NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 198

ตอนที่ 198

บทที่198 แผนการของสวีเถิงเฟย

“โอกาสที่จะเป็นไปได้คือหนึ่งต่อสิบ งั้นสามสิบล้าน ถ้าเขาชนะ ก็ชนะไปสามร้อยล้าน?”

หลี่ฝางพูดจบ ก็สูดหายใจเข้า

ทั้งคืน ทำเงินได้สามร้อยล้าน?

นี่มันร้ายกาจไปแล้ว

หลี่ฝางรีบถาม:“เดิมพันยังไง ผมก็อยากซื้อด้วย”

“ผมซื้อสิบล้าน แชมป์ลัมโบร์กีนี”หลี่ฝางพูด

สำหรับส้าวส้วย หลี่ฝางมักจะเชื่อใจอย่างแปลกๆ

หลี่ฝางคิดว่า ในเมื่อส้าวส้วยบอกว่าลัมโบร์กีนีน่าจะชนะ งั้นลัมโบร์กีนีก็ต้องชนะได้

“คุณมีเงินสิบล้าน?”ฉินจื่อยี่มองหลี่ฝางด้วยใบหน้าตะลึง

จำนวนเงินมากขนาดนี้ แม้แต่ฉินจื่อยี่ก็ยังไม่มี

“มีสิ ในบัตรผมมีสิบล้านพอดี”หลี่ฝางหัวเราะ พูด

เงินจำนวนนี้ หลอกเอามาจากในมือของตระกูลหยู

เอามาสิบล้าน พนันไปร้อยล้าน หลี่ฝางคิดว่าลองดูได้สักหน่อย

แพ้ก็แพ้ไป ยังไงซะตระกูลของตัวเองก็ไม่ขาดเงินสิบล้านนี้

จี้นั้นที่หลี่ต๋าคางให้ไป ก็เริ่มต้นที่ห้าถึงหกสิบล้าน!

ฉินจื่อยี่มองหลี่ฝางอย่างสงสัยเล็กน้อย:“จริงหรือเปล่า คุณมีเงินขนาดนั้นจริงๆเหรอ?”

“พอแล้ว อย่าไร้สาระเลย การแข่งนี้จะเริ่มต้นแล้ว ไม่เดิมพันก็ไม่ทันแล้ว”หลี่ฝางรีบพูด

“เดิมพันไม่ได้แล้ว”ฉินจื่อยี่ส่ายหน้าพูด

“หยุดเดิมพันแล้ว?การแข่งนี้ยังไม่เริ่มไม่ใช่เหรอ?ทำไมหยุดเดิมพันไวขนาดนี้ล่ะ”หลี่ฝางถามอย่างหดหู่

ตอนนี้ หลี่ฝางคิดว่าตัวเองกับหนึ่งร้อยล้านนั้น พลาดไปต่อหน้าต่อตา

“ไม่ได้หยุดเดิมพัน แต่มีจำนวนเงินจำกัด เงินรางวัลรวมมีแค่สามร้อยล้าน หมายความว่าทางลัมโบร์กีนี รับได้แค่โควตาสามสิบล้าน มากไป ก็จ่ายไม่ไหว”

ฉินจื่อยี่ก็รับรู้ถึงความร้ายแรงของเรื่อง

เมื่อกี๊ฉินจื่อยี่ยังสงสัยส้าวส้วยหน่อยๆ ตอนนี้พอเห็นเดิมพันสามสิบล้านไปที่ลัมโบร์กีนี ฉินจื่อยี่ก็เข้าใจทันที

ความตั้งใจของผู้ชายคนนี้ชัดเจนมาก เขามาที่นี่เพื่อเอาเงินไป

ลัมโบร์กีนีคันนั้นก็เป็นแค่เหยื่อล่อ

ที่ผู้ชายคนนี้จะตก คือสามร้อยล้าน เป็นเงินรางวัลรวมของเขาหมาป่า

“แม่เอ๊ย ผู้ชายคนนี้ร้ายจริงๆ”หลี่ฝางกัดฟัน พูดอย่างโกรธๆ

เงินรางวัลรวมสามร้อยล้านนี้ ผู้ชายคนนี้จะเอาไปคนเดียว

“การแข่งขันจะเริ่มแล้ว ผมต้องกลับเข้าไปในรถแล้ว”ฉินจื่อยี่พูดขึ้นในตอนนี้

ฉินจื่อยี่คิดในใจ ไม่ว่าอย่างไร ก็ให้ลัมโบร์กีนีเอาแชมป์ไปไม่ได้

ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนของเมืองเอก และก็ไม่ใช่คนในกลุ่มของเขาหมาป่า เขาเป็นแค่คนนอก จุดประสงค์ที่เขามา ก็เพื่อผลาญเงิน

ฉินจื่อยี่ทำสมาธิ หลายปีนี้ เขาขับที่เขาหมาป่ามาหลายรอบนับไม่ถ้วน อีกอย่างเมื่อเดือนที่แล้ว เขายังเพิ่งปรับปรุงเฟอร์รารี่ของตัวเองไป เขาเชื่อว่า ตัวเองขับได้แปดนาทีสี่สิบวินาที จะต้องไม่มีปัญหา

ตู้เฟยเห็นเบนซ์G-Classของหลี่ฝาง ก็พูดไปที่สวีเถิงเฟย:“พี่สวี นี่คือรถของหลี่ฝาง”

“เขามาได้ไง?”สวีเถิงเฟยขมวดคิ้ว แปลกใจหน่อยๆ

เมื่อวาน หลิวเสี่ยวเทามีข่าวร้ายมา บอกว่าขาทั้งคู่ของตัวเองถูกหลี่ฝางตัด

ส่วนหลิวเหล่าซาน ก็โทรมาเมื่อตอนบ่าย ปฏิเสธธุรกิจนี้กับหลี่ฝาง

เนื่องจากเขาสืบแล้วรู้ตัวตนของถังหยู่ซวน หลิวเหล่าซานกลัวการมีอยู่ของถังหยู่ซวน ดังนั้นจึงปล่อยหลี่ฝาง

สวีเถิงเฟยได้ยินข่าวนี้ ก็หดหู่มากๆ

เวลานี้ เขากลับยิ้มขึ้นมา:“โทรหาเหยโก่ว ให้เขามาที่เขาหมาป่า”

“พี่สวี เขาหมาป่าไม่ใช่ว่าปิดแล้วเหรอ?ถึงเหยโก่วมาแล้ว ก็ได้แค่รอใต้เขา”ตู้เฟยพูด

“วางใจเถอะ การแข่งขันแค่ครึ่งชั่วโมง ครึ่งชั่วโมงเสร็จสิ้น เขาหมาป่าก็จะเลิกปิด เหยโก่วรีบมา ก็ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงพอดี”

สวีเถิงเฟยหัวเราะอย่างเย็นชา:“ในเมื่อหลี่ฝางเด็กนั่นมา ก็จะปล่อยเขาไปง่ายๆไม่ได้”

“เขาหมาป่าที่แห่งนี้ เป็นสถานที่มีกฎ ถึงมีคนตาย ก็แจ้งความไม่ได้”สวีเถิงเฟยมีรอยยิ้มเยือกเย็น:“ที่นี่เป็นที่ๆใครก็ไม่สนใจทั้งนั้น”

“พี่สวี ผมเข้าใจแล้ว ผมจะโทรหาเหยโก่วเลย ให้เขาพาคนมาสองคน”ตู้เฟยยิ้มอย่างชั่วร้าย เข้าใจความหมายของสวีเถิงเฟยทันที

กฎเขาหมาป่า ตู้เฟยก็รู้

ทุกวันที่หนึ่งของทุกเดือน เป็นการแข่งรถขนาดใหญ่ของเขาหมาป่า

แล้ววันนี้ ไม่ว่าเขาหมาป่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็จะปิดข่าวหมด

ที่จริงหลายปีมานี้ เขาหมาป่ามีเรื่องเกิดมาตลอด แล้วยังมีลูกเศรษฐีตายหลายคน แต่สุดท้ายกลับไม่มีใครสืบหา

หามาตั้งนาน ในที่สุดตู้เฟยก็หาหลี่ฝางเจอ

“พี่สวี เขาอยู่นั่น”ชี้ไปที่หลี่ฝาง ตู้เฟยพูดกับสวีเถิงเฟย

“ไป ไปจับตาดูเขา อย่าให้เขาหนี”มุมปากสวีเถิงเฟยยิ้มอย่างเยือกเย็น เดินไปที่หลี่ฝาง

เวลานี้เซี่ยลู่ก็พูด:“ตู้เฟย ฉันไม่ไปนะ”

“ทำไม คุณกลัวเจอเขา?”ตู้เฟยหันหน้าไป มองเซี่ยลู่แวบหนึ่งอย่างเย็นชา

“เซี่ยลู่ คุณอย่าลืมล่ะ ในมือผมยังมีจุดอ่อนของคุณอยู่ แล้วก็ ที่คุณเข้าสุ่ยมู่ได้ ก็เป็นเพราะผมทั้งนั้น”ตู้เฟยพูดด้วยใบหน้าชั่วร้าย

พูดจบ เขาก็กลอกตาใส่เซี่ยลู่เขม็ง:“เขาก็แค่คนจนคนหนึ่ง มีอะไรให้คุณต้องกังวลด้วย?”

“อย่ามองว่าพ่อผมล้มละลายแล้ว แต่แม่ผมคือคนของตระกูลหยู ตระกูลหยูรวยมากที่เมืองเอก คุณน่าจะรู้นะ?อยู่กับผม ไม่ใช่ว่ามีอนาคตกว่าอยู่กับไอ้คนจนนั่นเหรอ ?”

ตู้เฟยตบไปที่หัวของเซี่ยลู่:“รีบเดินไปกับผม ไม่งั้นคืนนี้ผมเอาคุณตายแน่!”

เซี่ยลู่มีสีหน้าลำบากใจ

เธออยากบอกตู้เฟยจริงๆ หลี่ฝางไม่ใช่คนจนเลย และยังเป็นลูกชายของเศรษฐีลึกลับนั่น

ทุคนมาตรงหน้าหลี่ฝาง หลี่ฝางหัวเราะออกมา:“มาหาผมทำไม?”

ถึงฝ่ายตรงข้ามจะเยอะ แต่หลี่ฝางไม่กลัวสักนิด

หนึ่งคือฉินจื่อยี่บอกแล้ว เขาหมาป่ามีกฎของเขาหมาป่า ก่อนที่แข่งรถจบ ใครก็ตามห้ามสู้กันเด็ดขาด ป้องกันไม่ให้ส่งผลต่อแข่งรถ

สองคือหลี่ฝางยังพาส้าวส้วยมาด้วย

เวลานี้ หลี่ฝางหันหน้าไป มองส้าวส้วย

เดี๋ยว ส้าวส้วยล่ะ?

ส้าวส้วยไปไหนล่ะ?

เมื่อกี๊ยังอยู่นี่เลย ทำไมแค่พริบตาเดียว ก็หายไปแล้ว

ตามองแข่งรถจะเริ่มแล้ว ส้าวส้วยนี่ไปไหนแล้ว?

สวีเถิงเฟยมองหลี่ฝาง หัวเราะออกมา:“ผมได้ยินว่าคุณหาผมไปทั่ว?”

“หาผมทำไม?”สวีเถิงเฟยเลิกคิ้ว ถามอย่างรู้ทัน

สีหน้าหลี่ฝางหม่นลง มองสวีเถิงเฟย ถามว่า:“สวีเถิงเฟย ผมจำได้ว่าไม่มีความแค้นต่อคุณนะ?”

“ทำไมคุณต้องให้หลิวเสี่ยวเทามาสร้างปัญหาให้ผม แล้วยังให้หลิวเหล่าซานออกโรง ตัดขาผมด้วย”หลี่ฝางขมวดคิ้วถาม

หลี่ฝางคิดว่า ความแค้นของตัวเองกับสวีเถิงเฟย ไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้น

แต่เป็นคู่แค้นที่ลึกซึ้งกับหยูเถิงต่างหาก ยังไงหลี่ฝางก็ทำจนตระกูลหยูขาดทุนไปสิบล้าน

อีกอย่างหายวันก่อนที่โรงแรมว่างโก๋ หลี่ฝางก็ยังทำหยูเถิงเข้าโรงพยาบาล

ถ้าไม่ใช่หลิวเสี่ยวเทาบอกเองทั้งหมด คนที่อยู่เบื้องหลังสั่งมาคือสวีเถิงเฟย หลี่ฝางก็สงสัยจริงๆว่าใครทำ

มุมปากสวีเถิงเฟยยิ้มออกมา มองหลี่ฝาง:“เจ๋งดีนี่ จู่ๆคุณก็รู้ว่าผมสั่งเอง”

“ส่วนทำไมผมต้องทำให้คุณลำบากนั้น หรือว่าในใจคุณไม่รู้เหรอ?ถ้าไม่ใช่คุณ ทำไมพ่อผมต้องไปขอโทษหวงว่างโก๋ ถึงที่อย่างอัปยศอดสูด้วย?แค่จุดนี้ ยังไม่พอเหรอไง?”

สวีเถิงเฟยพูดอย่างเยือกเย็น

ที่จริง สวีเถิงเฟยสร้างปัญหาให้หลี่ฝาง ก็ได้รับมอบหมายมาจากของหยูเถิง

พอตระกูลหยูชดใช้ให้รีสอร์ตสิบล้าน หยูเถิงก็ถูกคุณท่านปู่หยูกักขัง หยูเถิงในตอนนี้ ออกไปจากตระกูลหยูไม่ได้อีก และก็ไม่ได้ใช้อุปกรณ์สื่อสารใดๆ ได้แต่อยู่ในตระกูลหยู คิดถึงความผิดผลาดที่เคยทำ

หยูเถิงแค้นหลี่ฝางมาก หาเอาคืนหลี่ฝาง แต่เขาออกไปไม่ได้

ด้วยความสิ้นหวัง เขาจึงช่วยสวีเถิงเฟย

และเพื่อเอาคืน หยูเถิงก็ให้ช่องทางติดต่อคนหนึ่งกับสวีเถิงเฟยไป คนนั้น ชื่อเซี่ยจือชิว และก็เป็นเจ้าของลัมโบร์กีนี

เขาเป็นนักแข่งรถมืออาชีพ ได้แชมป์มามากมาย

หยูเถิงคิดแผนการ แค่ร่วมมือกับเซี่ยจือชิว เอาเงินรางวัลทั้งหมดของเขาหมาป่ามาในครั้งเดียว

ส่วนสวีเถิงเฟยพอเห็นเทคนิคขับรถของเซี่ยจือชิว ก็รีบเห็นด้วยกับข้อตกลงทันที

ถ้าแผนการสำเร็จ พวกเขาก็จะได้สามร้อยล้าน

สวีเถิงเฟย หยูเถิง และเซี่ยจือชิว แบ่งกันคนละร้อยล้าน

ส่วนสวีเถิงเฟยนั้นเพื่อเป็นการขอบคุณ ก็ยังตอบรับเงื่อนไขหนึ่งอย่างของหยูเถิง ก็คือทำให้หลี่ฝางไร้คุณค่าไปทั้งตัว

เวลานี้ การแข่งขันเริ่มขึ้นแล้ว เฟอร์รารี่ของฉินจื่อยี่นำหน้า พุ่งออกไปก่อน เป็นผู้นำเปิด

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

ยามค่ำคืนดึกๆ ในหอพักแห่งหนึ่งที่ตงไห่

“หลี่ฝาง รีบเอาน้ำล้างเท้ามาให้ฉันเร็วๆ ”

ได้ยินเสียงตะโกนเรียก หลี่ฝางไม่รีรอเลยสักนิด รีบไปยกน้ำล้างเท้าของเจ้าอ้วนมาให้

“รอเดี๋ยว ถุงเท้าก็ช่วยซักด้วยเลย ไม่ซักมาหลายวันแล้ว เหม็นตายห่า” หลี่ฝางยกกะละมังล้างเท้าขึ้นมา เจ้าอ้วนก็พูดขึ้นมาอีกทันที

หยิบถุงเท้าที่เหม็นเน่าของเจ้าอ้วนแล้ว หลี่ฝางก็เดินเข้าไปในห้องน้ำของหอพัก จากนั้นเริ่มยุ่งๆ

เขาไม่เพียงแค่ซักถุงเท้าของเจ้าอ้วน ยังต้องซักเสื้อนักเรียนของเพื่อนร่วมห้องคนอื่นอีกด้วย รองเท้า กางเกงใน……

“เกาเสิ้ง ช่วงนี้นายยิ่งอยู่ยิ่งเกินไปแล้วนะ นายเห็นหลี่ฝางเป็นอะไร เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของนาย ไม่ใช่คนใช้นะ”

หัวหน้าห้องโจวหยางทนดูต่อไปไม่ไหว จึงว่าเจ้าอ้วนสองสามคำ

“หัวหน้า ผมกำลังช่วยเขา เขาขาดเงินไม่ใช่เหรอ? ผมจ่ายเงินให้เขาอยู่” เจ้าอ้วนยิ้มๆ ไม่สนใจ

“ใช่ไหม หลี่ฝาง? ” เจ้าอ้วนตะโกนถามหลี่ฝางไปทางห้องน้ำ

“ใช่ ขอบใจนายที่ช่วยอุดหนุนธุรกิจของผม เกาเสิ้ง” หลี่ฝางหันหน้ามายิ้ม ตอบหนึ่งคำด้วยความทราบซึ้งน้ำใจ

เห็นเป็นเช่นนี้ โจวหยางได้แต่ส่ายหัวและถอนหายใจ

หลังจากที่พ่อแม่หายตัวไป หลี่ฝางได้แค่พึ่งการซักเสื้อผ้าให้คนอื่น ทำการบ้าน ช่วยวิ่งซื้อของเป็นต้น เพื่อหารายได้มาเป็นค่าใช้จ่ายและจ่ายค่าเทอม

ไม่นาน โจวหยางเดินเข้าไปในห้องน้ำ: “หลี่ฝาง ถ้านายไม่มีเงินจริงๆ ผมยืมให้นายได้”

“ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณนะ” หลี่ฝางไม่อยากใช้ชีวิตด้วยการพึ่งพาความช่วยเหลือจากคนอื่น อีกอย่าง เงินที่ยืมมา สุดท้ายก็ต้องคืนอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

โจวหยางมองความคิดของหลี่ฝางออก: “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรียคืนครับ รอให้นายเรียนจบก่อนค่อยคืนก็ได้ครับ”

หลี่ฝางหัวเราะขมขื่น: “หัวหน้า อีกนานกว่าจะเรียนจบเลยนะ”

โจวหยางส่ายหัวอีกครั้ง แล้วกลับไปบนที่นอนของตนเอง

“ผมว่านะ หัวหน้าอย่ากังวลไปเลย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าหลี่ฝางตอนนี้มีสถานการณ์อย่างไร นายช่วยไหวเหรอ? ” จางเสี่ยวเฟิงคนที่อายุโตกว่าทุกคนในห้องยิ้มและพูด

“ใช่ ถ้าไม่มีพวกเรา เรื่องกินของเขายังมีปัญหาเลย” เกาเสิ้งพูดด้วยความภูมิใจ

พอหลี่ฝางทำงานเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว กำลังเตรียมจะเข้านอน จางเสี่ยวเฟิงก็พูดขึ้นมา: “หลี่ฝาง อาการอยากสูบบุหรี่กำเริบอีกแล้ว นายไปซื้อให้ฉันซองหนึ่งสิ เหมือนเดิม”

สีหน้าของหลี่ฝางรู้สึกลำบากใจ: “ตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้วนะ ประตูมหาวิทยาลัยก็ปิดแล้ว”

“อย่าพูดมาก กูเพิ่มเงินให้นายสิบหยวน ไปไม่ไป? ” จางเสี่ยวเฟิงโยนเงินลงบนพื้น พูดด้วยความโมโห

“งั้นผมปีนกำแพงออกไปซื้อให้”

หลี่ฝางเก็บเงินบนพื้นขึ้นมา แล้วเดินออกจากหอ

“หลี่ฝางคนนี้นี่ ขอแค่ให้เงินเท่านั้น แม้แต่ขี้ก็ยอมกิน” เพิ่งเดินออกจากห้อง หลี่ฝางก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเกาเสิ้ง

“ก็นั่นสิ? ถ้าผมเป็นเขา ไปตายเสียดีกว่า จะอยู่ให้อายคนอีกทำไม” จางเสี่ยวเฟิงก็พูดเห็นด้วย

หลี่ฝางได้ยินแล้วกำมือแน่นๆ ด้วยความโมโหอย่างมาก

แต่หลังจากนั้นสักพัก หลี่ฝางก็ค่อยๆ ปล่อยวาง คนอื่นเค้าก็พูดไม่ผิดอะไรนี่ ตนเองก็เป็นแค่คนจนๆ ที่ไม่มีศักดิ์ศรีอยู่แล้ว

ปีนกำแพงไปถึงซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งที่เปิดตลอด24ชั่วโมง หลี่ฝางซื้อบุหรี่เสร็จและเตรียมตัวจะกลับหอ มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ต

หญิงคนนี้เหลือบไปมองหน้าหลี่ฝางหนึ่งครั้ง สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่าง ลำคอของเธอขยับ จากนั้นก็หันหน้าไปอีกข้าง แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นหลี่ฝางอย่างนั้น

ผู้หญิงคนนี้ชื่อเซี่ยลู่ เป็นเพื่อนบ้านของหลี่ฝาง ยังเป็นหนึ่งในดาวในโรงเรียนอีกด้วย

เมื่อก่อนสถานะทางบ้านของหลี่ฝางรวยมาก การเรียนก็ดี ตอนนั้นเซี่ยลู่วันๆ คอยตามหลังของเขาอยู่ทุกวัน ทั้งสองตระกูลเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ยังมีการสัญญาหมั้นให้ทั้งสองคนตั้งแต่เด็กอีกด้วย

ส่วนชายที่อยู่ข้างๆ เซี่ยลู่ คือเพื่อนนักเรียนในห้องของหลี่ฝาง ชื่อตู้เฟย เป็นลูกเศรษฐี หน้าประตูซูเปอร์มาร์เก็ตมีรถBMWจอดอยู่ นั่นก็คือรถของเขา

“เถ้าแก่ เอาถุงยางให้ผมหนึ่งกล่อง” ตู้เฟยตะโกนบอก

เซี่ยลู่หน้าแดงขึ้นมาทันที ต่อหน้าหลี่ฝางมีความรู้สึกอาย: “พี่เฟย ท้องของฉันไม่ค่อยสบายหน่อย เราเอาไว้วันหลังละกันนะ”

“วันหลังห่าอะไร เป็นเพราะนายคนนี้ใช่ไหม? ” ตู้เฟยหันหน้าไปชี้หลี่ฝางแล้วถาม

“อย่าคิดว่าผมไม่รู้เรื่องระหว่างเธอสองคนนะ แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว” ตู้เฟยสีหน้าเข้มขรึม ซักถามเซี่ยลู่ตรงๆ : “ทำไม คุณยังไม่ลืมเขาเหรอ? ”

เซี่ยลู่ส่ายหัวและรีบปฏิเสธ: “หนุ่มจนๆ แบบนี้ ฉันจะลืมเขาไม่ลงได้ไง? ”

“ฉันไม่สบายท้องจริงๆ ”

“พูดแล้วก็น่าแปลกใจ เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่ คงจะเป็นเพราะเจอใครบางคน ท้องถึงได้สะอิดสะเอียน” เพื่อที่จะเอาใจตู้เฟย เซี่ยลู่พูดอย่างโหดร้าย

“ฮาฮา ผมเห็นเขาแล้วก็รู้สึกอยากอ้วกเหมือนกัน”

ตู้เฟยหัวเราะดังๆ ยื่นมือไปตบหน้าหลี่ฝางหนึ่งที: “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก ไม่ได้ยินเหรอ? ว่าแฟนฉันเห็นแกแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน? ”

หลี่ฝางกัดฟันแน่นๆ จ้องหน้าตู้เฟยอย่างเย็นชา

สีหน้าของตู้เฟยตะลึงสักพัก จากนั้นก็ถีบที่ท้องของหลี่ฝางอีกครั้ง: “ยังกล้าจ้องฉันอีกเหรอ? แกไม่พอใจอะไร? ”

“พี่เฟย อย่าตีอีกเลย” เซี่ยลู่เข้าไปห้าม

“ทำไม? เห็นอกเห็นใจมัน? ”

“ไม่หรอก? ฉันแค่รู้สึกว่าเราไม่ควรไปถือสาและยุ่งเกี่ยวกับคนจนๆ แบบนี้หรอก” เซี่ยลู่รีบส่ายหัว

ตู้เฟยทำเสียงฮึ่ม แล้วยื่นมือไปรับกล่องถุงยางจากเถ้าแก่ร้าน และพูดว่า: “เซี่ยลู่ คืนนี้ฉันไม่สนว่าเธอจะประจำเดือนมาหรือว่าปวดท้อง แต่ว่าเธอปลุกไฟราคะของฉัน อย่าคิดหนีนะ? ”

“หลี่ฝาง แกจำไว้ หลังจากวันนี้อยู่ห่างๆ เซี่ยลู่ไว้ ไม่อย่างนั้นเห็นนายครั้งหนึ่ง เตะครั้งหนึ่ง” ก่อนจะไป ตู้เฟยเตือนหลี่ฝางด้วยถ้อยคำที่โหดเหี้ยม

เช็ดๆ รอยเท้าบนเสื้อ หลี่ฝางปีนกำแพงกลับไปถึงหอพัก

หลี่ฝางกลับมาดึกเกิน ยังถูกจางเสี่ยวเฟิงด่าอีกชุดใหญ่

หลี่ฝางทนไม่ไหว กัดฟันและแอบร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มทั้งคืน

เช้าวันถัดมาตื่นมา หมอนของหลี่ฝางยังเปียกชื้นอยู่เลย ขณะนั้น เขาสังเกตเห็นในมือถือมีสายที่ไม่ได้รับสามสิบกว่าสาย

“ทำไมเป็นสายจากต่างประเทศทั้งหมดเลย? ”

หลี่ฝางเปิดดูสักพัก สงสัยว่าเป็นพวกนักต้มตุ๋นมืออาชีพโทรมา

“ยังมีข้อความ เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 1,000,000.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,325.00 หยวน” หลี่ฝางอ่านหนึ่งรอบ คิดว่าต้องเจอพวกนักต้มตุ๋นแน่ๆ

ในตอนนี้ หลี่ฝางรีบถอนเงินในวีแชทที่ได้ออกมา

มือถือดังขึ้นตึ้ดหนึ่งเสียง หลี่ฝางรู้สึกมึนงง

“ธนาคารABC วันที่ 12 เดือน 11 ปี x เวลา 07:14 น. เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 300.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,625.00 หยวน”

ข้อความที่มีเงินโอนเข้าหนึ่งล้าน กับข้อความที่มีเงินโอนเข้าสามร้อย เลขเหมือนกัน?

ถ้าเป็นนักต้มตุ๋น เขาจะรู้ยอดเงินคงเหลือของหลี่ฝางได้ไง

นั่นก็คือ เงินหนึ่งล้านที่โอนเข้ามานี้เป็นเรื่องจริง

นึกถึงตรงนี้แล้ว หลี่ฝางรีบลุกขึ้นมาเหมือนคนบ้าและวิ่งออกจากโรงเรียน

ไปถึงตู้เอทีเอ็มของธนาคารแห่งหนึ่ง หลี่ฝางใส่บัตรเอทีเอ็มของตนเองเข้าไป นิ้วมือกดรหัสเอทีเอ็ม

“ผมกำลังฝันไปแน่ๆ ” เห็นมียอดเงินในบัญชีหนึ่งล้านกว่า หลี่ฝางส่ายหัว เขาไม่กล้าเชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เบอร์โทรแปลกๆ นั่นโทรมาอีกครั้ง ครั้งนี้หลี่ฝางไม่ลังเลเลยสักนิด รีบรับสายโทรศัพท์นั้น

“เสี่ยวฝาง……” ในสายโทรศัพท์ทางโน้นเป็นเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมา

“พ่อ? ใช่พ่อ…..ใช่พ่อไหม? ” สองมือของหลี่ฝางสั่นแรงขึ้น

“ใช่ พ่อเอง ฉันกับแม่แกไม่อยู่ หลายปีมานี้แกสบายดีไหม? ต้องลำบากมากแน่ๆ ใช่ไหม? เมื่อกี้พ่อโอนเงินหนึ่งล้านเข้าบัญชีให้แล้ว ใช้ไปก่อนนะ ถ้าไม่พอพ่อจะโอนให้อีก ใช่สิ ไม่ได้เจอกันมาหลายปี แกคงคิดถึงพวกเรามากใช่ไหม? ” พ่อของหลี่ฝางถามไถ่ติดกันหลายประโยค

หลี่ฝางแน่ใจว่าเขาคือพ่อตนเองแล้ว น้ำตาก็ไหลและนั่งร้องไห้ลงกับพื้นทันที เขาพิงตู้เอทีเอ็มไว้ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ มืออีกข้างก็เช็ดน้ำตาไปด้วย

“ผม……คิดถึง…..พวกท่านจะตายอยู่แล้ว”

“ดี ดีแล้วลูก หลายปีมานี้ลำบากแกมากพอแล้ว แต่ว่าอย่าเกลียดพ่อนะ ถ้าจะเกลียด ก็ไปเกลียดปู่ของแกโน่น เขาเป็นคนวางแผน……”

หลี่ฝางพูดแทรกขึ้นมา: “เดี๋ยว ปู่ของผมตายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ”

“ตายที่ไหน ตาเฒ่านั่น พ่อก็อยากให้ตายตั้งนานแล้ว พ่อแค่หลอกแกมาสามปี ตาเฒ่านั่นหลอกพ่อมานานสิบกว่าปี……สามปีก่อนตาเฒ่ามารับพ่อกลับบ้าน แล้วมาบอกพ่อว่าเขายังไม่ตาย ยังบอกกับพ่อว่าเขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด แกว่าตาเฒ่าบ้านี่ยังมีคุณธรรมอยู่รึเปล่า หลอกว่าตัวเองตายแบบนี้ยังทำออกมาได้”

“มหาเศรษฐีที่รวยที่สุด? ”

“ไอ้ลูกอกตัญญู ว่าใครตาเฒ่า เดี๋ยวตีให้ตายเลย” ในโทรศัพท์ทางนั้นมีเสียงสั่นตะโกนมา แต่เสียงในนั้น หลี่ฝางได้ยินพ่อตนเองพูดคุยอยู่: หลี่เจียเฉิน ถ้าท่านยังกล้าตีผมอีก ผมจะตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับท่าน

หลี่เจียเฉิน? เขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในภูมิภาคเอเชียไม่ใช่เหรอ?

เดี๋ยว! ปู่ของผมเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท