บทที่496 พาลู่หลุ่ยไปโรงแรม
คุณไม่มีเมตตา ผมก็จะไร้ศีลธรรมบ้าง
จูเก่อชิงต้องการสื่อถึงคือสิ่งนี้
จูเก่อเจิ้งชักสีหน้า พูดไม่ออก
ปู่หลานคู่นี้ ไม่มีความรักระหว่างครอบครัวกันเลย
ที่เก้าอี้โยกของจูเก่อเจิ้ง ที่แท้ก็มีเครื่องกลไกชิ้นหนึ่ง แค่กดไป เก้าอี้โยกนี้ก็จะตกลงไป พร้อมกับตัวเขาเอง
เดิมทีที่นี่คือทางลับแห่งหนึ่ง
แต่ จูเก่อเจิ้งกดไปหลายครั้ง กลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
“ปู่ครับ อย่าทำให้เปล่าประโยชน์เลย”
จูเก่อชิงหรี่ตาลงแล้วหัวเราะ：“ปู่คิดว่าปู่ยังมีโอกาสหนีอยู่เหรอ？”
“คุณทำลายอุปกรณ์หลบหนีของผมเหรอ？”จูเก่อเจิ้งชักสีหน้า มองหลานชายตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ใช่ ที่จริงผมต้องการยึดตำแหน่งมานานแล้ว ปู่ ปู่แก่แล้ว ควรจะเอาตำแหน่งให้ผมตั้งนานแล้ว”
จูเก่อชิงหัวเราะ แล้วพูด：“แผนการเดิมของผม รอว่าเมื่อไหร่สามารถใช้กำลังตัวเอง ออกจากถ้ำทั้งสามนั้นได้ ก็จะฆ่าปู่”
“แต่ใครจะไปรู้ว่า ผมกลับออกไปไม่ได้มาเสมอ”
จูเก่อชิงพูดไป ก็ทำเสียงฮึดฮัด：“ข้างในถ้ำทั้งสามนั้น ซ่อนสมบัติอันมีค่าไว้ใช่ไหม？”
“ในเมื่อซุนจิ้นเข้าออกถ้ำทั้งสามนั้นได้ตามสบาย งั้นปู่อยู่ไป ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว”จูเก่อชิงพูด
หลี่ฝางในตอนนี้ก็พูด：“ส้าวส้วย จัดการตาแก่นี่ทิ้งซะ”
“ครับ”
ส้าวส้วยลงมือ แล้วเอาลูกเหล็กอันหนึ่งกำจัดจูเก่อเจิ้งทิ้ง
“นอกจากแม่น้ำใต้ดินนั้นแล้ว ยังมีทางออกอื่นอีกไหม？”ซุนจิ้นถาม
“แน่นอนว่ามี ถึงแม้แม่น้ำใต้ดินนั่นจะออกไปได้ แต่กระแสน้ำก็เร็วมาก อย่างปู่ผมนั้น ก็อายุมากแล้ว จะสามารถทนสิ่งเหล่านี้ได้เหรอ？”
จูเก่อชิงพูด：“เห็นชั้นหนังสือนั่นไหม？ย้ายตู้หนังสือออก ก็จะเป็นทางออกไปทางหนึ่ง”
ทำตามที่จูเก่อชิงพูด หลังจากเปิดตู้หนังสือนั่น ก็มีทางออกทางหนึ่งจริงๆ
“ทุกคนฟังดีแล้วนะ อย่าเดินกลับเด็ดขาดล่ะ”
“ทางนี้ เดินหน้าได้อย่างเดียว ห้ามถอยเด็ดขาด ไม่งั้น จะเกิดเรื่องได้”
จูเก่อชิงพูด：“ส่วนจะเกิดอะไรขึ้นนั้น ผมก็ไม่รู้”
หลี่ฝางและคนอื่นพยักหน้า ทำตามที่จูเก่อชิงพูด ทุกคนเอาแต่เดินหน้าไป ไม่กล้าถอยหลัง
“ภาพจิตรกรรมบนฝาผนังนี้ ล้วนแต่เป็นของโบราณทั้งหมด”
ซุนจิ้นเม้มปากพูด：“น่าจะมีประวัติศาสตร์มาหลายร้อยปีแล้วสินะ”
“ทางที่ดีอย่าแตะต้องมั่วๆ ตระกูลจูเก่อของพวกเราอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว แต่ไม่มีใครกล้าแตะต้องจิตรกรรมบนฝาผนังนี้”
“สาเหตุที่คนของตระกูลจูเก่อ ยังอาศัยอยู่ในสุสานโบราณนี่มาตลอด ก็เพราะว่าในสุสานโบราณมีของมากมาย ยังไม่ศึกษาอย่างดีนัก”จูเก่อชิงพูดเตือน
ไม่นานนัก ทุกคนก็ออกมาได้
หลี่ฝางมองเห็นรถของตัวเองก่อนเลย และที่หน้ารถ ยืนอยู่สองคน คนหนึ่งคือหลี่ต๋าคาง ส่วนอีกคน ก็คือลู่หลุ่ย
“พวกคุณไม่ตายเหรอ？”
เห็นลู่หลุ่ยกับหลี่ต๋าคางปลอดภัย สีหน้าของจูเก่อชิงก็เปลี่ยนไป
จูเก่อชิงคิดไม่ถึงว่า หลี่ต๋าคางกับลู่หลุ่ย จะมีชีวิตรอดมาจากธนูที่กระหน่ำมานั้นได้
“ถ้าพวกคุณไม่ออกมาอีก ผมเตรียมจะบุกเข้าไปแล้ว”หลี่ต๋าคางพูดเบาๆ
หลี่ต๋าคางพูดจบ ก็เดินไปทางหลี่ฝาง
“จูเก่อเจิ้ง ตายหรือยัง？”หลี่ต๋าคางมองส้าวส้วย แล้วถาม
ส้าวส้วยพยักหน้า：“ผมฆ่าเขาตายแล้ว”
“งั้นสมบัติอันมีค่าของตระกูลจูเก่อ ถามหรือยัง？”หลี่ต๋าคางถามต่อ
สีหน้าของจูเก่อชิงอึ้งเล็กน้อย มองหลอซ่าแล้วถาม：“คุณรู้เรื่องสมบัติอันมีค่าของตระกูลจูเก่อได้ยังไง？”
“ข้างกายปู่คุณมีคนขับรถคนหนึ่ง ชื่อเสี่ยวหลินจื่อ”
หลี่ต๋าคางหัวเราะ พูดว่า：“เขาคือคนของผม”
“อะไรนะ？เสี่ยวหลินจื่อคือคนของคุณ？”จูเก่อชิงกัดฟัน คิดไม่ถึงว่าข้างกายของปู่ตัวเอง จะมีสายลับได้
“พวกคุณปกปิดได้ลึกซึ้งมาก”จูเก่อชิงพูดอย่างเซ็งๆ
ส้าวส้วยพยักหน้า พูดว่า：“ถามแล้ว สมบัติอันมีค่าซ่อนอยู่ข้างในอีกสามถ้ำ ส่วนซุนจิ้นนั้นก็รู้วิธีการเข้าไปในถ้ำแล้ว”
“รอฟ้าสว่าง พวกเราก็เริ่มไปเอาสมบัติอันมีค่า”ส้าวส้วยพูด
“ย่าลืมล่ะ พวกคุณรับปากผมแล้ว หลังจากเอาสมบัติอันมีค่าออกมาได้ จะแบ่งหนึ่งในสามให้ผม”จูเก่อชิงพูด
“ถ้าพวกคุณหลอกผม……”
จูเก่อชิงยังไม่ทันพูดจบ หลี่ต๋าคางก็บีบคอของเขา ดึงเขาขึ้นมา：“หลอกคุณแล้วจะทำไม？”
“คำสัญญานี้ มีผลต่อคนที่มีชีวิตอยู่เท่านั้นแหละ”
พูดจบ หลี่ต๋าคางก็ออกแรงเล็กน้อย หักคอของจูเก่อชิงหัก
เอาศพของจูเก่อชิงทิ้งไว้ที่พื้น หลี่ต๋าคางก็พูด：“ตอนนี้โทรหาไอ้หน้าหนวดเถอะ พวกเขารอนานแล้ว”
“ครับ”
หลังจากส้าวส้วยโทรศัพท์ หลี่ต๋าคางก็พูด：“โอเค พวกคุณกลับไปเถอะ ที่นี่ไม่มีเรื่องของพวกคุณแล้ว”
ซุนจิ้นพูดอย่างลำบากใจ：“ลูกพี่ ถึงแม้ผมจะเคยเข้าไปในถ้ำ แต่ไม่เคยเห็นสมบัติอันมีค่าอะไรในนี้เลย”
“สมบัติอันมีค่าน่าจะซ่อนไว้ข้างในถ้ำทั้งสาม ส่วนที่คุณไม่เห็น นั่นน่ะปกติมาก”
หลี่ต๋าคางพูด：“พวกเรามีเครื่องตรวจจับ”
หลี่ฝางกับลู่หลุ่ยไม่ได้อยู่ต่อ ตามส้าวส้วยออกไป
เวลานี้ ก็ตีสามกว่าแล้ว
เดี๋ยวฟ้าก็สว่างแล้ว
หาโรงแรมแห่งหนึ่งได้ ส้าวส้วยก็เอารถไปจอด：“เจ้านาย ผมว่าพวกคุณพักที่นี่สักคืนเถอะ”
“เวลานี้กลับหอไป กลัวว่าจะไม่สะดวก”ส้าวส้วยพูด
หลี่ฝางมองลู่หลุ่ยแวบหนึ่ง เห็นลู่หลุ่ยไม่พูดอะไร ก็ดึงมือของเธอลงจากรถทันที
“งั้นคุณล่ะ？”หลี่ฝางมองส้าวส้วยในรถแล้วพูด
“ด้านหลังยังมีอีกสองศพ ผมจะไปหาที่กำจัดทิ้ง”ส้าวส้วยพูดไป ก็จะออกรถไป
หลี่ฝางเรียกส้าวส้วยไว้ แล้วห้ามเขา พูดว่า：“หาคนสักสองสามคน ฝังพวกเขาดีๆเถอะ”
“ตู้เฟยฝังข้างหลุมศพพ่อเขา ซื้อสุสานดีๆ แล้วคุณก็ไปหาคน เอาตู้เฟยกับแม่เขา ฝังไว้ในนั้นเถอะ”หลี่ฝางพูดด้วยสีหน้าซับซ้อน
ส้าวส้วยหัวเราะ จุดบุหรี่ให้ตัวเอง：“เจ้านาย ตู้เฟยเป็นคู่แค้นเก่าแก่ของคุณนะ ทำไมต้องดีกับเขาด้วย？”
“ผมเตรียมที่จะเอาศพของพวกเขาแม่ลูกทิ้งไปในเขาหมาป่าให้หมาป่ากินซะอีก”
ส้าวส้วยพูดอย่างไม่ยินดีนัก：“แล้วยังต้องขุดเอาพวกเขาฝังอีก ยุ่งยากมาก”
“ฝังพวกเขาดีๆเถอะ”
หลี่ฝางถอนหายใจ ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี
ตู้เฟยทำร้ายหลี่ฝางมาหลายครั้งจริงๆ สร้างปัญหาให้หลี่ฝางไม่น้อย
แต่ตอนนี้ หลี่ฝางกลับเกลียดตู้เฟยไม่ลง
จุดจบของตู้เฟย ก็อนาถมาก พ่อแม่ตายอย่างอนาถก็แล้ว ยังตายในเงื้อมมือของตัวเองอีก หลี่ฝางสงสารเขาหน่อยๆ
บวกกับตอนที่ก่อนตู้เฟยจะตายนั้น ไม่หยุดขอโทษหลี่ฝาง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่คุกเข่า ตู้เฟยใช้ลมหายใจเฮือกสุดท้าย คุกเข่าให้หลี่ฝาง
หลี่ฝางมองส้าวส้วย แล้วพูด：“ผมให้อภัยตู้เฟยแล้ว”
“เหอะเหอะ”
ส้าวส้วยได้แต่หัวเราะเหอะเหอะ ไม่พูดอะไรมาก ได้แต่พยักหน้า：“ได้ เจ้านายว่าไง ผมก็ทำตามนั้น”
“เขาน่าสงสารมาก”หลี่ฝางฟังออกว่า ส้าวส้วยไม่ค่อยพอใจนัก ยังไงก่อนหน้านี้ตู้เฟยก็เลวเกินไป
“คนน่าสงสารนี้ก็มีความน่าเกลียดชังด้วย ทั้งหมดนี้ ไม่ใช่ตู้เฟยทำเองหมดเลยเหรอไง？”
“ถ้าไม่ใช่ว่าเขาหาเรื่องตายครั้งแล้วครั้งเล่า มาสร้างปัญหาให้พวกเรา ตู้ต้าไห่ก็จะไม่ล้มละลาย ตระกูลหยูก็คงไม่หายนะ……”
“ก็เป็นเขาที่ทำเรื่องแย่ๆทั้งนั้นเอง”
ส้าวส้วยพูดจบอย่างฮึดฮัด ก็ไม่ให้โอกาสหลี่ฝางตอบโต้ เหยียบคันเร่ง จากนั้นก็ออกไปเลย
“ตู้เฟยตายแล้วจริงๆเหรอ”
ลู่หลุ่ยที่อยู่ข้างๆ ดึงแขนของหลี่ฝางแล้วถาม
“ตายแล้ว”หลี่ฝางพยักหน้า
ลู่หลุ่ยส่ายหน้า ถึงแม้จะได้ยินเป็นครั้งที่สอง แต่เธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อ
ทุกอย่างในคืนนี้ สำหรับลู่หลุ่ยแล้ว เกินกว่าคำว่าช็อก
“ไม่รู้ว่าทำไม คืนนี้ฉันไม่ง่วงเลย”มองเวลา ลู่หลุ่ยพูด
“ผมง่วงแล้ว”
หลี่ฝางพูดไป ก็ลากลู่หลุ่ยเข้าไปในโรงแรมด้วย
หลี่ฝางไม่ได้โง่ สำหรับตัวเองแล้ว ถือเป็นโอกาสใหญ่ ตัวเองจะปล่อยไปเปล่าประโยชน์ไม่ได้
ดึกๆดื่นๆแบบนี้ ทำไมส้าวส้วยต้องรีบไปจัดการศพ？
ที่จริงเขารอให้ฟ้าสว่างค่อยไปจัดการก็ได้
ที่จริง ส้าวส้วยกำลังช่วยหาโอกาสให้หลี่ฝางก็เท่านั้น
หลี่ฝางจะทำลายความหวังดีของส้าวส้วยไม่ได้เด็ดขาด
หลี่ฝางกับลู่หลุ่ยทั้งคู่มาที่หน้าเคาน์เตอร์โรงแรม ตอนนี้พนักงานเคาน์เตอร์สาวหลับไปแล้ว พอหลี่ฝางเข้าไป ใช้มือเคาะ อีกฝ่ายก็เงยหน้ามา
ก็แค่ตอนที่เธอเงยหน้ามา หลี่ฝางก็ตกใจ
“ทำไมถึงเป็นคุณล่ะ？อ
