นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์

ตอนที่ 222 คนโง่เง่า

“นายรู้สึกยังไงบ้าง”

เมื่อเห็นอัลเบิร์ตจิบน้ํายานําโชคอย่างระมัดระวัง เฟร็ด จอร์จ และลี จอร์แดนก็กลืนน้ําลาย พวกเขาต้องการลิ้มรสน้ํายานําโชคในตํานานด้วยตนเอง และสัมผัสได้ถึงรสชาติที่ยอดเยี่ยมของทุกสิ่งที่ดําเนินไปอย่างราบรื่น

น่าเสียดายที่มันมีเพียงเล็กน้อย

“เยี่ยม ยอดเยี่ยมมาก มากับฉันทุกคน!” อัลเบิร์ตก้าวอย่างรวดเร็วและเดินไปตามทางในป่าที่มีดคมและชี้นอยู่ข้างหน้า

“นี่จะไปไหน” จอร์จเดินตามรอยเท้าของอัลเบิร์ตอย่างรวดเร็ว

“แน่นอน ต้องไปที่ป่าเพื่อลองเสี่ยงโชค” ลี จอร์แดน กล่าว

“นายพูดถูกเพียงครึ่งเดียว เราจะลองเสี่ยงโชคในกระท่อมในป่าของศาสตราจารย์เคทเทิลเบิร์น” อัลเบิร์ต ฮัมเพลงเล็กน้อยและอธิบายอย่างไม่เป็นทางการ

“นายจะไปหาศาสตราจารย์เคทเทิลเบิร์นทําไม” เฟร็ดถามพร้อมกับขมวดคิ้ว บอกตามตรงว่าเขาไม่คุ้นเคยกับศาสตราจารย์วิชาดูแลสัตว์วิเศษเลย และตอนนี้ก็ไม่เหมาะที่จะไปหาเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาบุกเข้าไปในป่าต้องห้ามเป็นการส่วนตัว คงจะถือว่าอีกฝ่ายอารมณ์ดีถ้าไม่ถูกหักคะแนน

“ไม่ต้องห่วง สถานการณ์ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่นายคิด” อัลเบิร์ตยิ้มและปลอบโยน “เราจะไม่ไปพบศาสตราจารย์เคทเทิลเบิร์น แต่ลองเสี่ยงโชครอบๆ กระท่อมในป่า”

“นายคิดว่าอาจมีมูลคางคกกระโดดอยู่ใกล้กระท่อมของศาสตราจารย์เคทเทิลเบิร์นหรือ?” ดวงตาของจอร์จเป็นประกาย และเขาไม่ได้คาดหวังให้อัลเบิร์ตแสดงตําแหน่งที่แม่นยําอย่างรวดเร็ว

แท้จริงแล้วเป็นเพราะน้ํายานําโชคและผลที่ได้ก็น่าทึ่ง

“ฤดูหนาวกําลังจะมา.”

“เกี่ยวอะไรกับฤดูหนาว”

“อย่าขัดจังหวะ ฟังอัลเบิร์ตพูดให้จบ” เฟร็ดจ้องไปที่ลี จอร์แดนอย่างไม่พอใจและบอกให้เขาหุบปาก

“ในช่วงเวลานี้ของปี แฮกริดและศาสตราจารย์เคทเทิลเบิร์นจะให้อาหารสัตว์ที่ยังเด็กที่ไม่สามารถหาอาหารเองได้ เพื่อช่วยให้พวกเขาเอาตัวรอดในฤดูหนาวอันหนาวเหน็บได้ เราต้องหาที่สําหรับให้อาหาร หากโชคดีเราควรเจอมูลคางคกกระโดดได้ใกล้กระดูกของสัตว์เหล่านั้น”

อัลเบิร์ตไม่ได้พูดอะไรอีกศาสตราจารย์เคทเทิลเบิร์นคอยดูแลกลุ่มสัตว์วิเศษ ถ้าเขาโยนกระดูกที่เหลือของสัตว์เวทย์มนตร์เข้าด้วยกัน พวกเขามีโอกาสที่จะพบมูลคางคกกระโดด

ระหว่างทางไปกระท่อมกลางป่า ทั้งสี่คนไม่ลืมสังเกตป่าโดยรอบ พวกเขาพบเห็ดแปลก ๆ แต่เห็ดเหล่านี้ไม่ใช่มูลคางคกกระโดดที่พวกเขากําลังมองหา

อัลเบิร์ตเดินตามเส้นทางไปในความทรงจําและพบกระท่อมในป่าได้อย่างง่ายดายด้วยความช่วยเหลือของน้ํายานําโชค ทั้งสี่คนเริ่มเดินเตร่ไปมา พวกเขาพบสถานที่ที่ศาสตราจารย์โยนกระดูกซึ่งถูกปกคลุมอย่างหนาแน่นด้วยเห็ด

“เจอแล้ว” อัลเบิร์ตขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกผิดเล็กน้อย

เฟร็ด จอร์จ และลี จอร์แดน ต่างหยิบอุปกรณ์ที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกมาแล้วสวมให้พร้อม พร้อมที่จะไปจับมูลคางคกกระโดด ทําไมต้องเตรียมอุปกรณ์?

เพราะเมื่อบางสิ่งเข้ามาใกล้ มูลคางคกกระโดดจะกระจัดกระจาย

“ว่าแต่ พวกนายไม่คิดว่ามันมีมูลคางคกกระโดดมากเกินไปเหรอ?” อัลเบิร์ตสงสัยว่ามีคนที่นี่เพาะพันธุ์มูลคางคกกระโดดโดยเฉพาะหรือไม่

“มันมีจํานวนเยอะมากจริงๆ” ทั้งสามมองหน้ากันและไม่เข้าใจอัลเบิร์ต

อย่างไรก็ตาม ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่สามารถจับมูลคางคกกระโดดเป็นจํานวนมากได้

อย่างไรก็ตาม หากคุณบุกเข้าไปแบบนี้ และฝุ่นสปอร์จะบินไปรอบๆ มันจะทําให้หลายคนเดือดร้อนจริงๆ จอร์จจะยังคงมีก้อนหินอยู่ในมือ เพื่อไล่มูลคางคกกระโดดออกไป แล้วจับพวกมันเพียงลําพัง ท้ายที่สุดพวกเขา ทําการบ้านมากเพื่อจับมูลคางคกกระโดด หากพวกเขาบุกเข้าไปในมูลคางคกกระโดดด้วยวิธีโง่ๆ พวกเขาอาจจะต้องยอมแพ้และกลับไปที่ฮอกวอตส์

สาม สอง หนึ่ง.

ล จอร์แดนขว้างก้อนหินใส่มูลคางคกกระโดด ครู่ต่อมา กลุ่มของมูลคางคกกระโดด ก็กระโดดไปทุกทิศทุกทาง ในระหว่างการโจมตี ผงสปอร์หกเลอะเทอะจํานวนมาก โชคดีที่ทั้งสี่คนได้เตรียมพร้อมแล้วพวกเขาหลบอยู่ในที่ๆไกลออกไป

จึงไม่โชคร้ายโดนมัน

“จับ!” อัลเบิร์ตตะโกน เฟร็ด จอร์จ และลี จอร์แดนไล่ตามมูลคางคกกระโดดที่พวกเขาเลือก พวกนี้มีความยืดหยุ่นมากกว่ามูลคางคกกระโดดในเรือนกระจก ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการจับมูลคางคกกระโดดที่ต้องการ

“น่าเสียดาย” จอร์จมองดูมูลคางคกกระโดดที่กระโดดอยู่ซึ่งหายไปและอดรู้สึกเสียดายไม่ได้

“ไม่เป็นไรหรอก สามอันก็พอแล้ว กลับกันเถอะ” อัลเบิร์ตหยิบถุงผ้าออกจากกระเป๋าเสื้อคลุมของเขาและยัดมูลคางคกกระโดดได้ที่จับได้เข้าไป

“ทําไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”

“เอ่อ” อัลเบิร์ตหันไปมองที่เสียงนั้นทันที และตระหนักว่าเขาได้พบกับคนที่เขารู้จัก

“คุณแด็กเวิร์ธ คุณมาที่นี่ทําไม” อัลเบิร์ตถามพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ฉันมาหาศาสตราจารย์เคทเทิลเบิร์นเพื่อขอซื้อเปลือกไข่สนอลลีแกสเตอร์”

“น้ํายานําโชค?” อัลเบิร์ตรู้ทันทีว่ายาที่แด็กเวิร์ธต้องการปรุงคืออะไร

“เอาละ น้ํายานําโชคที่ปรุงไว้เมื่อสองสามปีก่อนหมดลงแล้ว ฉันจะปรุงอีกชุดหนึ่ง” เฮกเตอร์มองไปที่อัลเบิร์ตและถามด้วยความสงสัย: “เธอจะทําอย่างไรกับมูลคางคกกระโดด”

“คุณรู้หรอว่ามีมูลคางคกกระโดดอยู่ที่นี่” จอร์จอดไม่ได้ที่จะถาม

“ฉันเสนอให้ศาสตราจารย์เคทเทิลเบิร์น โยนกระดูกเหล่านี้ที่นี่เพื่อเพาะพันธุ์มูลคางคกกระโดด”

“คุณหมายถึง มูลคางคกกระโดดทั้งหมดที่นี่เป็นของคุณเหรอ”

“ทุกปีฉันมาเก็บเกี่ยวมูลคางคกกระโดดที่โตเต็มวัยเป็นวัตถุดิบ” เฮกเตอร์พยักหน้า ในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านยา เขามีแหล่งยาที่มีเสถียรภาพ เหมือนกับที่เขารู้ว่า ศาสตราจารย์เคทเทิลเบิร์นเลี้ยงเพาะพันธุ์สนอลลีแกสเตอร์ ถ้าเขาต้องการเปลือกไข่สนอลลีแกสเตอร์ เขาอาจจะต้องซื้อในราคาสูงหรือหาด้วยวิธีอื่น ท้ายที่สุดแล้วเปลีอกไข่ของสนอลลีแกสเตอร์ก็เป็นวัตถุดิบที่หาได้ยากเช่นกัน

พวกอัลเบิร์ตมองหน้ากัน และจู่ๆ ก็อายเล็กน้อย เขาถูกจับโดยเจ้าของหรือไม่?

เฮกเตอร์ไม่สนใจเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้และยังคงถามต่อไปว่า “เธอจะทําอย่างไรกับมูลคางคกกระโดด”

“ปรุงน้ํายาสมองควาย ผมได้ยินมาว่ามันสามารถช่วยพัฒนาพลังสมองของคนได้” อัลเบิร์ตตอบอย่างตรงไปตรงมา

“ยาบํารุงสมองมือใหม่?” เฮกเตอร์ขมวดคิ้วและทันใดนั้นน้ําเสียงของเขาก็รุนแรงขึ้น “เธอควรระวังความยากของน้ํายาสมองควายไว้ ถ้าปรุงไม่สําเร็จจะเป็นอันตรายอย่างมาก จากการวิจัยของฉัน ฉันรู้มาว่ามีคนดื่มครั้งก่อนและเกือบจะกลายเป็นคนงี่เง่า และกระทรวงเวทมนตร์สั่งห้ามปรุงน้ํายาสมองควายเป็นการส่วนตัว”

ไม่มีทาง น้ํายาสมองควายที่หมุนเวียนในตลาดมืดนั้นเป็นผลิตภัณฑ์ที่ล้มเหลวซึ่งไม่สามารถใช้งานได้ และ อาจกลายเป็นคนงี่เง่าหลังจากดื่ม

เฟร็ดและคนอื่นๆ รู้สิ่งเหล่านี้โดยธรรมชาติ แต่การได้ยินจากผู้เชี่ยวชาญด้านยาพูดทําให้รู้สึกเขินอายและต้องการถอยกลับ

“ถ้าหากเธอต้องการปรุงน้ํายาสมองควายจริงๆ ฉันสามารถช่วยเธอได้” เฮกเตอร์ พูดกับอัลเบิร์ต “แต่ฉันหวังว่าจะมั่นใจได้ว่าเธอจะไม่ปรุงมันอย่างไม่พร้อมการดื่มน้ํายาสมองควายนั้นอันตราย นับประสาอะไรกับน้ํายาสมองควายที่ไม่ผ่านการทดสอบ”

เฮกเตอร์ไม่ต้องการให้อัลเบิร์ตดื่มยาแปลกๆ โดยบังเอิญและทําให้ตัวเองกลายเป็นคนงี่เง่า

คดีนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนในโลกแห่งเวทมนตร์

อัลเบิร์ตตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และประหลาดใจเล็กน้อยกับข้อเสนอของเฮกเตอร์ แต่เขาตกลงอย่างง่ายดาย ท้ายที่สุด ด้วยความช่วยเหลือจากปรมาจารย์ด้านยา ก็ไม่ยากเกินไปที่จะเรียนรู้วิธีปรุงน้ํายาสมองควายด้วยตัวเอง