หลี่ฝางรู้สึกว่าคนคนนั้นคุ้นหน้าคุ้นตามาตั้งแต่แรกแล้ว เขารู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าอาจจะเป็นคนเดียวกันกับมือสไนเปอร์ที่สุ่มยิงเขาที่โรงพยาบาล คนคนนี้เป็นตัวอันตรายใหญ่หลวง ถ้าไม่ถือโอกาสในตอนนี้ที่รู้ร่องรอยของมันแล้วกำจัดมันซะ วันหน้าหลี่ฝางก็ไม่อาจเดินออกจากบ้านอย่างสบายใจได้
เพราะไม่ว่าจะยังไงก็ไม่มีใครชอบให้มีงูพิษตัวร้ายคอยแอบมองตัวเองอยู่ในที่ลับ
หลังจากที่วิ่งมาถึงด้านล่าง หลี่ฝางก็พลันสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง เขามองไปที่ผืนป่าที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก
โรงแรมระดับห้าดาวแห่งนี้อยู่ติดกับสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ในนั้นมีภูเขาเตี้ย ๆ และสวนป่าไม้อยู่ สภาพแวดล้อมที่งดงามเป็นจุดขายอย่างหนึ่งของโรงแรมระดับห้าดาวแห่งนี้
ไม่รู้เพราะเหตุใด หลี่ฝางรู้สึกว่ามือสไนเปอร์คนนั้นได้หลบเข้าไปในสวนสาธารณะ และความรู้สึกนั้นแรงกล้ามาก ราวกับว่ามีเสียงเสียงหนึ่งคอยกระซิบที่ข้างหูของเขา
“เกิดอะไรขึ้น หรือว่านี่ก็เป็นผลพลอยได้จากกำลังภายใน?” ภายในใจของหลี่ฝางทั้งตกใจทั้งสงสัย เขาสองจิตสองใจ ลังเลอยู่กับที่สักพัก สุดท้ายแล้วเขาก็ตัดสินใจทำตามสัญชาตญาณนี้ และวิ่งตามเข้าไปในสวนสาธารณะ
ทันใดนั้นเอง หลี่ฝางที่ได้เดินไปมาอยู่ในป่าก็พลันรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว สัมผัสแห่งอันตรายทำให้เขากระโดดหลบไปด้านข้างอย่างไม่ลังเล
ปัง!
มือสไนเปอร์คนนั้นมีความชำนาญมาก เขาหาตำแหน่งของหลี่ฝางโดยอาศัยเสียงปืน ทันใดนั้นปลายกระบอกปืนก็ได้ยื่นออกมาจากด้านหลังของต้านไม้และยิงมาที่หลี่ฝางทันที
ดูแล้วเหมือนกับยิงแบบไม่ใส่ใจ แต่ความจริงแล้วได้ผ่านการคำนวณมาเป็นอย่างดี
หลี่ฝางพลิกตัว และลุกขึ้นอย่างรวดแล้ว แต่ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะตอบโต้กลับ จู่ ๆ ก็มีเงาสีเงินพุ่งเลื่อนผ่านไป
เคร้ง!
หลี่ฝางไม่คิดเลยแม้แต่น้อย เขาใช้ปืนในมือออกไปตั้งรับทันที
กร๊อบ!
ลำกล้องของหลี่ฝางถูกกระแทกจนงอ
“ประสาทสัมผัสไม่เลวนี่ นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้เห็นคู่ต่อสู้อย่างนาย”
มือสไนเปอร์ที่ในที่สุดก็ปรากฏตัวออกมานั้นมองดูปืนสไนเปอร์ที่ถูกกระแทกจนพังในมือ เขามีท่าทีเสียดายขึ้นมา แต่ก็กลับคืนสู่ความเย็นชาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ล้วงเอามีดสั้นเล่มหนึ่งออกมาจากด้านหลัง
“แกเห็นฉันได้ยังไง?” มือสไนเปอร์เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
หลี่ฝางหัวเราะแหะ ๆ ขึ้นมา: “ถ้าบอกว่าเป็นสัญชาตญาณแกจะเชื่อไหม?”
“แกไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร แค่ฆ่าแกให้ตายก็พอแล้ว” มือสไนเปอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“แกจะต้องเสียใจแน่ที่ได้เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้อย่างฉัน ไม่สิ แกไม่มีโอกาสที่จะเสียใจแล้ว”
มุมปากของหลี่ฝางยกขึ้นเล็กน้อย เขาโยนปืนที่อยู่ในมือทิ้งไป จากนั้นก็ล้วงเอามีดสั้นออกมาเช่นเดียวกัน
“แกมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูงมาก มีไม่กี่คนที่เชื่อมั่นในตัวเองแบบนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน แกคิดว่าแกเป็นหลอซ่าหรือไง?”
มือสไนเปอร์มองพิจารณาหลี่ฝางอย่างอยากรู้อยากเห็น ด้วยใบหน้าที่จริงจัง
มีอยู่ชั่ววินาทีหนึ่ง ที่เขาสงสัยว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านั้นก็คือหลอซ่า เพราะแววตาของทั้งสองคนนั้นเหมือนกันมาก
ทุกที่ที่หลอซ่าปรากฏตัวขึ้นจะเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งการนองเลือด ศัตรูเพียงได้ยินต่างก็รู้สึกหวาดผวา
“อ๋อ แกเป็นใคร แกรู้จักหลอซ่าดีอย่างงั้นเหรอ?”
หลี่ฝางรู้สึกสนอกสนใจขึ้นมา
ชายคนนี้มีผมสีทอง ในตาคู่นั้นของเขาเป็นสีฟ้า หน้าตาเป็นเช่นไรนั้นเห็นได้ไม่ชัดนัก รูปร่างที่แข็งแรงกำยำนั้นดูแข็งแกร่งมาก
“ฉันเป็นใครงั้นเหรอ? เหอะ ๆ ชื่อของฉันคือแกรี่ จดจำชื่อของฉันเอาไว้ แกเป็นลูกชายของหลอซ่า จุดนี้ไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด ก่อนที่จะฆ่าหลอซ่า ฉันขอเอากำไรจากลูกชายของมันก่อนแล้วกัน”
ในแววตาของนั้นมือสไนเปอร์มีความอาฆาตแค้นปะปนอยู่
หลี่ฝางตั้งใจพิจารณามือสไนเปอร์ที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา รู้สึกว่าเขาเคยตกเป็นเบี้ยล่างอะไรบางอย่างภายใต้มือพ่อของตัวเอง
“อ๋อเหรอ งั้นก็รีบลงมือเถอะ ให้ฉันดูสิว่าแกมีคุณสมบัตินั่นหรือไม่” หลี่ฝางมีสีหน้าสงบนิ่ง เขาโบกมีดที่อยู่ในมือไปมา เตรียมที่จะเป็นฝ่ายลงมือก่อน
“ชายหนุ่มผู้โง่เขลา อย่าคิดว่าตัวเองสามารถจัดการกับไอ้พวกไร้ประโยชน์กลุ่มนั้นได้ก็มีความมั่นใจเต็มร้อยแล้ว แกจะต้องเสียใจที่ประมือกับฉันแน่!”
แกรี่กล่าวเตือนหลี่ฝางด้วยท่าทางของคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน ราวกับว่าตัวเองจะต้องชนะอย่างแน่นอนแล้ว
“แกไม่เคยได้ยินเหรอว่า คลื่นลูกใหม่ แซงหน้าคลื่นลูกเก่า แกไม่น่ามาหาฉันจริง ๆ แบบนั้นก็ยังพอมีเวลาดี ๆ อีกมากมายให้แกได้เพลิดเพลิน”
หลี่ฝางเพียงแค่ยิ้มเบา ๆ มีดสั้นกวัดแกว่งเข้าไปที่บริเวณต้นคอของแกรี่
เคร้ง!
มีดสั้นสองเล่มกระทบกันจนทำให้เกิดประกายไฟออกมา เกิดรอยแหว่งรอยลึกขึ้นบนมีดสั้นของหลี่ฝางทันที
“เป็นมีดสั้นยอดเยี่ยมจริง ๆ”
หลี่ฝางเหลือบตามองดูมีดที่แหลมคมในมือของแกรี่ สัญชาตญาณแห่งการต่อสู้ในแววตายิ่งฮึกเหิมขึ้น มีดที่เดิมทีจับโดยการหันปลายมีดแทงออกไปด้านหน้าเปลี่ยนเป็นจับแบบการจับแบบถอยหลังแทน
“การจับมีดแบบถอยหลัง!”
มือสไนเปอร์มีสีหน้าท่าทางเคร่งเครียดขึ้นมา
การจับมีดแบบถอยหลังนั้นเป็นการต่อสู้ขั้นสูงและพิถีพิถันสุดในการต่อสู้ระยะประชิด โดยอาศัยทักษะการดึง ผ่า และแทงเป็นหลัก การจับมีดแบบถอยหลังนั้นถ้าใช้ได้ดีแล้ว สามารถชดเชยพลังในส่วนที่ไม่พอของตัวเอง หรือชดเชยความเสียเปรียบของอาวุธได้
นี่เป็นวิชาการใช้มีดที่ส้าวส้วยสอนให้กับหลี่ฝาง และกำชับกับเขาว่าห้ามใช้มันโดยพลการ เพราะว่าการจับมีดแบบถอยหลังนั้นถ้าหากใช้ได้ไม่ดีพอ มันก็ไม่ต่างอะไรกับการประเคนชีวิตให้คนอื่น
“เคร้ง!”
แกรี่เลือกที่จะเป็นฝ่ายลงมือก่อน มีดสั้นของเขาพุ่งแทงเข้าไปบริเวณหน้าอกของหลี่ฝาง เพื่อแสดงความได้เปรียบของมีดสั้นของตัวเองออกมา
หลี่ฝางรู้ดีว่ามีดสั้นของตัวเองนั้นเสียเปรียบ จึงไม่ได้ฝืนตั้งรับซึ่ง ๆ หน้า แต่เป็นการลากดึงตัวผ่าเป็นแนวนอนตามทิศทางของมีดแทน ในขณะที่หลบพ้นการโจมตีได้นั้น มีดสั้นก็ได้ถูกแทงออกมาจากด้านหลัง และแทงสวนกลับเข้าไปที่บริเวณปอดของแกรี่
แกรี่หดลำตัวไปด้านหลัง จากนั้นก็ควักเอามีดสั้นอีกเล่มหนึ่งออกมาจากด้านหลัง และฟันเข้าไปที่บริเวณแขนของหลี่ฝางทันที ส่วนมีดสั้นอีกเล่มนั้นใช้ตั้งรับกับมีดสั้นของหลี่ฝาง
หลี่ฝางไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไรมากกับมีดสั้นอีกเล่มที่ปรากฏขึ้น เขาไม่ได้ถอยแต่กลับโจมตีใส่แทน
ก่อนที่มีดสั้นจะมาถึงด้านหลังของเขานั้นร่างของเขาก็ได้ประชิดตัวเข้าไป ก่อนที่มีดสั้นจะแทงโดนตัวเองนั้นเขาก็ได้ชนเข้าไปที่แขนที่แทงมีดเข้ามาแล้วดันขึ้น
มีดสั้นของหลี่ฝางปะทะเข้ากับมีดสั้นอีกเล่ม ในขณะที่มีดสั้นกระทบกันนั้นเองเขาก็พลันออกแรงดึง โดยอาศัยรอยแหว่งบนมีดเป็นจุดรับพลัง ดึงเอามีดสั้นของแกรี่ออกไปจากด้านหลัง
กระบวนท่านี้นั้นอันตรายมาก มีดสั้นที่ถูกดึงออกไปนั้นกรีดผ่านบริเวณหน้าท้องของหลี่ฝางไป จากการลากดึงของมีดทั้งสองเล่มนั้นทำให้เกิดประกายไฟขึ้น
หน้าท้องของหลี่ฝางถูกกรีดเป็นรอยแผลจาง ๆ เขารู้สึกโชคดีขึ้นมาในใจเล็กน้อย ถ้าหากการตอบสนองของร่างกายช้าไปอีกนิดและจังหวะการเคลื่อนไหวของมือช้าไปอีกหน่อยล่ะก็ หลี่ฝางไม่แขนขาด ก็ต้องถูกแทงเข้าที่ด้านหลัง ตอนนี้แค่ได้รับบาดเจ็บภายนอกเพียงเล็กน้อย ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว
ในแววตาของแกรี่ปรากฏความประหลาดใจขึ้นมา เขาพลันกระโดดถอยหลังทันที เพื่อถอยออกห่างหลี่ฝางก่อน จากนั้นก็พุ่งเข้าโจมตีหลี่ฝางอีกที
มีดสั้นทั้งสามเล่มพัวพันกันจนทำให้เกิดประกายไฟราวกับมังกรคะนองรำ ทำให้คนรู้สึกตาลาย อกสั่นขวัญแขวน
เคร้ง!
ในที่สุดมีสั้นของหลี่ฝางก็ไม่อาจทนรับแรงโจมตีจากมีดสั้นของคู่ต่อสู้ทั้งสองเล่มได้อีกต่อไป และได้หักออกเป็นสองท่อน แต่ทว่า มีดสั้นที่หักเป็นสองท่อนของหลี่ฝางก็ได้สำเร็จภารกิจสุดท้ายของมันแล้ว มันได้ปักเข้าไปที่บริเวณหน้าอกของแกรี่
“แกร้ายกาจไม่เบา แต่น่าเสียดาย สุดท้ายแล้วยังคงเป็นฉันที่เป็นฝ่ายชนะ” หลี่ฝางทิ้งมีดอีสั้นอีกท่อนออกไป เขากล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่น่าเสียดาย
ตอนนี้เขาเชื่อแล้วว่าแกรี่เป็นคนที่เคยประมือกับหลอซ่ามาก่อน เพราะว่าในขณะที่หลี่ฝางใช้กำลังภายใน ในสถานการณ์ที่พลังและการเคลื่อนไหวต่างก็รวดเร็วกว่าแกรี่นั้น ก็ยังคงถูกทักษะอันยอดเยี่ยมของเขากดเอาไว้ได้
การต่อสู้ในวันนี้ หลี่ฝางเอาชนะได้อย่างยากลำบาก บนร่างกายปรากฏรอยแผลขึ้นมานับไม่ถ้วน ยิ่งไปกว่านั้นยังมีบางจุด ที่ลึกจนมองเห็นกระดูก
“ใช่ไหม น่าเสียดาย สุดท้ายฉันก็แม่อาจเดินไปถึงตรงหน้าของหลอซ่าอีกครั้งได้”
แกรี่แสดงรอยยิ้มอย่างปล่อยวางออกมา เขาล้มจมอยู่ในกองเลือด
ความตายสำหรับคนอย่างเขาแล้วไม่ใช่การปิดฉาก แต่เป็นจุดจบที่ดีที่สุด
