บทที่534 ลูกพี่หลินที่เก็บซ่อนไว้
“ลูกพี่”หมาจื่อมองลูกพี่หลิน ยังคงเรียกอย่างเคารพเหมือนเดิม
ลูกพี่หลินชักสีหน้า ในน้ำเสียงมีความเย็นชา：“คุณยังจะเรียกผมว่าลูกพี่อีก？”
“คุณยังคงเป็นลูกพี่ผม เป็นพี่ใหญ่ผม”
หมาจื่อพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด：“ชาตินี้ ก็ไม่เป็นไป”
“จะแย่งตำแหน่งผม แล้วยังเกือบจะฆ่าผมอีก คุณปฏิบัติต่อพี่ใหญ่คุณแบบนี้เหรอ？”ลูกพี่หลินจ้องด้วยความโกรธ ความโกรธบนใบหน้า ก็ยิ่งมากขึ้น
“ตอนนี้ ยังจับตัวพี่สะใภ้คุณมานี่อีก”
ลูกพี่หลินหัวเราะเหอะเหอะอย่างเย็นชา：“หมาจื่อ อย่าทำให้ครอบครัวลำบากไปด้วย นี่คือกฎของยุทธภพ คุณไม่เข้าใจกฎนี้หรือไง？”
“ลูกพี่ ยุคสมัยได้เปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีใครสนใจกฎของยุทธภพแล้ว แล้วก็ สิ่งที่เรียกว่าศีลธรรมก็ไม่มีอีกแล้ว พวกเรามาเป็นนักเลง ก็เพื่อกินอยู่สบายท้อง ไม่ใช่เพื่อปกป้องศีลธรรม กฎของไอ้พวกระยำเหล่านั้น”
หมาจื่อเพิ่งพูดคำนี้จบ ที่มุมปากของลูกพี่หลิน ก็กระตุก：“ติดตามผม ผมทำให้คุณอดอยากไหม？คุณยังจำได้อยู่ไหม ก่อนที่จะติดตามผม คุณหนักไม่ถึงห้าสิบกิโลกรัม ทั้งที่สูงร้อยแปดสิบ หนักแค่สี่สิบกว่า มีแค่หนังห่อกระดูกไว้ คุณบอกว่าไม่มีข้าวกิน ถามผมว่าขอติดตามผมไปเป็นนักเลงได้หรือไม่ เหอะเหอะ ตอนนั้นผมเห็นคุณน่าสงสาร จึงรับคุณมา คิดไม่ถึงว่า หลายปีมานี้ ผมจะเลี้ยงคนเนรคุณไว้”
“คนเนรคุณนะคนเนรคุณ คุณทำให้ผมผิดหวังจริงๆ”
สีหน้าของหมาจื่อ หม่นลงหน่อยๆ：“ขอโทษครับ ลูกพี่”
“ตั้งแต่ที่ผมติดการพนัน ก็น่าจะทำให้คุณผิดหวังแล้ว ลูกพี่ ที่จริงคุณทำผิดไปเรื่องหนึ่ง”หมาจื่อมองลูกพี่หลิน แล้วพูด
ลูกพี่หลินขมวดคิ้ว ถามตาม：“เรื่องอะไร？”
“นั่นก็คือคุณดีกับผมมากไป”หมาจื่อพูด
“เหอะเหอะ ดีกับคนหนึ่งมากไปเป็นเรื่องผิดตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？”ลูกพี่หลินทำเสียงเย็นชา
“ถ้าตอนนั้นคุณเข้มงวดกับผมก็คงดี ผมเสียเงินไปตั้งมากมาย แต่คุณก็ช่วยคืนให้ผมทุกๆครั้ง และก็เป็นความสมยอมของคุณ ถึงทำให้ผมแย่ลงต่อไปครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งคุณจะขู่ผม บอกว่าถ้าผมเล่นพนันอีก ก็จะตัดขาของผม ตัดมือของผมอะไรอย่างนั้น แต่ทุกครั้ง อย่างมากคุณก็โมโห ตบหน้าผมสักสองที แล้วเรื่องนี้ก็จะจบไป”
“ผมทรยศคุณ เพราะว่าเสียเงินมากไป”
“รวมแล้วก็แค่ไม่กี่ล้านเท่านั้น เยอะมากไหม？”ลูกพี่หลินหัวเราะในลำคอ：“บวกดอกเบี้ยแล้ว ก็ไม่เกินสิบล้าน เพื่อเงินพวกนี้ ก็ต้องการชีวิตของพี่ใหญ่คุณ……หมาจื่อ หลายปีมานี้ผมคืนเงินให้คุณเท่าไหร่ แล้วคุณติดเงินผมเท่าไหร่？คุณเคยนับไหม กลัวว่าน่าจะเกินสิบล้านไปนานแล้วด้วย？พวกลูกน้อง ที่ผมรักที่สุดก็คือคุณ”
“คุณดูไม่ออกหรือไง ผมตั้งใจจะเอาตำแหน่งหัวหน้า ส่งให้คุณน่ะ？”
“ผมเคยคิดว่าจะถูกคนทรยศ ฉางชิงกับหม่าเชา พวกเขาเป็นไปได้ที่จะทรยศผม ดังนั้นผมจึงป้องกันพวกเขามาตลอด คนเดียวที่ผมไม่ได้ป้องกัน ก็คือคุณไง หมาจื่อ！”ลูกพี่หลินแทบจะกัดฟันพูด
มองออกว่า นอกจากลูกพี่หลินโมโหแล้ว ก็ยังเสียใจมากกว่า
ลูกพี่หลินบ่มเลี้ยงหมาจื่อมาตั้งนาน เรียกได้ว่าเขากลายเป็นลูกชายที่ตัวเองเลี้ยงไว้
แต่ใครจะไปรู้ สุดท้ายคนที่เอามีดแทงเขา กลับเป็นลูกน้องที่เชื่อใจที่สุด
สีหน้าของหมาจื่อ ก็ดูเสียใจมาก เขาพูดอย่างทำอะไรไม่ได้：“ขอโทษครับ มีเรื่องหนึ่งที่ผมไม่ได้บอกคุณ หลายวันก่อนออกไปข้างนอก ไปนอนที่กาสิโน”
“อะไรนะ”
ได้ยินคำนี้ คิ้วของลูกพี่หลิน ก็ขมวดเข้าอีกครั้ง：“หลายวันก่อน？”
“ใช่ ช่วงนั้นที่พวกเราหนี ผมหายไปสามวัน ไปที่กาสิโนมา ผมกู้เงินนอกระบบจากที่นี่ ยืมไปสามล้าน เดิมทีผมคิดว่าถ้าชนะกลับมา หลังจากชนะแล้ว ผมก็จะไม่เล่นการพนันอีก แต่คิดไม่ถึงว่า ยิ่งเสียก็ยิ่งเยอะขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ”
“รวมแล้วไม่ใช่สามล้านใช่ไหม？”ลูกพี่หลินพูดแทรก
“ผมไปเจอป๋ายหม่า คนที่ขายสินค้าให้คุณ เขาก็เล่นอยู่ที่กาสิโน ผมเคยเจอเขาสองสามครั้ง ถึงแม้จะไม่สนิทกับเขา แต่เขาก็ยอมให้ผมยืมเงิน ผมในตอนนั้น เสียเยอะมาก และก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ป๋ายหม่าให้ชิปผมเท่าไหร่ ผมก็ใช้ชิปไปเท่านั้น สุดท้ายตอนที่ออกมาจากกาสิโน ป๋ายหม่าบอกผมว่า ผมติดเขาถึงร้อยล้าน”
“ร้อยล้าน ลูกพี่ เงินจำนวนนี้ คุณว่าผมจะคืนยังไง？ผมคืนไม่ได้เลย ถึงต้องขายตัวผมไป ผมก็คืนไม่ไหว แต่ว่า ผมก็ไม่กล้าบอกคุณ ยังไงนี่ก็ไม่ใช่งเงินไม่กี่ล้าน ถ้าคุณรู้ กลัวว่าจะจัดการผมน่ะสิ”
หมาจื่อพูดไป ตาก็แทบจะทะลักออกมา：“ตั้งแต่เด็กจนโตผมไม่เคยเห็นเงินจำนวนมากขนาดนั้น แต่ผมก็รู้ ป๋ายหม่าคือคนที่ผมแตะต้องไม่ได้ แม้แต่คุณเจอเขา ก็ยังต้องก้มหัวให้ แล้วนับประสาอะไรกับผมล่ะ？”
“ตอนนั้นผมกลัวสุดๆ คิดว่าป๋ายหม่าจะต้องไปเอาเงินก้อนนี้ที่คุณแน่ แต่ว่า ป๋ายหม่าดันไม่บอกคุณเรื่องนี้ หลายวันก่อน ป๋ายหม่าหาผมเจอ ผมคิดว่าเขาจะบังคับให้ผมคืนเงิน กลับคิดไม่ถึงว่า เขากลับให้ผมดูของบางอย่าง”
“ผมคิดไม่ถึงว่า ลูกพี่หลายปีมานี้คุณหาเงินได้ตั้งมากมาย”หมาจื่อส่ายหน้า ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ：“มากกว่าห้าร้อยล้าน”
“ปกติคุณหักเงิน บุหรี่จงหวากล่องหนึ่งก็ต้องสูบอยู่หลายวัน ใครจะไปคิดว่า หลายปีมานี้คุณหาเงินได้ตั้งเยอะ”
หมาจื่อเงยหน้าขึ้น มองลูกพี่หลิน：“ลูกพี่ คุณไม่มีมาตรฐานไปหน่อยไหม”
“ไม่มีอะไรไม่มีมาตรฐานหรอก ผมไม่ได้ปฏิบัติต่อคุณไม่ดี หลายปีมานี้ หม่าเชากับฉางชิง ต่างซื้อบ้าน และรถก็ยังเป็นออดี้กับเบนซ์ มีแค่คุณ ที่ขับรถของผม ส่วนว่าทำไมนั้น ในใจของคุณรู้ดีที่สุด”
“ใช่สิ ฉางชิง ทำไมคุณทรยศผมล่ะ？ผมก็ดีกับคุณนี่”
ลูกพี่หลินเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอายุสามสิบกว่า：“คุณไปร่วมมือกับหมาจื่อตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมจำได้ว่าคนที่คุณไม่ชอบที่สุด ก็คือหมาจื่อ”
“เพราะว่าผมลำเอียงไปทางหมาจื่อ คุณทะเลาะกับผมกี่ครั้งแล้ว แม้กระทั่งดื่มเหล้า ตอนที่ดื่มจนเมา ยังบอกว่าจะจัดการหมาจื่อ”
“ครั้งนี้ทำไมถึงยินยอมเป็นสุนัขรับใช้ของหมาจื่อล่ะ？”ลูกพี่หลินมองฉางชิงแล้วหัวเราะในลำคอ
คิ้วของฉางชิงขมวดแน่น：“ลูกพี่ เมื่อก่อนผมไม่ยอมรับบพี่หมาจื่อ แต่ตอนนี้ หมาจื่อคือพี่ใหญ่ในใจของผม”
“เรื่องเมื่อก่อน ก็ผ่านไปแล้ว”
“ที่ผมทรยศคุณ ไม่ต่างอะไรนักกับพี่หมาจื่อ พี่หมาจื่อเป็นเพราะคืนเงินพนันไม่ได้ และผม ก็เป็นเพราะเงิน ถึงแม้คุณแบ่งให้ผมไม่น้อย แต่ผมมีกู้บ้าน กู้รถ ปกติก็ใช้จ่ายมาก คุณก็รู้ คนอย่างผมลามกมาก ถ้าปกติไม่มีอะไรก็จะไปที่โรงอาบน้ำ ใช้เงินในนั้นไม่น้อย ได้เงินมาจากคุณ ก็ใช้ไปกับผู้หญิงหมดแล้ว ผมเองก็เป็นคนที่อายุสามสิบกว่าแล้ว มีภรรยา มีลูก ผมอยากเก็บเงินไว้ให้พวกเขาบ้าง และก็อยากมีเงินบำนาญไว้ให้ตัวเองด้วย”
“ลูกพี่ คุณก็เคยบอกไปแล้ว บนเส้นทางนี้ ไม่มีใครที่จะเริ่มจากเขาไปเป็นดำได้ตลอด ตอนที่ถอยออกมาได้ จะต้องรู้ที่จะถอนตัวในตอนที่มีฐานะอันรุ่งโรจน์ แต่ผมติดตามคุณ เมื่อไหร่กันที่ผมจะถอนตัวออกมาในตอนที่รุ่งโรจน์ได้ล่ะ เดือนหนึ่งคุณให้เงินผมแค่นั้น ตอนนี้ตงไห่สงบลงหมดแล้ว หน้าที่ก็น้อย ส่วนแบ่งก็น้อย”
“ผมหิว ลูกพี่”
ลูกพี่หลินได้ยินคำนี้ ก็มองหมาจื่อ：“คุณแบ่งให้พวกเขาเท่าไหร่？”
“เงินที่ได้มาจากป๋ายหม่า ผมเอาไปจ่ายหนี้พนันสี่สิบเปอร์เซ็นต์ หม่าเชากับฉางชิง แบ่งคนละยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ส่วนอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือ ผมแบ่งให้พวกเพื่อนๆหมดเลย”
“ลูกพี่ ที่จริงพวกเขาต่างไม่ยอมรับผม ที่พวกเขายอมรับ คือเงิน”
“พวกเขาติดตามคุณ ก็จะเป็นนักเลงตัวเล็กๆไปทั้งชีวิต นักเลงตัวเล็กๆที่ได้ผลประโยชน์อย่างไม่เหมาะสม ไม่มีทางรวย แต่ก็ไม่อดตาย แต่ติดตามผมไม่เหมือนกัน ในเวลาหนึ่งปี ผมสามารถทำให้คนที่อยู่ข้างหลังผมนี้ ให้แต่ละคนกลายเป็นคนรวยเล็กๆน้อยๆได้”
หมาจื่อหัวเราะหึหึ：“ลูกพี่ คุณน่าจะรู้ว่า ผมพูดคำนี้ ไม่ได้เกินจริงเลยแม้แต่น้อย”
ลูกพี่หลินหัวเราะเหอะเหอะ พูดอย่างดูถูก：“คุณเลี้ยงคนพวกนี้จนดิบดี คุณคิดว่าพวกเขาจะยังติดตามคุณไปสู้กันในสนามรบอยู่เหรอ？คุณมันโง่ ใช้คนมาได้หรอก”
“แล้วก็คุณ ฉางชิง คุณไปถามภรรยาคุณ ผมให้เธอเป็นการส่วนตัวไปเท่าไหร่ ก็แค่คุณไม่รู้เท่านั้น ผมรู้ว่าคุณเก็บเงินไม่ได้ ดังนั้นผมจึงให้เธอเก็บให้คุณ ตอนนี้ที่บัตรของภรรยาคุณ น่าจะมีเป็นหนึ่งถึงสองล้านแล้ว？”ลูกพี่หลินพูด
ลูกพี่หลินพูดคำนี้จบ สีหน้าของฉางชิง ก็สับสนทันที
