บทที่478 หมากในมือของตู้เฟย
สีหน้าของหวางเสี่ยวหยวนตะลึงไปก่อน จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา
“ดูเหมือนคุณชายหลี่จะสนใจพวกเรานานแล้วนะ”หวางเสี่ยวหยวนหัวเราะแห้งใส่ จากนั้นก็เอาบัตรนั้น เก็บขึ้นมาใส่ในกระเป๋ากางเกงตัวเอง
“ในเมื่อคุณชายหลี่เข้าใจพวกเราเป็นอย่างดีแล้ว งั้นพวกเราก็จะไม่ทำอะไรเกินความสามารถ”
“ผมเรียกลูกน้องเก่ากลับมา เพราะต้องการเงินทุนตั้งต้น สังคมนี้เป็นจริงมาก ผมไปหลอกขายฝันอันยิ่งใหญ่ให้พวกเขา ก็ไม่สู้กับให้พวกเขาอย่างละนิดไปเลยจริงๆ แบบนี้ในใจของพวกเขาก็จะอุ่นใจมากขึ้น”
“ส่วนที่คุณชายหลี่บอกว่าไม่คิดบัญชี ให้พวกเราใช้จ่ายตามสบาย นั่นก็ไม่ได้ คุณชายหลี่ส่งฝ่ายบัญชีมาสักคนเถอะ ถึงตอนนั้น เงินทุกบาทที่พวกเราใช้ไป ก็จะบอกเขาหน่อย ผมรู้ว่าคุณชายหลี่ใจกว้าง ไม่ได้ขาดเงิน แต่กฎก็คือกฎ จะทำพังไม่ได้”หวางเสี่ยวหยวนพูดอย่างจริงจัง
“โอเค”
หลี่ฝางพยักหน้า：“รอผมหาคนที่เหมาะสมค่อยว่ากัน”
ที่จริงสภาพทางเศรษฐกิขของพวกหวางเสี่ยวหยวน ล้วนแต่เป็นลุงเฉียนบอกหลี่ฝาง
อีกอย่าง ลุงเฉียนยังหานักบัญชีที่น่าเชื่อถือสามคนมาให้หลี่ฝางด้วย ให้พวกเขาช่วยไปจัดการดูแล แต่ถูกหลี่ฝางปฏิเสธไป
จะใช้คนก็อย่าระแวง หากระแวงใครก็อย่าใช้เขา
หลี่ฝางคิดว่า ในเมื่อเอาถิ่นให้พวกเขาแล้ว ก็ให้พวกเขาใช้กันอย่างเต็มที่ พอคะแนนออกมา ก็จะมีรางวัลให้ ถ้าฉวยโอกาสจากความวุ่นวาย ถึงตอนนั้นหลี่ฝางก็จะเอาถิ่นของพวกเขาคืนกลับมา
หลังจากหลี่ฝางออกมาจากโรงพยาบาล ก็มาที่รถของส้าวส้วย
“พวกเราจะไปไหน？มหาวิทยาลัยหรือว่า？”ส้าวส้วยถาม
“ไปมหาวิทยาลัยก่อนไป รอวันหยุดค่อยไปคฤหาสน์บ้านซาน ดูหน่อยว่าบริษัทมีเดียดำเนินการอย่างไรบ้าง”ที่ปากของหลี่ฝางพูดไป ในใจกลับคิดถึงหลินชิงชิง
หลินชิงชิงผู้หญิงคนนี้ หลังจากครั้งที่แล้วที่บล็อกตัวเองไป จนตอนนี้ก็ยังไม่อันบล็อกตัวเองคืน
ตอนที่หมดหนทางนั้นเอง หลี่ฝางจึงได้แต่วิ่งไปหาถึงที่
ส่วนส้าวส้วยนั้นก็มองความคิดของหลี่ฝางออกทันที หัวเราะไปพูดเยาะเย้ยไปว่า：“เจ้านายคิดถึงหลินชิงชิงสินะ？”
“พูดเหลวไหลอะไรกัน”
หลี่ฝางกลอกตาใส่ส้าวส้วย：“ขับรถของคุณดีๆล่ะ”
“ใช่สิ เจ้านาย ลืมบอกคุณไปเรื่องหนึ่ง ลูกพี่หลินพ่อของหลินชิงชิง หนีออกมาแล้ว”
“เขาเริ่มทำของพวกนั้นอีกแล้ว”
ส้าวส้วยขมวดคิ้ว มองหลี่ฝางแล้วพูด：“เจ้านาย คุณว่าพวกเราจะทำยังไงดี？ไปจัดการเขาไหม？”
หลี่ฝางคิดสักพักจึงพูด：“อย่าเพิ่งไปแตะต้องเขา ยังไงเขาก็คือพ่อแท้ๆของพี่ชิงชิง ถ้าแตะต้องเขาจริงๆ ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ชิงชิง ก็จบเห่แน่”
หลี่ฝางพูดอย่างทำอะไรไม่ได้：“รอเสาร์อาทิตย์นี้ตอนที่ผมเจอพี่ชิงชิง จะบอกพี่ชิงชิงหน่อย ให้เธอไปโน้มน้าวลูกพี่หลิน ถ้าโน้มน้าวไม่สำเร็จ พวกคุณค่อยจัดการเขาก็ยังไม่สาย”
“โอเค”
ส้าวส้วยพยักหน้ารับปากไป
พอหลี่ฝางกลับไปที่หอพัก คนในหอพัก ส่วนมากก็นอนไปหมดแล้ว
และหลี่ฝางก็เหนื่อยแล้ว ตอนที่เตรียมจะนอนลง ก็มีคนมาตบผ้าห่มของหลี่ฝาง
หลี่ฝางตกใจ คว้าเปืนลิปสติกทันที
“หลี่ฝาง ผมเอง”หลี่ซ่วยซ่วยพูดเบาๆ
“ห่า คุณจะทำผมตกใจตายใช่ไหม”
หลี่ฝางมองหลี่ซ่วยซ่วยอย่างแปลกใจ จึงถาม：“ดึกขนาดนี้คุณยังไม่นอนอีก ทำอะไรอยู่เหรอ？”
“ผมมาหาคุณเพราะมีเรื่องนิดหน่อย เราสองคนออกไปคุยกันเถอะ”หลี่ซ่วยซ่วยพูด
“ผมเพิ่งถอดเสื้อผ้า”หลี่ฝางไม่ค่อยเต็มใจนัก
“สวมกางเกงขาสั้นก็ได้”
หลี่ซ่วยซ่วยพูด：“ไปเถอะ”
ตามหลี่ซ่วยซ่วยไป แล้วมาที่สุดทางเดิน
หลี่ซ่วยซ่วยหยิบบุหรี่จงหวาอันใหม่หนึ่งกล่องมาจากกระเป๋า แกะออกแล้วยื่นให้หลี่ฝางมวนหนึ่ง：“สูบสิ หลี่ฝาง”
หลี่ฝางตะลึงเล็กน้อย สถานะครอบครัวของหลี่ซ่วยซ่วยนั้นหลี่ฝางรู้ดี ปกติอยู่ที่โรงอาหาร มักจะกินผักกาดขาวที่ถูกที่สุด
แต่ตอนนี้ เขากลับซื้อบุหรี่จงหวาที่หกสิบหยวน
หลี่ฝางรู้สึกทันทีว่าผิดปกติ จึงถามว่า：“มีอะไรก็ว่ามา ความสัมพันธ์ของเราสองคน ไม่จำเป็นต้องปลอมขนาดนี้”
หลี่ซ่วยซ่วยชักสีหน้าหน่อยๆ จากนั้นก็หัวเราะหึหึ：“ซื้อมาแล้ว คุณสูบเถอะ”
“บุหรี่แพงแบบนี้ ที่หมู่บ้านพวกเรา มีแค่ผู้ใหญ่บ้านที่สูบได้”หลี่ซ่วยซ่วยหัวเราะ พูดไป
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“หนาวมาก คุณพูดกับผมตรงๆเถอะเรื่องอะไร？ที่บ้านเกิดปัญหาหรือเปล่า？”
หลี่ฝางไม่ใช่คนใจแคบ ผ่านการคบมาระยะหนึ่งแล้ว หลี่ฝางก็รู้ดีว่านิสัยของหลี่ซ่วยซ่วย ตรงไปตรงมา ซื่อสัตย์
ถ้าหลี่ซ่วยซ่วยลำบาก หลี่ฝางยื่นมือช่วยแน่นอน
“ที่บ้านผมไม่เกิดเรื่องอะไรหรอก แต่เป็นทางไห่เย่น……ตอนนี้เธอเป็นเซลล์ ปัจจุบันในมือเธอมีโครงการหนึ่ง ต้องการร่วมมือกับพวกคุณ เธอถามผมว่าช่วยไปหาคุณ ให้คุณช่วยได้ไหม”
“ไห่เย่นพูดว่า แค่คุณพูด เรื่องนั้น ก็จะสำเร็จ”
หลี่ซ่วยซ่วยหัวเราะ พูดว่า：“หลี่ฝาง คุณสามารถ ……”
หลี่ซ่วยซ่วยยังไม่ทันพูดจบ หลี่ฝางก็ส่ายหน้าพูดว่า：“ไม่ได้”
“หลี่ซ่วยซ่วย คุณโง่หรือเปล่า？ไห่เย่นหลอกใช้คุณเพื่อเข้าใกล้ผม เพื่อได้ผลประโยชน์ของตัวเองชัดๆ”
หลี่ฝางทนไม่ไหว จึงพูดตรงๆ：“หรือว่าคุณมองไม่ออกเหรอ？”
ตอนกลางวันที่หลี่ฝางห้ามหวางเสี่ยวโก๋ไว้ ไม่ให้หวางเสี่ยวโก๋พูด เพราะว่าไม่มีหลักฐาน
แต่ตอนนี้ หางจิ้งจอกของไห่เย่โผล่ออกมาแล้ว หลี่ฝางก็ไม่เกรงใจแล้ว
และก็ไม่รู้ว่าหลี่ซ่วยซ่วยโง่จริง หรือว่าแกล้งโง่
“หลี่ฝาง คุณอย่าเพิ่งปฏิเสธ ผมรู้ว่าทำธุรกิจจะเอาแต่พูดเรื่องธุรกิจไม่ได้……ดังนั้นพรุ่งนี้พวกเราอยากเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ จากนั้นก็เอาสัญญาให้คุณดู ถ้าคุณคิดว่าได้ ก็ช่วยไห่เย่นหน่อย และก็ถือว่าช่วยผมด้วย”
หลี่ซ่วยซ่วยพูด：“ถ้าสัญญานี้มีปัญหา คุณค่อยปฏิเสธก็ไม่สาย”
มองหลี่ซ่วยซ่วยแวบหนึ่ง หลี่ฝางไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี
ยังไงซะกินข้าวมื้อเดียวก็คงไม่มีคนตายหรอก หลี่ฝางพยักหน้า จึงรับปากตกลงไป：“โอเค”
พอรับปากไป หลี่ฝางก็หันหน้า เตรียมไปนอน
แต่ตอนที่หันหน้านั้น หลี่ฝางก็มองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
ตู้เฟย！
ตอนกลางวันตู้เฟยถูกทำร้ายเกือบตาย คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว
ตู้เฟยมองหลี่ฝางด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ พูดว่า：“คุณชายหลี่ บังเอิญมากเลย ออกมาสูบบุหรี่ก็มาเจอคุณได้”
ไม่รู้ว่าทำไม หลี่ฝางเห็นตู้เฟย ก็เหมือนกับเห็นผี
ที่ใบหน้าตู้เฟย ตอนนี้จมูกยังบวมเขียวอยู่ ในมือเขาถือบุหรี่ บนตัวไม่สวมอะไร ส่วนด้านล่างสวมแค่กางเกงขาสั้น
เห็นที่ตัวเขาไม่มีอาวุธ ในใจของหลี่ฝางก็โล่งอก
“ใช่บังเอิญหรือเปล่า ในใจคุณรู้ดี”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองไปที่ตู้เฟย：“ตู้เฟย ผมแนะนำคุณนะ ไปซะเถอะ คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ผม สู้กับผมต่อไป คุณจะไม่เหลือชีวิตได้”
“คุณชายหลี่ คุณกำลังขู่ผมเหรอ？ตอนนี้เป็นสังคมมีกฎหมาย คำพูดเมื่อกี๊ ผมฟ้องได้นะว่าคุณข่มขู่น่ะ”ตู้เฟยพูดขำๆ
หลี่ฝางส่ายหน้า ข้ามจากข้างตัวตู้เฟย
“นี่คือคำแนะนำ ตระกูลจูเก่อก็แค่กำลังหลอกใช้คุณเท่านั้นแหละ”หลี่ฝางขมวดคิ้วพูด
“คุณชายหลี่ไม่ต้องเตือนผม ตอนนี้ผมมีสติกว่าใคร เมื่อก่อนผมเองที่โง่ ใช้ชีวิตอย่างสับสน ตอนนี้อะไรผมก็เข้าใจหมดแล้ว”
“ก็แค่คุณชายหลี่ตอนนี้คุณให้ผมกลับตัว สายไปหน่อยหรือเปล่า？”
“ผมไม่เหลืออะไรแล้ว คุณให้ผมกลับตัว ผมกลับตัวแล้วได้อะไร？”
“พ่อผมตายแล้ว บริษัทก็ล้มละลายแล้ว หยูเต๋อส่วยหัวหน้าครอบครัวตระกูลหยูในตอนนี้ คือคนของคุณสินะ？”
“คุณชายหลี่ คุณนี่มันจอมปลอมจริงๆ คุณให้ผมไป แต่ว่า ผมจะไปทางไหนล่ะ？คุณรู้ไหม คุณได้ขับไล่ผมไปสู่ความตายแล้ว ？”
“ผมหมดหนทางแล้ว”
มองไปที่หลี่ฝาง สีหน้าตู้เฟยดูน่ากลัว：“ตอนนี้ทางเดียวที่ผมมี ก็คือลากคุณ ไปตายด้วยกัน”
“เหอะเหอะ”
หลี่ฝางหัวเราะ หันหน้าไป มองที่ตู้เฟย：“ตู้เฟย คุณบอกว่าอยากลากผมไปตายด้วยกัน เป็นไปได้เหรอ？”
“ผมคือคุณชายตระกูลหลี่ที่สง่างาม แล้วคุณล่ะ？ก็แค่หนอนน่าสงสารที่ถูกคนรับเลี้ยงมาก็เท่านั้น”
“ถึงเป็นตระกูลจูเก่อที่อยู่เบื้องหลังคุณ ก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับผม แล้วคุณมีสิทธิ์อะไร？”
หลี่ฝางหัวเราะออกมาอย่างหมดคำพูด：“เวลาก็ดึกมากแล้ว รีบไปนอนก่อนเถอะ”
หลี่ฝางพูดจบ ก็อยากต่อยไปอีก
แต่หลี่ซ่วยซ่วยถามเบาๆ：“หลี่ฝาง ให้ผมช่วยคุณสั่งสอนเขาสักหน่อยมั้ย？”
หลี่ฝางส่ายหน้า จู่ๆก็นึกถึงตัวอย่างถังจิ้น
“อยู่ให้ไกลเขาหน่อย”หลี่ฝางพูดเตือนหลี่ซ่วยซ่วย
แต่เวลานี้เอง ตู้เฟยก็หัวเราะฮ่าฮ่าออกมา：“คุณชายหลี่ คุณคิดว่าในมือผมไม่มีหมากสักนิดเลยจริงๆเหรอ？”
“ไม่งั้นคุณโทรหาลู่หลุ่ยไหมล่ะ ถามเธอดูว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน？
