บทที่ 301 สวีเถิงเฟยกลัวจนร้องไห้
สวีเถิงเฟยไม่อาจที่จะเข้าใจได้เลย ส้งเคอ หวงเจ๋และคนอื่นๆ ที่เป็นเพื่อนกันมาหลายปี เพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันทั้งนั้น ทำไมจึงได้ตัวซ้อมเขาหนักขนาดนี้?
เป็นเพราะอะไรกันแน่?
เพียงหันหลัง สวีเถิงเฟยก็เดินมาถึงด้านหน้าของส้งเคอ แล้วถาม: “เพราะอะไร?”
“ทำไมต้องซ้อมฉันด้วย? เราเป็นเพื่อนกัน ฉันสวีเถิงเฟยทำอะไรที่ผิดต่อพวกนายเหรอ?” สวีเถิงเฟยมองส้งเคอด้วยสายตาที่โกรธเคือง มองไปที่หวงเจ๋………มองไปที่ทุกคน
ส้งเคอเงยหน้าขึ้น จ้องมองสวีเถิงเฟยโดยไม่ขยับสายตา: “แม่งนายยังจะแกล้งโง่อีกเหรอ นายให้ฉันไปเยาะเย้ยหวางเสี่ยวโก๋ แต่นายกลับปกปิดความจริง แบบนี้ก็เท่ากับนายขุดหลุมพรางให้ฉันตกลงไปไงละ”
“นายยังจะมาถามฉัน ฉันต่างหากที่ต้องถามนาย สวีเถิงเฟย ฉันทำอะไรผิดต่อนายเหรอ ถึงทำให้นายทำแบบนี้กับฉัน? ทำให้ฉันต้องเป็นศัตรูกับคุณชายหลี่” ส้งเคอดวงตาเบิกกว้างพูดด้วยความโมโห
“เดี๋ยวก่อน!”
ได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวสมองของสวีเถิงเฟยมึนงงเล็กน้อย
ปกปิดความจริง หลุมพราง?
คุณชายหลี่?
สวีเถิงเฟยขมวดคิ้ว มองส้งเคอแล้วถาม: “คุณชายหลี่อะไร คุณชายหลี่มาจากไหน?”
“แม่งยังจะมาแกล้งโง่อีก สวีเถิงเฟย นายแสดงเก่งแบบนี้ ทำไมไม่ไปเป็นนักแสดงละ? หากนายไปเป็นนักแสดง รางวัลออสการ์ ต้องเป็นของนายอย่างแน่นอน”
ชี้อยู่ที่จมูกของสวีเถิงเฟย ทุกคนก็หัวเราะแล้วกล่าว: “พวกนายว่ามั้ย?”
“ใช่ สวีเถิงเฟย นายก็อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้อีกเลย พวกเรารู้เรื่องหมดแล้ว”
“สวีเถิงเฟย ยังคิดจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไปถึงเมื่อไหร่”
“โชคดีที่คุณชายหลี่ใจกว้าง ไม่ถือสาเอาความพวกเรา ไม่อย่างนั้น พวกเราก็จะเป็นเหมือนนาย ต้องตายแน่นอน” มองดูสวีจื่อเม่ยที่ถูกตบบ้องหู ส้งเคอ หวงเจ๋และพวก ต่างรู้สึกขอบคุณหลี่ฝาง
หากเมื่อกี้หลี่ฝางไม่อภัยให้พวกเขา พวกเขาก็คงจะถูกตบบ้องหูไปด้วยมั้ง?
รีสอร์ตแห่งนี้เป็นของตระกูลหลี่ หากอยู่ในสมัยโบราณ ทรัพย์สมบัตินั้นมากพอๆกับของประเทศ
คนที่ไปล่วงเกินตระกูลแบบนี้ มันก็จะซวยแล้ว
“คุณชายหลี่?”
สวีเถิงเฟยขมวดคิ้ว ถามไปหนึ่งประโยค: “คุณชายหลี่ที่พวกนายพูดถึง คงไม่ใช่หลี่ฝางนะ?”
สวีเถิงเฟยคิดไปตั้งนาน ก็คิดถึงหลี่ฝางเพียงคนเดียว
“ใช่ หลี่ฝางก็คือคุณชายหลี่ สวีเถิงเฟย นายอย่าบอกพวกเรานะ ว่านายไม่รู้น่ะ” ส้งเคอพยักหน้า กล่าวอย่างเย็นชา
“พวกนาย คงไม่ใช่ว่าโดนไอ้หลี่ฝางหลอกแล้วมั้ง? มันเป็นคุณชายอะไรกัน!”
สวีเถิงเฟยหัวเราะจนน้ำตาเล็ด กล่าวโดยตรง: “ไอ้หลี่ฝาง พ่อแม่ของมันเป็นชาวบ้านธรรมดา เมื่อสองปีก่อนทำเกี่ยวกับขายตรง หลอกคนเก่งเป็นบ้าเลย”
“พวกนายโดนมันหลอกแล้วอย่างแน่นอน” สวีเถิงเฟยกล่าวสีหน้าที่มั่นใจ
“โดนหลอก? คิดว่าพวกเราเป็นเด็กอายุสามขวบเหรอไง พ่อบ้านเฉียน เรียกเขาว่าคุณชาย ฮีโร่รองเท้าหนัง ก็เรียกเขาว่าเจ้านาย เมื่อกี้ได้ยินมาว่าเขายังทำร้ายหยิ่นเหล่ยผู้สืบทอดของต้าหัวกรุ๊ป เมื่อกี้ฉันเห็นไอ้หยิ่นเหล่ยคนนั้น บนหน้าผากถูกเขียนไว้ด้วยคำว่าขยะ เดินอย่างน่าสังเวชวนอยู่ในวิลล่าหนึ่งรอบ แล้วก็หนีไป”
“ตอนนี้ นายบอกว่าหลี่ฝางเป็นลูกของชาวบ้านธรรมดา? ลูกของชาวบ้านธรรมดา ทำร้ายหยิ่นเหล่ยแล้ว ยังสามารถบังคับเขียนคำว่าขยะบนหน้าผากของหยิ่นเหล่ยได้เหรอ? ลูกชาวบ้านธรรมดาอย่างหลี่ฝาง สามารถทำให้นายสวีเถิงเฟยขายหน้าได้เหรอ? สวีเถิงเฟย นายก็อย่าดูถูกไอคิวของพวกเราเลย ได้มั้ย?” ขณะที่พูด สีหน้าของส้งเคอ ก็ค่อยๆกลายเป็นความมืดมน
“พวกเราน่าจะคิดได้ตั้งแต่แรก คนที่นายสวีเถิงเฟยยังไม่สามารถจะจัดการได้ ทำไมถึงจะไม่มีเบื้องหลังเลย?”
“สวีเถิงเฟย นายมันชั่วช้ามาก นายอยากจะดึงพวกเราตกลงไปในน้ำด้วย บังคับพวกเราไปต่อกรกับตระกูลหลี่พร้อมกับนาย ใช่มั้ย?”
“สวีเถิงเฟย แผนการในมันช่างแยบยลจริงๆ”
เผชิญกับการถูกต่อว่า ภายในใจของสวีเถิงเฟย รู้สึกแย่มาก
“เฮ้ย เราเป็นเพื่อนกัน ฉันจะหลอกพวกนายทำไม? หลานของคุณท่านหลี่ ชื่อถังหยู่ซวน จะเป็นหลี่ฝางได้ยังไง?” สวีเถิงเฟยไม่รู้จะพูดยังไงดี
“สวีเถิงเฟย เพลาๆหน่อย ไม่ยอมรับไม่ได้แล้ว หน้านายมันช่างหนาจริงๆ การแสดงก็ไม่เลว ไม่คิดว่าถึงตอนนี้แล้ว นายยังไม่ยอมรับความจริงอีก”
“หลี่ฝางสวมสูท ที่สั่งตัดโดยพิเศษ เป็นดีไซเนอร์ที่ตัดให้กับผู้นำทั่วโลก ดีไซเนอร์โทมัส ได้วัดตัวของหลี่ฝางเพื่อตัดโดยเฉพาะ และทุกวันนี้ ชุดที่ดีไซเนอร์ โทมัสตัดเย็บออกมา มีเพียงราชวงศ์เท่านั้นที่จะมีสิทธิ์สวมใส่”
“ชุดสูทที่อยู่บนตัวของเขา ก็ได้เป็นตัวแทนบ่งบอกสถานะของเขาแล้ว”
เวลานี้เฝิงจื่อหลินได้เอ่ยปากพูดขึ้น มองสวีเถิงเฟยด้วยสายตาที่เย็นชา: “สวีเถิงเฟย ไม่ว่านายจะแสดงให้พวกเราดูก็ดี หรือว่าไม่รู้ฐานะจริงๆของหลี่ฝางก็ช่าง นายลองคิดดูดีๆ ทำไมพ่อบ้านเฉียนถึงได้ตบหน้าพี่สาวนาย?”
“ทำไมตอนที่พวกเราทำร้ายนาย บอดี้การ์ดในรีสอร์ต ไม่มีใครมาขัดขวางเลยละ?”
“เพราะคนที่นายล่วงเกิน ก็คือเจ้าของรีสอร์ต”
เฝิงจื่อหลินค่อยๆลุกขึ้น ไปที่ข้างหูของสวีเถิงเฟย กระซิบบอก: “และพวกเราก็ได้รับคำแนะนำจากเจ้าของรีสอร์ต จึงได้มาทำร้ายนายไง”
เวลานี้ สวีเถิงเฟยเหมือนถูกสายฟ้าฟาด ตกตะลึงอยู่ตรงที่เดิม
ใช่
ทำไมหลายต่อหลายครั้งตัวเองถึงทำอะไรหลี่ฝางไม่ได้เลยละ?
ทำไมตู้เฟย หยูเถิง มู่เสี่ยวไป๋ หวางเฉิน คนเยอะแยะมากมาย ล้วนตกอยู่ในกำมือของหลี่ฝาง
ที่แท้ไอ้หมอนี่ มันแกล้งแต่งเป็นหมูกินเพื่อกินเสือ
เมื่อคิดทบทวนแล้ว สวีเถิงเฟยเสียใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
แต่ว่ามันสายไปแล้ว
เขาหันหน้ากลับไป มองหลี่ฝางแวบหนึ่ง และหลี่ฝาง ก็กำลังสองเขา
สี่ตาประสานกัน มุมปากของหลี่ฝาง เผยให้เสียที่รอยยิ้มที่ไร้เดียงสา
ทันใดนั้น สวีเถิงเฟยก็ตัวสั่น
จู่ๆเขาก็คิดถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน ตัวเองได้จัดชุนเซิงและพวก ไปลอบฆ่าหลี่ฝาง
สวีเถิงเฟยกำลังคิด หลี่ฝางน่าจะรู้เรื่องนี้แล้วใช่มั้ย?
หากรู้เรื่องแล้ว งั้นตัวเอง……ไม่ต้องตายจริงๆหรอกเหรอ?
ตระกูลหลี่ไม่มีทางปล่อยตัวเขาอย่างแน่นอน
หันหลังกลับมา สวีเถิงเฟยดึงแขนของสวีจื่อเม่ยเอาไว้ แล้วกล่าว: “พี่ เรารีบไปจากที่นี่เถอะ”
สวีเถิงเฟยเดินเร็วมาก ดึงแขนของสวีจื่อเม่ย ก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว และสวีจื่อเม่ยนั้นที่ใส่รองเท้าส้นสูงอยู่ เกือบจะทำให้สวีจื่อเม่ยล้มไปหลายที
เดินออกมานอกวิลล่า ก็เจอกับเหยสงและเหยโก่วพอดี
“คุณชายสวี คุณหนูสวี ทำไมออกมาเร็วจัง?”
“คุณชายสวี หน้าของคุณ………”
เหยโก่วและเหยสง ทักขึ้นมากะทันหัน แต่สวีเถิงเฟยทำเหมือนกับไม่ได้ยิน ดึงแขนของสวีจื่อเม่ย ไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
สวีเถิงเฟยยิ่งคิดยิ่งกลัว
เดิมทีนึกว่า คนที่ตัวเองจะฆ่านั้น เป็นธรรมดาคนหนึ่ง แต่วันนี้มาคิดๆดูแล้ว ตัวเองนั้นคิดผิดอย่างมาก!
สวีเถิงเฟยดึงแขนของพี่สาวตัวเองไว้ ออกไปจากรีสอร์ต นั่งรถอยู่ในเบนท์ลีย์ของตัวเอง
เวลานี้ สวีเถิงเฟยถึงได้โล่งอก
“เถิงเฟย นายเป็นอะไร? หน้าของนาย ทำไมเหงื่อถึงไหล ไม่ใช่สิ เหงื่อนายเต็มตัวเลย นายเป็นอะไร ไตของนายคงไม่มีปัญหานะ?”
มองเสื้อเชิ้ตของสวีเถิงเฟย ที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ สวีจื่อเม่ยจึงได้ถามอย่างเป็นห่วง
“พี่ ผมก่อเรื่องใหญ่แล้ว”
สวีเถิงเฟยหายใจเข้าอย่างลึกๆ มองดูพี่สาวของตัวเอง เกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว: “พี่ครับ ครั้งนี้ผมตายแน่เลย,
“พอแล้ว ดูนายสิกลัวจนไม่ดีเลย ก็แค่ทะเลาะแตกคอกับพวกไม่ใช่เหรอ แตกคอก็แตกคอสิ มันจะเรื่องใหญ่แค่ไหนเชียว” สวีจื่อเม่ยพูดอย่างไม่สนใจไยดี
“พี่ ผมไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ ที่ผมพูดถึงก็คือ ผมก่อเรื่องแล้ว” สวีเถิงเฟยส่ายหัว
“นายก่อเรื่องอะไร?”
สวีจื่อเม่ยขมวดคิ้ว มองสวีเถิงเฟยอย่างโกรธเคือง: “นายคงไม่ใช่ไปยืมเงินกับเหยสงหรอกนะ? เมื่อกี้เห็นสีหน้านายเร่งรีบ แม้แต่เหยสงทักทายนาย นายยังไม่กล้าสนใจ……..พี่รู้สึกว่ามันต้องมีเรื่อง”
“พูดมาเถอะ ครั้งนี้ยืมไปเท่าไหร่”
สวีจื่อเม่ยทำหน้าเคร่งขรึม แล้วกล่าว: “นายอย่าบอกพี่นะ ว่านายยืมไปสิบล้านน่ะ หากเป็นแบบนั้น ต่อให้คุณปู่ของเราไม่ตีนาย พ่อก็ต้องตีนายให้ตาย”
“พี่ครับ ไม่ใช่เรื่องเงิน” สวีเถิงเฟยดวงตาแดงก่ำ
“แล้วมันคือเรื่องอะไรละ?” สวีจื่อเม่ยจี้ถาม
“พี่ครับ หลี่ฝางคนนั้น เขานั้นเป็นคุณชายของรีสอร์ต เป็นหลานของหลี่เจียเฉิน” หลังจากที่สวีเถิงเฟยพูดจบ จากนั้นก็กอดพี่สาวของตัวเอง ร้องไห้ออกมา
