บทที่489 ลากับตู้เฟยครั้งสุดท้าย
ตอนนี้เหลือแค่ตู้เฟยกับหลี่ฝางแล้ว
เพื่อความระมัดระวัง หลี่ฝางยังแอบเอาปืนลิปสติกนั่น ใส่ไปในแขนเสื้อตัวเองด้วย
ถ้าตู้เฟยจะสู้กับตัวเองจริงๆ งั้นหลี่ฝางก็จะยิงใส่เขา
ตู้เฟยกอดศพของแม่ตัวเอง เงยหน้ามองที่หลี่ฝาง
“ฆ่าผมเถอะ”
เสียงของตู้เฟยนิ่งมาก และก็หมดหวังสุดๆ
ตู้เฟยไม่ได้ขอร้อง และก็ไม่ได้ดูต่อต้าน
เหมือนว่าเขาจะขอความตาย
ที่หน้าของเขา ไม่มีความกลัวเลยสักนิด
หลี่ฝางมองศัตรูเก่าของตัวเองนิ่งๆ พยักหน้า：“ครั้งนี้ ผมไม่ปล่อยคุณแล้ว เพราะว่าผมพูดกับคุณที่รถแล้วว่า ลู่หลุ่ยคือเส้นตายของผม คุณมาแตะต้องเส้นตายของผม ผมต้องฆ่าคุณ”
ตู้เฟยพยักหน้า：“คุณควรจะฆ่าผม ผมไม่โกรธคุณหรอก”
“แต่ว่าก่อนตาย รับปากผมเรื่องหนึ่งได้ไหม？”ตู้เฟยเงยหน้ามองหลี่ฝาง ใช้น้ำเสียงอ้อนวอนถาม
หลี่ฝางสูดลมหายใจเข้า ลังเลหน่อยๆ
ที่จริงหลี่ฝางกับตู้เฟย สู้กันมาสามปีแล้ว เวลาส่วนมาก ต่างเป็นหลี่ฝางที่ทนกับความอัปยศ
จนพ่อของตัวเองค่อยๆกลับมา หลี่ฝางจึงเริ่มฟื้นสถานการณ์คืนมา
ตู้เฟยไม่ใช่แค่แย่งเซี่ยลู่ไปจากมือของหลี่ฝาง แต่ยังทำให้หลี่ฝางขายขี้หน้าต่อเพื่อนนักเรียนครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เขากลายเป็นไอ้ขี้เหร่ถึงสามปี
ดังนั้น หลี่ฝางมีความเกลียดชังต่อตู้เฟย มาโดยตลอด
จนตอนนี้ ความเกลียดชังนี้ ก็ไม่ได้หายไป
เดิมทีหลี่ฝางไม่อยากรับปาก แต่เห็นแก่ตู้เฟยที่น่าสงสารแบบนี้ ก็พยักหน้าทนไม่ไหว แล้วพูด：“คุณพูดมาเถอะ ผมดูก่อนว่าเรื่องอะไร”
ตู้เฟยพูดด้วยใบหน้าเกลียดชัง：“ช่วยผมฆ่าจูเก่อชิง”
“โอเค”
หลี่ฝางพยักหน้ารับปาก
ถึงตู้เฟยไม่พูด จูเก่อชิงผู้ชายคนนี้ หลี่ฝางก็ไม่ปล่อยเขาแน่
“แล้วก็ ช่วยผมดูแลเซี่ยลู่ด้วย”
ตู้เฟยพูดจบ ทันใดนั้นหน้าก็หม่นลง：“ที่จริง ผมยากแก้แค้นคุณเสร็จ จากนั้นก็จะพาเซี่ยลู่หนีไปไกลๆ”
“จูเก่อชิงบอกว่า แค่ช่วยเขาเอาคุณมาตรงหน้าเขาได้ เขาจะให้ผมสิบล้าน และก็จะช่วยจัดการตัวตนใหม่ของผม ช่วยผมหนี”
พูดไปอยู่นั้น ตู้เฟยก็หัวเราะ：“ผมว่า เขาน่าจะหลอกผมสินะ？”
“เขาร้ายกาจขนาดนั้น จะปล่อยผมหนีได้ไงเนอะ？”
“ผมโง่จริงๆ ดันไปเชื่อเขาได้”
ตู้เฟยเงยหน้าขึ้น มองหลี่ฝาง：“ผมรู้ว่าคุณแค้นเซี่ยลู่ แต่เธอ……”
“ไม่ต้องอธิบายแทนเธอ”หลี่ฝางตัดบทของตู้เฟย：“ผมมีตา และมีหัวใจของตัวเอง ผมรู้สึกได้ว่าเซี่ยลู่เป็นผู้หญิงแบบไหน”
“เธอแค่หลงวัตถุไปหน่อย แต่สังคมนี้ ใครบ้างที่ไม่หลงวัตถุน่ะ”ตู้เฟยยิ้มแห้งใส่
หลี่ฝางพยักหน้า พูดว่า：“เธอไม่ผิด ที่ผิดคือผม ผมไม่ควรจะจน”
“ถ้าผมไม่จน เธอก็ไม่ไปจากผม และก็ไม่หนีไปกับคุณ และก็จะยิ่งไม่เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผมกับคุณด้วย”หลี่ฝางหัวเราะอย่างเย็นชาขึ้นมา：“เป็นความผิดของผมหมด ใช่ไหม？”
“ในใจคุณยังเกลียดชังพวกเรา”ตู้เฟยฟังความหมายของคำพูดหลี่ฝางออก
หลี่ฝางยิ้มอย่างเย็นชา：“ทำไม หรือว่าผมไม่ควรเกลียดเหรอ？หรือว่าผมไม่ควรไปเกลียดชัง？”
“คุณเกลียดผมก็ดี ไม่จำเป็นต้องเกลียดเซี่ยลู่ ที่จริงเซี่ยลู่ชอบคุณ ทุกๆอย่าง ล้วนแต่เป็นกลลวงของผมที่ทำ เป็นผมที่ให้เซี่ยลู่เข้าใจคุณผิดครั้งแล้วครั้งเล่า ผิดหวังต่อคุณ เป็นผมเองที่เป็นก้างขวางคอ รวมทั้งที่ผมจีบเซี่ยลู่ติด ตอนนั้นในใจของเธอ ก็ยังมีคุณอยู่”
“มีครั้งหนึ่ง คุณซักเสื้อผ้าให้ผู้หญิงคนหนึ่ง ในเสื้อผ้ามีอยู่ห้าร้อยหยวน คุณน่าจะจำได้สินะ？ที่จริง ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ลู่มอบหมายไป ห้าร้อยหยวนนั้น ก็เป็นของเซี่ยลู่ที่ยัดใส่เข้าไป เธอคิดว่าคุณจะขโมยเงินก้อนนี้ ยังไงตอนนั้นคุณก็กินข้าวไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่คิดไม่ถึงว่า คุณจะเอาเงินคืนกลับไป”
“และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ผมให้พวกเกาเสิ้งไปจัดการคุณ ถ้าในใจของเซี่ยลู่ไม่มีคุณตั้งนานแล้ว ผมก็จะจัดการคุณอย่างดูถูก”
“ตอนนั้นผมมักจะรู้สึกว่า คุณคือมลทินในชีวิตผม แฟนของผม ดันเคยชอบไอ้ขยะอย่างคุณได้ ทุกครั้งที่คิด ผมก็จะขยะแขยงสุดๆ”
เวลานี้หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“พวกนี้ผมไม่โทษคุณหรอก”
“ถึงแม้พวกเกาเสิ้ง จางเสี่ยวเฟิงมักจะดูถูกผมที่หอพัก แต่ทุกครั้งที่ดูถูกผม ก็จะให้ค่าตอบแทนที่เพียงพอกับผม คุณก็เท่ากับว่าช่วยเหลือผม ส่วนเซี่ยลู่ คุณแย่งไปแล้วก็แย่งไป ตอนนั้นผมไม่เคยคิดจะพัวพันกับเธอ แค่คุณดีต่อเธอก็พอแล้ว”
“ตู้เฟย คุณแอบทำร้ายผมมาตั้งหลายครั้ง แล้วก็เคยคิดจะฆ่าผมเหรอ คุณคิดว่าผมไม่รู้เหรอ？”
“ตอนที่ผมทำงานที่ktv ไปขัดใจลูกค้ารายหนึ่ง ลูกค้าคนนั้น เป็นคนที่คุณส่งมา”
หลี่ฝางพูด สีหน้าของตู้เฟยก็เปลี่ยนไป
“คุณรู้ได้ไง？”ตู้เฟยถามอย่างประหลาดใจ
“เดายากมากเหรอไง？เขาตั้งใจชนเข้ามา และktvร้านนั้น เบื้องหลังก็ไม่เล็กเลย ลูกค้าทั่วไป ใครจะกล้ามีเรื่องที่นั่น？เขาไม่ใช่แค่ก่อเรื่อง และยังตั้งใจมากัดผม จะเอาผมออกให้ได้ พอจบเรื่องก็ยังเอานักเลงสองคนมาตีผม”
“แม้แต่ค่ารักษาผมยังเอามาไม่ได้ เป็นโจวหยางที่ช่วยผม”
“ในใจผมหดหู่มาก ผมอนาถขนาดนั้น ทำไมคุณยังไม่ปล่อยผมอีก”
“เซี่ยลู่เป็นของคุณไปแล้ว ทำไมต้องตามไล่ฆ่าผมอีก？”
“ตอนนั้นผมไม่แคร์แล้ว แล้วทำไมยังต้องพยายามเข้าใกล้ไม่ปล่อยด้วย？”
“แม้แต่ผมหางาน คุณก็ยังต้องมาก่อกวน ……”
หลี่ฝางพูดไป ก็หยิบมีดขึ้นมาจากพื้น แทงไปที่ท้องของตู้เฟย
ตู้เฟยไม่ต่อต้าน แต่กลับดูปลดปล่อย
ตู้เฟยยิ้ม แล้วพูด：“ขอโทษ หลี่ฝาง”
“คำว่าขอโทษ ไม่เคยพอหรอก”
หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา：“คุณไม่รู้เลยว่าคุณทำร้ายผมมากมายแค่ไหน”
“ถ้าไม่ใช่โจวหยางช่วยผม ผมก็อาจจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”
เพราะว่าตู้เฟย หลี่ฝางจึงพบกับความสิ้นหวังของชีวิต
“คุณไม่สามารถรู้ซึ้งถึงความรู้สึกของผมได้หรอก”หลี่ฝางพูดไป ก็ดึงมีดออกมา แล้วก็แทงมีดลงไป ที่ท้องน้อยของตู้เฟยอีกครั้ง
“ขอโทษนะ”ตู้เฟยพูดอีกครั้ง
หลี่ฝางส่ายหน้า พูดด้วยตาแดงกล่ำ：“ผมไม่มีทางยกโทษให้คุณ”
“ฆ่าผมแล้ว ก็ไม่ได้เหรอ？”ตู้เฟยมองหลี่ฝางแล้วถาม
“ไม่ได้”
หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา：“ชาตินี้ผมไม่มีทางยกโทษให้คุณ”
“เดิมทีผมเคยคิดจะฆ่าคุณด้วยการแล่เนื้อออกถึงตายแล้วก็แล่ออกไปเรื่อยๆ อยากให้คุณรับความทรมานทุกรูปแบบ ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะปล่อยให้คุณตายไปง่ายๆแบบนี้”
หลี่ฝางพูดเบาๆ：“ฆ่าคุณแบบนี้ ถือว่าผมใจดีมากพอแล้ว”
“คุณคิดหาแผนการทำร้ายผมครั้งแล้วครั้งเล่า รวมถึงมีดนั้นที่มู่เสี่ยวไป๋แทงผม ก็เป็นคุณที่บอกความลับ รวมทั้งหลี่หลง ถ้าไม่ใช่คุณ หลี่หลงก็ไม่ตาย แล้วก็หยูเถิงพี่ชายลูกพี่ลูกน้องคุณ เหอะเหอะ ตู้เฟยที่จริงคุณทำร้ายคนตั้งมากมาย คุณรู้ไหม？”หลี่ฝางพูด
สีหน้าตู้เฟยเปลี่ยนไป：“ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายพวกเขา ผมก็แค่ไม่รู้ตัวตนของคุณเท่านั้น ถ้ารู้ตั้งนานแล้ว……”
ถ้ารู้ตั้งนานแล้ว หยูเถิง หลี่หลงคนพวกนี้ ก็จะไม่ตาย
หลี่ฝางดึงมีดออก แล้วยืนขึ้นมา
เลือดจำนวนหนึ่ง ไหลออกมาจากตัวของตู้เฟย
เลือดไหลเร็วมาก ใบหน้าของตู้เฟย ก็เจ็บปวดสุดๆ
“ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ทุกอย่างที่เซี่ยลู่ทำ ล้วนแต่ถูกผมบังคับ หลี่ฝาง อย่าโทษเธอ”
“ขอร้องคุณล่ะ ตอนนี้บนโลกใบนี้ คนเดียวที่ผมทิ้งไปไม่ได้ ก็คือเธอ”
“อย่าบอกเธอว่าผมตายแล้ว ถ้าเธอถามถึงผม คุณก็บอกเธอว่า แม่ผมพาผมไปจากเมืองเอกแล้ว”
ตู้เฟยหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอ้อมแขน วางไว้ที่พื้น
ตู้เฟยในตอนนี้ สีหน้าซีดขาว ที่ตัวมีแรงไม่มากแล้ว
“ร่างกายของเธอไม่ดี เธอทำแท้งให้ผมสองครั้ง แต่หลังจากทำแท้ง ก็ไม่ได้บำรุงรักษาดีๆ วันถัดไปก็ต้องไปโรงเรียนตลอด ดังนั้นทุกครั้งตอนที่ฝนตก เธอมักจะปวดเอว ผมหาแพทย์แผนจีนคนหนึ่งให้เธอ เบอร์นี้คุณจำไว้นะ”
“ถึงตอนนั้น คุณเอาเบอร์นี้ให้เซี่ยลู่ ให้เซี่ยลู่ไปหาแพทย์แผนจีนเพื่อบำรุงร่างกาย”
“ผมรู้สึกผิดต่อเซี่ยลู่ ผมบอกไปแล้วว่าจะให้ครอบครัวแก่เซี่ยลู่ บอกไปแล้วว่าจะแต่งงานกับเธอ ผม ……”
ตู้เฟยกัดฟัน สูดหายใจอันเยือกเย็นเข้าไป
“ช่างเถอะ หลี่ฝาง สุดท้ายผมจะบอกคุณว่าขอโทษนะ ไม่ว่าคุณจะให้อภัยผม หรือไม่ให้อภัยผม ก็ไม่เป็นไรแล้ว”
ตู้เฟยใช้แรงเฮือกสุดท้าย คุกเข่าลงพื้นดังปัง ก้มหัวให้หลี่ฝาง：“ขอโทษนะ”
