ไท่ซางมองหยูหลิงฮุ่ยที่อยู่ตรงหน้าอย่างช็อกๆ คิดไม่ถึงว่าเรื่องที่ไม่น่าเชื่อแบบนี้จะมาเกิดขึ้นกับตัวเอง
ตอนนั้นที่เขาไปเข้าร่วมศึกชิงจ้าวยุทธภพที่ตระกูลชิวจัดขึ้นเป็นเพื่อนหลี่ฝาง จากนั้นก็ไปเตะตาหยูหลิงฮุ่ยที่พบกันระหว่างทาง ทั้งสองก็มีความสัมพันธ์ไปอย่างตามธรรมชาติ
แต่ไท่ซางก็ไม่เคยคิดว่าจะมีความสัมพันธ์ที่ยืนยาวกับหยูหลิงฮุ่ยต่อไป เขานั้นเป็นคนที่ชอบผู้หญิงสวยๆ และทุกคนที่คบกับเขาก็ไม่เคยเกินครึ่งปี
หยูหลิงฮุ่ยก็เหมือนกัน หลังจากพวกเขาคบกันมาห้าหกเดือนไท่ซางก็เบื่อ และก็บอกเลิกหยูหลิงฮุ่ย
และตอนนั้นหยูหลิงฮุ่ยก็ไม่ได้มาวอแวอะไรมาก เอาค่าชดเชยจากไท่ซางมา5สิบล้านหลังจากนั้นก็กลับบ้าน เวลาผ่านไปนานขนาดนั้น ไท่ซางลืมเธอไปนานแล้ว ไม่คิดว่าวันนี้หยูหลิงฮุ่ยจะท้องโตมาหาเขา
จู่ๆ ก็กลายเป็นพ่ออย่างงงๆ แบบนี้จะให้ไท่ซางยอมรับได้ยังไง
“บอกมา จะเอาเท่าไหร่ สองร้อยล้านพอมั้ย?”
คบกับหยูหลิงฮุ่ยมาหลายเดือน ไท่ซางรู้ว่าหล่อนเป็นคนประเภทไหน ถึงแม้ว่าจะหน้าตาโอเค หุ่นไม่เลว แต่กลับเป็นผู้หญิงที่โลภมากอยากรวย
ดังนั้นไท่ซางจึงคิดได้เลยว่าครั้งนี้ที่หยูหลิงฮุ่ยมาหาตน นั่นก็เพราะมาขอเงิน
จากความสามารถของไท่ซาง สำหรับเขาแล้วเรื่องเงินนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่
หลังจากได้ยินที่เขาพูด นัยน์ตาของหยูหลิงฮุ่ยก็เจ็บเล็กน้อย กำชุดของตัวเองแน่น และกัดฟันพูด
“ฉันไม่ได้มาเอาเงิน”
“เธอไม่ได้มาเอาเงินงั้นเธอมาหาฉันทำไม? หรือว่าฉันให้ฉันแต่งเธอหรือยังไง? หยูหลิงฮุ่ย ตอนนั้นฉันก็พูดกับเธอแล้ว ฉันแค่เล่นๆ กับเธอเท่านั้น ให้เธออย่าจริงจัง ตอนนี้เธอท้องโตมาหาฉัน หมายความว่าไง?”
ไท่ซางเสเพลมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เจอเรื่องแบบนี้ พูดตามตรงเขาช็อกจริงๆ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าจะทำยังไงกับหยูหลิงฮุ่ยและเด็กในท้องหล่อน
ฟังคำพูดที่ไร้ความปรานีแถมยังทิ่มแทงของเขา ใจของหยูหลิงฮุ่ยราวกับมีมดเป็นพันเป็นหมื่นตัวกำลังกัดกิน
เธอยอมรับว่าตอนแรกที่เธอคบกับไท่ซางนั้นเพราะเห็นความสามารถการเป็นปรมาจารย์ของเขาจริงๆ แต่หลังจากที่รู้จักหลังจากนั้นหลายเดือน ใจของเธออ่อนไป
แค่เพราะว่าไท่ซางพูดว่า เขาไม่จริงจัง ไม่คบกับเธอไปนานๆ หยูหลิงฮุ่ยจึงทำได้แค่ยอมแพ้อย่างหมดหนทาง
แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่ทั้งสองเลิกกันไปได้เดือนกว่าๆ หยูหลิงฮุ่ยก็ตรวจพบว่าเธอท้อง เด็กคนนี้ทำชีวิตหยูหลิงฮุ่ยวุ่นวายไปหมดจริงๆ พ่อของเธอขอให้เธอเอาเด็กคนนี้ออก แต่หยูหลิงฮุ่ยก็ไม่ยอม ดึงดันจะคลอดเด็กคนนี้
ที่จริงตามสภาพแวดล้อมตระกูลหยู เลี้ยงเด็กคนนึงไม่ใช่ปัญหา บวกกับเงินชดเชยที่ไท่ซางให้เธอมาห้าสิบล้าน
แต่ว่าเรื่องบนโลกช่างยาก ช่วงนี้ยุทธภพวุ่นวายทำให้ครอบครัวเล็กๆ อย่างตระกูลหยูนั้นต้องทุกข์ทรมานอย่างมาก
หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้พ่อของเธอถูกฆ่า ตระกูลพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง หยูหลิงฮุ่ยถูกคนไล่ออกมา ทรัพย์สินของตระกูลถูกยึดไป เธอผู้หญิงท้องโตคนนึง นอกจากจะมาหาพ่อของลูกแล้ว ก็ไม่มีทางเลือกอื่น
“ไท่ซาง ฉันรู้ว่านายคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่เงินและชื่อเสียง แต่นายลองถามตัวเองดู เวลาที่พวกเราคบกัน ฉันเคยทำอะไรไม่ดีกับนายมั้ย? ฉันยอมรับตอนแรกฉันหวังเงินและอำนาจของนาย แต่ตอนหลังฉันใจสั่นจริงๆ ถ้าหากฉันไม่ชอบนายด้วยใจจริง งั้นทำไมฉันจะต้องให้กำเนิดลูกของนายด้วย?”
หยูหลิงฮุ่ยสารภาพแต่ไม่ได้ทำให้ไท่ซางซาบซึ้ง แถมยิ่งทำให้ไท่ซางรู้สึกต่อต้านขึ้นมา
“เหอะ ฉันไม่คิดจริงๆ ว่าผู้หญิงอย่างเธอจะน่าขยะแขยงแบบนี้ ถึงกับคิดจะเอาเด็กมาจับฉัน บอกว่าใจสั่นกับฉัน? ตอนนั้นที่เอาเงินฉันไปทำไมง่ายนักล่ะ?”
ไท่ซางมองหยูหลิงฮุ่ยด้วยสีหน้าดูถูก และหัวเราะอย่างเย็นชาพลางพูด
“ฉัน……ฉันมีเหตุผล” หยูหลิงฮุ่ยมองเขาด้วยสายตารู้สึกผิดสุดๆ กัดริมฝีปาก ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไง “เพราะว่านายพูดว่านายไม่จริงจังกับฉัน เพราะงั้น……”
“เอาล่ะๆ ยังไงเธอก็ยังจำคำที่ฉันบอกกับเธอตอนนั้นได้ งั้นก็รบกวนเธอรีบเอาเงินแล้วไปซะ เด็กนี่เธออยากจะคลอดก็คลอด ไม่อยากคลอดก็ไปเอาออก ถึงยังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน เธออย่าคิดว่าฉันจะยอมรับเขา”
ไม่รอให้หยูหลิงฮุ่ยพูดจบ ไท่ซางก็ปัดมืออย่างหมดความอดทน และควักเช็คออกมาจากกระเป๋าหนึ่งใบ เขียนตัวเลขลงบนนั้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โยนไปที่ด้านหน้าของหยูหลิงฮุ่ย
เมื่อเห็นเช็คใบนั้นปลิวหล่นลงพื้น น้ำตาที่หยูหลิงฮุ่ยกลั้นไว้ในที่สุดก็ไหลออกมา ร่างของเธอสั่นเทาเล็กน้อยเพราะว่าร้องไห้ ครั้งนี้ที่เธอมาหาไท่ซาง ไม่ได้คาดหวังว่าไท่ซางจะแต่งเธอ เธอแค่อยากให้ลูกมีที่เพิ่งเท่านั้น
แต่ใครจะคิดว่าไท่ซางจะไม่ยอมรับการมีอยู่ของเด็กคนนี้ แถมยังไม่สนใจว่าเด็กจะเป็นหรือตาย
“ไท่ซาง นี่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของนายนะ!อีกแค่เดือนเดียวเขาก็จะเกิดแล้ว ทำไมนายถึงได้พูดคำแย่ๆ แบบนี้ออกมาได้!” หยูหลิงฮุ่ยถามไท่ซางอย่างสิ้นหวัง
“เด็กคนนี้เป็นเธอที่อยากคลอด ไม่ใช่ฉัน ฉันมันก็เป็นแบบนี้ ไม่ชอบฟังก็เอาเงินแล้วไสหัวไป เงินพวกนี้พอที่จะให้พวกเธอแม่ลูกใช้ไปทั้งชีวิตแล้ว”
เห็นหยูหลิงฮุ่ยร้องไห้โฮ ในใจของไท่ซางก็รำคาญมากๆ
ท่าทีของเขาแบบนี้ทำให้คนด้านข้างพวกหลี่ฝางดูต่อไม่ไหวแล้ว โดยเฉพาะหยางฉง เห็นแค่เธอเดินไปข้างๆ หยูหลิงฮุ่ย และพยุงเธอลุกขึ้นนั่งอย่างระมัดระวัง
ในฐานะที่เป็นแม่เหมือนกัน หยางฉงเข้าใจความรู้สึกหยูหลิงฮุ่ยสุดๆ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่ารักใครคนนึงจริงๆ เธอก็คงไม่มีทางให้กำเนิดเด็กออกมา
“พี่สาวท่านนี้ พี่อย่าร้องไห้เลย พี่ไม่คิดถึงตัวเอง ก็ต้องคิดถึงลูกในท้องนะ พี่ร้องไห้แบบนี้ ถ้าหากไปทำร้ายเด็กในท้องจะทำยังไง?”
หยางฉงปลอบหยูหลิงฮุ่ยอยู่ด้านข้าง หลี่ฝางก็ทำหน้าดำคร่ำเครียดแล้วลากไท่ซางไปที่ระเบียงโรงพยาบาล
“ไท่ซาง นายคิดจะทิ้งหยูหลิงฮุ่ยแม่ลูกจริงๆ เหรอ?” หลี่ฝางมองไท่ซางที่ทำหน้ารำคาญ และถามพลางขมวดคิ้ว
“ตอนแรกที่เลิกกันเธอไปอย่างไร้เยื่อใยสุดๆ ตอนนี้กลับท้องโตมาหาฉัน ใครจะรู้ว่าเด็กนั่นใช่ลูกของฉันหรือเปล่า?” ที่จริงไท่ซางไม่เชื่อว่าลูกของหยูหลิงฮุ่ยจะเป็นลูกของตน ถึงยังไงทั้งสองคนก็เลิกกันมานานแล้ว
