บทที่130 จางเชี่ยนที่เป็นผู้ใหญ่
หลี่ฝางตกใจ เรื่องเพิ่งเกิด หลินชิงชิงทำไมรู้ได้？
คงไม่ใช่ว่า เธอก็อยู่ผับหรอกนะ？
หลี่ฝางรีบถาม： “พี่ พี่คงไม่ได้อยู่ผับหรอกนะ？”
ถามเสร็จ หลี่ฝางก็รีบมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นร่างของหลินชิงชิง
หลินชิงชิงตอบไปว่า： “ฉันอยู่เมืองเอก ไม่ได้อยู่ผับ ฉันเข้าอินเทอร์เน็ต ก็มองเห็นโพสต์น่ะ”
หลินชิงชิงหัวเราะอยู่ที่ปลายสาย： “เห็นมู่เสี่ยวไป๋ถูกตีตนหัวบวม ก็หายโกรธจริงๆ”
หลี่ฝางก็หายโกรธจริงๆ
“ใช่สิ เสี่ยวฝาง คุณยังมีเงินอยู่ไหม？” จู่ๆ หลินชิงชิงก็ถาม
“มีสิ ทำไม พี่ พี่ต้องใช้เงินเหรอ？” หลี่ฝางถาม
“ฉันต้องเช่าห้องที่เมืองเอก แต่บัตรของฉันถูกพ่ออายัด หมดหนทาง ได้แต่หายืมคุณ” หลินชิงชิงพูดอย่างทำอะไรไม่ได้
วางสาย หลินชิงชิงก็ส่งเลขบัญชี
หลินชิงชิงบอกว่าโอนมาหมื่นหยวนก็พอ แต่หลี่ฝางโอนไปแสนหนึ่ง กลัวหลินชิงชิงจะลำบาก
โอนเสร็จ หลี่ฝางก็ถามหลินชิงชิงในข้อความ ทำไมไปเช่าห้องที่เมืองเอก？นั่นไม่ใช่ถิ่นของมู่เสี่ยวไป๋เหรอ？
หลินชิงชิงตอบข้อความ：สถานที่ยิ่งอันตราย ก็ยิ่งปลอดภัย ยังไงมู่เสี่ยวไป๋ก็คิดไม่ถึง ว่าคนที่เขาจะหาที่จริงอยู่เมืองเอก
หลินชิงชิงยังบอก เมืองเอกใหญ่ขนาดนั้น ไม่มีทางเจอมู่เสี่ยวไป๋บังเอิญแน่ ที่เขาเลือกที่จะตั้งถิ่นฐานที่ตงไห่ สาเหตุที่สำคัญที่สุด ก็เพื่อจับจุดอ่อนของมู่เสี่ยวไป๋
หลินชิงชิงคิดในใจ พื้นฐานลูกเศรษฐีแบบมู่เสี่ยวไป๋นี้ไม่ใสซื่อบริสุทธิ์แน่ๆ แค่ถ่ายรูปเขานอนกับผู้หญิงได้ หลักฐานที่ไปมีผู้หญิงคนอื่นข้างนอก หลินชิงชิงก็จะถอนหมั้นได้อย่างถูกต้อง
ตอนนี้หลี่ฝางอยากหัวเราะ เรื่องแบบนี้ ไม่ใช่ว่าควรจะหานักสืบส่วนตัวเหรอ？
หลี่ฝางก็ไม่ได้คุยกับหลินชิงชิงต่อ แค่คิดในใจ อีกสองสามวันตัวเองก็ต้องไปเมืองเอกแล้ว แอบนัดหลินชิงชิงได้ใช่ไหม？
วันนี้ธุรกิจที่ผับดีมาก หลี่ฝางจึงเข้าใจว่า ทำไมคนรวยต่างชอบทำบุญ
ที่แท้ทำบุญเยอะๆ ก็ช่วยสร้างภาพ เรียกให้หลายคนมาสนับสนุนได้
ก็เหมือนเรื่องเมื่อกี๊ ทุกคนต่างเลือกเชื่อผับ แม้แต่โอกาสอธิบายของมู่เสี่ยวไป๋ก็ยังไม่มี เยี่ยมจริงๆ
ตอนกลับไป หลี่ฝางก็มองเห็นถังหยู่ซวนกับหลิวเฉียวเฉียวพูดไปขำไป คุยอย่างมีความสุข
พอถังหยู่ซวนเป็นผู้จัดการผับ ก็ดูใจกว้างขึ้นมา
เวลานี้ โจวเจ๋มาแล้ว ด้านหลังมีจางเชี่ยนกับจางปิงปิงทั้งสองสาว
ตั้งแต่จางเชี่ยนคบกับโจวเจ๋ ก็ยิ่งเซ็กซี่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่แค่แต่งหน้าจัด แม้แต่ชุดก็ใส่โป๊มาก
ด้านบนสวมเชิ้ตขาว ข้างล่างสวมกางเกงยีนสั้นมากๆ
จางเชี่ยนเดินเข้ามา ก็ดึงดูดสายตาคนมากมาย พวกสาวๆ ก็ว่าเธอเป็นจิ้งจอก ส่วนสายตาผู้ชายพวกนั้นไม่อาจละสายตา พวกกล้าๆ สองสามคน ก็ผิวปากใส่จางเชี่ยนขึ้นมา
โจวเจ๋มองเห็นก็โกรธมาก ชี้ไปที่พวกคนผิวปากแล้วพูด： “ไอ้เด็กเปรต กลับบ้านไปผิวใส่แม่คุณไป”
โจวเจ๋ด่า พวกผิวปากสองสามคนเมื่อกี๊ก็ยืนขึ้นมา
ตอนดึกมาเที่ยวผับ ก็มีคนมาให้จัดการง่ายๆ อีกแล้ว？
“คุณว่าใครเหรอ？”
“ผมแค่ผิวปากเกี่ยวอะไรกับคุณ！”
“ผมอยากจะผิวปากก็ผิวปาก ทำไม ผับนี้มีกฎห้ามผิวปากเหรอ？”
โจวเจ๋ถูกคนล้อมไว้ ก็ขี้ขลาดทันที
“ทำไม นี่แฟนคุณเหรอ？ทำไมสวมชุดน้อยชิ้นขนาดนั้น หรือว่าคุณไม่มีเงินซื้อเสื้อผ้าให้เธอ”
มีไอ้ผมเหลืองเยาะเย้ยเสร็จ ก็ยื่นมือแต๊ะอั๋ง ตบไปที่ก้นของจางเชี่ยน
จางเชี่ยนตกใจ รีบจับแขนโจวเจ๋： “พี่เจ๋ ชายหนุ่มคนนี้ตบก้นฉัน”
“ทำไม ไม่ให้ตบเหรอ？”
ไอ้ผมเหลืองมองโจวเจ๋อย่างเยือกเย็น กำหมัดสองข้างขึ้นมา หมัดที่มือส่งเสียงดังกรุบ
ไอ้ผมเหลืองคนกลุ่มนี้ แค่มองก็รู้ว่าเป็นนักเลง โจวเจ๋กลัวถูกทำร้าย จึงพูด： “แค่ตบก้นเอง ไม่เห็นเป็นไรเลย”
โจวเจ๋ก็ไม่กล้า ไอ้ผมเหลืองมอง นี่ถือว่าเจอเด็กอมมือ！
ไอ้ผมเหลืองพูด： “น้องชาย เอาแฟนคุณมาให้เราเล่นหน่อยได้ไหมล่ะ？”
โจวเจ๋ขมวดคิ้ว มีให้ยืมเล่นแฟนได้ด้วยเหรอ？
“คุณต้องรับปาก เรื่องเมื่อกี๊ที่คุณเพิ่งด่าพวกเราไป พวกเราก็จะไม่คิดบัญชีกับคุณ” ไอ้ผมเหลืองพูด สีหน้าก็ดูร้ายกาจขึ้นมา： “ไม่อย่างนั้น วันนี้ก็จะเอาคุณตาย”
ด้านหลังไอ้ผมเหลืองไม่กี่คน เดินเข้ามา ชิดไปที่ตัวโจวเจ๋
เวลานี้ หลี่ฝางมองต่อไปไม่ไหว ยังไงนี่ก็ถิ่นตัวเอง ไอ้ผมเหลืองนี่หาเรื่องชัดๆ ！
หลี่ฝางเดินเข้าไป ผลักไอ้ผมเหลืองจากข้างกายจางเชี่ยน แล้วยังพูด： “ไอ้ผมเหลือง อย่าก่อเรื่องที่ผับ”
“ห่า คุณเป็นใครเนี่ย？” ไอ้ผมเหลืองมองพร้อมด่าหลี่ฝาง ทำท่าจะลงมือ
ด้านหลังของไอ้ผมเหลือง มีคนจำนวนมากติดตามอยู่
“ใครวะเนี่ย กล้าจังเลยนะ กล้ามาผลักลูกพี่ใหญ่ผม！”
“ไอ้หมอนี่ คุณชื่ออะไร？หาเรื่องตายเหรอ！”
“ผมชื่อหลี่ฝาง” หลี่ฝางพูด
“หลี่ฝาง？” ไอ้ผมเหลืองคิด แล้วขมวดคิ้วพูด： “ชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินที่ไหน！”
“ลูกพี่ใหญ่ จัดการเขาไหม！” ลูกน้องที่อยู่ข้างหลังพับแขนเสื้อขึ้น ถาม
“จัดการห่าไรล่ะ ไม่มีตาดูหรือไง ผับใหญ่ขนาดนี้ จะไม่มีคนคุม？” ไอ้ผมเหลืองจ้องลูกน้องตัวเอง： “พวกเราสู้ได้？”
“จำไอ้เด็กนี่ไว้ รอออกจากผับ ค่อยหั่นเขาเป็นชิ้นๆ ！” ไอ้ผมเหลืองชี้จมูกหลี่ฝาง พูดอย่างเยือกเย็น
หลี่ฝางหัวเราะอย่างเหยียดหยาม คนที่ยิ่งไร้ความสามารถ ก็ยิ่งชอบพูดจาโหดๆ
ไอ้ผมเหลืองคนนี้ดูเหมือนเป็นคนที่ดูน่ากลัว แต่ที่จริงแม้แต่ยามของผับยังกลัว
พอไอ้ผมเหลืองไป โจวเจ๋ก็อารมณ์ขึ้น： “หลี่ฝาง ทำไมคุณอีกแล้วล่ะ？”
ครั้งที่แล้วเรียกได้ว่าหลี่ฝางทำเอาโจวเจ๋อนาถเลย สิบสองถ้วยแล้วก็มาอีกสิบสองถ้วย จนโจวเจ๋เข้าโรงพยาบาล ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ก็อยากอ้วก
“ทำไม ผับนี้ คุณมาได้ผมมาไม่ได้？”
“อีกอย่าง คุณเป็นอะไรเนี่ย เมื่อกี๊ผมช่วยคุณนะ” หลี่ฝางพูด
“ผมให้คุณมาช่วยเหรอไง？” โจวเจ๋พูดอย่างเซ็งๆ ： “ยุ่งจริงๆ เลย”
พูดจบ โจวเจ๋ก็ไปหาถังหยู่ซวน
จางเชี่ยนไปตรงหน้าหลี่ฝาง พูดอย่างขอบคุณ： “ขอบคุณนะ หลี่ฝาง”
“เมื่อกี๊ต้องขอบคุณคุณจริงๆ เจ้าโจวเจ๋นี่ ไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ เลย” จางเชี่ยนมองร่างของโจวเจ๋ ก็พูดฟ้อง
“รู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชาย คุณยังคบกับเขา？” หลี่ฝางถาม
“งั้นฉันไม่คบกับเขาแล้ว คบกับคุณได้ไหมล่ะ？” จางเชี่ยนเลยคล้องแขนของหลี่ฝาง กะพริบตาให้เขา
เวลานี้ โจวเจ๋หันไปมองจางเชี่ยน จางเชี่ยนชักมือกลับไปทันที จากนั้นก็รีบวิ่งไปทางโจวเจ๋
หลี่ฝางส่ายหน้าหัวเราะ ผู้หญิงนี่นะ！
ต้องบอกว่า ตอนนี้จางเชี่ยนแต่งตัวแบบนี้ เทียบกับหลิวเฉียวเฉียวกับเซี่ยลู่แล้ว ไม่รู้ว่าดึงดูดคนได้มากแค่ไหน
พวกสาวๆ เซี่ยลู่ หลิวเฉียวเฉียว หลี่เสี่ยวเสี่ยว ยังไม่สลัดออกจากความเป็นเด็กสาวมัธยม อย่างมากก็เป็นแอปเปิลเขียว
ส่วนจางเชี่ยน ตอนนี้เธอเหมือนแอปเปิลแดงสุก ที่ผู้ชายไม่สามารถต้านทานได้
แค่เสียดายที่ถูกโจวเจ๋ทำเสียหาย
ตอนที่โจวเจ๋พาจางปิงปิงไปตรงหน้าถังหยู่ซวน ถังหยู่ซวนไม่ทันสังเกตว่าพวกเขามา
ตอนนั้นถังหยู่ซวนกับหลิวเฉียวเฉียวคุยกันอย่างเร่าร้อน แต่เวลานี้ จางปิงปิงรีบเดินมาตรงหน้าถังหยู่ซวน กอดแขนถังหยู่ซวนไว้ พูดเสียงแหลม： “หยู่ซวน……”
หลิวเฉียวเฉียวเพิ่งรู้สึกดีต่อถังหยู่ซวน แต่เห็นจางปิงปิงมา เวลานั้นก็สลายหายไปทันที
“จางปิงปิง？คุณมาได้ไง？” ถังหยู่ซวนเห็นจางปิงปิง ใจเต้นแรง ใบหน้าดูร้อนตัว
“หยู่ซวน คุณทำไมทำหน้าแบบนี้ ทำไม เห็นฉันมา ไม่ดีใจเหรอ？” จางปิงปิงทำเป็นถามโกรธๆ
จางปิงปิงแทบจะนอนไปที่ตัวถังหยู่ซวน หลิวเฉียวเฉียวมอง ก็ขมวดคิ้วทันที ถาม： “ถังหยู่ซวน คุณไม่ได้บอกว่าตัวเองไม่มีแฟนเหรอ？งั้นเธอคือใคร？”
“เธอคือแฟนเก่าผม” สีหน้าถังหยู่ซวนเต็มไปด้วยความอึดอัด
“แฟนเก่า？ถังหยู่ซวน คุณหมายความว่าไง ไม่คิดจะคืนดีกับฉัน งั้นคืนนั้นมานอนกับฉันทำไม？” จางปิงปิงไม่พอใจทันที แฉเรื่องคืนนั้นออกไป
ประโยคนี้ออกไป หน้าของถังหยู่ซวนก็เสียทันที
นี่มันถูกเขาไปพัวพันด้วยชัดๆ เลย ถังหยู่ซวนมองหลิวเฉียวเฉียวแวบหนึ่ง หลิวเฉียวเฉียวในตอนนี้จึงพูด： “เซี่ยลู่ พวกเราไปเถอะ”
