บทที่ 397 เลี้ยงข้าวเหลือๆ หลี่ฝาง
“ไม่ต้องหรอกมั้ง?”
หลี่ฝางส่ายหน้าพูดปฏิเสธ： “ฉันเป็นแค่คนยากจน ใช้ห้องวีไอพีได้เหรอ? สำหรับฉันที่ไม่มีฐานะอะไรแล้ว กินที่ไหนก็เหมือนกัน”
“ทำไม ไม่กล้า?”
หยูเถิงมองหลี่ฝาง แล้วยิ้มอ่อน： “ไม่มีส้าวส้วย หรือว่านายไม่กล้าไปนั่งกับพวกเรา?”
“พูดเป็นเล่น！” หลี่ฝางด่าไปคำนึง： “ไปก็ไป คนอย่างฉันกลัวนายที่ไหน?”
ที่จริงแล้ว ส้าวส้วยก็อยู่ที่โรงแรมว่างโก๋ แต่แค่ไม่ได้มานั่งกินด้วยเท่านั้น
ถึงยังไง ส้าวส้วยก็ไม่ใช่คนในห้องเดียวกัน ที่หยูเถิงเลี้ยงครั้งนี้ เชิญมาแต่เพื่อนร่วมห้องของหลี่ฝาง ถ้าส้าวส้วยมาด้วย ยากที่จะเลี่ยงคำพูดเรื่อยเปื่อยของหยูเถิงได้
ถึงยังไงที่นี่ก็เป็นที่ของหวงว่างโก๋ ตนไม่มีทางถูกรังแกหรอก
“ได้ งั้นไปเถอะ” หลี่ฝางตบไปที่บ่าของหวางเสี่ยวโก๋ แล้วเดินออกไป
“หลี่ฝาง นายจะไปจริงๆ อ่ะ”
เมื่อหลี่ฝางไป คนในห้อง ก็ค่อนข้างไม่แฮปปี้
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ ： “อีกแป๊บเดียวก็กลับมา รอฉันก่อน”
พูดจบ หลี่ฝางก็ตามหยูเถิงไป จนถึงห้องวีไอพี
เมื่อยืนอยู่หน้าห้องวีไอพี หลี่ฝางก็ถามขึ้น： “หัวหน้าห้อง ด้านในไม่ใช่เพื่อนร่วมห้องเราสินะ?”
หยูเถิงส่ายหน้า： “พวกเขาคือลูกเศรษฐีที่มีชื่อเสียงของเมืองเอก นายรู้จักซะหน่อย เป็นผลดีกับนาย อย่าไปทำให้พวกเขาโกรธล่ะ ไม่งั้น นายจะตายไม่รู้ตัว！”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ แล้วก็รู้ได้ทันทีว่าหยูเถิงมีเจตนาที่ไม่ดี
ทำความรู้จัก?
ลูกเศรษฐีพวกนี้ จะมาเป็นเพื่อนกับคนจนๆ เหรอ?
แน่นอนว่าไม่มีทาง
แต่ว่าหลี่ฝางก็ไม่ใช่ยาจก
ไอ้หยูเถิงคนนี้ คงจะหวังให้ตนทำให้ลูกเศรษฐีพวกนี้ไม่พอใจ แล้วก็ยืมมือคนอื่น มาจัดการตน
หยูเถิงเปิดประตู ภาพเดิมๆ ที่คุ้นเคย ก็เข้ามาในสายตาของหลี่ฝางอีกครั้ง
เพื่อหลีกเลี่ยงช่องว่าง เมื่อหลี่ฝางเข้าไปในห้อง ก็เดินไปยังคนที่อยู่ใกล้ตนที่สุดหน้าเฝิงจื่อหลิน แล้วพูด： “สวัสดี ฉันชื่อหลี่ฝาง เป็นเพื่อนร่วมห้องของหยูเถิง เจอกันครั้งแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”
เฝิงจื่อหลินอึ้งเล็กน้อย
เจอกันครั้งแรก? นี่คือลืมเขาไปแล้วเหรอ? ตนใช้เงินห้าล้านซื้อสูทให้เขานะ
แล้วก็ เรื่องมันผ่านไปแค่ไม่กี่วันเอง?
ในตอนนั้น หลี่ฝางก็ขยิบตาให้เฝิงจื่อหลิน เฝิงจื่อหลินจึงเข้าใจความหมายของเขา
ลูกเศรษฐีพวกนี้ วันๆ เอาแต่ตั้งวงกินเหล้า สามารถในการสังเกต ของแต่ละคนถือว่าอยู่ในระดับดีมาก
“สวัสดีๆ ฉันชื่อเฝิงจื่อหลิน เรียนออกแบบเสื้อผ้า เพิ่งกลับมาจากอิตาลี หลังจากนี้ฝากเนื้อฝากตัวกับเพื่อนหลี่ฝางด้วย”
เฝิงจื่อหลินรีบลุกขึ้น
สีหน้าของหยูเถิง ก็เข้มขึ้นทันที： “จื่อหลิน หลี่ฝางคนนี้ก็แค่นักเรียนธรรมดาคนนึงเท่านั้น ครอบครัวยากจน เขาจะไปช่วยอะไรนายได้”
เฝิงจื่อหลินยิ้มแล้วไม่ได้พูดอะไร หลี่ฝางไม่อยากเปิดเผยฐานะ งั้นเขาก็คงมีเหตุผลของเขา เฝิงจื่อหลินคงจะไม่เซ่อซ่าหลุดพูดหรอก ถ้าเป็นแบบนั้น นั่นก็ผิดต่อหลี่ฝางแล้วไม่ใช่เหรอ?
ลุงเฉียนยังไม่ได้ส่งข้อความมา หลี่ฝางยังไม่อยากหลุดเรื่องฐานะ
ต่อมา หลี่ฝางก็เดินไปด้านหน้าของส้งเคอ： “สวัสดี ฉันชื่อหลี่ฝาง……”
หลี่ฝางก็แนะนำตัวกับส้งเคออีกครั้ง หยูเถิงคิด เมื่อกี้ตนเพิ่งพูดไปว่าหลี่ฝางมีฐานะเป็นแค่นักเรียนธรรมดา ครั้งนี้ หลี่ฝางคงจะโดนแกล้งบ้างแล้วสินะ?
ใครจะรู้ ส้งเคอก็ลุกขึ้นมา แล้วจับมือพลางโค้งให้หลี่ฝาง ท่าทางนั่น อย่างกับคนเป็นทาสเลย
“เชี่ย นี่มันสถานการณ์ไหนเหนี่ย?”
หยูเถิงชะงัก อารมณ์ของส้งเคอ ก็ไม่ใช่ว่าดีนี่ คนที่ไม่รู้จักเข้ามาทักทาย น้อยมากที่เขาจะตอบกลับ แต่นี่หลี่ฝางเป็นแค่ยาจกนะ?
คนที่เหลืออย่างหวงเจ๋ จางเฉียง ก็ทำท่าทีไม่ต่างกับส้งเคอเท่าไหร่
หยูเถิงขมวดคิ้ว ในใจคิด หรือว่าเหตุผลเป็นเพราะว่าตัวเองกัน?
เพราะว่าที่หลี่ฝางแนะนำตัว ทุกครั้งจะพูดคำว่า ‘เพื่อนร่วมห้องของหยูเถิง’ ดังนั้นทุกคนถึงไว้หน้าตนเอง ไม่กล้าเล่นงานหลี่ฝาง?
ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ
คิดแบบนี้ หยูเถิงก็ยิ้มมุมปาก จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่า ในใจของส้งเคอและคนอื่นๆ ตัวเองยังพอมีพื้นที่อยู่บ้าง
สุดท้ายเมื่อมาถึงลู่เชา อาหารก็มาเสิร์ฟพอดี
“เอาล่ะ ไม่ต้องยุ่งกับการแนะนำตัวแล้ว ให้โอกาสนายแสดงความสามารถ ไปช่วยเสิร์ฟอาหารไป” หยูเถิงกระแอม แล้วพูดกับหลี่ฝาง
เมื่อตอนที่หลี่ฝางจะยกอาหาร ลู่เชาก็ลุกขึ้น： “ให้ฉันทำเถอะ”
ลู่เชาก็มีสายตาดี เขาไม่ได้หลุดเรื่องฐานะของหลี่ฝาง แต่ว่าไม่อยากจะให้หลี่ฝางมาบริการตน
ถึงยังไง หลี่ฝางก็คือเจ้านายของเขานี่
“คุณชายลู่ เรื่องพวกนี้ให้พวกทาสมันทำเถอะ จะให้ท่านทำได้ยังไงกัน” ทันใดนั้นหยูเถิงก็ลนลาน หลังจากจ้องหลี่ฝางตาเขม็ง ก็แย่งถาดอาหารมาจากลู่เชา
หลี่ฝางตบไปที่บ่าของหวางเสี่ยวโก๋ แล้วพูด： “มา นั่งลงกินข้าวกัน”
หวางเสี่ยวโก๋หัวเราะฮี่ๆ แล้วพูด： “อาหารนี่ หรูหราจริงๆ ?”
“คนบ้านนอกอย่างพวกนายสองคน ชีวิตนี้คงไม่เคยกินอาหารหรูๆ แบบนี้สินะ?” หยูเถิงมองหลี่ฝางกับหวางเสี่ยวโก๋อย่างดูถูก
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ ： “หรูหราตรงไหน เมื่อเทียบกับที่พวกเราสั่งไปเมื่อกี้ ด้อยกว่าเยอะ”
“เมื่อกี้พวกนายสั่งอะไรไป?” เมื่อได้ยินแบบนี้ ใจของหยูเถิง ก็สั่นในทันที
“ก็ไม่ได้สั่งอะไร ก็แค่ล็อบสเตอร์ออสเตรเลีย เป๋าฮื้อทะเลชั้นเยี่ยม รังนก……สั่งให้ทุกคนคนละสองที่ ถึงยังไงหัวหน้าห้องก็เป็นคนเลี้ยง ฉันบอกพวกเขา ให้พวกเขากินให้เต็มที่ อะไรแพงก็สั่งอันนั้น” หลี่ฝางพลางพูด พลางคีบกุ้งล็อบสเตอร์ ใส่จานของตัวเอง
“นาย……ใครให้นายกินล็อบสเตอร์กัน?”
หยูเถิงโมโห ไอ้หลี่ฝางนี่ จงใจให้เขาหมดตัว
หยูเถิงกำหมัด อยากจะต่อยไปที่จมูกของหลี่ฝางจนเบี้ยวจริงๆ
“นี่ถึงจะเป็นอาหารของนาย……”
หยูเถิงวางจานผัดมันฝรั่งเปรี้ยวเผ็ด และไข่เจียวผัดมะเขือเทศ ที่ลู่เชากินเหลือเมื่อครู่ลงตรงหน้าหลี่ฝางกับหวางเสี่ยวโก๋
สองจานนี้ ที่จริงถูกลู่เชากินจนใกล้จะหมดแล้ว
ให้หลี่ฝางกับหวางเสี่ยวโก๋กินอาหารเหลือ นี่มันจงใจดูถูกกันไม่ใช่เหรอ?
จากนั้น หยูเถิงก็คีบล็อบสเตอร์ ในจานของหลี่ฝาง แล้วโยนมันลงถังขยะ
ยอมทิ้งแต่ไม่ยอมให้หลี่ฝางกิน?
ในตอนนั้น ส้งเคอหวงเจ๋และคนอื่นๆ ทั้งหมดก็สูดหายใจเย็นยะเยือกเข้าลึกๆ
นี่มันคุณชายตระกูลหลี่แห่งบ้านพักตากอากาศนะ กลับกล้าปฏิบัติแบบนี้?
นี่ไม่อยากอยู่แล้วใช่มั้ย?
แต่ว่า ไม่นานพวกเขาก็เข้าใจ หยูเถิงคนนี้ น่าจะยังไม่รู้ถึงฐานะที่แท้จริงของหลี่ฝาง ถ้ารู้แล้ว……
“ใช่แล้ว พี่เชา พี่บอกว่าจะพาเพื่อนมาด้วยนี่? ยังไม่ถึงเหรอ?”
หันกลับมา หยูเถิงก็มองลู่เชาอย่างเป็นกันเอง แล้วถามขึ้น
สีหน้าของลู่เชา ลำบากใจเล็กน้อย เขาหัวเราะเหอะๆ ： “เพื่อนของฉัน ก็มาถึงแล้วนี่”
“ถึงแล้วเหรอ? อยู่หน้าร้านแล้วเหรอ? ใส่ชุดอะไร หน้าตาเป็นยังไง ผมจะไปต้อนรับเขาที่หน้าประตู” หยูเถิงพูดอย่างรีบร้อน
ลู่เชามองหลี่ฝาง พลางพูด： “พวกเขาอยู่ในห้องนี้แล้ว”
“หมายความว่าไง?” ในตอนนี้หยูเถิงยังไม่รู้สึกตัว
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ ลุกขึ้น แล้วเดินไปข้างหน้าหยูเถิง จากนั้นก็ตบไปที่ไหล่ของเขาแล้วพูด： “หัวหน้าห้อง เพื่อนที่พี่เชาพูด ก็คือฉันกับหวางเสี่ยวโก๋ไง”
“พวกนายสองคน?” สีหน้าของหยูเถิง เลิ่กลั่กอยู่ครู่： “พวกนายคือเพื่อนของพี่เชา?”
“ใช่แล้ว”
หลี่ฝางหัวเราะ ต่อมา สีหน้าก็เข้มขึ้น： “ลู่เชา นายบอกว่าคืนนี้มีคนเชิญพวกเรามาเลี้ยงข้าว ก็คือเชิญฉันมากินผัดมันฝรั่งเปรี้ยวเผ็ดกับไข่เจียวผัดมะเขือเทศแบบเหลือๆ เหรอ?”
“นี่คือเชิญมากินข้าว หรือว่าจะให้พวกเรามาทำความสะอาดอาหารเหลือกัน?”
หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา： “เห็นที พวกฉันไปดีกว่า”
หลี่ฝางพูด พลางส่งสายตาให้ลู่เชา ลู่เชาก็รีบลุกขึ้นยืนทันที： “หยูเถิง นี่คือการต้อนรับแขกของนายเหรอ?”
“หลี่ฝางคนนี้ เป็นพี่น้องที่ดีที่สุดของฉันลู่เชา นายกับปฏิบัติต่อพี่น้องฉันแบบนี้！” หลังจากลู่เชาพูดอย่างโมโหจบ ก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปกับหลี่ฝางถึงหน้าประตู
“พี่เชา พี่เชา ผมไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นเพื่อนของพี่” หยูเถิงรีบลุกขึ้นแล้วตามไป
“หลี่ฝาง เห็นแก่หน้าฉัน อย่าไปโอเคมั้ย? เมื่อกี้เป็นความผิดฉันเอง ฉันผิดเอง” เป็นเพราะลู่เชา หยูเถิงจึงไม่กล้าล่วงเกินหลี่ฝางกับหวางเสี่ยวโก๋แล้ว
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ แล้วพูด： “ไม่ไปก็ได้ นายเอาอาหารสองจานนั้น กินต่อหน้าฉันสิ”
“นี่……” สีหน้าของหยูเถิงดูลำบากขึ้นมาทันที
“ไม่ยอมงั้นฉันไปและ” หลี่ฝางหัวเราะเย็นยะเยือก แล้วก้าวเท้าออกจากห้องวีไอพี
ในขณะนั้น ลุงเฉียน ก็โทรศัพท์เข้ามา
