บทที่ 9 ซื้อรถโดนโกงเงิน
จะถอดหรือไม่ถอด!
ในฝ่ามือที่หลิวเฉียวเฉียวกำไว้มีแต่เหงื่อ ได้แต่ก้มหน้าเพราะทั้งตื่นเต้นทั้งอาย
“เธออยากให้ผมถอดให้เหรอ? ” หลี่ฝางยิ้มๆ และถาม
“ฉันถอดเอง”
หลังจากที่ทำใจมาสักพัก หลิวเฉียวเฉียวเริ่มถอดด้วยความไม่เต็มใจ
เสื้อกันหนาว กางเกง ถูกถอดออกทีละชิ้นๆ
“ถอดต่อไปสิ!” ในตาของหลี่ฝางจะพ่นไฟอยู่แล้ว ภาพที่เมื่อก่อนเคยดูได้แค่ในหนังประเทศญี่ปุ่นในวันนี้ได้เกิดขึ้นตรงหน้าของตนเอง
“ที่เหลือล่ะ? ” หลี่ฝางกลืนน้ำลายและพูดต่อ
หลิวเฉียวเฉียวกัดริมฝีปากตนเอง จ้องมองหลี่ฝางอยู่ตั้งนาน ทันใดนั้นในใจนึกอะไรได้สักอย่าง รีบวิ่งขึ้นไปบนเตียง มุดเข้าไปในผ้าห่ม
“ถอดแล้ว”
หลิวเฉียวเฉียวหน้าแดงมาก
“ดี ผมไปอาบน้ำก่อน” หลี่ฝางลุกขึ้นมาแล้วหายตัวไปต่อหน้าของหลิวเฉียวเฉียว
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว หลิวเฉียวเฉียวรอจนใจร้อนขึ้นมาหน่อยแล้ว เธอคิดอยู่ในใจ ทำไมนานขนาดนี้ยังอาบไม่เสร็จอีก?
รอต่อไปอีกครึ่งชั่วโมง หลิวเฉียวเฉียวย่องไปใส่เสื้อผ้าเบาๆ เดินไปกลับสังเกตเห็น หลี่ฝางนอนหลับอยู่อีกเตียงหนึ่งแล้ว
พูดอะไรไม่ออกจริงๆ?
หลิวเฉียวเฉียวยังรู้สึกโมโห ตนเองอุตส่าห์ถอดหมดเปลือกรออยู่บนเตียงแล้ว หลี่ฝางยังนอนหลับได้?
“ไม่รู้ว่าไอ้ตาบ้านี่ถูกรางวัลเท่าไหร่กัน”
หลิวเฉียวเฉียวมองหน้าของหลี่ฝาง แล้วพูดเองอยู่คนเดียว
เธอไม่รู้สึกชอบหลี่ฝางเลยสักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์บังคับ เธอไม่มีทางมาเปิดห้องกับหลี่ฝางแน่นอน
หลิวเฉียวเฉียวกลับไปถึงเตียงตนเอง แต่ไม่กล้านอนหลับ กลัวว่าหลี่ฝางจะวิ่งมาหาตอนดึกๆ เธอจึงหยิบมือถือออกมาเล่น
หลิวเฉียวเฉียว เซี่ยลู่ จางเชี่ยน เธอสามคนมีกลุ่มแชทในวีแชท
ตอนที่หลิวเฉียวเฉียวเปิดมือถือออกมาแล้ว ทั้งกลุ่มระเบิดเถิดเทิงขึ้นมาทันที
เรื่องราวก็ราวๆ ประมาณนั้น ก็คือถามหลิวเฉียวเฉียวว่าถูกหลี่ฝางไอ้ชั่วนั่นรังแกแล้วใช่ไหม? จะให้ช่วยแจ้งตำรวจไหม
หลิวเฉียวเฉียว: “ฉันไม่เป็นอะไรเลย”
จางเชี่ยน: “เธอสองคนเปิดห้องกันแล้ว จะไม่มีอะไรได้ไง? ”
“ใช่ จะไม่มีอะไรได้ยังไง หลี่ฝางจริงๆ แล้วโรคจิตจะตาย ตอนเด็กๆ เล่นเกมกัน เขายังคร่อมบนตัวฉันจับมั่วอยู่เลย”
เซี่ยลู่ส่งข้อความออกไปแล้ว ถึงรู้สึกว่าตนเองเหมือนจะพูดอะไรผิดไป จึงรีบดึงข้อความกลับ
“เขานอนหลับแล้ว เสื้อผ้ายังไม่ได้ถอดเลย ไม่เชื่อฉันถ่ายให้พวกเธอดู” หลิวเฉียวเฉียวถ่ายวีดีโอช่วงหนึ่งส่งเข้าไปในกลุ่ม
ตอนที่ถ่าย หลิวเฉียวเฉียวได้ถ่ายทั่วทั้งห้องเพรสซิเดนท์สูท เธอไม่ได้ถ่ายหลี่ฝาง เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังอวดว่าตนเองได้พักในห้องเพรสซิเดนท์สูทแล้ว
หลิวเฉียวเฉียว: จริงสิ เซี่ยลู่ เธอเป็นไรมากหรือเปล่า?
เซี่ยลู่: อย่าพูดถึงเลย กลับบ้านมาโดนตีอีกรอบ พ่อแม่ฉันตีฉันพร้อมกันเลย ไม่รู้จริงๆ ว่าฉันใช่ลูกแท้ๆ รึเปล่า
เซี่ยลู่: หน้าของฉันบวมเลยอ่า ต้องโทษไอ้เหี้ยหลี่ฝางนี่คนเดียว!
จางเชี่ยน: พวกเธอรู้รึเปล่าว่าตกลงแล้วหลี่ฝางถูกรางวัลเท่าไหร่?
“เท่าไหร่? ” เซี่ยลู่และหลิวเฉียวเฉียวถามพร้อมกัน
หลิวเฉียวเฉียว: “คงจะไม่ใช่ถูกรางวัลห้าล้านจริงๆ นะ!”
หลิวเฉียวเฉียวคิดไว้แล้ว ถ้าหลี่ฝางถูกรางวัลห้าล้านจริงๆ งั้นเป็นแฟนของเขาก็ไม่เสียเปรียบ
จางเชี่ยน: คิดมากไปแล้ว แค่สองแสนเอง
จางเชี่ยน: หลี่เสี่ยวเสี่ยวเป็นคนพูดเอง ตอนนี้เขารู้กันหมดทั้งห้องแล้ว
“แค่สองแสน” หลิวเฉียวเฉียวรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ตัดสินใจจะทิ้งหลี่ฝางตั้งแต่เช้าเลย
เซี่ยลู่: ไอเหี้ยนั่นบ้าจริงๆ ถูกแค่สองแสน คืนนี้ก็ใช้ไปครึ่งกว่าละ
หลิวเฉียวเฉียว: คงไม่น้อยขนาดนั้นมั้ง? ตอนที่ขึ้นมาบนห้อง เขายังบอกว่าจะซื้อรถคันหนึ่งนะ
จางเชี่ยน: พอดีเลย ฉันมีพี่ชายคนหนึ่งขายรถมือสองอยู่ แกแนะนำเขาให้พี่ชายฉันสิ ถึงตอนนั้นให้พี่ชายฉันหลอกมันหนักๆ พวกเรายังได้แบ่งๆ กันหลายพัน
หลิวเฉียวเฉียวรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย: เขาบอกว่าจะซื้อรถใหม่นะ ไม่ได้บอกจะซื้อมือสองนิ
จางเชี่ยน: เขาก็เหลือแค่ไม่กี่หมื่นเอง จะซื้อรถใหม่ได้ไง แกเตือนเขาสิ ให้เขาซื้อมือสอง แค่นี้ก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันกับพี่ชายไปรับเธอสองคนนะ
เช้าวันถัดไป ตอนที่ตื่นมา หลิวเฉียวเฉียวใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“กินข้าวกันเถอะ กินเสร็จแล้วเดี๋ยวจางเชี่ยนกับพี่ชายจะมารับเราสองคน พาพวกเราไปซื้อรถกัน” หลิวเฉียวเฉียวพยายามทำหน้ายิ้มเข้าไว้ น้ำเสียงก็อ่อนโยนมาก
แต่ข้างในใจ หลิวเฉียวเฉียวอยากจะอยู่ห่างๆ หลี่ฝาง เธอรู้สึกว่าหลี่ฝางโง่เกินไป เพื่อศักดิ์ศรีของตนเอง เมื่อคืนแค่คืนเดียวก็ใช่จ่ายไปตั้งแสนกว่า
คนแบบนี้ ไม่มีทางจะเป็นผู้ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่แน่นอน
หลี่ฝางตะลึงอยู่สักพัก: “จางเชี่ยนรู้ได้ไงว่าผมจะซื้อรถ? ”
“ฉันบอกเค้าเอง เธอกลัวว่านายจะถูกหลอก ดังนั้นให้พี่ชายของเขาพาไปด้วยกัน” หลิวเฉียวเฉียวยิ้มพูดอย่างนิ่งๆ
“อย่าถูกพี่ชายเขาหลอกก็พอ”
“เป็นไปได้ไง เมื่อคืนนายช่วยเหลือจางเชี่ยน มีบุญคุณใหญ่หลวง จางเชี่ยนไม่มีทางให้พี่ชายหลอกนายหรอก”
หลี่ฝางพยักหน้าและพูด: “แต่ว่าผมจะซื้อแค่ราคาประมาณไม่เกินหนึ่งแสน รถที่ดีเกินไป ผมซื้อไม่ไหว”
“รู้แล้ว”
“เธอรู้ได้ไง? ”
“นายถูกรางวัลแค่สองแสน เมื่อคืนก็ใช้ไปแล้วแสนกว่า ก็ซื้อได้แค่ราคาไม่เกินแสนไม่ใช่เหรอ? ” หลิวเฉียวเฉียวหัวเราะเบาๆ ยิ่งดูถูกหลี่ฝางมากขึ้นอีก
ถูกรางวัลแค่สองแสน สองวันก็ใช้จนหมดเกลี้ยง หลิวเฉียวเฉียวแอบหัวเราะในใจ ถึงเวลานั้นไม่มีเงินใช้ ดูซิว่านายจะทำไง?
“เธอรู้ได้ไงว่าผมถูกสองแสน? ”
“หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูดเอง”
หลี่ฝางยิ้มๆ อย่างมีเล่ห์นัย ตอนแรกเขาแค่คิดจะหลอกโจวหยางเท่านั้น แต่นึกไม่ถึงแม้แต่หลี่เสี่ยวเสี่ยวก็ถูกหลอกไปด้วย
หลี่เสี่ยวเสี่ยวนี่ปากหมาจริงๆ แต่ก็ถือว่าช่วยหลี่ฝาง
ตอนที่ออกมาจากLotus หลี่ฝางมองเห็นผู้ชายที่ตัวสูงใหญ่ จางเชี่ยนและเซี่ยลู่ยืนอยู่ข้างๆ ของเขา
“น้องชาย สวัสดี ผมชื่อจางจื้อเหา ผมอายุมากกว่านาย เรียกผมว่าพี่เหาก็พอ” จางจื้อเหาแนะนำตนเอง
คนที่ชื่อจางจื้อเหา บนตัวเต็มไปด้วยกลิ่นไอของนักเลงยากูซ่า ถึงแม้หลี่ฝางจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่ก็ไล่เขากลับไปไม่ได้
ไม่รู้จะทำยังไงดี หลี่ฝางได้จึงต้องยอมขึ้นรถของจางจื้อเหาแต่โดยดี
ตอนแรกหลี่ฝางคิดจะไปซื้อเสื้อผ้าชุดหนึ่งก่อน แต่ปรากฏว่าถูกจางจื้อเหาลากไปที่ตลาดซื้อขายรถมือสอง
หลี่ฝางขมวดคิ้ว รู้สึกไม่ค่อยพอใจ: “ที่นี่ทำไมมีแต่รถมือสองหมดเลย? ผมจะซื้อรถใหม่”
“น้องชาย นายไม่รู้อะไร รถใหม่ราคาตกเร็วเกินไป รถราคาแสนกว่า นายขับไปสองปี ราคาก็ตกลงไปเกือบครึ่ง แต่รถมือสองไม่เหมือนกัน รถมือสองถ้าขับไปสองปี กลับมาขายให้ผม ราคาก็ไม่ต่างกันเยอะ” จางจื้อเหาอธิบาย
“แต่ผมดูรถไม่เป็น ถ้านายหลอกฉันทำไง? ” หลี่ฝางรู้สึกกังวล
“น้องชายพูดอะไร นายเป็นเพื่อนของเชี่ยนเชี่ยน เชี่ยนเชี่ยนเป็นน้องสาวของผม ทุกคนรู้จักกัน ผมจะหลอกคุณได้ไง? จางจื้อเหาขมวดคิ้ว รู้สึกโมโห
“เห็นรถBMWคันนี้ไหม? ถ้านายไปซื้อรถใหม่ ราคาน่าจะต้องสี่ห้าแสน แต่ถ้าซื้อที่นี่ แค่แสนกว่าเอง”
หลี่ฝางส่ายหัว: “ผมไม่มีเงินเยอะขนาดนั้น”
“ทำเรื่องขอผ่อนจ่ายได้ จ่ายก่อนห้าหกหมื่น ที่เหลือค่อยๆ คืน หนึ่งเดือนจ่ายไม่เท่าไหร่เอง”
หลี่ฝางลังเลอยู่สักพัก พูด: “ผมดูก่อนค่อยว่ากัน”
“หลี่ฝาง BMWคันนี้ดีแค่ไหน ถึงแม้จะเป็นมือสอง แต่ดูแล้วเหมือนใหม่ไม่ต่างกันเลยนะ นายชอบเสแสร้งทำเป็นรวยไม่ใช่เหรอ? อีกหน่อยขับรถBMWไปเรียน จะเท่ขนาดไหน” เซี่ยลู่เดินมาแล้วพูด
หลี่ฝางจ้องหน้าเซี่ยลู่ หัวเราะอย่างประชดประชัน: “เธอเห็นฉันก็อยากจะอ้วกไม่ใช่เหรอ? ”
“วันนี้มันเป็นยังไง พระอาทิตย์ขึ้นจากทางทิศตะวันตกเหรอ มาซื้อรถเป็นเพื่อนผม ยังแนะนำให้ผมด้วย? ” หลี่ฝางหัวเราะอย่างเย็นชาและพูดว่า: “ทำไมเธอถึงใจดีอย่างนี้ล่ะ”
“หลี่ฝาง เมื่อก่อนฉันไม่ดีเอง นายเป็นผู้ชายอกสามศอก อย่าถือสาฉันเลย รอนายซื้อรถแล้ว พวกเราก็เป็นเพื่อนกันแล้ว” เซี่ยลู่พูด
“หมายความว่า ถ้าผมไม่ซื้อรถ เราสองคนก็จะไม่ใช่เพื่อนกันเหรอ? ” หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ : “งั้นผมไม่ซื้อละ”
หลี่ฝางหันตัวจะไป แต่ถูกจางจื้อเหาขวางไว้
ในมือของจางจื้อเหามีกุญแจรถBMW ยื่นให้หลี่ฝาง: “น้องชาย อย่าเพิ่งรีบไปสิ นายลองขับดูก่อน”
“ในเมื่อลองขับไม่ต้องจ่ายเงิน”
หลี่ฝางลังเลอยู่สักพัก รับกุญแจจากมือของจางจื้อเหา
ที่จริงแล้ว ในใจของหลี่ฝางก็พอถูกใจรถBMWอยู่ ถึงแม้จะเป็นรถมือสอง แต่ดูแล้วเหมือนใหม่มาก ที่สำคัญคือ รถBMWของตู้เฟยเป็นแค่ series3 ถ้าตนเองขับseries5 งั้นตนเองก็สูงกว่าตู้เฟยระดับหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ?
มุดเข้าไปในรถ หลี่ฝางสตาร์ทรถ
ตอนที่หลี่ฝางขับออกไปแล้ว จางเชี่ยนอดใจไม่ไหวที่จะถาม: “พี่ชาย BMWมันต้องใช้เงินสองแสนกว่าไม่ใช่เหรอ? พี่ทำไมขายเค้าแค่แสนกว่าล่ะ? ”
“ฮาฮ่า เดี๋ยวเธอจะเข้าใจเอง”
จางจื้อเหาหัวเราะด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์: “รอดูละครดีๆ นะ”
