บทที่208 เจอมู่เสี่ยวไป๋แล้ว
หูเฟยหันไป พลางจ้องมองสวีเถิงเฟย： “เถิงเฟย คุณบอกว่าคุณจะกู้เงินสิบล้านที่ดอกเบี้ยสูงเหรอ？ล้อฉันเล่นเหรอ？”
หูเฟยตกใจหมด ดอกเบี้ยสูงขนาดนี้ ถ้าเกิดมันทบต้นทบดอกขึ้นมา ขึ้นมาหลายเท่าตัวเลยนะ
สิ่งที่สำคัญที่สุด ก็คือสวีเถิงเฟยอยากจะกู้สักสิบล้าน！
“พี่เขย ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉันกู้สิบล้านมาจากเหยสงจริงๆ ……” สวีเถิงเฟยไม่กล้าบอกกับครอบครัว เลยได้แค่เอาเรื่องนี้บอกหูเฟย
หูเฟยกัดฟัน： “คุณบ้าเหรอ！คุณจะยืมเงินเยอะขนาดนั้นไปทำไม？”
สิบล้าน เกรงว่าสำหรับสวีเถิงเฟยที่เป็นลูกหลานเศรษฐี ยังถือว่าเยอะเลย
“เล่นพนัน……”
สวีเถิงเฟยพูดเสียงต่ำออกมา： “แถมยังแพ้พนันด้วย”
“คุณ……เถิงเฟย ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าจะพูดอะไรกับคุณ” ในตอนนั้นเอง หูเฟยพูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ
เขาจุดบุหรี่ให้ตัวเอง หลังจากที่สูบไปสักพัก ก็ถาม： “แพ้ได้อย่างไร？”
“แพ้ในงานแข่งรถที่เขาหมาป่า”
“ให้ตายเถอะ！” หูเฟยกัดฟัน หน้าก็มืดมนลง
ถ้าเป็นบ่อนอื่น หูเฟยยังสามารถเอากลับมาได้บ้าง
แต่คนของเขาหมาป่านั้น น่ากลัวกันทุกๆ คนเลย เกรงว่าต่อให้มีตระกูลสวีมีช่วยไว้ หูเฟยเองก็ไม่กล้าไปเอาเงินกับพวกเขาอีก
ดังนั้น เงินสิบล้านนี้ เอากลับมาไม่ได้
“พี่เขย คุณต้องช่วยฉันคิดหาวิธีนะ” สวีเถิงเฟยจับแขนของหูเฟย พลางขอร้อง： “พี่เขย ถ้าคุณไม่ช่วยฉัน ฉันจะต้องตายแน่เลย”
สวีเถิงเฟยนั้นรู้ความน่ากลัวของเหยสงดี
ถ้าเกิดไม่วางเงินสักที จะต้องถูกตัดหัวตายแน่นอน
หูเฟยกลอกตาใส่สวีเถิงเฟย： “ฉันจะมีวิธีอะไร？นั่นมันเงินสิบล้าน ไม่ใช่แค่แสนสองแสนนะ เงินเดือนของฉันมันท่าไหร่ต่อปีเอง？ต้องบอกพ่อของพวกเราแล้วแหละ”
“ถ้าให้พ่อรู้ เขาจะไม่ฆ่าฉันเหรอ？” สวีเถิงเฟยพูดออกมาด้วยความกลัว
“ถ้าพ่อของพวกเรารู้ อย่างมากก็ทำร้ายคุณสักหน่อย แต่ถ้าคุณไม่ให้เงินเหยสง เหยสงจะต้องตัดหัวคุณทิ้งแน่นอน ฉันถามนะ คุณอยากจะยอมโดนพ่อตี หรืออยากถูกเหยสงฆ่าล่ะ？”
“อีกอย่าง คุณยังไม่ได้ให้เงิน เหยสงจะต้องไปหาพ่อของพวกเรา แล้วเดี๋ยวเรื่องทั้งหมดก็จะถูกเปิดโปงเหมือนกัน” หูเฟยพูดออกมา
“พี่เขย คุณไม่รู้จักเหยสงเลยเหรอ？คุณช่วยไปพูดกับเขาหน่อยได้ไหม……”
สวีเถิงเฟยไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหูเฟยตัดบทไป： “พูดอะไร？ให้ฉันไปหาเหยสง บอกว่าตอนนี้ยังคืนเงินก้อนนี้ไม่ได้เหรอ？ให้เขายอมผ่อนให้หน่อย？หรือว่า จะบอกว่าไม่ต้องคืนเงินนี้แล้วล่ะ？”
“พูดบ้าอะไร นี่ไม่ใช่เงินน้อยๆ เลยนะ สิบล้านเลยนะ！”
ถ้าเป็นเงินไม่มาก หูเฟยก็ไปหาเหยสง ให้เขาไว้หน้าหน่อย แต่นี่มันสิบล้าน……
แค่ดอกเบี้ยก็หลายแสนแล้ว เหยสงจะไว้หน้าหูเฟยเหรอ？
ล้อเล่นอะไรอยู่！
“เดี๋ยวจะบอกพ่อของพวกเราเถอะ แล้วฉันจะคิดหาวิธี” สวีเถิงเฟยพูดออกมาอย่างไร้ทางเลือก
……
เช้าวันที่สอง
สวีเถิงเฟยมาถึงที่โรงเรียน เพื่อมาหาหลี่ฝาง
“กุญแจรถฉันล่ะ？”
สวีเถิงเฟยยื่นมือออกมา ก่อนจะพูดอย่างดี： “แล้วก็โทรศัพท์ด้วย”
หลังจากคืนกุญแจรถกับโทรศัพท์ให้สวีเถิงเฟยแล้ว หลี่ฝางก็ตบไหล่เขา： “ความแค้นของเราทั้งสองคน ถือว่าหายกันนะ”
“แต่ถ้าคุณยังอยากจะเล่นต่อ ฉันก็จะเล่นด้วย” หลี่ฝางพูดออกมาอย่างไม่แยแส
“ลบรูปเถอะ” สวีเถิงเฟยพูดเสียงเย็นชาออกมา
“รูปเหรอ？รูปอะไร？” หลี่ฝางทำเหมือนไม่รู้ เหมือนไม่เข้าใจว่าสวีเถิงเฟยกำลังพูดอะไร
สีหน้าของสวีเถิงเฟยนิ่งไป
“ทำเป็นไม่เข้าใจทำไม รูปที่เมื่อวานคุณถ่ายฉันกับตู้เฟยไง” สวีเถิงเฟยพูดออกมา
“คุณลงภาพเถอะ ความแค้นของเราสองคน จะได้หายกัน”
“ฉันลบภาพไปแล้ว” หลี่ฝางพูดออกมา
“จริงเหรอ？” สวีเถิงเฟยถามออกไปด้วยความสงสัย
“แน่นอนอยู่แล้ว”
สวีเถิงเฟยไม่เชื่อ พลางพูดออกมา： “เปิดโทรศัพท์ของคุณให้ดูหน่อย”
“ทำไมต้องทำล่ะ โทรศัพท์นั้นมีแต่ข้อมูลส่วนตัวของฉัน ทำไมคุณจะมารู้เรื่องส่วนตัวของฉันล่ะ？” หลี่ฝางยิ้มพลางพูดออกมา
“คุณไม่ได้ลบใช่ไหม？”
สวีเถิงเฟยมองหลี่ฝาง ด้วยใบหน้านิ่งเฉย： “ได้ งั้นเรามาดูกัน”
หลี่ฝางพูดเสียงเย็นชาออกมา： “ทำไมเหรอ คุณอยากจะหาเรื่องฉันเหรอ？”
“ฉันโน้มน้าวให้คุณหยุดเถอะ เพราะว่าคุณไม่มีทางชนะฉันหรอก” หลี่ฝางโน้มน้าว
เมื่อสวีเถิงเฟยฟังจบก็ยิ้มอย่างไม่แยแส： “ฉันชนะคุณไม่ได้งั้นเหรอ？หลี่ฝาง คุณไม่ได้ให้ถังหยู่ซวนเป็นคนสนับสนุนคุณ เลยทำเป็นใหญ่เป็นโตในตงไห่ได้งั้นเหรอ？”
“ฉันจะบอกคุณให้นะ ที่นี่คือเมืองเอก ไม่ใช่ตงไห่”
สวีเถิงเฟยพูดจบ ก็หันตัวเดินไป
หลี่ฝางส่ายหัว มุมปากก็มีรอยยิ้มออกมาอย่างไม่แยแส
ส้าวส้วยเดินเข้ามา： “เจ้านาย ชายคนนี้มาหาเรื่องคุณอีกแล้ว จะให้ฉันสั่งสอนเขาแทนคุณเลยไหม？”
“รอก่อน ฉันอยากรู้ ว่าสวีเถิงเฟยจะอดทนได้ขนาดไหน” หลี่ฝางส่ายหัวพลางพูด
หลังจากฝึกทหารเสร็จ หลี่ฝางก็โทรหาหลินชิงชิง： “พี่ชิงชิง ว่างไหม？”
“ว่างสิ มีอะไรเหรอ？”
“งั้นคุณพาฉันไปทำเรื่องหนึ่งหน่อยสิ” หลี่ฝางพูดออกมา
หลังจากวางสายไป หลี่ฝางไปที่อยู่ของหลินชิงชิง เพื่อรับเธอ
“พี่ ฉันอยากให้คุณไปเช่าบ้านพักตากอากาศกับฉันหน่อย” หลี่ฝางพูดออกมา
“เช่าบ้านพักตากอากาศเหรอ？”
“ใช่ ฉันอยากจะเปิดบริษัทสื่อ ดังนั้นเลยอยากจะเช่าบ้านพักตากอากาศ แล้วก็ตกแต่งสักหน่อย ทำให้มันดูดี” หลี่ฝางพูดออกมา
“เตรียมทำธุรกิจเหรอ”
หลินชิงชิงได้ฟังดังนั้น ก็ดีใจจนหุบปากเอาไว้ไม่อยู่： “ไม่เลวเลยๆ”
“ตอนนี้บริษัทสื่อมันทำเงินได้ดีมาก แต่มันจะผลาญเงินมาก แค่ทำสัญญากับคนดัง ก็ต้องเบิกเงินมากแล้ว”
หลินชิงชิงเพิ่งพูดจบ ก็นึกถึงตัวตนของหลี่ฝางขึ้นมาได้
“ดูสมองของฉันสิ ฉันลืมไปเลย ว่าคุณเป็นลูกหลานมหาเศรษฐี จะไม่มีเงินได้อย่างไร”
หลินชิงชิงมองหลี่ฝางพลางพูดออกมา： “อันที่จริงคุณมีเงินมากขนาดนั้น จะเช่าทำไม ทำไมไม่ซื้อเลยล่ะ？”
หลี่ฝางส่ายหัว พลางพูดออกมา：“ฉันไม่อยากเอาเงินจากพ่อฉัน”
“ฉันอยากจะใช้เงินที่มีสร้างธุรกิจเอง”
“เงินค่าขนมที่มีงั้นเหรอ？” หลินชิงชิงขมวดคิ้วเป็นปม：“งั้นเดือนหนึ่งคุณใช้เงินเท่าไหร่ล่ะ？”
“ประมาณสิบล้าน” หลี่ฝางพูดออกมา
หลินชิงชิงตกใจเป็นอย่างมาก
“นี่เรียกว่าเงินค่าขนมงั้นเหรอ？” หลินชิงชิงกลืนน้ำลาย พลางมองหลี่ฝางด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“ให้ตายเถอะ สิบล้านสำหรับคุณ มันเรียกว่าเงินค่าขนมเหรอ？งั้นบ้านคุณมีเงินเท่าไหร่กับ？”
หลินชิงชิงพูดอะไรไม่ออก ผู้ถือหุ้นมากมาย ได้เงินโบนัสยังได้แค่ไม่ถึงกี่สิบล้านเลย？
หลี่ฝางดีจริงๆ เดือนหนึ่งก็ใช้ไปเป็นสิบล้านแล้ว
หลี่ฝางหัวเราะขึ้น： “พ่อของฉันเอาRecalling the pastใส่ไว้ในชื่อของฉัน รายได้ของRecalling the pastนั้น เป็นของฉันทั้งหมด”
“Recalling the pastทำเงินได้สิบล้านต่อเดือนเลยเหรอ？” หลินชิงชิงถามด้วยความแปลกใจ
“ใช่สิ เหล้าของRecalling the past เป็นสิ่งที่โรงกลั่นเหล้าองุ่นของพวกเราทำขึ้นมา เงินของพนักงาน ก็ไม่เท่าไหร่เอง”
“เมื่อRecalling the pastดังแล้ว มีคนดังมากมายไปที่นั่น ทุกๆ วันแขกเต็มไปหมด”
“ตอนนี้ในบัตรฉัน มีเงินเข้ามาหลายล้านทุกๆ อาทิตย์เลย” หลี่ฝางพูดออกมาด้วยความภูมิใจ
เมื่อได้ยินดังนั้น หลินชิงชิงก็พูดอะไรไม่ออกเลย
“ไม่เพียงเท่านั้น รีสอร์ตเองก็กำลังจะเปิดสวน แล้วก็สวนสนุก อีกไม่กี่วันก็จะเปิดทำการแล้ว ที่ รีสอร์ตกับสวนสนุก ฉันมีหุ้นอยู่สี่สิบเปอร์เซ็นต์ด้วยล่ะ”
“ถ้า รีสอร์ตกับสวนสนุกดังขึ้นมา งั้นในบัตรฉันก็จะมีเงินเข้ามากขึ้นเรื่อยๆ”
หลินชิงชิงมองหลี่ฝาง ก่อนจะพูดออกมา：“งั้นทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไมต้องเปิดบริษัทสื่อด้วยล่ะ？”
“ก็ทำสนุกน่ะ” หลี่ฝางพูดออกมา
อันที่จริง หลี่ฝางอยากจะเปิดบริษัทสื่อมวลชนขึ้นมา ก็เพื่อช่วยลู่หลุ่ย
“ช่างมันเถอะ พวกคุณมีความคิดทางการเงิน ฉันเดาไม่ออกเลย” หลินชิงชิงส่ายหัว พูดออกมา： “ฉันพาคุณไปดูห้องก็ได้”
“จริงสิ เสี่ยวฝาง เดี๋ยวคุณเปิดบริษัทแล้ว ให้เหลือตำแหน่งผู้จัดการอะไรสักอย่างให้ฉันหน่อยได้ไหม？”
“ได้สิ ผู้จัดการฝ่ายปฏิบัติการเป็นไง？” หลี่ฝางถามออกไปประโยคหนึ่ง
“อะไรก็ได้ เป็นผู้จัดการก็พอแล้ว ฉันโตมาขนาดนี้แล้ว อยากจะเป็นเจ้าหน้าที่สูงๆ ดูบ้าง” หลินชิงชิงพูดออกมา： “พอดีว่าร้านปิ้งย่างของเจ้าพานปิดลงแล้ว เดี๋ยวฉันจะทำงานให้คุณ”
ทั้งสองคนคุยกันไป จนมาถึงเขตของบ้านพักตากอากาศ
หลี่ฝางคิดอยู่สักพัก หลินชิงชิงพูดไม่ผิดเลย เช่าบ้านพักตากอากาศนั้นไม่คุ้ม ซื้อไปเลยดีกว่า
ถึงตอนนี้จะจ่ายเต็มไม่ได้ แต่ดาวน์ไปก่อนก็ได้ใช่ไหมล่ะ？
เมื่อเดินไปที่สำนักงานขายของเขตบ้านพักตากอากาศ หลินชิงชิงก็หยุดลง
หลี่ฝางมองหลินชิงชิง：“พี่ ทำไมคุณไม่ไปล่ะ？”
ในตอนนั้นเอง หลี่ฝางเงยหน้ามอง ก็เห็นว่ามู่เสี่ยวไป๋อยู่ข้างหน้า
