“ทำไมถึงไปไม่ได้ล่ะ？”หลี่ฝางมองอู๋เฟย แล้วขมวดคิ้ว
“ตอนนั้นที่จางกงหมิงอยู่ข้างกายของมู่เสี่ยวไป๋ ก็เพราะว่าคุณ ตอนนี้คุณออกมาแล้ว งั้นจางกงหมิงยังมีอะไรที่ต้องห่วงอีก？”หลี่ฝางมองอู๋เฟยแล้วถาม
อู๋เฟยขมวดคิ้ว พูดว่า：“คุณชายหลี่ คุณไม่เข้าใจมู่เสี่ยวไป๋มากพอ คุณต่ำช้า มากซะยิ่งกว่าที่ผมคิดไว้อีก”
“ถ้าในมือของเขา ไม่มีจุดอ่อนของผม ที่สามารถบีบพวกเราไว้ได้ล่ะก็ เขาจะให้พี่หมิงกับผม อยู่ข้างกายของเขา รับหน้าที่ตำแหน่งที่สำคัญขนาดนี้เหรอ？”
“ผมเราไม่ใช่คนที่เขาเชื่อใจอยู่แล้ว ทำไมเขาต้องมอบหมายงานที่สำคัญให้พวกเรา คุณเคยคิดไหม？คุณชายหลี่？”อู๋เฟยมองหลี่ฝาง ถามย้อน
หลี่ฝางขมวดคิ้ว ถามว่า：“พูดมาสิ ในมือเขา ยังมีจุดอ่อนอะไรของพวกคุณ？”
อู๋เฟยส่ายหน้า พูดว่า：“ผมยังพูดไม่ได้ นี่เกี่ยวข้องถึงชีวิตคนจำนวนมาก”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“กับผมก็พูดไม่ได้เหรอ？ผมไม่ใช่คนที่จะทำร้ายพวกคุณนะ ผมคือเพื่อนของคุณ เป็นน้องชายของจางกงหมิง ผมคือคนที่ต้องช่วยพวกคุณ”
“ผมรู้ แต่เรื่องนี้ ไม่ใช่แค่ครอบคลุมผมกับพี่หมิง ยังมีคนอื่นด้วย”อู๋เฟยส่ายหน้า ด้วยท่าทางที่ลำบากใจและพูดยาก
เวลานี้ โหจื่อเดินเข้ามา มองอู๋เฟย พูดว่า：“ถ้าผมเดาไม่ผิด เรื่องนี้ เกี่ยวข้องไปถึงลูกพี่หลินด้วย ใช่ไหม？”
โหจื่อพูดคำนี้จบ ใบหน้าของอู๋เฟย ก็ปรากฏความตกตะลึง
โหจื่อพูดว่า：“ผมเดาไม่ผิดสินะ？ดูท่าทางคุณแล้ว ผมก็รู้แล้วว่า ผมเดาถูก ก่อนหน้านี้ผมสงสัยมาตลอด ดูเหมือนว่า ผมจะสงสัยถูก”
“ตอนนี้บนตลาด ปรากฏสินค้าใหม่อีกแล้ว ป๋ายหม่าตายแล้ว พ่อค้าคนกลางของเมืองเอก น่าจะยังไม่ถึงไวขนาดนี้ สินค้าในมือของหมาจื่อ น่าจะไม่เยอะขนาดนั้น ผมได้ยินว่าที่ตลาด ปรากฏพ่อค้าคนใหม่อีกคนแล้ว และสินค้าที่พ่อค้าคนนี้ขาย ดูเหมือนว่าคุณภาพจะดีกว่า สินค้าที่ทางป๋ายหม่าเอามาด้วย ถ้าผมเดาไม่ผิดล่ะก็ คนนั้น น่าจะเป็นลูกพี่หลิน”โหจื่อหัวเราะไปพูดไป
อู๋เฟยมองโหจื่อ พูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ：“ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด”
“ยังจะปฏิเสธอีก？ปฏิเสธอีกก็ไม่มีความหมาย ที่จริงคุณน่าจะถามผมว่าเดาออกได้ไง ใช่ ที่มือของผมไม่มีหลักฐานเลย แต่ว่า ผมเดาได้หน่อยๆ ผู้ซื้อทั้งหมดที่เมืองเอก รายชื่อนี้ มีแค่ไม่กี่คนที่มี คนหนึ่งคือลูกพี่หลิน อีกคนคือหมาจื่อ และอีกคนหนึ่งก็คือมู่เสี่ยวไป๋ สามคนนี้ ดูเหมือนเป็นสามพวก แต่ที่จริงแล้ว พวกเขาเป็นพวกเดียวกัน”
“พวกเขาสามคนรวมตัวกัน เพราะอยากต่อต้านองค์กรที่อยู่เบื้องหลังของป๋ายหม่า สกัดกั้นพวกเขาไปข้างนอก พวกเขาสามคนอยากแบ่งธุรกิจนี้ของเมืองเอกกันเอง ถูกไหม ？”
“ลูกพี่หลินทำธุรกิจนี้มาหลายปี เกรงว่าจะคิดมาตลอดว่าอยากทำคนเดียว？ยังไงแบบนี้ ก็สามารถทำเงินได้เยอะ ส่วนมู่เสี่ยวไป๋นั้น เขาในฐานะที่เป็นเจ้าถิ่นของเมืองเอก แน่นอนว่ามีความสามารถต่อต้านองค์กรที่อยู่เบื้องหลังของป๋ายหม่า อย่างน้อยที่เมืองเอก ตระกูลมู่ก็มีความแข็งแกร่งนี้”
“พูดอีกอย่างนะ มู่เสี่ยวไป๋ก็แอบทำ เขาไม่ได้ต่อต้านองค์กรที่อยู่เบื้องหลังป๋ายหม่าอย่างเปิดเผย ดังนั้น องค์กรที่อยู่เบื้องหลังของป๋ายหม่า ภายใต้การที่ไม่มีหลักฐาน ก็จัดการตระกูลมู่ไม่ได้”
คำพูดของโหจื่อ ทำให้หลี่ฝางที่ฟังแล้วรู้สึกโง่ แต่สีหน้าของอู๋เฟย กลับยิ่งดูไม่ธรรมชาติ
“คุณเดาหมดเลย？”อู๋เฟยสูดหายใจเข้า มองโหจื่อ
“แน่นอนว่าไม่ใช่ทั้งหมด หลายวันนี้ ผมแอบสืบเรื่องนี้มาตลอด ผมไม่คาดหวังว่าจะถูกคนหลอกใช้ พวกคุณจะหลอกใช้ผมให้ฆ่าป๋ายหม่า ให้ผมไปแตะต้องศัตรูที่ใหญ่ขนาดนี้ เหอะเหอะ คุณคิดว่า ผมควรจะอยู่เฉยๆไม่ทำอะไรเหรอ？”
โหจื่อหัวเราะอย่างเย็นชา：“ผมไม่ใช่คนที่ชอบเป็นแพะง่ายๆ”
“โดยเฉพาะอย่างยิ่งแพะรับบาป”
อู๋เฟยพูด：“คุณพูดไม่ได้ถูกทั้งหมด”
“แต่ผมบอกคุณไม่ได้ อันไหนถูก อันไหนไม่ถูก ผมต้องไปแล้ว แน่นอนว่า พวกคุณสามารถให้ผมอยู่ แล้วใช้วิธีบางอย่าง บีบบังคับให้ผมพูดทุกอย่างที่ผมรู้ ให้พวกคุณฟัง”
อู๋เฟยมองโหจื่อแวบหนึ่ง พูดว่า：“การยิงปืนของคุณดีที่สุดที่ผมเคยเห็นมา ก่อนหน้านี้ตอนที่ผมอยู่ในกองทัพ เคยเรียนปืนมาหลายปี”
“แต่ผมไม่เคยเห็นคุณยิงปืนได้ดีขนาดนี้ ถึงแม้กระสุนไม่กี่ลูกพวกนั้น คุณจะยิงไม่โดนคน แต่ คุณกลับช่วยหลอซ่า หลบการโจมตีตั้งมากมาย”
“พูดให้ถูกคือ กระสุนที่คุณยิงเมื่อกี๊ ไม่ได้คิดจะฆ่าศัตรูสองคนนั้นของคุณ แต่เพื่อคลายความกังวลให้หลอซ่า”
ตอนที่อู๋เฟยพูดคำนี้จบ สีหน้าของโหจื่อ ก็ดูผิดปกติ จากนั้น โหจื่อก็หัวเราะเหอะเหอะ พูดว่า：“คิดไม่ถึงว่า ทักษะการสังเกตของคุณจะดีมาก ถูกคุณมองออกหมดเลย”
“ผมตกใจกลัว แต่ยังไม่ถึงจุดที่ตกใจกลัวจนเสียสติ”
อู๋เฟยพูด：“ผมก็เป็นคนหนึ่งที่เคยเห็นความเป็นความตาย”
“อาการของพวกคุณเมื่อกี๊ ทำลายความรู้ความเข้าใจของผมจริงๆ”อู๋เฟยพูด
โหจื่อพยักหน้า พูดว่า：“โอเค คุณไปเถอะ”
“ส่วนคนของคุณ เอาไว้เถอะ พวกเขากลับไป ไม่มีประโยชน์ต่อคุณเลย”โหจื่อมองคนพวกนั้นที่ถูกเขายิงตั้งแต่ต้น
คนกลุ่มนี้ ล้วนแต่เป็นคนที่อู๋เฟยพามา
“ถ้าผมเดาไม่ผิดล่ะก็ เจ้านายของคุณ ไม่ใช่มู่เสี่ยวไป๋เหรอ？”โหจื่อมองอู๋เฟยแวบหนึ่ง ถามอีกครั้ง
อู๋เฟยหัวเราะ：“คุณเดาผิดอีกแล้ว ผมขายชีวิตเพื่อคนๆหนึ่ง นั่นก็คือพี่หมิง จางกงหมิง”
“ที่จริง ผมรู้ไม่เยอะหรอก”
อู๋เฟยพูดจบ ก็สตาร์ทรถออก หม่าจ่ายเจ้าของของศูนย์อาบน้ำ เวลานี้ตัวกำลังสั่น
“พี่ชาย อย่าฆ่าผม อย่าฆ่าผมเลย ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น คืนนี้ผมนอนหลับอยู่ทั้งคืน”หม่าจ่ายตกใจจนตัวสั่น ขอร้องโหจื่อ
โหจื่อส่ายหน้า มองหม่าจ่าย พูดว่า：“คุณเพิ่งหักหลังเจ้านายพวกเรา คุณรู้ไหม？”
“ถ้าไม่ใช่คุณ คืนนี้ก็คงไม่มีการนองเลือด เข้าใจไหม？”โหจื่อถาม
หม่าจ่ายนี้ ทันใดนั้นก็ยิ่งดูกลัวมากขึ้น
ในมือโหจื่อถือปืน ค่อยๆเอามือตบไปที่ไหล่ของหม่าจ่าย หม่าจ่ายนั้น ตกใจจนล้มลงไปที่พื้น จากนั้นก็อ้อนวอนกับโหจื่อต่อ
เมื่อเผชิญหน้ากับชีวิต ศักดิ์ศรีก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนอย่างหม่าจ่ายนี้
หม่าจ่ายก้มหัวให้โหจื่อไม่หยุด คำขอร้องอ้อนวอนต่างๆ พูดออกมาหมด และยังไม่หยุดทำตัวอนาถ ขอความเห็นใจ
สุดท้ายโหจื่อก็หัวเราะออกมา：“คุณคิดว่าผมกำลังโทษคุณเหรอ？ผมอยากขอบคุณคุณน่ะ เพื่อนรัก”
“เห็นชายชราจำนวนมากที่ตายที่พื้นพวกนี้ไหม？ที่จริง พวกเราหาพวกเขามาตลอด แต่ที่ที่พวกเขาซ่อน พวกเราไม่รู้เลย ดังนั้นเรื่องนี้ ผมกับลูกพี่ ปวดหัวไปหมดเลย ต้องขอบคุณสายโทรศัพท์ของคุณ พวกเขาถึงได้ถูกดึงดูดให้มาได้”
โหจื่อมองหม่าจ่าย พูดอย่างจริงใจ：“ผมอยากขอบคุณคุณ”
โหจื่อถูกคำนี้จบ สีหน้าของหม่าจ่าย ก็ปรากฏรอยยิ้มทันที แต่รอยยิ้มของเขาเพิ่งเผยออกมา จู่ๆโหจื่อกลับยกปืนขึ้น จ่อไปที่หัวเขา พูดว่า：“เพื่อเป็นการขอบคุณ ดังนั้น ผมจะส่งคุณไปด้วยกระสุนทองบริสุทธิ์”
ในมือของโหจื่อ ปรากฏปืนทองกระบอกนั้น
“ตายใต้ปืนนี้ เป็นเรื่องที่น่าภูมิใจที่สุด ในชีวิตคุณแล้ว”โหจื่อพูดจบ ก็เหนี่ยวไกปืน
หลี่ฝางก็แปลกใจหน่อยๆ ยังคิดว่าโหจื่อจะปล่อยหม่าจ่ายไป
โหจื่อทำอะไร ไม่มีใครคาดเดาได้
“เขารู้มากไป”
โหจื่ออธิบายให้หลี่ฝาง：“จะกำจัดเขา หรือว่าไว้ชีวิตเขา สำหรับการทำงานของพวกเรานั้น คนที่ปลิ้นปล้อนเกินไป มักจะชอบหักหลังเจ้านาย”
“เขาเป็นคนที่ปลิ้นปล้อนมาก”
หลี่ฝางยักไหล่ พูดว่า：“ก็แค่คนที่ไม่น่าแคร์คนหนึ่ง ฆ่าแล้วก็ฆ่าไปสิ ทำไมต้องอธิบายให้ผม”
“ผมก็ขี้เกียจอธิบาย แค่เวลานี้ น่าเบื่อไป”
โหจื่อมองที่นอนอยู่ที่พื้น ไม่กล้าพูด สีหน้ากลับตกใจจนซีดขาว พูดว่า：“จะเบื่อ แล้วฆ่าคนตลอดไม่ได้หรอกใช่ไหมล่ะ？นี่ถ้าอยู่ต่างประเทศ ก็ได้อยู่ แต่อยู่ในประเทศ ……ช่างมันเถอะ ลูกพี่ให้ผมทำอะไรก็ถ่อมๆตัวหน่อย”
หลี่ฝางมองศพที่นอนที่พื้น คิดในใจ นี่ถ่อมตัวแล้ว？
ผ่านไปประมาณสิบกว่านาทีได้ หลอซ่ากับส้าวส้วย ในที่สุดก็กลับมา แค่ท่าทางที่หลอซ่าเดินในตอนนี้ ดูเหมือนจะผิดปกติหน่อยๆ
“พาลูกพี่กลับไปเถอะ”ส้าวส้วยมองโหจื่อแวบหนึ่ง พูดว่า：“จำไว้ว่าตอนที่กลับไป คุณขับรถนะ”
“ลูกพี่เขา……”โหจื่อถามอย่างกังวล
“เขาไม่เป็นไร”ส้าวส้วยพูด
โหจื่อตอบรับอือ ไม่พูดต่อ แต่พยักหน้า เดินขึ้นรถ แล้วออกไป
หลี่ฝางก็มองจุดที่ผิดปกติออก ถามว่า：“พ่อผมเขาบาดเจ็บเหรอ？”
“คนพวกนี้ทำร้ายลูกพี่ไม่ได้ ก็แค่ร่างกายของลูกพี่……ลูกพี่ไม่ให้ผมบอกคุณ เขาเคยได้รับบาดเจ็บหนัก เพราะว่ากำลังภายในนี้ เป็นลมปราณอย่างหนึ่ง อยู่ในร่างกายเขา ใช้แล้วถึงแม้จะพัฒนาพลังการต่อสู้ของตัวเอง แต่ก็ทำร้ายตัวเองเหมือนกัน พูดตรงๆก็คือ เป็นการแว้งกัด”
“งั้นทำไมยังต้องใช้ล่ะ？”หลี่ฝางถามอย่างไม่เข้าใจ
“อย่างแรกอยากแก้แค้นด้วยตัวเอง อย่างที่สอง ลูกพี่อยากหาทางที่ควบคุมลมปราณภายในมาตลอด แต่ยากมาก”
ส้าวส้วยพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม：“ที่จริง ผมรู้ว่าสาเหตุที่เขาทำแบบนี้ ก็เพื่อผม”
“เพื่อคุณ？”หลี่ฝางตะลึงหน่อย
“ใช่ ทั้งโลกนี้ ไม่มีใครไปถึงขอบเขตนี้ มีแค่ลูกพี่คนเดียวที่ทำได้ ดังนั้น ทุกๆอย่าง ล้วนแต่ต้องการให้เขาไปสำรวจเอง เขารอด ผมกับโหจื่อ ก็ไม่มีใครที่มีอันตราย ไม่ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่สามารถเอาชนะลูกพี่ได้ นอกจากว่า จะใช้อาวุธที่ทรงพลัง”
“แต่พูดคำหนึ่งที่ดูไม่น่าฟังนะ ถ้าวันหนึ่ง ลูกพี่ไม่อยู่ล่ะ？เจ้าสำนักของสำนักหยิ่งซา นั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุด นอกจากลูกพี่แล้ว”
หลี่ฝางตัดบทถามไป：“สุดยอดกว่าคุณไหม？”
“ผมไม่เคยเจอเขา และก็ไม่เคยสู้กับเขา กระทั่งว่าคนในองค์กรสำนักหยิ่งซานี้ ผมก็ไม่ค่อยได้สัมผัส ลูกพี่ให้ผมอยู่ห่างพวกเขามาตลอด ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมว่า ในเมื่อเป็นเจ้าสำนัก ก็น่าจะสุดยอดกว่าผม”ส้าวส้วยพูดอย่างไม่แน่ใจ
“ช่างเถอะ อาจจะเป็นลูกพี่กับผม ที่คิดมากไป คนของสำนักหยิ่งซา บางทีอาจจะไม่มาก่อกวนพวกเราแล้ว”ส้าวส้วยหัวเราะ พูดว่า：“จัดการเรื่องในตอนนี้ก่อนดีกว่า”
“เมื่อกี๊ที่ฆ่าชายชราพวกนั้นตายทั้งหมด นอกจากเพราะว่าลูกพี่โกรธแล้ว ก็เพื่อไม่ให้ข่าวที่ลูกพี่ฝึกกำลังภายในได้รั่วไหลออกไป ไม่อย่างนั้น จะทำให้เกิดความโกลาหลอันใหญ่หลวง”
ส้าวส้วยพูดไป ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาไอ้หน้าหนวด
ไม่นานนัก ไอ้หน้าหนวดก็เอารถบรรทุกขนาดใหญ่ มาที่ลานกว้าง
“คนพวกนี้ส่งต่อให้คุณแล้ว พวกเขาเห็นสิ่งที่ไม่ควรจะเห็นมากไป ได้ยินสิ่งที่ไม่ควรจะได้ยินมากไปหน่อย”ส้าวส้วยพูดกับไอ้หน้าหนวด
ไอ้หน้าหนวดพยักหน้า แล้วก็ออกรถ
ไอ้หน้าหนวดพาคนมาสองสามคน หลี่ฝางมองเห็นร่างคนหนึ่งที่คุ้นมาก จากคนพวกนี้ หลังจากหลี่ฝางมองอย่างชัดเจนแล้ว เขาก็ตาเบิกโต มองส้าวส้วยแล้วถามเบาๆ：“นี่ไม่ใช่เหยสงเหรอ？”
“ห่า ผมตาฝาดหรือเปล่า ทำไมเหยสงกลายเป็นคนของพวกเรา？”หลี่ฝางถามด้วยความแปลกใจ
ส้าวส้วยพยักหน้า พูดว่า：“ที่จริงแล้วตอนแรก เขาก็ติดตามลูกพี่อยู่แล้ว”
หลี่ฝางเม้มปาก ไม่พูด ก่อนหน้านี้หลี่ฝางยังคิดว่าเหยสงตายแล้ว
ส้าวส้วยขับรถ ตอนที่พาหลี่ฝางกลับไปที่จูเฟิ่งปิน โทรศัพท์ของมู่เสี่ยวไป๋ ก็โทรเข้ามา
หลี่ฝางลังเลไม่กี่วินาที จากนั้นจึงรับสาย
