บทที่ 297 ชุดสูทหนึ่งชิ้นมูลค่าห้าล้าน
โทรศัพท์ยังโทรไม่ติด ก็เห็น เศรษฐีหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆส้งเคอ เดินหนึ่งก้าวเพื่อมาหาหลี่ฝาง
เศรษฐีหนุ่มผู้นี้มองหลี่ฝาง จ้องมองอยู่สองสามวินาที ทันใดนั้นก็ถามด้วยความเคารพ “สวัสดีท่าน ขอเสียมารยาทถามสักคำ ชุดสูทของท่านนี้ ปรมาจารย์Tomsเป็นคนตัดเย็บสำหรับท่านโดยเฉพาะใช่ไหม?”
“อะไรนะ?” หลี่ฝางตะลึงไปชั่วขณะ ฟังไม่เข้าใจ
ต่อจากนั้น เศรษฐีหนุ่มก้มตัวสิบห้าองศา แล้วถามว่า “ผมขอดูชุดสูทของท่านได้ไหม… …”
“ดูชุดของฉัน?”
หลี่ฝางหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นว่าท่าทางของเศรษฐีหนุ่ม ถือว่าไม่เลว หลี่ฝางกะจะถอดเสื้อสูท ให้เขาดู
“ไม่จำเป็นต้องถอด ผมแค่ต้องการดูลายเซ็นก็พอ”
“คุณชายเฝิง คุณทำอะไร?” ส้งเคอและคนอื่นๆเห็นพฤติกรรมของเศรษฐีหนุ่มคนนี้ ทุกคนต่างขมวดคิ้ว
เศรษฐีหนุ่มผู้นี้ชื่อเฝิงจื่อหลิน เพิ่งกลับมาจากอิตาลีไม่นาน
เขาอยู่ในประเทศอิตาลี เรียนเกี่ยวกับการออกแบบแฟชั่นเสื้อผ้า ด้วยพรสวรรค์และความพยายาม เฝิงจื่อหลินได้รับความชื่นชอบจากนักออกแบบชื่อดังมากมาย
ประเทศฝรั่งเศส อิตาลีและประเทศอื่นๆนักออกแบบหลายคน ต้องการรับเฝิงจื่อหลินเป็นศิษย์ของตัวเอง
และมีแบรนด์ที่มีชื่อเสียงหลายแห่ง ต้องการเฝิงจื่อหลินมาเป็นผู้ออกแบบแบรนด์สินค้าของตนเอง
แต่เฝิงจือหลินก็ปฏิเสธไปทุกที่
เหตุที่ปฏิเสธคำเชิญของแบรนด์ใหญ่เหล่านั้น เป็นเพราะเฝิงจื่อหลินไม่ได้ขาดแคลนเงิน
และที่ปฏิเสธคำชักชวนของนักออกแบบชื่อดังเหล่านั้น เพราะเฝิงจื่อหลินดูถูกเหยียดหยาม ไม่ถูกใจพวกเขา
ปรมาจารย์ที่เฝิงจื่อหลินถูกใจ ก็คือปรมาจารย์Toms
น่าเสียดาย เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ปรมาจารย์Tomsได้เดินทางออกจากยุโรป และไปที่อื่น
หลังจากสืบถามแล้ว เฝิงจื่หลินจึงรู้ว่า ราชวงศ์ได้เชิญTomsไป
ตอนนี้Toms ออกแบบเสื้อผ้าสำหรับราชวงศ์เท่านั้น
เฝิงจื่อหลินเคยเห็นชุดสูทที่Tomsเคยออกแบบ แต่ละชิ้น มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว
“คุณชายเฝิง นายทำบ้าอะไร?”
เฝิงจื่อหลินไม่สนใจส้งเคอและคนอื่นๆ เขาเดินมาข้างๆหลี่ฝาง ค่อยๆยื่นมือออกไป และเปิดคอเสื้อของหลี่ฝางอย่างระมัดระวัง
“แน่นอนว่ามันเป็นผลงานของปรมาจารย์Toms และมีเพียงเขาเท่านั้น ลายเซ็นของตัวเอง เย็บไว้ที่ด้านในของคอเสื้อ” เฝิงจื่อหลินพูดด้วยความตื่นเต้น
หลี่ฝางขมวดคิ้วเล็กน้อย เป็นไปได้ไหมว่า ผู้ออกแบบชุดสูทนี้ มีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่?
ถ้าไม่ใช่เพราะมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่ มันจะไม่ทำให้เศรษฐีหนุ่มคนหนึ่ง ตื่นเต้นขนาดนี้เหรอ?
เฝิงจื่อหลินแสดงใบหน้าที่ตื่นเต้นมาก จ้องมองไปที่ชุดสูทของหลี่ฝาง ซึ่งมีแต่ความหลงใหล
“เป็นฝีมือพื้นฐานที่ดีมาก แต่ละเข็มที่ลง ด้ายแต่ละเส้นที่เย็บ สวยงามและสมบูรณ์แบบมาก” เฝิงจื่อหลินอุทานด้วยเสียงเบา
“คุณชายเฝิง มารเข้าสิงหรือเปล่า? เป็นแค่เสื้อผ้าชิ้นหนึ่ง มันทำให้นายต้องเอะอะโวยวายขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่สิ นายอยู่ต่างประเทศเคยเห็นงานแฟชั่นโชว์เสื้อผ้ามากมาย ยังดูไม่พออีกหรือ?”
เมื่อเผชิญหน้ากับการดูถูกเหยียดหยามจากส้งเคอและคนอื่นๆ เฝิงจื่อหลินก็แค่ส่ายหัว และถอนหายใจ “ชุดที่ปรมาจารย์Tomsออกแบบ หาดูได้ยากมาก”
“ไม่คาดคิดเลย ครั้งแรกที่กลับมาเที่ยวงานภายในประเทศ ฉันก็ได้เห็นการออกแบบของปรมาจารย์Toms!”
ใบหน้าของเฝิงจื่อหลิน มีความตื่นเต้นและดีใจมาก
เขามองหลี่ฝาง อดไม่ได้ที่จะแปลกใจเล็กน้อย “คุณเป็นเจ้าชายหรือเปล่า?”
“ผมไม่ใช่เจ้าชาย” หลี่ฝางส่ายหัว
“คุณไม่ใช่เจ้าชาย ทำไมสวมใส่ผลงานของปรมาจารย์Tomsได้อย่างไร?” เฝิงจื่อหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย และดูประหลาดใจมาก
“ตอนนี้ ปรมาจารย์Toms ออกแบบเสื้อผ้าสำหรับราชวงศ์เท่านั้น อีกอย่าง เสื้อผ้าทุกชิ้นของปรมาจารย์ จะต้องลงมือทำด้วยตัวเอง และทุกครั้งต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองเดือน หนึ่งปี ปรมาจารย์Toms จะมีผลงานออกมาเพียงห้าชิ้นเท่านั้น”
“และผลงานทุกชิ้น ในโลกแห่งวงการแฟชั่นเสื้อผ้า เป็นสมบัติอันล้ำค่า เฝิงจื่อหลินพูด
“คุณชายเฝิง ตามที่คุณบอก ชุดที่ไอ้หนุ่มคนนี้ใส่ เป็นสมบัติล้ำค่าหรือ?” ส้งเคอหัวเราะ เสียงหัวเราะที่เยาะเย้ย
“สำหรับพวกเรา มันเป็นของสะสมล้ำค่าที่เปรียบราคาไม่ได้ สำหรับความรู้สึกของคนนอกวงการอย่างพวกนาย มันก็ดูไม่มีราคามากนัก”
มองไปที่หลี่ฝาง เฝิงจื่อหลินพูดอย่างจริงจัง “คุณชายหลี่ถ้ายินยอม ผมยินดีจ่ายในราคาห้าล้าน เพื่อซื้อชุดสูทที่ท่านใส่อยู่”
“แน่นอน ผมรู้ว่าคุณชายหลี่ไม่ใช่คนขาดแคลนเงิน เพียงแต่ว่า ผมอยู่ที่อิตาลี ปารีส เรียนด้านการออกแบบแฟชั่นเสื้อผ้ามาหลายปี ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือการได้เคารพและชื่นชมสไตล์ผลงานของปรมาจารย์Toms”
“ยังหวังว่าคุณชายหลี่จะช่วยเติมเต็มความปรารถนานี้” เฝิงจื่อหลินเผชิญหน้าหลี่ฝาง ก้มหัวให้หลี่ฝางอย่างซาบซึ้ง
หลี่ฝางรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แค่เสื้อผ้าชิ้นหนึ่ง มีราคาถึงห้าล้าน?
ล้อเล่นกันหรือเปล่า
เงินห้าล้านนี้ ต้องเปิดร้านเสื้อผ้ากี่แห่ง
หลี่ฝางไม่คิดทบทวน พยักหน้าทันทีและพูดกับว่าเฝิงจื่อหลินว่า “โอเค แต่นายอย่าล้อผมเล่นนะ!”
“คุณยินยอมใช้เงินห้าล้าน เพื่อซื้อเสื้อชิ้นนี้ของผมเหรอ?”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองเฝิงจื่อหลินอย่างไม่กล้าเชื่อ
เฝิงจื่อหลินพยักหน้าและพูดว่า “ถ้าคุณชายหลี่เห็นด้วย ผมจะจ่ายเงินตอนนี้เลย”
“จริงเหรอ? คุณไม่รังเกียจที่ผมเคยใส่แล้วเหรอ?” หลี่ฝางถาม
“ไม่รังเกียจ ไม่รังเกียจ”เฝิงจื่อหลินรีบโบกมืออย่างรวดเร็ว
หลี่ฝางเม้มริมฝีปากอย่างจนปัญญา และพูดว่า “ถ้างั้นก็ได้ ผมยังคิดว่าถ้าคุณรังเกียจ ผมจะเอาชิ้นใหม่ให้คุณ”
“ในตู้เสื้อผ้าของผม ยังมีอีกหลายชุด” หลี่ฝางพูดด้วยรอยยิ้ม
หลี่ฝางคิดในใจ ในเมื่อคุณชายเฝิงคนนี้ชอบขนาดนี้ หรือขายให้เขาหมดเลย?
ชุดหนึ่งขายได้ห้าล้าน
แต่พอย้อนคิดอีกที ตัวเองก็ไม่ได้ขาดแคลนเรื่องเงิน ช่างมันเถอะ
“คุณชายหลี่ คุณพูดเล่นหรือเปล่า นี่เป็นชุดที่ออกแบบโดยปรมาจารย์Toms แม้แต่เจ้าหญิงในราชวงศ์ และเจ้าชาย ก็ไม่ใช่ว่าแต่ละคนจะแบ่งได้สองชิ้น
“ท่านบอกว่ามีหลายชุด ล้อผมเล่นหรือเปล่า” เฝิงจื่อหลินยิ้มอย่างลำบากใจ พูดด้วยความไม่เชื่อ
“คุณไม่เชื่อ?”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว พอดีเห็นส้าวส้วยอยู่ไม่ไกล ถือแฮมเบอร์เกอร์ไว้ในมือ และกำลังกินอย่างเมามัน
“ส้าวส้วย!” หลี่ฝางหันไปทางส้าวส้วย และตระโกนหนึ่งครั้ง
ส้าวส้วยได้ยินเสียงตะโกนเรียกของหลี่ฝาง ขณะที่กินแฮมเบอร์เกอร์ไปด้วย และก็เดินมาหา
ขณะที่ส้าวส้วยเดินมาถึง แฮมเบอร์เกอร์ในมือ ก็กินจนหมด
ส้าวส้วยกินอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่าหลี่ฝางจะแย่งแฮมเบอร์เกอร์ของเขาไปกิน
“เจ้านาย เรียกผมเรื่องอะไร?” ส้าวส้วยถามหลี่ฝาง
จากนั้น สายตาของส้าวส้วย ก็กวาดมองส้งเคอและคนอื่นๆอย่างเย็นชา
“เจ้านาย ไอ้หนุ่มพวกนี้ไม่ระวังรังแกท่านอีกแล้วเหรอ?”
“หรือว่า ให้ผมโยนพวกเขาออกไปหรือไม่?” ขณะที่ส้าวส้วยพูด เอามือ จับที่เสื้อผ้าตัวเอง แล้วเช็ด
ใบหน้าของเฝิงจื่อหลิน กลายเป็นกังวลทันที
“นาย!”
มองไปที่ส้าวส้วย ใบหน้าของเฝิงจื่อหลิน ค่อยๆแสดงความโกรธ
“นายใช้เสื้อผ้าที่ออกแบบโดยปรมาจารย์Toms นำมาเช็ดมือ? ?” เฝิงจื่อหลินโกรธจนตัวสั่น
“นายรู้จักตาเฒ่า Toms หรือ?”
ส้าวส้วยหัวเราะ และมองเฝิงจื่อหลิน “ผมเอาเสื้อผ้าที่ตาเฒ่าออกแบบมาเช็ดมือแล้วทำไม? ตาเฒ่าคนนั้นยังไม่กล้าพูดอะไรเลย นายเป็นใครมาจากไหน!”
“ไสหัวไปให้พ้น” ส้าวส้วยพูดด้วยความโกรธ
ในตอนนี้ สีหน้าของเฝิงจื่อหลิน ก็ตกใจอีกครั้ง “ตาเฒ่า Toms คนนั้น? นายเคยพบกับปรมาจารย์Toms หรือ? ตอนนี้เขาอาศัยอยู่ในพระราชวังไม่ใช่หรือ? นายเคยเข้าไปในพระราชวังเหรอ”
“เคยไปแล้วทำไม? เอะอะโวยวายอะไรหนักหนา”
“นาย… …” เฝิงจื่อหลินมองส้าวส้วย ตกตะลึงจนพูดไม่ออก
ชุดที่ออกแบบด้วยปรมาจารย์ Toms ทั่วทั้งประเทศอิตาลี หาได้ไม่กี่ชิ้น
แต่ตอนนี้ บนร่างกายของหลี่ฝางและส้าวส้วย ต่างสวมใส่คนละชิ้น
สิ่งที่น่าโมโหที่สุดก็คือ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ไม่เพียงแต่เรียกปรมาจารย์ Tomsว่าตาเฒ่าเท่านั้น ในชุดที่Tomsออกแบบ ยังนำมาเช็ดมือ!
“นาย นายทำเกินไปแล้ว” เฝิงจื่อหลินพูดอย่างหมดปัญญา
ส้าวส้วยยังคงมองไปที่หลี่ฝาง และถามว่า “เจ้านาย พูดมาเลย ใครล่วงเกินคุณอีก ผมจะจัดการให้เอง เมื่อกี้ผมเพิ่งกินแฮมเบอร์เกอร์ไปสองชิ้น รู้สึกร่างกายเต็มไปด้วยพลัง”
“นาย… …นายคือจอมยุทธ์รองเท้าคนนั้นใช่ไหม!”
ส้งเคอมองไปที่ส้าวส้วย และถามด้วยความหวาดกลัว
เมื่อกี้ แม้ว่าจะไม่ได้เห็นฝีมือของส้าวส้วยกับตา แต่ชื่อชื่อเสียงของส้าวส้วยก็ดังไปทั่วแล้ว
ทุกคน ชี้ไปที่ส้าวส้วย พินิจพิจารณาในตัวเขา
สำหรับส้งเคอ ยังเคยได้ยินคนอื่นพูด เกี่ยวกับเรื่องราวของส้าวส้วย
“จอมยุทธ์รองเท้าอะไร เรียกมั่วทำไม? ถ้าเรียกอีกกูจะตบปากฉีกเลย!” ส้าวส้วยจ้องมองส้งเคออย่างเย็นชา และพูด
ในเวลานี้ ลุงเฉียนก็มาถึง
“คุณชาย ท่านเรียกผมมามีคำสั่งอะไร?”
