“มีคนมาอีกแล้วเหรอ？” หลี่ฝางนึกคิด “เหมือนว่าจะเป็นเสียงฝีเท้าของผู้หญิง”
ยังไงซะ หากไม่ใช่เพราะตั้งใจวางฝีเท้าให้เบาที่สุด ฝีเท้าของผู้ชายไม่มีทางเบาได้ขนาดนี้ได้แน่
แถมฝีเท้าที่ตั้งใจวางให้เบากับฝีเท้าที่เดินปกตินั้นแตกต่างกันอย่างมาก
ไม่นาน หญิงสาวอายุยี่สิบกว่าก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของทั้งคู่
เมื่อได้พบกับคนแปลกหน้าอย่างหลี่ฝาง แถมยังยืนอยู่ข้างริโกะ โคมุระ สีหน้าของหญิงสาวเผยความไม่ประสงค์ดีขึ้นมาทันที
หลี่ฝางที่ได้ดูประวัติของทุกคนในตระกูลโคมุระมาแล้ว เขารู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวตรงหน้าคือเอโกะ โคมุระพี่สาวคนรอง
“ริโกะ ผู้ชายคนนี้คือใคร ทำไมแกถึงได้กล้าขัดคำสั่งของคุณพ่อ พาเขากลับมาที่บ้านโดยพลการ?” เอโกะ โคมุระสำรวจหลี่ฝาง ก่อนที่จะกล่าวกับริโกะ โคมุระอย่างเย็นชา
“เขาชื่ออาสึกะ เป็นเพื่อนของฉัน เมื่อสักครู่เขาช่วยฉันจัดการขับไล่โยตะ!” แม้ริโกะจะโต้แย้ง แต่กลับไม่กล้าแม้แต่จะแหงนหน้าขึ้นประจันหน้าพี่สาวด้วยซ้ำไป
“งั้นเหรอ？ ฮ่าฮ่า” เอโกะไม่วายที่จะสำรวจเสื้อผ้าการแต่งกายบนร่างของเขาที่สุดแสนจะธรรมดา
โยตะที่วันๆ ไม่ทำอะไร ฟังแล้วเหมือนว่าจะมีความร้ายกาจสักหน่อย สำหรับคนธรรมดาแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับจอมวายร้าย แต่กลับไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอ
สำหรับเธอ การแต่งกายของหลี่ฝางบ่งบอกว่าเขาไม่ใช่ชนชั้นสูงอะไร เพียงแค่มีฝีมือการต่อสู้เท่านั้น ไม่มีอะไรน่ายกย่องเลยแม้แต่น้อย
“ใช่สิ งานเลี้ยงน้ำชาพรุ่งนี้แกอย่าทำให้คุณพ่อเสียหน้าเชียวนะ ทางที่ดีหาผู้ชายที่เหมาะสมจะดีกว่านะ ไม่เช่นนั้น ……” เธอไม่วายเหลือบตาจับจ้องหลี่ฝาง ก่อนหันหลังกลับเดินขึ้นบันได
กับน้องสาวคนละแม่แบบเธอ ไม่ว่ายังไงเธอก็รู้สึกดูถูก
เพราะมารดาของริโกะเป็นเพียงนางระบำเท่านั้น ในตอนนั้นเธอได้คลอดริโกะออกมาเมื่อตอนบิดาของเธอโนะชิมะ โคมุระสมัยยังเป็นหนุ่มเจ้าชู้
หลังจากนั้นเธอได้เงินก้อนโตจากโนะชิมะ โคมุระ แถมยังทิ้งริโกะที่เพิ่งคลอดได้ไม่นานเอาไว้ที่ตระกูลโคมุระ หนีไปพร้อมกับเงินก้อนโต
เพราะงั้นตั้งแต่เกิดมาริโกะจึงไม่มีใครชอบเธอเลย แม้แต่โนะชิมะ โคมุระเอง ก็เย็นชากับเธอ ไม่ห่วงใยเธอ
ส่วนมิเอะ โคมุระและเอโกะ โคมุระพี่สาวสองคนนี้ กดขี่ข่มเหงกลั่นแกล้งเธอสารพัดตั้งแต่เด็ก
เอโกะเองก็จ้องมองริโกะไม่สามารถข้องเกี่ยวกับชนชั้นสูง วันๆ ได้แต่อยู่กับพวกกระจอก ถูกบิดาลงโทษเพราะขายขี้หน้าด้วยความสุข
เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูอย่างแรงจากชั้นบน ริโกะส่งสายตารู้สึกผิดไปทางหลี่ฝาง
ยังไงซะตั้งแต่เธอเกิดมาก็ประสบกับเหตุการณ์นี้มานาน ผ่านไปสิบกว่าปี เธอชินชาซะแล้ว
หลี่ฝางตอบโต้ริโกะด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน พลันลอบถอนหายใจ
เด็กสาวอายุสิบกว่าปีแบบนี้ โตมาขนาดนี้ไม่รู้ว่าต้องแบกรับในสิ่งที่ช่วงวัยของเธอไม่ควรได้ประสบมามากมายขนาดไหน
เมื่อตามริโกะไปที่ห้องของเธอ ไม่นาน ริโกะก็ทำแผลให้กับเขาอย่างเบามือ พร้อมติดปลาสเตอร์ให้กับเขา
หลี่ฝางจ้องมองท่าทีอ่อนโยนและแผ่วเบาของเธอ พลันสงสัยว่ากว่าเธอจะทำแผลเสร็จ บาดแผลของเขาคงได้สมานเองแล้ว
หลังจากที่ทำแผลเสร็จ ริโกะยิ้มอย่างดีใจ “สองวันให้หลังถึงจะแกะออกได้นะ”
หลี่ฝางเองก็ตอบโต้ด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณมากครับ”
หลังจากนั้น หลี่ฝางยังอยากจะคุยกับริโกะมากกว่านี้ เพื่อให้เธอรู้สึกดีกับเขามากขึ้น แต่กลับพบว่าเธออารมณ์ไม่ดีตั้งแต่ที่กลับมาบ้าน ต่อให้หลี่ฝางพยายามมากแค่ไหนก็ไม่ได้ผลลัพธ์เหมือนอย่างระหว่างทาง
ผ่านไปสักพัก ริโกะปริปากกล่าวอีกครั้ง “ขอโทษค่ะ คุณอาสึกะ ฉันต้องขอโทษแทนกิริยาของพี่สาวฉันเมื่อกี้นี้ด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ผมมองออกว่าเธอมีเรื่องราว หากไม่รังเกียจ จะพูดกับผมก็ได้นะ”
ริโกะกอดเขาทั้งสองข้างนิ่งเงียบไป
หลี่ฝางคิดว่าเขารีบร้อนเกินไป สะกิดบาดแผลในใจของริโกะเข้าทำให้เธอไม่อยากพูดอีก ขณะคิดหาวิธีแก้ตัว ริโกะกลับปริปากเล่าเรื่องราวของเธอ
ฟังที่ริโกะเล่า ต่อให้ได้ดูประวัติของเธอมาตั้งแต่ต้น รับรู้เรื่องราวทุกสิ่งอย่างหลี่ฝาง ก็ไม่วายรู้สึกเห็นใจเด็กสาวคนนี้
“โทษที เหมือนว่าผมจะถามในสิ่งที่ไม่ควรถามเข้า” หลังจากที่ริโกะเล่าเรื่องราวของเธอ หลี่ฝางกล่าวอย่างรู้สึกผิด
“อันที่จริง ทุกอย่างในชีวิตต้องเพิ่งพาตนเองไขว่คว้ามา เพิ่งพาคนอื่นมากเกินไป ท้ายที่สุดก็เป็นแค่ข้าราชเท่านั้น มีเพียงแค่ตัวเองยิ่งใหญ่ ถึงจะเป็นรากฐานของทุกสิ่ง”
นี่เป็นประโยคจากใจหลี่ฝาง และเขาค้นพบว่า เมื่อได้ฟังประโยคของเขา ริโกะเหมือนว่าจะสั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อย
แต่ก็เท่านั้น
ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยคิดที่จะตอบโต้ แต่เธออ่อนแอเกินไป และเธอไม่มีแม้กระทั่งวิธีที่จะทำให้ตนเองแข็งแกร่งขึ้นด้วยซ้ำไป
“คุณอาสึกะ ฉันช่วยคุณทำแผลเสร็จแล้ว อีกเดี๋ยวฉันจะไปส่งคุณ”
จบประโยค ริโกะจึงเดินออกไป
ส่วนหลี่ฝางในตอนนี้ แผนการบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว
โนะชิมะ โคมุระไม่อยู่บ้าน บางทีนี่อาจเป็นโอกาสที่ดี
หากได้เบาะแสอะไรมาบ้าง เขาก็ไม่ต้องเสียเวลามากมาย
เมื่อคิดได้อย่างนั้น หลี่ฝางแอบออกไปจากห้องของริโกะ เตรียมแอบสำรวจห้องของโนะชิมะ โคมุระ
ภายใต้ความช่ำชองของเขาต่อการก่อสร้างของญี่ปุ่น หลี่ฝางเล็งเป้าไปที่ห้องหนึ่งอย่างรวดเร็ว
