อ๊าก!
ตอนนี้อีแวนส์ถูกล้อมรอบด้วยภูเขาถังขยะ และวัตถุโบราณ เขาหายใจหนักและพูดติดขัด
เขาอดไม่ได้ที่จะถ่มน้ำลายลงบนพื้นอย่างไม่ลดละ ขณะที่ภาพของเขาแกว่งไปมา
ร่างกายของเขาอยากจะอ้วกอย่างมาก แต่ร่างกายที่ผอมแห้งของเขาไม่สามารถอาเจียนออกมาได้เนื่องจากเขาไม่ได้กินอาหารมาหลายวันแล้ว
ดังนั้นจึงมีเพียงน้ำลายและน้ำย่อยที่ออกมาจากปากของเขา
รสเปรี้ยวในปากของเขาทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้มากขึ้น แต่เขาหายใจเข้าลึกๆเพื่อให้ตัวเองสงบลง
อีแวนส์มองไปรอบๆตัวเขา และเขาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจอย่างช่วยไม่ได้
“นี่คือ…”
ทุกอย่างคุ้นเคยกับเขามาก เขาอยู่ในสุสานของเก่าที่มีแต่ซากของไร้ประโยชน์ และสิ่งของอื่นๆที่ถูกโยนทิ้ง มีเพียงคนกลุ่มเดียวที่ดำเนินชีวิตในสถานที่แบบนี้ นั่นคืออันธพาลและประชากรที่ติดฝิ่น ที่นี่คือ…
“…บ้าน?”
แต่…ได้ยังไง?
สิ่งที่เขาจำได้ก็คือเขาวิ่งและเขาก็วิ่ง วิ่งหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้จากสถาบันการศึกษา
ตอนที่เขาไปที่สถาบันเขาต้องใช้เวลาเกือบ 2 วันในการเดินอย่างต่อเนื่อง แต่ตอนนี้…เขารู้สึกเหมือนว่าเขาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ
…นี่เป็นภาพหลอน หรือว่าเขาอยู่ที่บ้านจริงๆ?
อีแวนส์เริ่มเดินไปรอบๆ เท้าของเขาเจ็บจากการวิ่ง และหลังจากเดินไม่กี่นาทีก็ถึงที่นั่น บ้านของเขา
บ้านของเขาเป็นบ้านหลังเล็กๆที่สร้างขึ้นจากเศษของซากของเก่าที่วางซ้อนกันอย่างหลวมๆ มีหลังคาที่ทำจากใบไม้และกองหญ้า บ้านหลังอื่นๆที่อยู่ข้างๆก็ทำจากวัสดุที่คล้ายกัน
เขา…อยู่บ้านจริงหรอๆ แต่ได้ยังไงกัน?
‘เดี๋ยวก่อน…’ เขาย้อนนึกถึงความทรงจำของเขาทันที ระบบของเขา…
เขาได้ปลดล็อคระบบของเขาแล้ว!
ความเจ็บปวดเกิดขึ้นทันที จากนั้นมันก็คืบคลานขึ้นไปที่กะโหลกศีรษะของเขา การมองเห็นของเขาพร่ามัว เขาอดไม่ได้ที่จะจับหัวไว้แน่น ขณะมองไปที่คำพูดและหน้าต่างที่โผล่ขึ้นมาตรงหน้า
[ร่างกาย เลเวล 1 ค่าประสบการณ์: 2/100,
ระบบ เลเวล 2 ค่าประสบการณ์: 0/200
พลังชีวิต: 46/46 | พลังงาน: 1/28
ความแข็งแรง: 7 | (พลังโจมตี: 14 + 0)
ความว่องไว: ??? | ความเร็ว: ???)
ความทนทาน: 15 | (พลังชีวิตสูงสุด: 46, พลังป้องกัน: 8 + 0)
ความฉลาด: 3 | (พลังงานสูงสุด: 28, พลังเวทย์: 4 + 0)
อัตราการฟื้นฟูพลังชีวิต: 3
อัตราการฟื้นฟูพลังงาน: 1
คะแนนสถานะเหลือ: 0]
[ทักษะการใช้งาน
แอร์สเต็ปเลเวล 1 | ใช้พลังงาน : 1
ข้อมูลพื้นฐาน: สามารถสร้างพื้นที่มองไม่เห็นใต้เท้าของคุณ และจะหายไปหลังจากผ่านไป 3 วินาที
ระดับการรับรู้เวลาเลเวล 1 | ใช้พลังงาน : 1 ต่อวินาที
ข้อมูลพื้นฐาน: สามารถชะลอการรับรู้เวลาของคุณได้ ]
[สกิลติดตัว
ของขวัญจากเฮอร์มีส เลเวล ?
ข้อมูลพื้นฐาน: ควบคุมความเร็วและความทนทานของผู้ส่งสารของพระเจ้าได้ด้วยความตั้งใจของตัวเอง
ผู้ควบคุมวิญญาณ Lv. ?
ข้อมูลพื้นฐาน: สามารถได้รับค่าประสบการณ์ได้โดยส่งวิญญาณไปสู่ชีวิตหลังความตาย]
“!!!”
ดวงตาของเขาเคลื่อนไหวอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ในขณะที่เขาจ้องมองไปที่คำพูดที่โผล่ออกมาตรงหน้าเขา เขายังอ่านหนังสือไม่ออกเนื่องจากไม่รู้หนังสือ แต่ด้วยเหตุผลบางประการเขาก็พอจะเข้าใจคำที่เขียนอยู่
อีแวนส์ลืมอาการคลื่นไส้ที่ทำให้จิตใจขุ่นมัวไปโดยสิ้นเชิง สีหน้าตื่นเต้นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาแทน
ในที่สุด…เขาก็เป็นผู้ควบคุมระบบอย่างเป็นทางการ ในที่สุดเขาก็สามารถออกจากบ้าน และเริ่มอาชีพในฐานะนักสำรวจซึ่งเขาจะได้รับคริสตัลและเงินมากมายจากประตูมิติ สร้างบ้านหลังใหญ่ให้ตัวเอง กินอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ
การจินตนาการถึงสิ่งเหล่านี้ทำให้ใบหน้าของอีแวนส์ยิ้มได้
“อีแวนส์นั่นนายเหรอ!?”
แต่อาการมึนงงของเขาถูกทำให้หายไปทันทีด้วยเสียงที่ดังขึ้น
“แอนเดรีย?”
เจ้าของเสียงคือแอนเดรียเพื่อนเก่าของอีแวนส์ พวกเขาไม่ได้สนิทกันเป็นพิเศษ แต่เธอต่างจากเพื่อนบ้านคนอื่นๆ เธอเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ฟังเขาและเสียงร้องของเขา แม้ว่าสุดท้ายแล้วเธอจะไม่สามารถช่วยเขาได้ แต่อย่างน้อยที่สุดเธอก็อยู่ที่นั่น
“ทำไมนายถึงกลับมาที่นี่!? ฉันคิดว่านายหนีไปแล้ว!?”
แอนเดรียรีบวิ่งไปหาอีแวนส์และจับไหล่ของเขา
“นายควรไป! พ่อของนาย…”
ใบหน้าของแอนเดรียเต็มไปด้วยความกังวล ขณะที่เขาพูดกับอีแวนส์
“ถ้าพ่อของนายพบว่านายกลับมาที่นี่…เขา…เขาอาจจะทุบตีนายอีกครั้ง!”
แอนเดรียหายใจอย่างตะกุกตะกักอย่างต่อเนื่อง
เมื่อได้ยินเสียงของแอนเดรียที่เต็มไปด้วยความกังวลอีแวนส์ได้แต่ส่ายหัว
“ตอนนี้ฉันสบายดี แอนเดรีย”
อีแวนส์แกะมือของแอนเดรียออกแล้วยิ้ม
“ตอนนี้ฉันเป็น…ผู้ควบคุมระบบแล้ว”
“…อะไรนะ!? เมื่อไหร่กัน!?”
แอนเดรียถอยออกไปเล็กน้อยด้วยความตกใจเมื่อเธอได้ยินคำพูดของอีแวนส์
“…จริงเหรอ!?”
อีแวนส์พยักหน้าด้วยความภาคภูมิใจ
“นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน แอนเดรีย”
อีแวนส์พูดเบาๆ
“ฉัน…จะไม่กลับมาที่นี่อีก”
เมื่อเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ของอีแวนส์แอนเดรียก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาซึม ตั้งแต่ที่เธอจำอีแวนส์ได้ เขาก็มักจะมีรอยช้ำบนใบหน้าของเขา แต่ตอนนี้เมื่อมองเขาแบบนี้ก็รู้สึกเหมือนว่าส่วนหนึ่งของเธอได้รับการปลดปล่อยจากความเจ็บปวด
“นาย…ดูแลตัวเองด้วยนะ”
แอนเดรียจับไหล่ของอีแวนส์อีกครั้ง แต่คราวนี้เธอจับเบาๆและถามออกมาอีกครั้ง
“…โอเคมั้ย?”
อีแวนส์พยักหน้าอีกครั้ง
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง แอนเดรีย”
แอนเดรียตอบด้วยรอยยิ้ม ใช้เวลาเงียบสักครู่ก่อนที่ทั้งสองจะอำลากัน บางทีอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่อีแวนส์จะได้พูดกับเธอ
จากนั้นอีแวนส์ก็เดินไปที่บ้านของเขาอีกครั้ง เขาอาจจะเข้าไปเป็นครั้งสุดท้าย เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจขณะมองไปรอบๆ บ้าน
ในทุกมุมที่สายตาของเขามองไป เขาจะเห็นว่าตัวเองถูกพ่อของเขาทารุณและลวนลามอย่างไรบ้าง แต่มันจะไม่เกิดขึ้นอีก ตอนนี้เขาแข็งแกร่งและเขามีอำนาจ
ตอนนี้เขาได้ปลดล็อกระบบของเขาแล้ว เขาจะต้องแน่ใจว่าจะไม่มีใครทำร้ายเขาได้ ทั้งพ่อของเขาและนักเรียนจากสถาบันการศึกษา…
…สักวันพวกเขาจะต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกเขาได้ทำลงไป
จากนั้นอีแวนส์ก็จัดการเก็บตู้เสื้อผ้าของเขา โดยเก็บเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งทั้งหมดที่เขาสามารถเก็บได้ใส่ลงในกระสอบ แต่ในขณะที่เขากำลังทำเช่นนั้นความหนาวเหน็บก็พุ่งขึ้นมาจากด้านหลังเขา
“…อีแวนส์”
เมื่อได้ยินเสียงนี้ทุกๆส่วนของความมั่นใจและความแน่วแน่ที่อีแวนส์สร้างขึ้นก็แตกเป็นเสี่ยงๆ การหายใจของเขาเริ่มติดขัดอย่างรวดเร็ว
เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายขณะมองไปข้างหลังของเขาอย่างช้าๆ กรามของเขาสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้
“…พะ…พ่อ”
