หวางเห้าเงียบไปนาน ความเงียบของเขาคือคำตอบ
หลี่ฝางฉีดยิ้ม ตั้งแต่วินาทีนั้นเขาก็เข้าใจความหมายของหวางเห้าทันที “เอาเถอะ นายไม่ต้องตอบฉันแล้วล่ะ ฉันรู้คำตอบแล้ว”
“ที่นายจะสื่อก็คืออยู่ข้างเดียวกับชางสู่ไง?” หลี่ฝางแค่นหัวเราะเสียงเย็น พูดด้วยความไม่สบอารมณ์นัก
ถึงยังไงหวางเห้าก็เป็นคนที่เขาอุ้มชูขึ้นมา ถ้าไม่เพราะหลี่ฝาง เกรงว่าคนอย่างหวางเห้าแค่ค่าซ่อมแซมศูนย์อาบน้ำก็คงไม่มีปัญญาจ่าย
แต่บัดนี้ หวางเห้าเป็นถึงคนยุทธภพที่มีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองเอก
ซึ่งนั่นไม่ได้มาจากความทุ่มเทของชางสู่ แต่เป็นความทุ่มเทของหลี่ฝาง
แต่วันนี้หวางเห้ากลับเลือกจะเคียงข้างชางสู่ เล่นเอาหลี่ฝางรู้สึกชาขึ้นมา
หวางเห้ามองหลี่ฝาง แล้วเอ่ย “เจ้านาย ยังไงผมก็ไม่มีวันทำร้ายนาย”
“ต่อให้ชางสู่จะบีบบังคับให้ตายยังไง ผมก็ไม่มีทางทำร้ายคุณ”
หลี่ฝางมองหวางเห้าอย่างไม่เชื่อนัก “จริงหรอ?”
“ถึงผมจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่ไม่ใช่พวกลืมพระคุณคนแน่นอน คุณชายหลี่ช่วยเหลือผมมากขนาดไหน ผมรู้ดีแก่ใจ ถ้าไม่มีคุณ คนอย่างหวางเห้าคงไม่ใช่หวางเห้าอย่างทุกวันนี้”
“ถ้าแค่เพราะคำพูดของชางสู่ แล้วหักหลังคุณ ผมยังสมควรจะเป็นคนอยู่อีกหรอ? เหอะ ถึงตอนนั้นแม้แต่ผมก็คงแขยงตัวเอง”
หวางเห้ามองหน้าหลี่ฝาง แล้วเสริมต่อ “แต่เจ้านายต้องรับปากผมเรื่องนึง”
“อะไร?”
หลี่ฝางถาม
“ผมขอไว้ก่อนว่าห้ามทำร้ายชางสู่ ถ้าคุณลงมือกับชางสู่ ผมจะไม่ยอมแน่” หวางเห้าพูดด้วยใบหน้านิ่ง “คุณพูดถูก คุณเป็นเจ้านายผม แต่ชางสู่เองก็เป็นพี่น้องผมเหมือนกัน คุณมีบุญคุณกับผม แต่ก็ลงทุนในตัวผมเช่นกัน แต่ระหว่างผมกับชางสู่ เราสามารถสละชีวิตแทนกันได้ ไม่ว่าใครก็ตามในโลกใบนี้ผมก็ไม่ยอมให้เขามาทำร้ายชางสู่แน่”
“ไม่งั้น ผมเองก็จะขอสู้ยิบตาเหมือนกัน”
หลี่ฝางหัวเราะ เขาส่ายหัวเบาๆ “ไม่ว่าจะพูดยังไง ให้ตายนายก็เลือกจะอยู่ข้างชางสู่”
หวางเห้าได้ยินคำนั้น สีหน้าก็เปลี่ยน ก่อนจะรีบพูดต่อ “เช่นเดียวกัน ผมเองก็จะไม่ยอมให้ชางสู่ทำร้ายคุณ ถ้ากระบอกปืนของชางสู่หันมาหาคุณ ผมพร้อมจะวิ่งไปรับกระสุนลูกนั้นแทนคุณแน่นอน”
“แล้วถ้านายวิ่งมารับแทนไม่ทันล่ะ? ถ้ากระสุนลูกนั้นมันพรากชีวิตฉันไปจริงๆ นายจะแก้แค้นให้ฉันไหม?” หลี่ฝางถาม สีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม
สีหน้าของหวางเห้านิ่งไปเล็กน้อย ชัดเจน คำตอบของเขาก็คือไม่
หลี่ฝางส่ายหน้า มือหนาตบบ่าหวางเห้าเบาๆ “ช่างเถอะ นายไปเถอะหวางเห้า ไปหาชางสู่ ฉันไม่อยากทำให้นายลำบากใจ”
“เจ้านาย คุณ…” พอได้ยินคำนั้น สีหน้าของหวางเห้าก็เปลี่ยนแบบฉับพลัน
“เจ้านายหมายความว่ายังไงครับ?” ลมหายใจของหวางเห้าทั้งเร็วและแรงขึ้น
“ศูนย์อาบน้ำนั่นเป็นของนาย ส่วนแบ่งที่นายแย่งชิงมาจากมือของเสือก็เป็นของนาย แต่ต้องคืนถนนบาร์ให้ฉัน เพราะนั่นเป็นส่วนของฉัน ต่อจากนี้ซินปาจะเป็นคนดูแลถนนบาร์” หลี่ฝางขมวดคิ้วพูด
“คุณจะไล่ผมหรอ?”
หวางเห้าไม่อยากจะเชื่อหู ถึงยังไงก็ร่วมงานกันมาอย่างดีตั้งนาน จู่ๆหลี่ฝางก็จะไล่หวางเห้าไป นาทีนั้นหวางเห้าแทบไม่อยากจะยอมรับ
“ผมยังจะไปไหนได้อีก?” มุมปากของหวางเห้ายกยิ้ม
“ไปอยู่กับชางสู่ รับใช้มู่เสี่ยวไป๋ คนมีความสามารถอย่างนาย เมื่อไปถึงที่นู่นก็จะได้รับความสำคัญเช่นเดียวกับที่นี่” หลี่ฝางพูดเชิงเล่นลิ้น
“คุณกำลังจะบอกว่า ให้ผมเป็นศัตรูกับคุณ?” หวางเห้าขมวดคิ้ว
“ผมทำไม่ได้” หวางเห้าพูด
“หวางเห้า ฉันไม่เชื่อใจนายอีกแล้ว นับตั้งแต่วินาทีที่นายแอบไปเจอกับชาสู่ ฉันก็เริ่มสงสัยในตัวนาย ตอนแรกฉันยังหวังอยู่ลึกๆ แต่คำพูดของนายเมื่อกี้ บอกฉันอย่างชัดเจนว่าระหว่างฉันกำลังชางสู่ นายเลือกที่จะทิ้งฉันไปหาชางสู่”
“ฉันเป็นศัตรูตัวฉกาจของมู่เสี่ยวไป๋ มู่เสี่ยวไป๋จะต้องส่งชางสู่มาเล่นงานฉันแน่นอน ทหารรบที่แอบไปนัดพบกัน ถ้าหากนายเลือกจะปลดปลอกคอในวินาทีสำคัญ ฉันอาจจะตายด้วยกำมือของชางสู่ อย่ามาบอกว่าจะไม่ให้ชางสู่ทำร้ายฉัน นายคิดว่าตัวเองจะห้ามชางสู่ได้หรอ? ถ้าจะพูดให้ดี ชางสู่ถือว่าเป็นอาจารย์ของนายนี่? วิทยายุทธ์ส่วนใหญ่ที่อยู่ในตัวนาย ชางสู่เป็นคนสอนไม่ใช่หรือไง?”
“ความสัมพันธ์ระหว่างพวกนาย ฉันรู้ดีว่ามันมากมายขนาดไหน”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว น้ำเสียงเย็นชา “นี่ไม่ใช่ข้อสอบที่สามารถเลือกตอบได้สองข้อ ระหว่างฉันกับชางสู่นายต้องเลือกแค่คนเดียว ชางสู่จะต้องทำทุกอย่างเพื่อเอาชีวิตฉัน ส่วนฉันก็เช่นเดียวกัน เพราะแบบนั้นนายไม่มีทางจะทำตัวเป็นกลางในสงครามนี้ได้ เข้าใจหรือยัง?”
“ถ้านายอยากจะให้ฉันล้มเลิกที่จะจัดการกับชางสู่ หรือให้ชางสู่ไม่มาทำร้ายฉัน นายก็มีทางเลือกเดียวคือต้องไปโน้มน้าวให้ชางสู่หักหลังมู่เสี่ยวไป๋แล้วมารับใช้ฉัน เพียงแต่นายคิดว่ามันจะเป็นไปได้ไหมล่ะ?”
หลี่ฝางพูดอย่างหงุดหงิด เขาจุดไฟบุหรี่มวนนึง
ความรู้สึกของหลี่ฝางตอนนี้ท้อแท้เป็นอย่างมาก ใครจะคิดว่าคนที่เขาอุ้มชูขึ้นมาได้ขนาดนี้กลับเลือกจะเดินจากเขาไป
วินาทีนี้หลี่ฝางควบคุมหวางเห้าต่อไปไม่ได้แล้ว
ตอนนี้ทางเลือกที่ดีที่สุดของหลี่ฝาง ก็คือปล่อยให้หวางเห้าจากไป
สีหน้าของหวางเห้าเคร่งเครียดหนัก เขาหัวเราะแห้ง “เอาเถอะครับ ในเมื่อคุณชายหลี่พูดถึงขนาดนี้แล้ว ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร ยิ่งพูดไปก็มีแต่จะขายหน้ามากขึ้นเท่านั้น”
“คุณชายหลี่ ตลอดเวลาที่ผ่านมาขอบคุณคุณมากที่คอยดูแล ถ้าไม่ใช่เพราะคุณก็คงไม่มีหวางเห้าในวันนี้”
“ส่วนศูนย์อาบน้ำเป็นความคิดของชางสู่ เพราะงั้นผมเลยตั้งใจจะคืนให้ชางสู่ ผมรู้ว่าในนั้นมีหุ้นของคุณอยู่ เงินก้อนนั้นผมจะหาวิธีเอามาคืนคุณให้ได้”
“ส่วนเรื่องส่วนแบ่งที่ผมแย่งมาจากเสือ เหอะๆ ความจริงผมก็แค่ฉวยโอกาสเสียบเข้ามาเท่านั้น ผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเสือ แต่เป็นส้าวส้วยต่างหากที่ล้มเสือได้ ผมก็เลยได้ส่วนแบ่งนี้มา เพราะฉะนั้นสัดส่วนของเสือในเมื่อส้าวส้วยเป็นคนแย่งมา ส่วนของเขาผมก็ไม่ขอรับ”
“ส่วนถนนบาร์ ผมเชื่อว่าพี่ซินปาจะดูแลได้ดี”
ได้ยินที่หวางเห้าพูดแบบนี้ หลี่ฝางก็นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย
ศูนย์อาบน้ำให้ชางสู่ ถนนบาร์ให้ซินปา สัดส่วนของเสือก็ยกให้ส้าวส้วย
หลี่ฝางขมวดคิ้วทันใด มองหน้าหวางเห้าแล้วถาม “แล้วนายล่ะ จะทำยังไงต่อ?”
“นายเล่นยกสัดส่วนทั้งหมดในเมืองเอกให้คนอื่น แล้วตัวนายจะทำยังไง?” หลี่ฝางมองหน้าหวางเห้าอย่างไม่เข้าใจนัก
หวางเขขยับหัวไหล่หลบพ้นมือหนา “คุณชายหลี่ ทั้งคุณทั้งชางสู่ล้วนก็เป็นคนที่ผมเคารพรัก จะให้ผมทำยังไง?”
“ผมยอมรับ สำหรับผมชางสู่สำคัญกว่านิดหน่อยก็จริง แต่จะให้ผมไปรับใช้มู่เสี่ยวไป๋แล้วเป็นศัตรูกับคุณ ผมทำไม่ลงจริงๆ”
“ยังไม่พูดว่าผมชอบขี้หน้าคนอย่างมู่เสี่ยวไป๋หรือเปล่า ต่อให้มองหน้าเขาได้ ผมก็ไม่อาจไปรับใช้เขาอยู่ดี ผมกับซินปาเข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อ เราเพิ่งจะทำพิธีเป็นพี่น้องร่วมสาบานเมื่อไม่กี่วันก่อน ในขณะที่เฉินฝูเซิงก็มักจะมาดื่มที่บ้านผมบ่อยๆ เขาคนนี้ก็เป็นคนใช้ได้”
“ถึงผมจะไม่ได้สนิทกับหวางเสี่ยวหยวนมากขนาดนั้น แต่เราก็เคยพูดคุยกันเนิ่นนานอยู่ครั้งนึง”
“เหอะๆ ถ้าผมไปซบอกมู่เสี่ยวไป๋ ก็เท่ากับผมกลายเป็นศัตรูของพวกเขา เป็นศัตรูพี่น้องร่วมสาบาน เป็นศัตรูเพื่อนที่เพิ่งจะเริ่มทำความรู้จักกันเองเนี่ยนะ?”
“ผมทำไม่ได้ เชื่อว่าซินปา กับเฉินฝูเซิงเองก็คงทำไม่ได้เหมือนกัน”
“ทำไมผมต้องฝืนตัวเองเข้าไปอยู่ในห้วงความทรมานแบบนั้น?”
หวางเห้าหัวเราะ “เพราะงั้น สำหรับผมแล้ว การออกมาถึงจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด”
“ถ้านายถอนตัว แล้วจะไปอยู่ที่ไหนต่อ?”
หลี่ฝางมองหวางเห้า แล้วถามต่อ “แล้วพวกพี่น้องที่เหลือของนายจะทำยังไง? หรือพวกนั้นยอมถอดเขี้ยวเล็บแล้วกลับไปทำนางั้นหรอ?”
“ครับ กลับบ้านเกิด…”
หวางเห้าฉีกยิ้มมุมปาก “ผมได้ยินว่าที่ตงไห่เกิดปัญหาใหญ่ ลูกพี่หลินประสบอุบัติเหตุ ลูกน้องคนสนิทแค่ไม่กี่คนก็พร้อมใจกันหักหลัง ตอนนี้ไม่รู้ว่าลูกพี่หลินจะเป็นหรือตาย ส่วนหมาจื่อก็ขึ้นรับตำแหน่งแทน แต่คนจำนวนมากไม่เชื่อฟังหมาจื่อนัก เพราะงั้นตงไห่ในเวลานี้กำลังเกิดความโกลาหลอย่างมาก เขตไฟแดงที่ผมเคยอาศัยอยู่ หลังจากที่ถูกตู้ต้าไห่กวาดซื้อที่แล้วสร้างขึ้นใหม่ ก็โดนเผาจนมอด ตู้ต้าไห่ตาย ลูกชายของเขาตู้เฟยก็หายตัวอย่างลึกลับ พื้นที่ตรงนั้นก็เลยเป็นที่ดินเปล่าไร้เจ้าของไป”
หวางเห้าหัวเราะ “ผมอยากจะกลับไปนั่น พาเหล่าพี่น้องไปเริ่มต้นใช้ชีวิตแบบวิถีดั้งเดิมของเรา ถึงจะหาเงินได้น้อย แต่ก็มีความสุขได้เหมือนกัน”
“เราสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสบายใจ พะวงอันตรายได้น้อยหน่อย”
เมื่อหวางเห้าพูดจบ ในใจของหลี่ฝางก็แฝงความรู้สึกผิดอยู่นิดหน่อย
ลึกๆในใจของหลี่ฝาง ไม่อยากให้หวางเห้าจากไป…
