หยางฉงมองรูปในโทรศัพท์แล้วก็โกรธ แม้จะรู้ว่าหลี่ฝางแค่เล่นละครตบตา แต่ท่าทีของเขากับชิราอิชิ ฮานาซากิมันคลุมเครือมากเกินไปหน่อย นอกจากนี้หลี่ฝางยังไปก่ายบนตัวของชิราอิชิ ฮานาซากิเองด้วย！น่ารังเกียจจริงๆ！
นอกจากนี้หุ่นและหน้าตาของชิราอิชิ ฮานาซากิก็ไม่เลวเลย ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตลอด ถ้าจะไม่เกิดความรักขึ้นมาสิถึงจะแปลก
เมื่อได้ยินคำของหยางฉง หลิวฮุยก็มองรูปนั้นด้วยความทำตัวไม่ถูก เขายิ้มพลางลูบผม แล้วใช้วิธีนี้มาตอบคำถามหยางฉง
เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นในรูป！หลี่ฝางเล่นสนุกเกินไปแล้วหรือเปล่า เล่นมากเกินไปจนเกินเลยหรือเปล่านะ？
ถ้าหลี่ฝางแต่งงานกับชิราอิชิ ฮานาซากิของญี่ปุ่นอะไรนั่นจริงๆ ฉินวี่เฟยกับหยางฉงคงจะเอาตัวเองถึงตายเลยล่ะ！
ไม่ได้ เขาต้องรีบโทรหาหลี่ฝาง แล้วถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
หลิวฮุยยิ้มแหะๆให้หยางฉงกับฉินวี่เฟย ก่อนจะหันแล้วเตรียมออกไปแอบโทรศัพท์หาหลี่ฝาง แต่เขาเพิ่งจะผลักประตู ก็ชนเข้ากับคนคนหนึ่งติดกำแพง
“ใครมันไม่ดูตาม้าตาเรือ มายืนอยู่ตรงประตู！”
หลิวฮุยคิดว่าจมูกตัวเองถูกชนหักแล้ว เลยด่าออกไปพลางขมวดคิ้วด้วยความไม่สบอารมณ์ แต่คนที่เขาชนนั้นไม่ได้สนใจเขาเลย แต่กลับเดินผ่านหลิวฮุย แล้วเข้าไปในห้อง
“วี่เฟย เสี่ยวฉง ฉันกลับมาแล้ว” หลี่ฝางมองฉินวี่เฟยกับหยางฉงพลางหายใจหอบ ใบหน้าก็มีความร้อนใจ
เมื่อได้ยินเสียงของหลี่ฝาง หลิวฮุยก็หันมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เขาไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม คนตรงหน้านั้นคือหลี่ฝางจริงๆใช่ไหม！
เขาควรจะอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ？ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้？
ฉินวี่เฟยกับหยางฉงเองก็งงจนทำอะไรไม่ถูก เหมือนกับหลิวฮุย คนที่อยู่ห่างไกล จู่ๆมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า มันน่าเหลือเชื่อจริงๆเลยใช่ไหม？
“คุณ คุณกลับมาได้อย่างไร？” ฉินวี่เฟยมองหลี่ฝางพลางถามด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“หลังจากที่ฉันเอาผลแก้วม่วงมาแล้วก็จะรีบกลับประเทศทันที วี่เฟย เสี่ยวฉง เรื่องของฉันกับชิราอิชิ ฮานาซากิน่ะ มันไม่ใช่แบบที่บนอินเทอร์เน็ตพูดกันนะ พวกคุณไม่ต้องโกรธ ฟังฉันอธิบายได้ไหม？”
หลี่ฝางอ่านข่าวที่ชิราอิชิ ฮานาซากิปล่อยออกมาแล้วคร่าวๆระหว่างทาง เขาแทบกระอักเลือด
รูปนั้นมันชัดเจนมากว่าแอบถ่ายบนรถในวันนั้น หลี่ฝางตั้งใจทำเป็นคลุมเครือใส่เธอ เพื่อไม่ให้ถูกชิราอิชิ ฮานาซากิบังคับแต่งงาน เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่าชิราอิชิ ฮานาซากิจะมาถ่ายรูปแบบนี้
รูปนี้ตัวเขาเองยังรู้สึกว่ามันน่าคิดไปไกลเป็นอย่างมาก แล้วฉินวี่เฟยกับหยางฉงล่ะ
เขาคิดว่าจะอธิบายให้ฉินวี่เฟยกับหยางฉงฟังอย่างไรระหว่างทางนั้น จะบอกพวกเขาอย่างไรถึงจะเชื่อว่าตัวเองกับชิราอิชิ ฮานาซากินั้นไม่ได้มีอะไรเกินเลยกัน
เมื่อเห็นหลี่ฝางตัวเต็มไปด้วยเลือด ฉินวี่เฟยกับหยางฉงก็สงสารจับใจขึ้นมา แต่เมื่อคิดถึงรูปของเขากับชิราอิชิ ฮานาซากิ แล้วก็เรื่องที่เขาปิดบังก็โกรธขึ้นมา
หยางฉงเลยพึมพำเสียงเย็นชาใส่หลี่ฝาง ก่อนจะหันหลังให้เขา ท่าทีไม่อยากสนใจหลี่ฝางเลย
แม้ฉินวี่เฟยจะไม่ได้ชัดเจนขนาดนั้น แต่กลับมองไปทางอื่นอยู่ดี
ผู้อาวุโสใหญ่เห็นสถานการณ์ดังนั้น ก็กระแอมเล็กน้อย ก่อนจะเดินมาตบไหล่หลี่ฝางพลางพูด
“หลี่ฝาง แผลบนตัวคุณนี่มันเกิดอะไรขึ้น？ชิราอิชิ ฮานาซากิคนนั้นทำอะไรให้คุณลำบากเหรอ？แผลที่มือยังมีเลือดไหลอยู่เลย？ไปๆ ฉันทำแผลให้คุณก่อนนะ”
เมื่อเห็นแผลลึกถึงกระดูกของหลี่ฝาง ผู้อาวุโสใหญ่ก็จูงมือเขาออกไปด้านนอก แต่หลี่ฝางไม่ยอมเลย เลยเลือกที่จะสะบัดมือของผู้อาวุโสใหญ่ออก ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมไปทำแผล
“ไม่เป็นไร แผลเล็กนิดเดียว ผู้อาวุโสใหญ่ ฉันอยากคุยกับพวกวี่เฟย รบกวนคุณกับหลิวฮุยออกไปก่อนนะ”
หลี่ฝางจะยังมีเวลามาสนใจแผลของตัวเองที่ไหน ถ้าไม่ง้อฉินวี่เฟยกับหยางฉงให้ได้ เขาคงจะไม่มีภรรยาแล้ว
“แผลเล็กๆอะไรกัน มือของคุณมันจะขาดอยู่แล้ว！คุณฟังฉันเถอะ ให้ไปทำแผลก่อน”
ผู้อาวุโสใหญ่มีเงาพาดผ่านไปในแววตา ก่อนจะตั้งใจทำเสียงดัง แล้วก็พูดอาการหนักหนาของหลี่ฝางออกมา
ตอนแรกหลี่ฝางยังไม่รู้ว่าผู้อาวุโสใหญ่ทำแบบนั้นทำไม แต่หลังจากที่เขาปรายตามองท่าทีกังวลของฉินวี่เฟยกับหยางฉงแล้ว ก็เข้าใจทันที
จากนั้นก็แอบยกนิ้วโป้งให้ผู้อาวุโสใหญ่ หลี่ฝางเองก็เริ่มแสดงละคร ก่อนจะร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเกินจริง แล้วก็ทำเป็นน่าสงสาร
“โอ้ย……ผู้อาวุโสใหญ่อย่าโดนมือฉัน！เจ็บจะตายอยู่แล้ว！ฉันบอกว่าไม่ไปก็ไม่ไปไง ถ้าเกิดวี่เฟยกับหยางฉงไม่ให้อภัยฉัน ฉันยอมเสียมือนี้ไปเลย！”
ผู้อาวุโสใหญ่มองท่าทีเกินจริงของหลี่ฝาง จากนั้นตาก็กระตุก แต่ก็ยังเล่นไปกับหลี่ฝางอย่างเข้ากัน
“บ้าหรือเปล่า！นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ！ถ้าคุณไม่ทำแผล เกรงว่ามือของคุณมันจะเสียไปจริงๆนะ！”
ฉินวี่เฟยกับหยางฉงที่แค่ตั้งใจฟังก็อดไม่ไหว ก่อนจะเดินมาดูความรุนแรงของแผลของหลี่ฝาง
“นี่……นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่！ทำไมมือของคุณมันเจ็บหนักขนาดนี้！คุณรีบไปทำแผลเถอะ！”
“ให้ตายเถอะ พี่หลี่ฝาง คุณจะต้องเจ็บมากแน่เลย！เรารีบไปหาหมอ ให้เขาเย็บแผลให้คุณดีกว่า”
อันที่จริงแผลของหลี่ฝางนั้นไม่ได้หนักหนาอะไรมากในสายตาเขา แต่ในตาของฉินวี่เฟยกับหยางฉงที่ถูกปรนเปรอมาอย่างดีนั้น มันหนักหนามากเลยล่ะ
พวกเธอไม่พูดพร่ำทำเพลง ก่อนจะจูงหลี่ฝางไปที่ห้องวิจัยของต้าเซี่ยหลงเช่ว ช่วงนี้พวกเธออยู่ในศูนย์ของต้าเซี่ยหลงเช่ว เลยค่อนข้างรู้โครงสร้างด้านในแล้ว บวกกับเมี๋ยวชุ่ยเองก็รับการรักษาที่นี่ ดังนั้นพวกเธอเลยพาหลี่ฝางไปถึงที่ได้อย่างง่ายดาย
หลี่ฝางถูกพวกเธอทั้งสองจูงทั้งซ้ายขวา ก่อนจะยิ้มจนปากฉีกถึงหู แผนการแกล้งทำเป็นเจ็บปวดนี่มันใช้ได้ดีที่สุดจริงๆ
เพียงแค่ในใจของฉินวี่เฟยกับหยางฉงยังรักตัวเองอยู่ หลังจากที่พวกเธอเห็นความเจ็บปวดนั้นแล้วก็จะไม่มีทางที่จะไม่สนใจ
“คุณฉิน คุณหยาง พวกคุณมาได้อย่างไรเนี่ย？มาเยี่ยมพี่รองหรือเปล่า？”
นักวิจัยวิทยาศาสตร์ของต้าเซี่ยหลงเช่วคุ้นเคยกับพวกฉินวี่เฟยแล้ว บวกกับความสนิทของพวกเธอทั้งสอง เลยกลายเป็นเพื่อนกันได้อย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นพวกเธอมา นักวิจัยวิทยาศาสตร์ก็รีบยิ้มแล้วทักทายพวกเธอ
“คุณไปทำแผลให้เขาก่อนเถอะ” ฉินวี่เฟยผลักหลี่ฝางไปหานักวิจัยวิทยาศาสตร์ ก่อนจะเอามือของหลี่ฝางให้พวกเขาดู
“เฮือก แผลมันลึกมากเลยนะเนี่ย เห็นถึงกระดูกแล้ว ฉันว่านะพวก คุณเอามือเปล่าไปรับมีดใช่ไหม？”
อันที่จริงนักวิจัยชายที่ดูเหมือนจะเป็นลูกครึ่งนั้นมองมือของหลี่ฝาง แล้วก็พูดหยอกล้อ
หลี่ฝางลูบท้ายทอยด้วยความเขินอาย ถือเป็นการยอมรับไปในตัวแล้ว
ชายคนนี้ทำเสียงจิ๊จ๊ะออกมาอย่างยอมใจ จากนั้นเอากล่องยาออกมา ก่อนจะเริ่มทำแผลให้หลี่ฝาง
พวกฉินวี่เฟยกับหยางฉงมองภาพเหล่านี้ไม่ได้ เลยออกไปรอด้านนอกก่อน
