บทที่ 118 เรื่องสนุกที่หลี่ต๋าคางพูดถึง
ตอนนี้ตู้เฟยลนลานมาก
ตอนนี้ทางบ้านล้มละลาย ลูกสมุนก็ไม่มีแล้ว หลี่ฝางยังเรียกพี่หมาจื่อมาอีก ครั้งนี้เขาต้องตายแน่!
ร้องขอชีวิตเหรอ?
ตู้เฟยรู้สึกว่าทำไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ตู้เฟยเชื่อว่า ต่อให้เขาขอร้องหลี่ฝาง หลี่ฝางก็คงไม่ยอมปล่อยเขาอย่างแน่นอน
ตู้เฟยคิดในใจ แมนๆ หน่อยดีกว่า อย่างน้อยอยู่ต่อหน้าเชี่ยลู่ยังพอมีศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายเหลืออยู่
เพียงแต่ เขาเหมือนจะลืมเรื่องที่เมื่อกี้ตัวเองตกใจจนฉี่ราดไปแล้ว
ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของตู้เฟย ได้หายไปหมดในตอนที่เขาฉี่ราดกางเกงแล้ว ไม่เหลือเลยแม้แต่นิดเดียว
“นายจะคิดบัญชียังไง?” ตู้เฟยมองหลี่ฝางอย่างไม่แยแส
หลี่ฝางได้ยกเท้าขึ้น ถีบไปบนตัวของตู้เฟย
“ยังกวนอีก วันนี้กูจะทำให้ตายอย่างหมาเลย” หลี่ฝางกระทืบเท้าลงบนตัวของตู้เฟยซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เดิมทีหลี่ฝางอยากจะหักขาตู้เฟยข้างหนึ่ง สุดท้ายในโรงแรมมีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งออกมา
คนกลุ่มนี้รูปร่างสูงใหญ่ รูปร่างคล้ายๆ กับคนของพี่หมาจื่อ ดูแล้วไม่ได้มาดี
“ตู้เฟยล่ะ?” มาถึง หัวหน้าแก๊งก็ตะโกนหาตู้เฟย
ขณะนั้นตู้เฟยที่นอนอยู่บนพื้น ได้ยินคนเรียก ก็รีบตอบทันที: “ฉันอยู่นี่”
ชายคนนั้นก็วิ่งเข้าไป พี่หมาจื่อก็กระแอมไปหนึ่งที แล้วถาม: “เสี่ยวซานจื่อ นายมาได้ไง?”
คนที่ชื่อเสี่ยวซานจื่อคนนี้เมื่อเห็นพี่หมาจื่อ สีหน้าก็อ่อนน้อมทันที: “พี่หมาจื่อก็อยู่ด้วย”
“ก่อนหน้านั้นตู้ต้าไห่ติดหนี้ผม ผมจะไปทวงกับเขา สุดท้ายเจ้าอ้วนคนนี้ไม่ยอมรับสาย นี่ไง ผมก็เลยมาหาลูกชายเขาไง” เสี่ยวซานจื่อมองพี่หมาจื่อแล้วกล่าว
“มาทวงหนี้เหรอ” พี่หมาจื่อพยักหน้า
“ใช่ไง หนี้พ่อลูกใช้ เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอยู่แล้ว”
เสี่ยวซานจื่อมองไปที่พี่หมาจื่อแล้วพยักหน้า หันไปสีหน้าก็เปลี่ยนทันที เขามองตู้เฟยอย่างเย็นชา: “พูดมา พ่อแกไปหลบซ่อนอยู่ที่ไหน?”
“พี่ซาน ผมก็ไม่รู้ ตู้เฟยพูดอย่างลำบากใจ” ตอนที่เขาเพิ่งจะเห็นเสี่ยวซานจื่อนั้น ยังนึกว่าเสี่ยวซานจื่อมาช่วยเขาเสียอีก ถึงอย่างไรเสี่ยวซานจื่อก็เป็นเพื่อนเก่าของพ่อเขา
คิดไม่ถึง กลับมาทวงหนี้สักงั้น
“เย็ดแม่ นายเป็นลูกชายของตู้ต้าไห่ เขาไปไหน นายจะไม่รู้เหรอ?” เสี่ยวซานจื่อกระทืบตู้เฟยไปหนึ่งที แล้วก็ด่าโดยตรง
“พี่ซาน ผมไม่รู้จริงๆ” ตู้เฟยจะร้องไห้แล้ว ทำไมทุกคนต้องมากระทืบเขาด้วย
“งั้นนายโทรหาพ่อนายเลย” เสี่ยวซานจื่อออกคำสั่ง
ท่าทางของเสี่ยวซานจื่อดูโหดเหี้ยมมาก สิ่งที่เขาพูด มีเหรอตู้เฟยจะไม่ฟัง?
ตู้เฟยรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาตู้ต้าไห่
“ปิดเครื่องแล้ว พี่ซาน” ตู้เฟยสั่นเล็กน้อย คิดในใจ: เสี่ยวซานจื่อคนนี้ตามหาตู้ต้าไห่ไม่เจอ จะมาคิดบัญชีที่เขาหรือเปล่า?
เสี่ยวซานจื่อขมวดคิ้ว ชี้ไปที่รถเบนซ์สปอตที่อยู่ด้านนอก แล้วถาม: “รถเบนซ์คันนั้นของนายหรือเปล่า?”
ตั้งนานตู้เฟยก็ไม่ยอมพูด
“เหี้ย!” เสี่ยวซานจื่อด่าอย่างหยาบคาย มือตบไปที่หน้าของเขา: “กูถามมึงอยู่นะ มึงเป็นใบ้เหรอ!”
“ใช่ ของผม” ตู้เฟยพยักหน้า หน้าตาซีดเหมือนศพ
ตู้เฟยรู้ รถคันนี้ต้องโดนเอาไปอย่างแน่นอน
เป็นดังเช่นนั้น เสี่ยวซานจื่อได้ไปขอยืมปากกากับกระดาษกับพนักงานต้อนรับ: “แล้วกล่าว เซ็นชื่อ เร็วๆ หน่อย”
“พี่ซาน รถคันนี้ผมเพิ่งซื้อมาด้วยเงินห้าแสนกว่าหยวน ทำไมถึงล้างหนี้ได้แค่สองแสนละ?” ตู้เฟยมองเสี่ยวซานจื่ออย่างไม่อยากจะพูด
เสี่ยวซานจื่อพูดอย่างโมโห: “ไม่เห็นท้ายรถมันพังแล้วเหรอ? คิดให้นายสองแสนก็ถือว่าดีมากแล้ว หากไม่ใช้มาหักล้างหนี้ รถคันนี้ของนายขายได้หนึ่งแสนก็ไม่เลวแล้ว”
เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวซานจื่อกำลังเฉไฉ รถของตู้เฟยหากไปขายให้เต็นท์รถ อย่างน้อยก็น่าจะขายได้สามแสนหยวนขึ้นไป
ตู้เฟยเงยหน้ามองหลี่ฝาง แล้วกล่าว พี่ซาน: “รถของผมถูกเขาชน ไม่อย่างนั้นพี่ก็ให้เขาชดใช้สิ”
หลี่ฝางอึ้งไปสักพัก คิดไม่ถึงว่าตู้เฟยก็ฉลาดไม่เบา สามารถเล่นเกมยืมมือคนอื่น
เสี่ยวซานจื่อพยักหน้า หันหลังมาทางหลี่ฝาง: “รถของตู้เฟยนายเป็นคนชนเหรอ?”
“ใช่ผมเป็นคนชนเอง ทำไมเหรอ?” หลี่ฝางไม่ได้ปฏิเสธ
“ในเมื่อนายยอมรับแล้ว งั้นนายก็ชดใช้ละกัน” เสี่ยวซานจื่อไม่พูดพร่ำทำเพลง กล่าวออกมาโดยตรง: “ราคาเดียว หนึ่งแสน รถของตู้เฟยคันนี้เป็นรถใหม่ ดูที่นายชนสิ!”
เสี่ยวซานจื่อยังไม่ทันพูดจบ พี่หม่าจื่อก็ได้ยกขาขึ้น ถีบไปที่ก้นของเสี่ยวซานจื่อหนึ่งที
เสี่ยวซานจื่อหันหน้าไปมอง มองพี่หมาจื่อด้วยสีหน้าที่มึนงง: “พี่หม่าจื่อ พี่ถีบผมทำไม?”
เย็ดแม่ น้องชายฉันชนรถนายแล้วจะทำไม? พี่หมาจื่อพูดอย่างเย็นชา
“หนึ่งแสน? เย็ดแม่นายจะขูดรีดน้องชายฉันเหรอ หนึ่งแสนนี้สามารถตีขานายหักได้หนึ่งข้างแล้ว”
น้ำเสียงของพี่หมาจื่อเยือกเย็นมาก มองดูเสี่ยวซานจื่อแล้วกล่าว: “ฉันถามนาย หนึ่งแสนนายยังจะเอามั้ย?”
“ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว ผมจะไปรู้ได้ไงว่าหนุ่มหล่อคนนี้จะเป็นน้องชายพี่”
“อย่าว่าแต่น้องชายพี่ชนรถเลย ต่อให้ทุบรถจนพัง ผมก็ไม่สามารถเอาเงินของเขาได้” เสี่ยวซานจื่อพูดอย่างสุภาพ
ดูก็รู้ เสี่ยวซานจื่อคนนี้กลัวพี่หมาจื่อมาก
ก็ใช่ ตอนนี้จางกงหมิงก็ไปแล้ว คนที่เจ๋งที่สุดในตงไห่ ก็คือลูกพี่หลิน
และพี่หมาจื่อก็เป็นลูกน้องที่ฝีมือยอดเยี่ยมของลูกพี่หลิน ทุกคำพูดการกระทำของเขา เป็นเหมือนตัวแทนของลูกพี่หลิน
กลุ่มนักเลงในตงไห่ มีใครที่กล้าเป็นปรปักษ์กับพี่หมาจื่อเหรอ?
“แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย”
แบบนี้พี่หมาจื่อจึงได้พยักหน้าให้กับเสี่ยวซานจื่อ
จากนั้น พี่หมาจื่อก็ไปกระทืบตู้เฟยหนึ่งที: “ไอ้เด็กเมื่อวานซืน แกนี่มันหัวหมอจริงๆ นะ กล้าคิดที่จะทำร้ายน้องชายฉัน”
“ลุกขึ้นมา เมื่อกี้นายโอหังมากไม่ใช่เหรอ ยังจะคิดตีขาน้องฉันหักไม่ใช่เหรอ?” พี่หมาจื่อนั่งลง แล้วตบหน้าของตู้เฟยไปมา
ในขณะที่พี่หมาจื่อนั่งลงนั้น ตู้เฟยได้ควักมีดพับสวิสออกมา แทงเข้าไปในท้องของพี่หมาจื่อ
หลังจากแทงเข้าไปแล้ว ตู้เฟยก็วิ่งหนีไปจากโรงแรม
“พี่หมาจื่อ!”
ทุกคนต่างวิ่งเข้ามาดูอาการบาดเจ็บของพี่หมาจื่อ เห็นใบหน้าของพี่หมาจื่อเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ!
“ไม่ต้องห่วงฉัน รีบตามมันไป!” พี่หมาจื่อพูดอย่างเย็นชา
ลูกน้องของเขากับพวกของเสี่ยวซานจื่อ วิ่งตามไปในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน
หลี่ฝางรีบโทรไปที่120 จากนั้นก็มาถึงตรงหน้าของพี่หมาจื่อ: “พี่หมาจื่อ พี่ยังโอเคนะ?”
“ช่างขายหน้าจริงๆ เลย กูเป็นนักเลงมาตั้งหลายปี กลับไม่คิดว่าคนที่แทงกูจะเป็นไอ้เด็กเมื่อวานซืน เป็นอะไรที่ไม่คาดคิดเลยจริงๆ” พี่หมาจื่อกล่าวด้วยสีหน้าที่ไม่รู้จะพูดยังไงดี
ตู้เฟยวิ่งหนีไปจากโรงแรม ก็กระโดดเข้าไปในรถของตัวเอง
เสี่ยวซานจื่อและคนของพี่หมาจื่อก็ตามไม่ทัน ทำให้ตู้เฟยขับรถหนีไปเลย
“พี่หมาจื่อ มันหนีไปแล้ว พวกเราส่งพี่ไปโรงพยาบาลก่อน” ลูกน้องของพี่หมาจื่อก็กลับมากันหมดแล้ว
“ฉันได้เรียกรถพยาบาลไปแล้ว สักพักก็คงจะมาถึง”
พี่หมาจื่อเอ่ยปากพูด: “ไม่เป็นไรมากหรอก ไม่ต้องไปโรงพยาบาล ฉันรู้จักหมอคนหนึ่ง อยู่แถวนี้แหละ”
เปิดบาดแผลตรงท้องของพี่หมาจื่อ หลี่ฝางเห็นรอยแผลเป็นแผลหนึ่ง เหมือนแผลถูกยิง
หลี่ฝางคิดในใจ ที่พี่หมาจื่อไม่ยอมไปโรงพยาบาลน่าจะเพราะแผลกระสุนที่ท้องแน่เลย
หากถูกโรงพยาบาลตรวจสอบขึ้นมา ก็จะวุ่นวายกันไปใหญ่
หลังจากที่พี่หมาจื่อไปแล้ว หลี่ต๋าคางก็โทรศัพท์เข้ามา
พอเขารับสาย หลี่ต๋าคางก็ได้ถามขึ้น: “เรื่องมันยังไง? ทำไมยังเรียกรถพยาบาลด้วยละ??”
“พ่อ พ่อรู้ได้ยังไงว่ามีรถพยาบาลมา พ่อก็อยู่ในโรงแรมเหรอ?” หลี่ฝางถามไปประโยคหนึ่ง
หลี่ต๋าคางกล่าว: “ใช่ พ่อก็อยู่ที่ประตูโรงแรมแหละ แกออกมาก็จะเห็นพ่อเลย”
หลี่ฝางวิ่งออกไป ก็เห็นรถออดี้ A4สีขาวคันหนึ่ง หลี่ต๋าคางนั่งอยู่ในรถ
“พ่อ พ่อมาได้ยังไง?” หลี่ฝางถามอย่างสงสัย
“ไม่ต้องถาม หลี่ต๋าคางพูด ขับตามรถของพ่อมาก็พอ พ่อจะพาแกไปดูเรื่องสนุกๆ”
“ดูเรื่องสนุกๆ เหรอ” หลี่ฝางถาม
“ไปแล้วนายก็จะรู้เองแหละ” หลี่ต๋าคางทำเป็นเล่นตัว ก็วางสาย แล้วก็ส่งข้อความให้กับเสี่ยวซานจื่อและพวก
เสี่ยวซานจื่อที่ได้รับข้อความ ความสุขก็ได้ปรากฏบนใบหน้าของเขา: “หาหมาอย่างตู้ต้าไห่เจอแล้ว เขาหลบอยู่ที่ลู่เฉิง”
เสี่ยวซานจื่อกระโดดขึ้นรถของตัวเอง ขับไปยังเมืองลู่เฉิง
หลี่ฝางก็ขึ้นไปบนรถเบนซ์จิ๊บของตัวเอง เวลานี้หลิวเฉียวเฉียวกับเชี่ยลู่ก็วิ่งออกมา วิ่งตามก้นหลี่ฝางไป: “หลี่ฝาง นายจะไปไหน พาพวกเราไปด้วยได้มั้ย”
หลี่ฝางคิดดูแล้ว แล้วกล่าวขึ้น: “หากพวกเธออยากไปก็ขึ้นมาสิ”
หลิวเฉียวเฉียวกับเชี่ยลู่ก็ยิ้มออกมาทันที ก็รีบขึ้นไปบนรถเบนซ์จิ๊บของหลี่ฝาง
เดิมทีเชี่ยลู่อยากนั่งตรงข้างหน้า แต่ว่าหลี่เสี่ยวเสี่ยวชิงตัดหน้าไปเสียก่อน ไปนั่งเบาะข้างคนขับโดยตรง
ด้วยความจำยอม เชี่ยลู่จึงได้ไปนั่งข้างหลังกับหลิวหลิว
หลี่เสี่ยวเสี่ยวมองไปที่หลี่ฝาง แล้วกล่าว: “ฉันต้องตามนายหน่อย ไม่อยากให้นายโดนนางจิ้งจอกมาหลอกไป
