บทที่125 เขาคือเจ้านายคุณ
เห็นหมัดนี้ สายตาของหลี่ต๋าคาง ก็เยือกเย็นขึ้นมา
หมัดของพ่อเฉินเสี้ยวเมื่อกี๊ หากชกใส่หน้าคนทั่วไป ก็ไม่ได้ทำให้บาดเจ็บมากนัก แต่พลังของหมัดนี้ คนทั่วไปไม่มีแรงรับได้
มึนนิดๆ และช็อกอย่างหนัก สรุปคือ หมัดนี้หินสุดๆ
หลี่ต๋าคางขมวดคิ้ว ก่อนที่หมัดของพ่อเฉินเสี้ยวจะมาถึง เขายื่นมือไป นิ้วทั้งห้าปล่อยไปที่ช่วงรักแร้ของพ่อเฉินเสี้ยว
ผู้ที่มีความสามารถ ไม่ต้องลงมือแรงก็เอาคู่ต่อสู้อยู่หมัด
ถึงพ่อเฉินเสี้ยวจะมีพลังมาก แต่สำหรับการต่อสู้นั้น กลับยังไม่เชี่ยวชาญ
หมัดของเขานี้ บกพร่องนับไม่ถ้วน ข้อบกพร่องที่ใหญ่ที่สุดคือช่วงรักแร้และหน้าอก
พ่อเฉินเสี้ยวถูกโจมตีช่วงใต้รักแร้ ถอยหลังออกไป จากนั้น ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็มาจากแขน
“เกิดอะไรขึ้น？”
หน้าปากของพ่อเฉินเสี้ยว มีเหงื่อไหลออกมา เขาพบว่าแขนของตัวเองยกไม่ขึ้น
ขาดยัง？
“พ่อ สู้ๆ ครับ！” เฉินเสี้ยวที่อยู่ข้างๆ ให้กำลังใจเขา
พ่อของเฉินเสี้ยวกัดฟันแน่น แล้วลุยเข้าไปอีกครั้ง เขาเอาแขนซ้ายออกมา แล้วปล่อยหมัดไปอีกครั้ง
ก่อนจะถึง พ่อของเฉินเสี้ยวก็ยกเท้าซ้ายไปด้วย เข่ายกใส่ไปที่หลี่ต๋าคาง
หลี่ต๋าคางได้แต่ขำเบาๆ เอื้อมตัวไปเล็กน้อย ไม่ใช่แค่หลบหมัดและเท้านี้ แต่ยังเตะไปที่ก้นของพ่อเฉินเสี้ยวด้วย
เดิมทีพ่อของเฉินเสี้ยวก็ควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว ยืนไม่ค่อยมั่นคง ขานี้เตะมา เขาก็ล้มลงไปแรงๆ ที่พื้น ไถลพื้นคอนกรีตไปไกลกว่าหนึ่งเมตร
ตอนเงยหน้า ใบหน้าพ่อเฉินเสี้ยวถลอกไปหมด ดูแล้วน่าอนาถมาก！
หลี่เสี่ยวเสี่ยวดีใจจนแทบกระโดดออกมา เธอมองหลี่ฝาง พูดยิ้มๆ ： “หลี่ฝาง พ่อคุณสุดยอดจริงๆ ！”
สีหน้าหลี่ฝางยิ้มอย่างซับซ้อน เขาก็คิดไม่ถึง พ่อของตัวเองจะสุดยอดขนาดนี้
พ่อของเฉินเสี้ยวที่ตัวใหญ่บึกบึน จะถูกพ่อตัวเองสยบได้แค่หมัดสามทีพร้อมกับเตะไปอีกสองที ยากที่จะเชื่อ
เหมือนกับฝัน！
เฉินเสี้ยววิ่งเข้ามา ประคองพ่อของตัวเองขึ้นมา พูด： “พ่อ พ่อไม่เป็นไรนะ！”
พ่อของเฉินเสี้ยวยืนขึ้นมาอย่างลำบาก เขาหันไปมองหลี่ต๋าคางแวบหนึ่ง ในสายตามีความหวาดกลัว
ครั้งแรกบังเอิญงั้นครั้งที่สองล่ะ？
พ่อของเฉินเสี้ยวไม่ได้โง่ หลี่ต๋าคางที่ดูเหมือนไม่มีพิษมีภัย ที่จริงเป็นสุดยอดฝีมือ！
ถึงไม่ใช่สุดยอดฝีมือ ก็ไม่ใช่คนที่ตัวเองจะสู้ได้！
“พ่อ รีบไปจัดการเขาสิ！” เฉินเสี้ยวชี้ไปที่หลี่ต๋าคาง เร่งอย่างร้อนใจ
พ่อของเฉินเสี้ยวจ้องลูกชายตัวเองเขม็ง： “โง่หรือไง มองไม่ออกเหรอว่าพ่อสู้เขาไม่ได้？”
“พ่อ ตอนนั้นพ่อเอาชนะโจรมีมีดตั้งหลายคนด้วยมือเปล่าได้……” ความคิดเฉินเสี้ยวแตกสลาย： “สู้กับนักเลงถือมีดด้วยมือเดียวได้ ทำไมจะสู้เขาไม่ได้ล่ะ”
พ่อของเฉินเสี้ยวขมวดคิ้ว คิดในใจ：ชายหนุ่มคนนี้ เจ๋งกว่าพวกโจรเยอะ
“แขนพ่อหักหมดแล้ว” พ่อของเฉินเสี้ยวพูดเสียงทุ้มต่ำ
เฉินเสี้ยวมองพ่อตัวเอง： “พ่อ พ่อไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม？”
“ใครล้อลูกเล่นล่ะ ไม่เห็นแขนของพ่อยกขึ้นไม่ได้เหรอ？” พ่อของเฉินเสี้ยวกลอกตาใส่ลูกชายตัวเอง： “เมื่อกี๊ถูกผู้ชายคนนั้นทำ”
“เมื่อกี๊เขาแค่……ทำพ่อเบาๆ ！” เฉินเสี้ยวกลืนน้ำลาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
พ่อของเฉินเสี้ยวไม่เข้าใจ เมื่อกี๊หลี่ต๋าคางทำเขา ดูเหมือนไม่ออกแรงใดๆ แต่ทำไมแขนตัวเองถึงหัก？
บังเอิญ？
“แม่งเอ๊ย！” พ่อของเฉินเสี้ยวถ่มเสมหะ มีทรายอยู่ในนั้นจำนวนมาก
เมื่อกี๊ถูกเตะจนหน้าฟาดพื้น พ่อของเฉินเสี้ยวมีใบหน้าละอายใจ
“วางใจเถอะ ลูกชาย อไม่ปล่อยเขาสองพ่อลูกแน่” พ่อของเฉินเสี้ยวมองหลี่ต๋าคางอย่างหม่นหมอง ใบหน้าร้ายกาจนั้นยิ้มออกมา： “พ่อโทรหาคุณลุงหม่าของลูกแล้ว เดี๋ยวเขาก็มาแล้ว”
“รอคุณลุงหม่าของลูกมา จะจับพวกเขาทั้งหมดไปเอง” พ่อเฉินเสี้ยวพูดเสียงเยือกเย็น
“ลูกชายเขาตีลูกจนสมองกระทบกระเทือน ส่วนพ่อถูกเขาหักแขน ก็ตัดสินได้แล้วว่าเจตนาจงใจทำร้าย！” พ่อของเฉินเสี้ยวอดทนความเจ็บไป ก็พูดยิ้มๆ ไปด้วย
หลี่ต๋าคางเดินเข้ามาที่พ่อของเฉินเสี้ยว： “จะสู้อีกไหม？”
พ่อของเฉินเสี้ยวขมวดคิ้วแน่น พูดในใจ：แขนผมถูกคุณหักไปหมดแล้ว จะสู้ห่าอะไรอีก！
“ไม่สู้แล้ว ไม่สู้แล้ว！” พ่อของเฉินเสี้ยวส่ายหน้า
หลี่ต๋าคางได้ยินคำพูดเขาชัดเจน อยากแจ้งความจับตัวเองกับลูกชาย คิดฝันหวานไปแล้ว
หลี่ต๋าคางยิ้มอย่างเย็นชา พูด： “เรื่องอะไรที่คุณบอกไม่สู้ ก็จะไม่สู้เลยล่ะ！”
“คุณหมายความว่าไง？” พ่อของเฉินเสี้ยวรู้สึกผิดปกติ
“ไม่ได้หมายถึงอะไร ผมยังสู้ไม่พอเลย มาอีกรอบ！” หลี่ต๋าคางยิ้มบางๆ
“คุณคิดว่าผมสู้คุณไม่ได้จริงๆ ？” พ่อของเฉินเสี้ยวมีหน้าโกรธจัด พร้อมกับความเศร้าน้อยๆ ： “ร่างกายผมวันนี้ไม่สบายพอดีต่างหาก”
“ใช่ เมื่อเช้ากินของไม่ดีไปจนท้องเสีย ไม่งั้น หมัดของผมก็เอาคุณล้มไปที่พื้นได้แล้ว” พ่อของเฉินเสี้ยวทำเสียงฮึดฮัดใส่
หลี่ต๋าคางยิ้ม ชายหนุ่มคนนี้ ถึงฝีมือการต่อสู้ไม่ได้ แต่ต่อกรได้ดีจริงๆ
“คุณกินของเสียจนท้องเสีย เกี่ยวไรกับผม！” หลี่ต๋าคางส่ายหน้า ยิ้ม
“คุณ……คุณใช้โอกาสตอนที่คนอื่นลำบากไม่ได้ แบบนี้ไหมล่ะ รอวันไหน ผมค่อยนัดคุณมาอีกยก！” พ่อของเฉินเสี้ยวพูดอย่างหวาดกลัว
“ขอโทษนะ ผมยุ่งมาก”
หลี่ต๋าคางยิ้มอย่างชั่วร้าย จู่ๆ ก็ยกขาขึ้นมา
ความไวของหลี่ต๋าคางนั้นไวมาก พ่อของเฉินเสี้ยวยังไม่ได้สติคืนมา ขาก็ปล่อยไปที่ท้องน้อยเขา เตะเขาลอยไปไกลกว่าร้อยเมตร
พ่อของเฉินเสี้ยวเอามืออุดปาก คุกเข่าไปที่พื้น
“พ่อ！” เฉินเสี้ยวมองพ่อตัวเองถูกทำร้าย เหมือนคนบ้าไปทันที
เฉินเสี้ยวมองหลี่ต๋าคาง พูดอย่างเคร่งขรึม： “ผมสู้กับคุณเอง！”
เฉินเสี้ยวพุ่งไปที่หลี่ต๋าคาง หลี่ต๋าคางถอยไปไม่กี่ก้าว： “ผมไม่ทำเด็ก”
แต่เฉินเสี้ยวไม่ลดละ หลี่ต๋าคางขมวดคิ้ว หมดความอดทน ยกขาถีบออกไป
เฉินเสี้ยวก็ถูกเตะจนล้มไปที่พื้น กลิ้งไปตรงหน้าพ่อตัวเอง
หลี่ต๋าคางส่ายหน้า มองพ่อเฉินเสี้ยว เดิมทีหลี่ต๋าคางไม่อยากลงมือ เดิมทีเขาอยากแพ้พ่อเฉินเสี้ยว ให้เขาระบายความแค้นออกก็พอ
แต่ใครจะไปรู้ว่าพ่อของเฉินเสี้ยวฝีมือร้ายกาจขนาดนั้น หลี่ต๋าคางจึงไม่ออมมือ
“คุณ……คุณกล้าทำลูกชายผม！” มองหลี่ต๋าคาง พ่อเฉินเสี้ยวขมวดคิ้ว： “คุณยังเป็นคนอยู่ไหม？”
“ผมไม่เคยคิดตีลูกคุณ เขาหาเรื่องเอง” หลี่ต๋าคางอธิบาย
“ถ้าคุณยังขัดข้องใจอยู่ก็อย่าเพิ่งไป！” พ่อของเฉินเสี้ยวพูด
หลี่ฝางวิ่งมาตรงหน้าพ่อตัวเอง พูด： “พ่อ พวกเรารีบไปเถอะ”
“เมื่อกี๊ผมได้ยินเขาโทรคุย จะมีคนมาจริงๆ พวกเราอยู่ต่อ ต้องอันตรายแน่” หลี่ฝางพูดอย่างกังวล
หลี่ต๋าคางกลับมีใบหน้าไม่แคร์： “ไม่เป็นไร ในเมื่อเขามาหาคน พวกเราก็รอหน่อย！”
“อ๋า？” หลี่ฝางมองพ่อตัวเอง เมื่อไหร่กันที่พ่อตัวเองดูโง่ได้ขนาดนี้？
“หนีไปตอนนี้ยังไงก็สลัดไม่ออกหรอก ถึงพวกเราหนีไป พรุ่งนี้เขาก็ต้องมาหาเราเหมือนเดิม” หลี่ต๋าคางลูบหัวหลี่ฝาง
“ไม่สู้กับจัดการให้สิ้นซากไปครั้งเดียว ครั้งหน้าจะได้ไม่มีปัญหาดีกว่าเหรอ” หลี่ต๋าคางพูดเรียบๆ
เวลานี้หลี่เสี่ยวเสี่ยววิ่งเข้ามา มาตรงหน้าหลี่ฝาง พูดเบาๆ ： “หลี่ฝาง พ่อของเฉินเสี้ยวเกี่ยวข้องกับพวกตำรวจไม่เลวเลย”
“คุณต้องระวังหน่อย” หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูดเตือน
“หม่าเทียน？” หลี่ฝางถามต่อ
“ฉันไม่รู้เขาชื่ออะไร รู้แค่ว่าเฉินเสี้ยวชอบเอาความสัมพันธ์นี้มาอวด” หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูด
“โอเค ผมรู้แล้ว” หลี่ฝางพูดอย่างไม่แคร์
ถ้าเป็นคำพูดหม่าเทียนจริงๆ งั้นก็ดีมาก
ภายใต้แสดงอาทิตย์รอประมาณสิบกว่านาที ร่างที่คุ้นเคยก็เดินเข้ามา
คนที่เข้ามา เป็นหม่าเทียนจริงๆ
หม่าเทียนมา พ่อของเฉินเสี้ยวก็เข้าไปต้อนรับทันที
พ่อของเฉินเสี้ยววิ่งเหยาะไปตรงหน้าหม่าเทียน หม่าเทียนถาม： “หน้าคุณเป็นอะไรไป ใครทำคุณ！”
“พี่หม่า ไม่ต้องพูดแล้ว ไปเจอมือดีมา อย่าแตะหน้าผม แขนผมนี้ ถูกผู้ชายคนนั้นตัดหมด” พ่อของเฉินเสี้ยวพูดด้วยใบหน้าดูแย่
“อ๋า？ใครมันเจ๋งขนาดนั้น！” หม่าเทียนถามอย่างแปลกใจ
“เขาไง！” พ่อของเฉินเสี้ยวชี้ไปที่หลี่ต๋าคาง
“พี่รีบไปจับเขามา แล้วก็ลูกชายเขา จับมาไว้ด้วยกันเลย” พ่อของเฉินเสี้ยวพูดอย่างเยือกเย็น
หม่าเทียนเห็นหลี่ต๋าคาง สีหน้าก็หม่นทันที
“คุณรู้ไหมเขาคือใคร？” หม่าเทียนมองพ่อของเฉินเสี้ยวอย่างหมดคำพูด： “เขาก็คือเจ้านายคุณไง！
