บทที่472 ผมมีความลับของสี่ตระกูลใหญ่
ที่หลี่ฝางไม่ได้เอาถิ่นทั้งหมดให้หวางเห้า มีอยู่ทั้งหมดสองสาเหตุ หนึ่งคือตัวหวางเห้าไม่มีพรรคพวกมากนัก เขาคุมถิ่นใหญ่ขนาดนั้นไม่ได้ อย่างที่สองคือเอาทั้งหมดให้หวางเห้า ตัวหวางเห้าก็จะเป็นคางคกขึ้นวอ และก็ทำให้กลายเป็นเป้าสายตาของคนจำนวนมาก
เมืองเอก มีผู้มีอิทธิพลไม่น้อยเลย
หยุนเฉิงด้านตกวันออก เย่ฉิวด้านตะวันตก แล้วก็มีจางกงหมิง
คนหลายคนนี้ ต่างกำลังจ้องพร้อมตะครุบถิ่นของเหยสง
ให้ตระกูลหลี่กับท่านจวนยึดครอง พวกเขาไม่กล้าแตะต้อง ถ้าหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น นั่นก็ไม่แน่หรอก
หวางเห้าไม่มีอะไรจะพูด
หวางเสี่ยวหยวนเป็นคนช่ำชองในยุทธภพแล้ว ถึงแม้เขาจะออกจากวงการแล้ว แต่บรรดาพรรคพวกที่เป็นลูกน้องก็ยังอยู่
แค่พูดคำเดียว พรรคพวกกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์เมื่อก่อนของเขา ก็จะกลับมาตรงหน้าของหวางเสี่ยวหยวน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหวงว่างโก๋ เป็นถึงเจ้าของของโรงแรมห้าดาว และก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงมากที่เมืองเอก
แต่คนแบบนี้ กลับยอมเป็นผู้ตามต่อหวางเสี่ยวหยวน
ดังนั้น ตอนที่หลี่ฝางเอาถิ่นหนึ่งในสามของเหยสงให้หวางเสี่ยวหยวน ถึงแม้หวางเห้าจะไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่กล้าสงสัยอะไรหวางเสี่ยวหยวน
ส่วนเฉินฝูเซิง ถึงแม้เขาจะอายุน้อย แต่เขาเป็นถึงลูกชายของกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
กษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ นั่นเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงไปทั้งประเทศ
อีกอย่าง กษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือยังส่งผู้ช่วยมาด้วย เพื่อช่วยเฉินฝูเซิง
คนหนึ่งคือผู้ช่ำชองในยุทธภพ อีกคนคือลูกชายคนมีอิทธิพล
เทียบกับสองคนนี้แล้ว จู่ๆหวางเห้าก็น้อยเนื้อต่ำใจเล็กน้อย
ตอนนี้ หลิวต้าหนึงไปขัดใจหลี่ฝาง จนถูกถีบออกไป
เพื่อนๆข้างกายของหวางเห้า ควบคุมดูแลถิ่นของเสือต่างก็ไม่ง่ายเลย แล้วจะมีพลังไปจัดการถิ่นหนึ่งในสามของเหยสงที่ไหนกัน？
“เข้าใจแล้ว”
หวางเห้าพยักหน้า ที่ใบหน้ามีความละอายหน่อยๆ
อิทธิพลทั้งสามด้านนี้ ตัวเองไร้ประโยชน์ที่สุด แต่ยึดถิ่นไปมากที่สุด ทำให้หวางเห้ารู้สึกละอายใจเล็กน้อย
คิดถึงฉากเมื่อกี๊ที่หัวเราะเยาะเฉินฝูเซิง หวางเห้าก็ยิ่งรู้สึกอับอายมากๆ
“ร่างกายผมจู่ๆก็ไม่สบาย ขอตัวก่อนล่ะ”
หวางเห้ายืนขึ้น ลากับทุกคน แล้วเตรียมออกไป
“เดี๋ยวผมไปส่งคุณ”
หลี่ฝางยืนขึ้นมา ตามหวางเห้าออกไปจากประตูห้องด้วยกัน
ตอนที่เดินไปหน้าประตูร้านอาหาร จู่ๆหวางเห้าก็หันหน้า มองหลี่ฝางแล้วพูด：“คุณชายหลี่……ช่างเถอะ ผมเรียกคุณว่าเจ้านายดีแล้ว”
“เจ้านาย ถิ่นของเหยสงผมไม่เอาแล้ว”หวางเห้าพูด
“ทำไมล่ะ ใส่อารมณ์กับผมเหรอ？”
หลี่ฝางพูด：“ผมจะบอกให้นะ คุณคือคนที่ติดตามผมมานานสุด และก็ช่วยผมมาหลายครั้ง ผมจำมิตรภาพของคุณได้ แต่เรื่องมันจะผสมปนเปไม่ได้ ผมก็อยากให้หวางเสี่ยวหยวน หวงว่างโก๋ทั้งสองทำงานให้คุณ เป็นลูกมือใต้เงื้อมมือคุณ แต่ว่า พวกเขาจะยอมคุณไหม？”
“ถ้าผมพูดแบบนี้ งั้นเรื่องนี้ ก็จะกลับตาลปัตร”
หลี่ฝางพูดอย่างทำอะไรไม่ได้：“ในมือคุณก็ไม่มีพรรคพวกมากนัก เอาถิ่นของเสือไป ก็กินแรงมากแล้ว ถ้าให้คุณมากอีก คุณก็ดูไม่ไหว”
“ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า คุณใช้ความคิดหน่อย ปลูกฝังบรรดาพรรคพวกของตัวเอง อีกอย่าง รอชางสู่กลับมา ผมค่อยแบ่งถิ่นให้คุณอีกหน่อยก็ได้”
“ถ้าคุณยังคิดว่าข้างในใจไม่โอเค งั้นแบบนี้ ต่อไปคุณไม่ต้องให้เงินผม คุณแบ่งกับพวกเพื่อนๆของคุณไป ยังไงซะทางผมก็มีเงิน”
หลี่ฝางพูดอย่างใจกว้างมาก
พอหลี่ฝางพูดจบ ที่ใบหน้าของหวางเห้า จู่ๆก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น
“เจ้านาย คุณอย่าดีกับผมนักสิ ในใจผมรู้สึกผิด เมื่อกี๊ผมยังว่าคุณจากใจอยู่เลย”
หวางเห้าพูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิด：“อีกอย่าง ผมก็ไม่ได้ใส่อารมณ์กับคุณ ที่ผมเอาถิ่นออกมา ก็มาจากใจ กำลังคนของผมไม่พอ ไม่งั้นคุณเอาถิ่นพวกนี้ให้เฉินฝูเซิงกับหวางเสี่ยวหยวนก่อน รอเมื่อไหร่ที่ชางสู่กลับมา คุณค่อยเอาถิ่นพวกนี้ ให้พวกเขาคืนผมไหม”
หวางเห้าพูดคำนี้ออกมาได้ ในใจของหลี่ฝาง มีความสุขมากๆ
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ มองหวางเห้าแล้วถาม：“งั้นชางสู่กลับมาเมื่อไหร่ คุณรู้ไหม？”
หวางเห้าส่ายหน้า
“ชางสู่กลับมาเมื่อไหร่คุณก็ไม่รู้ คุณยังให้ผมเอาถิ่นของคุณแบ่งให้เฉินฝูเซิงกับหวางเสี่ยวหยวนเนี่ยนะ？คุณโง่เหรอ！”
“ถ้าเวลาผ่านไปนาน ต่อไปคุณจะกลับมาเอาอีก ก็ยากแล้วนะ”
“ผมคิดให้คุณไว้หมดแล้ว พอห้าวหนานพิการ พรรคพวกของเขาพวกนั้นก็ระหกระเหินกันมาตลอด”
หลี่ฝางพูดไป ก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า：“เบอร์หนึ่งของซินปา ซินปาคุณน่าจะเคยได้ยินมานะ？นักฆ่ามือหนึ่งภายใต้เงื้อมมือของห้าวหนาน ก็ถือว่าเป็นคนโหดคนหนึ่ง”
“เจ้านาย ความหมายของคุณคือ？”หวางเห้าไม่ได้โง่ เขาฟังความหมายของหลี่ฝางออกทันที
ทันใดนั้น สายตาที่หวางเห้ามองหลี่ฝาง เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ
“ผมพูดกับซินปาแล้ว เดิมที ผมคิดจะเรียกซินปามาด้วยกัน แต่ทางด้านซินปาเกิดเรื่องนิดหน่อย มาไม่ได้ คุณว่างก็ไปติดต่อเขาสิ”
“ทางด้านซินปาผมไปเจรจามาแล้ว เขาจะติดตามคุณ คุณก็จะมีกำลังคนแล้ว”
หลี่ฝางตบไหล่ของหวางเห้า แล้วพูด
“เจ้านาย ทำไมคุณไม่รีบพูดล่ะ”หวางเห้าขมวดคิ้ว พูดบ่นหน่อยๆ：“ถ้าคุณพูดไวกับผมหน่อย ผมก็ไม่ต้องแกล้งออกมาอย่างไม่สบายใจ”
“เอาน่า ในเมื่อคุณออกมาแล้ว ไม่งั้นคุณก็ซื้อเหล้าสักหน่อย ซื้ออาหารเล็กหน่อย ไปหาซินปาในโรงพยาบาลสิ”
“อาหารเย็นมื้อนี้ ไม่มีความหมายกับคุณหรอก หวางเสี่ยวหยวนกับเฉินฝูเซิง ต่างเป็นคนกันเองทั้งนั้น ถึงแม้จะเป็นพี่น้องกับคุณได้ ก็ไม่กลายเป็นศัตรูคุณแน่ไม่ใช่ ตรงจุดนี้ คุณวางใจเถอะ”
“คุณไปโรงพยาบาล เป็นมิตรที่ดีต่อซินปา วันข้างหน้า คุณจะต้องกลายเป็นพี่ใหญ่ในที่นั่นแน่”
หลี่ฝางพูด：“ตอนนี้หลายๆคนต่างจับจ้องถิ่นของเหยสงอยู่ ไม่ว่าจะคุณ หรือว่าเฉินฝูเซิงหรือหวางเสี่ยวหยวน หลังจากที่ได้ครอบครองถิ่นของเหยสงแล้วจริงๆ จะต้องมีปัญหาเล็กน้อยแน่ๆ ถึงตอนนั้น ก็อยู่ที่ความสามารถของพวกคุณเองแล้ว”
พอหลี่ฝางพูดจบ ก็พูดเสริม：“มีปัญหาอะไรบอกผมเลย ถ้าช่วยได้ ผมช่วยแน่”
“ครับ ขอบคุณเจ้านาย”ใบหน้าหวางเห้า เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ
“คุณจะเกรงใจผมทำห่าไร！”
หลี่ฝางผลักหวางเห้าไปหน่อย แล้วพูด：“ไปเถอะ”
พอส่งหวางเห้าออกไป ก็หันหน้า ปะเข้ากับหวงว่างโก๋พอดี
“หวางเห้าไปได้ไง？”หวงว่างโก๋มองแผ่นหลังของหวางเห้าที่ออกไป ก็ถาม：“ผู้ชายคนนี้คงไม่โกรธหรอกนะ？”
“ไม่เป็นไร”
“เหอะเหอะ ขอบคุณครับ คุณชายหลี่ เอาถิ่นใหญ่ขนาดนี้แบ่งให้บรรดาพรรคพวกผม”
หวงว่างโก๋โอบไหล่ของหลี่ฝาง：“คุณชายหลี่ คุณดูได้เลย พี่ใหญ่ของพวกเรา ไม่แย่ไปกว่าเหยสง”
“ผมรู้”
หลี่ฝางพยักหน้า ลุงเฉียนเคยบอกความสามารถของหวางเสี่ยวหยวนกับตัวเองไปแล้ว
หวางเสี่ยวหยวนนี้ มีความคิดรอบคอบ
เขาไม่ใช่แค่เจอกันครั้งแรก ก็มองทะลุเลยว่าหลี่ฝางมีสถานะเป็นเจ้านายผับ แต่ยังสงสัยมาก่อนด้วยว่าหลอซ่ากลับมาแล้ว
ประสาทรับรู้เช่นนี้ แตกต่างจากคนทั่วไป
นี่ก็คือสาเหตุที่ทำไมลุงเฉียนแนะนำหวางเสี่ยวหยวนให้หลี่ฝาง
หลังจากดื่มเหล้าไปสามรอบ เฉินฝูเซิงกับเฉินเจียโล่ก็กลายเป็นคนเดียวกันทันที ทั้งสองเกือบจะคุกเข่าคำนับเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน
หวางเสี่ยวหยวนกลับไม่ได้ดื่มมากนัก ก็แค่ตอนที่หลี่ฝางลุกขึ้นจะออกไป หวางเสี่ยวหยวนก็ยืนขึ้นมา ส่งที่หน้าประตูแล้วพูด：“คุณชายหลี่ ถ้ามีโอกาส ให้ผมไปเจอหลอซ่าหน่อยได้ไหม”
“มีเรื่องอะไรเหรอ？”ส้าวส้วยถามเบาๆ
“ใช่ ผมรู้ความลับนิดหน่อยของสี่ตระกูลใหญ่”หวางเสี่ยวหยวนพูด
ทันใดนั้น สีหน้าของส้าวส้วย ก็ซีเรียสขึ้นมา
ส้าวส้วยถามเค้นทันที：“ความลับอะไร？”
“ผมบอกได้แค่หลอซ่า”หวางเสี่ยวหยวนพูดยืนหยัด
“แม้แต่ผมก็ไม่บอกเหรอ？”หลี่ฝางก็ถามตาม
หวางเสี่ยวหยวนส่ายหน้า。
“หลอซ่าคือพ่อของผม”หลี่ฝางขมวดคิ้ว ไม่ค่อยพอใจหน่อยๆ
“คุณชายหลี่ แต่เรื่องของพ่อคุณ คุณรู้แค่ไหนเหรอ？”
หวางเสี่ยวหยวนหัวเราะ พูดว่า：“นามบัตรผมให้คุณไปแล้ว ด้านบนมีเบอร์ของผม รอผมเจอหลอซ่า ก็จะบอกความลับออกมา”
“ทำไมคุณต้องเจอหลอซ่าให้ได้？”
มองไปที่หวางเสี่ยวหยวน ส้าวส้วยก็ถามเค้น
“ผมไม่ได้มีแผนชั่วอะไรหรอก ตรงนี้คุณวางใจเถอะน่า”
หวางเสี่ยวหยวนแค่มองก็ตระหนักได้ถึงความกังวลของส้าวส้วย เขาแค่หัวเราะนิ่งๆ พูดว่า：“คนระดับอย่างหลอซ่า ถึงผมเป็นสิบคน ก็ไม่สามารถทำร้ายเขาได้เลยแม้แต่น้อย？”
“ก็แค่ เขาคือไอดอลของผม ก่อนหน้านี้ผมอยากติดตามเขา แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะเกิดเรื่องด้วย……เห้อ”หวางเสี่ยวหยวนถอนหายใจ
หวางเสี่ยวหยวนเพิ่งพูดจบไม่นาน โทรศัพท์ของหลี่ฝางก็ดัง
และคนที่โทรศัพท์มา ก็เป็นพ่อของตัวเอง หลี่ต๋าคาง และก็เป็นหลอซ่าด้วย
