บทที่518 การบีบบังคับของหลิวเหล่าซาน
ที่นี่คือโรงอาหาร หลี่ฝางไม่กล้าทำอะไรโจวเสี่ยวชิงที่นี่นัก ดังนั้นหลี่ฝางจึงพาโจวเสี่ยวชิงไปที่ส่วนตัวที่หนึ่ง
โจวเสี่ยวชิงทำเสียงฮึดฮัด：“ฉันไม่ไปกับคุณหรอก ถ้าคุณกล้าทำอะไรมั่วๆ ฉันจะเรียกคน”
“แล้วก็ ให้เพื่อนๆของคุณอย่าทำอะไรแฟนฉัน ไม่อย่างนั้น เดี๋ยวฉันจะไปฟ้องอาจารย์”โจวเสี่ยวชิงพูดด้วยเสียงเย็นชา
หลี่ฝางมองไปที่โจวเสี่ยวชิงแล้วถาม：“ผมได้ยินตู้เฟยบอกว่า เขาให้คุณไปสามหมื่นหยวน”
สีหน้าของโจวเสี่ยวชิง หม่นลงอีกครั้ง
“สามหมื่นหยวน แค่นัดออกมาง่ายๆแบบนั้นอะนะ？”
“โจวเสี่ยวชิง ทุกคนก็เป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้วนะ ผมไม่ได้โง่ คุณก็ไม่ ตู้เฟยให้เงินคุณตั้งเยอะ คุณไม่สงสัยเลยเหรอ？หรือพูดว่า ตู้เฟยจะทำอะไร ที่จริงคุณรู้”
สีหน้าของโจวเสี่ยวชิงลุกลี้ลุกลนหน่อยๆ：“สามหมื่นอะไร ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไร！”
“ฉันไปละ”โจวเสี่ยวชิงตกใจจนแม้แต่แฟนของตัวเองก็ไม่สนแล้ว เดินออกไปทันที
หลี่ฝางไม่ตามไปต่อ ได้แต่หันหน้าไป พูดกับลูกน้องตัวเอง：“ปล่อยเขาเถอะ”
“ไอ้พวกระยำอย่างพวกคุณ ผมไม่ปล่อยไว้แน่……”
ชายผมดัดฟอยล์ยังไม่ทันพูดจบ หลี่ฝางก็หยิบเงินก้อนหนึ่ง วางไว้ในมือของชายผมดัดฟอยล์：“นี่คือค่าชดเชยค่าพยาบาลของคุณ ถ้าคุณคิดว่าไม่พอ ผมจะส่งทางวีแชทให้”
“พอแล้ว พอแล้ว”ที่ใบหน้าของชายผมดัดฟอยล์ ปรากฏความตื่นเต้นทันที
มีเงินก็ทำได้ทุกอย่างจริงๆ
หลี่ฝางมองชายผมดัดฟอยล์ออกไป แล้วหัวเราะอย่างดูถูก
“เหอ้”ลู่หลุ่ยยืนขึ้นมา แล้วพูด：“ฉันกับโจวเสี่ยวชิง ดูเหมือนจะแตกหักอย่างสมบูรณ์แล้ว”
“ผู้หญิงชั่วร้ายแบบนี้ คุณยังจะต้องการไปทำไม？มีเธอไว้ให้ทำร้ายคุณต่อเหรอ？”หลี่ฝางกลอกตาใส่ลู่หลุ่ย：“ทำไมคุณแยกดีแยกเลวไม่เป็น”
“ยังไงก็อยู่ภายใต้หลังคาเดียวกัน ความสัมพันธ์ที่ผิดใจกันเช่นนี้ ต่อไปจะคบกันยังไงล่ะ”
“กว่าจะเรียนจบ”ลู่หลุ่ยพูด：“บางเรื่อง ก็ทำเป็นหลับหูหลับตาบ้างซะดีกว่า”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“คุณคิดว่า เธอยังจะมีโอกาสเรียนต่อ？”
พอเลิกเรียน ลู่เชาก็มาที่ตรงหน้าของหลี่ฝาง
“จับตาดูหรือยัง？”หลี่ฝางมองลู่เชาแวบหนึ่ง
ลู่เชาพยักหน้า พูดว่า：“จับตาดูแล้ว โจวเสี่ยวชิงไปหาหลิวเหล่าซานแล้ว”
“เธอรู้ว่ามีปัญหากับคุณ จึงไปหาที่พึ่งแล้ว”
หลี่ฝางหัวเราะ：“หลิวเหล่าซานเหรอ？”
คนที่เกือบจะตัดขาตัวเอง หลี่ฝางอยากแก้แค้นเขามานานแล้ว
หลี่ฝางโทรหาเฉินฝูเซิง จากนั้นก็ตามส้าวส้วยไป รีบไปที่ห้องหมากรุกของหลิวเหล่าซานด้วยกัน
“ที่จริงก็แค่จัดการหลิวเหล่าซานเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องโทรหาฝูเซิง”ส้าวส้วยหัวเราะ แล้วพูด
หลี่ฝางตอบอืม：“ผมรู้ว่าตัวคุณเองจัดการได้ แต่ผมว่า ผมพึ่งคุณมากไม่ได้”
“ผมต้องฝึกฝนผู้ช่วยคนอื่นๆบ้าง”
หลี่ฝางพูด：“ทางด้านพ่อผม ต้องการคุณมากกว่าผมอีก ผมได้ยินว่า ตระกูลจูเก่อเร่มแก้แค้นพ่อผมแล้ว”
“ลูกพี่สามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง”ส้าวส้วยพูด
“แต่คุณกลับไป พ่อผมก็จะผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย ไม่ใช่เหรอ？”หลี่ฝางพูด
สีหน้าของส้าวส้วยเปลี่ยนไปเล็กน้อย：“เจ้านาย ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า？”
“เปล่า กลับกัน คุณทำได้ดีมาก มีคุณอยู่ข้างกายผม ผมกลายเป็น ดอกไม้ในเรือนกระจก ถึงแม้หน้าตาจะดูดี แต่ถ้าออกไปจากเรือนกระจก ก็จะเหี่ยวอย่างรวดเร็ว”
หลี่ฝางหัวเราะ พูดว่า：“คุณเป็นอาวุธนิวเคลียร์อยู่ข้างกายผมชั่วคราวละกัน ไม่ถูกบังคับให้ทำ ก็อย่าลงมือก็พอ”
ส้าวส้วยพยักหน้า：“เจ้านาย คุณมีความคิดของตัวเองดีมาก”
หลี่ฝางแค่อยากเปลี่ยนเล็กน้อย
ตอนนี้ โจวเสี่ยวชิงก็เข้ามาในร้านน้ำชาแล้ว เดินมาตรงหน้าของหลิวเหล่าซาน
“คุณอาซาน คุณจำฉันได้ไหม？ตอนเด็กๆ คุณเคยดื่มเหล้าที่บ้านฉัน”โจวเสี่ยวชิงมองหลิวเหล่าซาน แล้วถามอย่างระมัดระวัง
“ลูกสาวของโจวปู้ถงสินะ？ฮ่าฮ่า ตอนนั้นคุณแค่สิบกว่าขวบ คิดไม่ถึงว่าไม่เจอกันไม่กี่ปี จะโตได้ขนาดนี้”ตาของหลิวเหล่าซาน จ้องหน้าอกของโจวเสี่ยวชิง
“โตขึ้นแล้วสวยจริงๆเลย”
หลิวเหล่าซานก็หรี่ตามองโจวเสี่ยวชิง แล้วพูด
“คุณอาซาน พ่อฉันบอกฉันว่า คุณเป็นนักเลงที่เมืองเอกได้ดีเยี่ยม ถ้าฉันเกิดอะไรขึ้น ไปให้คุณช่วยได้”โจวเสี่ยวชิงพูดต่อ
“พ่อคุณหน้าด้านจริงๆ！”
หลิวเหล่าซานทำเสียงเย็นชา：“แค่ตอนผมกับพ่อคุณยังหนุ่มนั้น เคยทำงานด้วยกันก็เท่านั้น”
“ทำไมมิตรภาพแค่นี้ ก็คิดจะให้ฉันตามเช็ดขี้ให้คุณล่ะ？คิดอะไรอยู่”
“เขามีพระคุณกับผมหรือยังไง？ไม่ใช่ว่าเลี้ยงเหล้าผมไม่กี่ครั้งเองเหรอ？ทุกครั้งที่ผมไปบ้านคุณ ไม่ได้ซื้อผลไม้ไปให้เหรอไง”
หลิวเหล่าซานไม่ใช่คนที่นึกถึงวันวานเท่าไหร่
โจวเสี่ยวชิงเห็นว่ามิตรภาพช่วยอะไรไม่ได้ จึงรีบหยิบเงินสองกำออกมาจากในกระเป๋าของตัวเอง พูดว่า：“คุณอาซาน นี่คือเงินที่พ่อฉันให้เอาให้คุณ สองหมื่นนี้ ถือว่าเลี้ยงชาคุณ”
“ก็พอได้นะ”
หลิวเหล่าซานเม้มปาก แล้วหัวเราะขึ้นมาทันที：“คนอย่างผม มีคุณธรรม ลูกสาวของเพื่อนเก่าเจอปัญหา ในฐานะลุง ยังไงก็ต้องช่วย”
หลิวเหล่าซานเดินมาตรงหน้าของโจวเสี่ยวชิง มือหนึ่งเอาเงินไปไว้ในมือ อีกมือตบไปที่ก้นของโจวเสี่ยวชิง：“พูดมาสิ ไปเจอปัญหาอะไรมา？”
“ฉันไปแตะต้องคนหนึ่งที่มหาวิทยาลัย เขาชื่อหลี่ฝาง”โจวเสี่ยวชิงพูด
สีหน้าของหลิวเหล่าซาน หม่นลงทันที
ที่จริงตอนที่หลิวเหล่าซานเห็นโจวเสี่ยวชิงหยิบสองหมื่นหยวนออกมา ก็รู้ว่าปัญหาที่โจวเสี่ยวชิงเจอนั้นไม่เล็ก
หลิวเหล่าซานคิดไม่ถึงว่า คนที่โจวเสี่ยวชิงไปยุ่งด้วย จะเป็นหลี่ฝาง
“ทำไมเป็นเขา”หลิวเหล่าซานขมวดคิ้ว：“เจ้าเด็กนี่ไม่ธรรมดา เขามีเพื่อนคนหนึ่ง เป็นลูกคนรวย”
หลังจากเรื่องครั้งที่แล้ว หลิวเหล่าซานก็ไม่ได้สืบเสาะตัวตนของหลี่ฝาง
“คุณอาซาน ฉันได้แต่คาดหวังที่ตัวคุณแล้ว”โจวเสี่ยวชิงพูดด้วยสีหน้ากังวล：“ถ้าคุณไม่ช่วยฉัน หลี่ฝางต้องฆ่าฉันแน่”
โจวเสี่ยวชิงรู้ว่า ตู้เฟยเกือบจะฆ่าลู่หลุ่ย
และตอนที่หลายวันนี้โจวเสี่ยวชิงติดต่อตู้เฟย กลับพบว่าโทรศัพท์ของตู้เฟยติดต่อไม่ได้ และก็ไมได้มาโรงเรียนด้วย
จากนั้น โจวเสี่ยวชิงก็คิดถึงเรื่องที่หยูเถิงถูกฆ่าขึ้นมา
ดังนั้น โจวเสี่ยวชิงในตอนนี้ กลัวมากๆ
หลิวเหล่าซานนอนไปที่เตียง หัวเราะหึหึ：“ช่วยคุณเหรอ ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ ก็แค่เจ้าเด็กนั่นยากที่จะจัดการด้วย เงินสองหมื่นนี้ เหมือนจะไม่ค่อยพอ”
“คุณอาซาน มีแค่นั้นแล้ว”โจวเสี่ยวชิงพูดอย่างทำอะไรไม่ได้
ตู้เฟยให้เธอไปสามหมื่น เธอซื้อเสื้อผ้า แล้วยังเปลี่ยนโทรศัพท์ให้ตัวเองอีกเครื่องอีก สองหมื่นที่เหลือ จึงให้โจวเสี่ยวชิงหมด
“ใช่ บ้านคุณไม่ใช่คนร่ำรวย คุณเอาเงินสองหมื่นมาเพื่อให้เป็นเกียรติผม ก็ทำให้ผมแปลกใจมากแล้ว”
หลิวเหล่าซานพูด：“ดังนั้น ผมไม่เอาเงินกับคุณละ”
“แต่ว่า ผมหลิวเหล่าซานจะไม่ใช่คนที่เสียเปรียบ”
“ผู้ชายไหมล่ะ ทำตัวเสเพลอยู่ข้างนอก ไม่มีอะไรมากไปกว่าของสองสิ่ง อย่างหนึ่งคือเงิน ส่วนอีกอย่าง ก็คือผู้หญิง”
หลิวเหล่าซานเงยหน้ามองโจวเสี่ยวชิง หรี่ตาหัวเราะ：“เสี่ยวชิง รู้ไหมทำไมตอนนั้นผมชอบไปบ้านคุณมาก？ก็เพราะว่าแม่คุณหน้าตาสวยมาก แต่พ่อคุณดุมาก ผมไม่มีโอกาสได้ลงมือ”
“แต่คุณกับแม่คุณหน้าตาเหมือนกันมาก และยังสาวกว่าแม่คุณอีก”
“คุณน่าจะเข้าใจความหมายของผมนะ”
หลิวเหล่าซานนอนไปที่เตียง ค่อยๆถอดเสื้อผ้าบนร่างกายออก
สีหน้าของโจวเสี่ยวชิงก็นิ่งไปทันที หลิวเหล่าซานนี้ อายุเท่ากับพ่อของตัวเองด้วยซ้ำ
นอนกับหลิวเหล่าซาน？
โจวเสี่ยวชิงทำไม่ได้หน่อยๆ มากไปกว่านั้น เธอยังเป็นคนที่มีแฟนแล้วด้วย
เวลานี้พอดี ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังปังปังปัง
“เรื่องอะไร？”หลิวเหล่าซานถามด้วยน้ำเสียงออกไป
“ลูกพี่ ด้านนอกมีผู้ชายคนหนึ่งชื่อหลี่ฝาง บอกว่าจะมาหาผู้หญิงที่ชื่อโจวเสี่ยวชิงคนหนึ่ง”คนด้านนอกพูด
หลิวเหล่าซานตอบอืม แล้วพูด：“หยุดให้ผมก่อน อย่าให้เขาเข้ามา เข้าใจไหม？”
“เข้าใจแล้ว ลูกพี่”
สีหน้าของโจวเสี่ยวชิง ดูกลัวมากขึ้น เธอคิดไม่ถึงว่า หลี่ฝางจะมาหาถึงที่ได้เร็วขนาดนี้
หลิวเหล่าซานเอาเงินสองหมื่นหยวน ทิ้งใส่ตัวของโจวเสี่ยวชิงโดยตรง แล้วพูดอย่างเย็นชา：“ยังจะตะลึงอะไรอีก？ถ้าคุณไม่ยอม คิดว่านอนกับผมแล้วจะเสียหาย ก็เอาเงินของคุณออกไปจากที่นี่”
“พอดีเลย ผมก็ยังไม่อยากจะไปยุ่งกับเรื่องแย่ๆนี้”
สีหน้าโจวเสี่ยวชิงก็นิ่ง ที่ฝ่ามือมีเหงื่อออก
