“ตัวเล็กน่ารักมากเลย”
“…อะไรนะ”
แวนส์กระพริบตาของเขาสองสามครั้งในขณะที่เขาจ้องไปที่แมงมุมปีศาจที่อยู่ตรงหน้าเขา จิตใจของเขาจมอยู่ในความสับสนเมื่อได้ยินคำพูดของมอนสเตอร์ สิ่งมีชีวิตจากประตูมิติสามารถพูดได้งั้นหรอ!?
ไม่มันสมเหตุสมผลแล้ว มอนสเตอร์ตรงหน้าเขามีร่างของผู้หญิง หากไม่ใช่เพราะขาที่ดูไม่ดีและถุงเนื้อกลมใต้เอวของมัน มอนสเตอร์นี้ก็คือ…มนุษย์
“ฉันวางแผนที่จะแกล้งทำมากกว่านี้…” แมงมุมปีศาจพูดอีกครั้ง แวนส์พยายามมองไปที่ปากของเธอเพื่อดูว่าใช่เธอที่กำลังพูดอยู่หรือไม่ และจากคำยืนยันของเขาก็คือใช่
“แต่เธอ…น่ารักเกินไป!”
แมงมุมปีศาจกอดอก และเริ่มขยับร่างกายของเธอ หน้าอกขนาดมหึมาของเธอแกว่งไปมาอย่างน่าอัศจรรย์ แวนส์อยากจะวิ่ง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างร่างกายของเขาแข็งเป็นน้ำแข็งอาจเป็นเพราะความกลัวที่คืบคลานผ่านผิวหนังของเขา
“ฉันควรจะทดสอบเธอ แต่…” แมงมุมปีศาจยังคงพูด ขณะที่เธอเอียงศีรษะ ดวงตาของเธอมองแวนส์ตั้งแต่หัวจรดเท้า
“…เธอยังอ่อนแอเกินไป” เธอถอนหายใจด้วยความผิดหวัง
“ฉันจะทดสอบเธอได้ยังไง เธอไม่สามารถทำให้ฉันเลือดออกได้เลยด้วยซ้ำ” แมงมุมปีศาจค่อยๆโน้มตัวเข้ามาใกล้แวนส์อย่างช้าๆ ใบหน้าของเธออยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่ฟุต
“…หรืออาจจะทำได้” เธอหัวเราะเบาๆขณะที่ดวงตาของเธอมองไปที่ใต้เอวของแวนส์
[การรับรู้เวลา]
เมื่อใบหน้าของแมงมุมปีศาจอยู่ใกล้แค่เอื้อม แวนส์ก็เปิดใช้งานทักษะของเขาอย่างรวดเร็ว และแทงนิ้วชี้ตรงไปที่ดวงตาของแมงมุมปีศาจ ไม่ว่าร่างกายของคุณจะแข็งแรงแค่ไหนดวงตาของคุณก็ยังคงนุ่มนวลแวนส์ตะโกนอยู่ในความคิดของเขา
“อ๊ะ!” แต่ทันทีที่นิ้วของเขาสัมผัสกับดวงตาของแมงมุมปีศาจ แวนส์ก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ขณะที่นิ้วของเขางอและบิด เล็บของเขาก็ปลิวหายไปเนื่องจากแรงกระแทก
[การรับรู้เวลา] ของเขาถูกปิดโดยอัตโนมัติ เนื่องจากความเจ็บปวดที่ไม่คาดคิด แต่ทันทีที่เป็นเช่นนั้นแวนส์ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วห้องกว้างขวาง
“!!!”
แวนส์มองไปทางแมงมุมปีศาจที่กรีดร้องอย่างรวดเร็ว และมองดูเธอขณะที่เธอล้มลงบนพื้นขณะที่ปิดตาของเธอ
“…ได้ผลรึเปล่า!?” แวนส์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น ขณะที่เขายืนขึ้นจากพื้นความเจ็บปวดจากนิ้วของเขาทำให้อะดรีนาลีนพุ่งพล่านไปทั่วร่างกายในทันที
แมงมุมปีศาจยังคงกรีดร้อง…จนกระทั่งผ่านไปสองสามวินาทีต่อมา มันก็ล้มลงสู่พื้นโดยไม่แสดงอาการเคลื่อนไหวอีกต่อไป
แวนส์หายใจเข้าลึก ๆ
“…มันได้ผลจริงเหรอ!?” เขาตะโกนขณะที่รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“ฮ่าๆๆ!”
แต่แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของแวนส์ก็หายไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่เสียงหัวเราะขี้เล่นดังก้องไปทั่วห้อง จากนั้นแมงมุมปีศาจก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนจากพื้น ขาของเธอขยับทีละข้างขณะที่เธอยกตัวขึ้นจากพื้น
“ขอโทษนะคนน่ารัก” แมงมุมปีศาจหัวเราะเบาๆขณะที่เธอละมือออกจากใบหน้า ดวงตาของเธอยังคงปกติดีและไม่มีความเสียหายใดๆ
“ดวงตาของฉันถูก…”
เสียงที่น่าขยะแขยงกระซิบในหูของแวนส์ ขณะที่แมงมุมปีศาจถอดตาของเธอออกเผยให้เห็นเบ้าตาทั้งสองข้างในใบหน้าของเธอ
“ดวงตาคู่นี้ถูกถักทอโดยฉันซึ่งเป็นผลงานที่ดีที่สุดชิ้นหนึ่งของฉัน เธอไม่เห็นด้วยเหรอ?” แมงมุมปีศาจหัวเราะเบาๆขณะที่เธอมองไปที่แวนส์
อย่างไรก็ตามแวนส์เตะมือของแมงมุมปีศาจทำให้ดวงตาคู่นั้นลอยออกไป ในขณะที่เขาเปิดใช้ทักษะ [การรับรู้เวลา] ของเขา จากนั้นแวนส์ก็ใช้โอกาสนี้หยิบอาวุธที่ตกลงที่พื้นก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็ว
เขาวิ่งกลับไปที่แมงมุมปีศาจและใช้ [แอร์สเต็ป] ผลักร่างของเขาตรงไปที่ใบหน้าของเธอโดยไม่ชะลอการเคลื่อนไหวของเขาซึ่งตอนนี้เหลือเพียงเบ้าตากลวงๆเท่านั้น
แต่ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม เขาปล่อยอาวุธก่อนที่มันจะหักออกเป็นสองท่อน แวนส์ปิดสกิล [การรับรู้เวลา] ของเขาในขณะที่เขาทิ้งตัวลงต่อหน้าแมงมุมปีศาจ
หากอวัยวะของแมงมุมปีศาจนั่นไม่สามารถใช้อาวุธที่เขามีมาใช้โจมตีได้เลย ก็เท่ากับว่าในตอนนี้มันไร้ค่า เขาสู้ความแข็งแกร่งของแมงมุมปีศาจไม่ได้เลย เขาต้องแพ้งั้นหรอ
“ค่อนข้างรุนแรงอยู่นะ ที่เธอแทงฉันด้วยซากศพของลูกๆของฉัน” แมงมุมปีศาจหัวเราะเบาๆขณะที่เธอยกแวนส์ขึ้นจากพื้น ใบหน้าของพวกเขาอยู่ห่างจากกันเพียงไม่กี่นิ้ว
“คุณ…จะกินฉันไหม” แวนส์พูดขณะที่จ้องมองแมงมุมปีศาจ
“อืม…” แมงมุมปีศาจยิ้มขณะที่เธอกอดแวนส์แน่นยิ่งขึ้น หน้าอกขนาดยักษ์ที่นุ่มนิ่มของเธอเป็นเหตุผลเดียวที่แวนส์ยังไม่ถูกขยี้
“ฉันควรกินไหม”
“มันแล้วแต่คุณ คุณอาจจะทำเช่นนั้นก็ได้” แวนส์ถอนหายใจขณะมองไปที่เพดาน
“วันนี้ฉันจะต้องเสียทุกอย่างไปงั้นหรอ”
เมื่อได้ยินคำพูดของแวนส์ แมงมุมปีศาจก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยเสียงหัวเราะออกมา
“เธอผ่าน น่ารักมาก” เธอพูดขณะที่เธอวางแวนส์ลงกับพื้น
จากนั้นทุกๆอย่างในห้องก็เริ่มเปลี่ยนไป เสาหักที่ทิ้งเกลื่อนห้องค่อยๆกลายเป็นต้นไม้ และใยที่ห้อยลงมาจากเพดานก็ค่อยๆกลายเป็นเสื้อผ้าหลากสี และเสาที่แผ่กิ่งก้านสาขาบนพื้นก็กลายเป็นดอกไม้
“อะไรกันเนี่ย…” แวนส์กระพริบตาหลายครั้ง ขณะที่มองไปรอบๆสถานที่นั้น พลางขยิบตาเพื่อดูว่าเขากำลังหลอนอยู่หรือเปล่า
“ฉัน…ตายแล้วเหรอ?”
“อย่าไร้สาระน่า” แมงมุมปีศาจหัวเราะอีกครั้ง
“ฉันควรจะให้สิ่งนี้กับเธอ”
“!!!”
แวนส์ตั้งตัวป้องกันขณะที่แมงมุมปีศาจเริ่มขยับมือ นิ้วของเธอทออะไรบางอย่างออกมาจากใยของเธอ
“นี่ รับไปสิ” ทันทีที่เธอทอใยเสร็จเธอก็ส่งมอบมันให้แวนส์
“นี่…” แวนส์ยังคงระมัดระวัง แต่ถ้าแมงมุมปีศาจต้องการฆ่าเขาจริงๆ เขาก็คงไม่มายืนอยู่ที่นี่ในตอนนี้ จากนั้นเขาก็จ้องมองสิ่งที่แมงมุมปีศาจยื่นให้เขา
“…ขนนกงั้นหรอ?”
“อื้ม” แมงมุมปีศาจพยักหน้า
“อย่าถามฉันว่านั่นคืออะไร พยายามเรียนรู้มันด้วยตัวเอง เพราะถ้าฉันบอกเธอมันจะเป็นอะไรที่ไม่ดี” เธอพูดขณะโบกมือ และทันทีที่เธอทำเช่นนั้นการมองเห็นของแวนส์ก็เริ่มมืดลง
“ลาก่อน”
“…เดี๋ยวก่อน!” แวนส์อดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเขาไม่สามารถติดตามสิ่งที่เกิดขึ้นได้ทัน เขาสับสนมาก
ก่อนที่การมองเห็นของเขาจะหายไปอย่างสมบูรณ์คำพูดของแมงมุมปีศาจก็กระซิบที่หูของเขาอีกครั้ง
“ระวังคนที่เฝ้าดูเธออยู่นะ คนน่ารัก” คำพูดที่ดูใจเย็นของเธอดังขึ้นในหูของแวนส์
“อย่า…เชื่อใจพวกเขา”
“อย่าเชื่อใจ ใครกันล่ะ!?”
“อีแวนส์ส์!”
แวนส์กัดฟันเพราะจู่ๆก็รู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกอดเขาจากด้านหลัง เขากำลังจะฟาดคนที่กอดเขา แต่แล้วเขาก็ตระหนักว่าการมองเห็นของเขากลับมาแล้ว และเขาไม่ได้อยู่ในประตูมิติอีกต่อไป ตอนนี้เขาอยู่ข้างนอกอยู่ในสุสานของเก่า
แวนส์กระพริบตาสองสามครั้งขณะที่สายตาของเขากวาดมองไปที่บริเวณที่ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนสายตาของพวกเขาจ้องมองมาที่เขา
“เกิดอะไรขึ้น…”
