตียง
ชุยหังเริ่มรู้สึกหน้าร้อนวูบๆ จึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจตัวเอง
สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือมีข้อความวีแชทข้อความหนึ่งขึ้นว่ายังไม่ได้อ่าน
เขารีบกดเข้าไปดูมันเป็นข้อความตอบกลับจากหลิวเฮ่อจริงๆ
แต่ว่าเนื้อหาข้อความกลับเป็นตัวอักษรสั้นๆ แค่คำเดียว
[อือ]
ทั้งๆ ที่เขานอนไม่หลับพูดไปตั้งมากมายขนาดนั้น แถมเวลาก็ผ่านมาตั้งนานแล้วแต่เขากลับตอบกลับมาด้วยข้อความสั้นๆ ง่ายๆ มาแค่ว่า “อือ” หรอ?
“สดชื่นจริงๆ เลย ชุยหัง นายไม่ไปอาบน้ำสักหน่อยหรอ” ชย่าอวี่ชิวถามเขา
ชุยหังกำลังจะพูดว่าไป แต่เขาเหลือบไปเห็นเพื่อนจากทางใต้สองคนนั้นกำลังเริ่มถอดเสื้อผ้าแล้วดูเหมือนว่าจะไปอาบน้ำเหมือนกัน
เขาพูดตอบ: “ฉันยังเหนื่อยอยู่เลย เดี๋ยวนั่งตากลมก่อน อีกเดี๋ยวค่อยว่ากัน”
