เพราะว่าชิวเฉิงฝูพูดสิ่งที่ไม่น่าฟัง หลี่ฝางถึงได้ลงมือสั่งสอนเขาไป แต่เขาก็ไม่สามารถช่วยชิวทิงหยุนได้ตลอด ครั้งต่อไปถ้าเจอเรื่องแบบนี้อีก ชิวทิงหยุนทำได้แค่เผชิญหน้าด้วยตัวเอง
ชิวทิงหยุนคิดอยู่ครู่ จู่ๆ ก็กัดฟัน ราวกับตัดสินใจอะไรได้อย่างนั้น และพูดเสียงเบา： “พ่อแม่ฉัน……ที่จริงแล้วถูกชิวเฉิงหลี่ทำร้ายจนตาย！”
“อะไรนะ?” หลี่ฝางชะงักเล็กน้อย และมองชิวทิงหยุนอย่างประหลาดใจ
เมื่อห้าปีก่อนพ่อแม่ของชิวทิงหยุนเสียอย่างทราบสาเหตุไม่แน่ชัด ไม่มีใครรู้ว่าความจริงเป็นยังไง คนอื่นล้วนแต่เดาว่าเป็นฝีมือของตระกูลที่มีความแค้น น้อยคนนักที่จะคิดถึงว่าเป็นฝีมือของชิวเฉิงหลี่
แต่หลังจากนั้นห้าปีชิวทิงหยุนกลับมาบอกว่าชิวเฉิงหลี่ฆ่าน้องชายแท้ๆ ของตัวเองเหนี่ยนะ นี่มันเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงเล็กน้อย ทำให้คนอื่นยากที่จะเชื่อ
จากนั้น ก็ฟังชิวทิงหยุนพูดต่อ： “เมื่อนานมาแล้วพ่อฉันก็สงสัยว่าชิวเฉิงหลี่โลภอยากจะได้ตำแหน่งเจ้าบ้าน ตั้งใจวางแผนอยากจะทำร้ายท่านจนตาย แม้กระทั่งมีครั้งนึงที่พ่อของฉันถูกลอบโจมตีโดยตระกูลของศัตรู แอบบอกให้ว่าเป็นฝีมือของชิวเฉิงหลี่ หลังจากนั้นไม่กี่วัน พวกท่านก็เกิดเรื่องขึ้น”
“ต่อมาชิวเฉิงหลี่ก็ได้เลื่อนตำแหน่ง และจัดการเก็บกวาดคนในครอบครัว ทุกคนที่ภักดีต่อพ่อของฉันก็ถูกฆ่าตาย หรือไม่ก็ออกไปจากบ้าน ทั้งตระกูลไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงเรื่องนั้นกันอีก
และหลังจากนั้นชิวเฉิงหลี่ก็หาเรื่องลำบากให้กับฉันตั้งแต่นั้นมา และมักจะยัดเหยียดความผิดต่างๆอะลุ่มอล่วย,อะลุ้มอล่วย มาลงโทษฉันด้วย ทำเอาคนอื่นๆ ในตระกูล ก็ค่อยๆ ตีตนออกห่างฉันไป และปฏิบัติกับแย่ลงทุกวัน”
ชิวทิงหยุนพูดพลางถกแขนเสื้อ ให้หลี่ฝางเห็นรอยแผลเป็นแต่ละแผลบนแขนของเธอ แม้กระทั่งยังมีบางส่วนที่เห็นได้ชัดว่าเป็นรอยแผลใหม่ มีเลือดไหลซิบออกมาจากผ้าพันแผลที่ห่อไว้อยู่
“แม้แต่หมอพวกเขาก็ยังไม่ให้เธอไปหา?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว
ชิวทิงหยุนพยักหน้า พูดด้วยสีหน้านิ่งๆ ： “แผลพวกนี้ฉันชินแล้ว แล้วก็ชิวเฉิงหลี่ก็ส่งคนมาคอยจับตาดูฉันโดยเฉพาะ ไม่ให้ฉันได้มีโอกาสไปหาหมอเลย”
เมื่อเห็นท่าทางนิ่งเฉยของชิวทิงหยุน จู่ๆ ในใจของหลี่ฝางก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา
แม้แต่ผู้ชายที่โตแล้ว บนตัวมีรอยแผลแบบนี้ยังรู้สึกแย่สุดๆ เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหญิงสาวที่ผอมแห้งบอบบางอย่างชิวทิงหยุน
เธอต้องแบกรับความเจ็บปวดมามากขนาดไหนกัน?
วินาทีนี้ หลี่ฝางก็นึกถึงในตอนนั้นที่ต้องหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องด้วยตัวเองมาหลายปีอีกครั้ง
“วันต่อๆ ไปหลังจากนี้เธอคิดว่าจะทำยังไง คงจะอยู่ที่ตระกูลชิวไปตลอดไม่ได้หรอกมั้ง?” หลี่ฝางถามอย่างสงสัย
จากนิสัยที่โหดเหี้ยมของชิวเฉิงหลี่ มีแต่จะปฏิบัติต่อชิวทิงหยุนยิ่งโหดร้ายขึ้น จนกระทั่งเธอถูกทรมานจนตาย
“ฉัน……ฉันอยากรอให้คุณปู่ออกมาจากการเก็บตัวฝึกตน……” ถึงแม้ชิวทิงหยุนจะพูดแบบนี้ แต่นัยน์ตาเธอไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความหวังเลยแม้แต่น้อย
เพราะว่าเธอรู้ แม้ว่าชิวจงเทียนจะรู้เรื่องทุกอย่างหลังจากที่เขาออกมาแล้วก็ตาม ก็เกรงว่าจะไม่ทำอะไรกับชิวเฉิงหลี่
ชิวจงเทียนมีลูกชายอยู่แค่สองคน คนนึงตายไปแล้ว เพื่อที่จะสืบตระกูลต่อไป เขาคงไม่จำกัดอีกคนนึงทิ้งไปหรอก
ยิ่งไปกว่านั้น ความสามารถของชิวเฉิงหลี่ก็กำหนดไว้แล้วว่าเขาไม่สามารถถูกโค่นล้มได้ง่ายๆ
หลี่ฝางมองความไม่พอใจและเจ็บปวดที่นัยน์ตาของชิวทิงหยุน และถามขึ้นเงียบๆ ： “อยากล้างแค้นมั้ย?”
“อยาก” ชิวทิงหยุนพยักหน้าและพูดอย่างไม่ลังเล： “ฉันกับเขามีความแค้นที่ต้องชำระด้วยเลือด แม้แต่ในฝันฉันยังอยากฆ่าเขาล้างแค้นให้พ่อแม่ของฉัน！”
เมื่อพูดประโยคนี้จบ เธอกลับพูดอย่างซึมๆ อีกครั้ง： “แต่ฉันไม่มีความสามารถนั้น ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย”
ถึงยังไงความต่างชั้นของทั้งสอง ก็พูดได้ว่าแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว มันห่างชั้นกันมากจริง
ต่างกันจนชิวทิงหยุนแค่คิด ก็รู้สึกสิ้นหวังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
เมื่อถึงจุดนี้ การสนทนาของทั้งสองก็จบลง และในห้องก็เกิดความเงียบขึ้น
ถึงแม้หลี่ฝางอยากจะช่วยชิวทิงหยุน แต่ก็ต้องไม่ใช่ตอนนี้ เขาไม่สามารถทำแผนตัวเองพังเพราะแค่อารมณ์ชั่ววูบ
ส่วนชิวทิงหยุนในตอนนี้ก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย เสียใจที่ไปพูดเรื่องมากมายขนาดนี้ให้กับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก
ถ้าหากหลี่ฝางบอกเรื่องทั้งหมดนี้กับชิวเฉิงหลี่ งั้นชะตากรรมของเธอหลังจากนี้ก็ชัดเจนแล้ว
ทั้งสองคนต่างเงียบลง คิดเรื่องในใจของตัวเองอย่างเงียบๆ ในเวลานั้น ความเงียบก็ปกคลุม
และในขณะนั้น จู่ๆ หลี่ฝางก็เงยหน้า ขมวดคิ้วมองออกไปนอกหน้าต่าง และด้านนอกก็มีเสียงดังขึ้น จากนั้นก็เห็นไท่ซางเปิดหน้าต่างและปีนเข้ามา
“ฮ่าๆๆ ฉันมาได้ยินอะไรเหนี่ย พี่น้องฆ่ากันเอง? ตระกูลชิวนี่ร้ายกาจจริงๆ นะ！”
ไท่ซางหัวเราะลั่น
เมื่อเห็นไท่ซาง หน้าของชิวทิงหยุนก็กลายเป็นซีดเผือดทันที
ที่จริงตนแค่บอกความในใจกับหลี่ฝาง ก็รู้สึกได้ว่าใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ ไม่ปลอดภัยแล้ว ตอนนี้แม้แต่ไท่ซางก็รู้ด้วย เขาจะเอาเรื่องนี้พูดออกไปมั้ยนะ?
หลี่ฝางมองความกังวลจากใบหน้าของชิวทิงหยุนออก จึงเหลือบมองไท่ซาง
“ไท่ซาง เมื่อกี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ?”
“โห ลูกพี่ พูดอะไรกัน！” ไท่ซางกลับทำสีหน้าตื่นเต้น ไม่ได้คิดถึงความหมายของคำพูดหลี่ฝางเลย
“พี่น้องตระกูลชิวฆ่ากันเองไง เยี่ยม ฉันกำลังเบื่อๆ อยู่เลย ถ้าหากเอาข่าวนี้แพร่ออกไป ฮี่ฮี่……”
เมื่อได้ยินแบบนี้ ทั้งตัวและใจของชิวทิงหยุนก็สั่นรั่วไม่หยุดเลย จนเกือบจะเป็นลมไป ไม่นาน น้ำตาก็เกือบจะไหลลงมาอีกครั้ง
“ไอ้โง่！” หลี่ฝางด่าอย่างอดไม่ได้ แล้วจ้องไท่ซางตาเขม็ง
“หือ?” ไท่ซางชะงัก พลางมองไปที่ชิวทิงหยุนที่กำลังจะร้องไห้กับหลี่ฝางที่ทำสีหน้าเข้ม ถึงได้รู้สึกตัวอะไรขึ้นมา
