ตอนที่ 43 จวนลับใต้น้ำ!
ใครจะรู้ เฟิ่งจิ่วดึงเสื้อผ้าออกจากถุงฟ้าดิน ใช้กริชปรับเปลี่ยนมันเล็กน้อยสักพักก็สวมมันลงบนร่างของเด็กน้อย
“ใช้เท่านี้ไปก่อน รอออกไปแล้วข้าค่อยซื้อเอี๊ยมแดงให้เจ้าใส่” เธอพูดพลางหรี่ตายิ้มแย้ม ยังไม่ทันเรียบร้อยก็ตบลงบนบั้นท้ายเล็กจ้ำม่ำของเขาไปทีหนึ่ง
“เรียบร้อย” เธอจับเขาหันมา พอเห็นเด็กชายตัวน้อยโกรธฟึดฟัดก็คิดว่าช่างน่าขบขันเสียนี่กระไร
“ข้าไม่ใส่ของพวกนั้นหรอก” เขาพึมพำ มองหญิงสาวที่จับนู่นตบนี่บนตัวเขาไปทั่วอย่างโกรธเคืองเล็กน้อย
“ข้ายังคิดว่าพอไข่แตกคงมีหงส์ออกมา นึกไม่ถึงว่าจะกลับกลายเป็นเด็กผู้ชายตัวน้อย นี่ เช่นนั้นเจ้าก็แปลงเป็นร่างหงส์ได้ใช่หรือไม่?” เธอถามอย่างแปลกใจนิดหน่อย
เธอไม่พูดเสียยังดีกว่า พอพูดขึ้นมาหงส์ไฟน้อยผู้จองหองก็โมโหขึ้นมาตามสมควร
“เจ้ายังพูดได้ไม่อายปาก! ข้ามีฐานะเป็นสัตว์เทวะในตำนาน ไม่นึกเลยว่าจะได้เกิดเป็นร่างมนุษย์ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเจ้า!”
เฟิ่งจิ่วจับๆ จมูก “ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่จินตนาการไปเรื่อยเปื่อยจะกลายเป็นจริง?”
“หึ!” เขาส่งเสียงหึหนักๆ สองมือยกขึ้นกอดอกพลางเบือนหน้าออกไปไม่ยอมมองเธอ
เฟิ่งจิ่วหัวเราะอย่างไม่คิดถือสา เธอลุกยืนขึ้นมองบริเวณรอบๆ “ไม่คิดเลยว่าใต้บ่อน้ำลึกจะมีสถานที่เช่นนี้อยู่จริงๆ” พอนึกถึงแรงดูดเมื่อครู่ที่หมุนดึงเธอเข้ามา เฟิ่งจิ่วก็ขมวดคิ้วน้อยๆ
“ไม่รู้จริงๆ ว่าผู้หญิงเช่นนี้กลายเป็นผู้ถือพันธสัญญาของข้าได้อย่างไร หน้าตาก็น่าเกลียด พละกำลังก็อ่อนด้อย ซ้ำยังชอบจับก้นคนอื่น เป็นหญิงลามกคนหนึ่งแท้ๆ”
ตอนนี้ในอ้อมแขนหงส์ไฟน้อยโอบเปลือกไข่พวกนั้นไว้ กำลังกินมันเสียงดังกรอบแกรบ เขากินไปพลางพร่ำบ่น ทั้งยังส่งสายตาก่นด่าไปทางเฟิ่งจิ่วอยู่บ่อยครั้ง
เฟิ่งจิ่วได้ฟังก็ถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จึงยื่นมือไปเขกหัวเล็กๆ ของเขาทีหนึ่ง “เจ้าเด็กน้อย ไม่ว่าเจ้าจะยินยอมหรือไม่ เจ้าก็เป็นคนของข้าแล้ว จากนี้ไปต้องปฏิบัติตามข้า”
ขณะพูด เธอมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ “ยังมีอีก เจ้าหิวมากขนาดนั้นเลยหรือไง? ขนาดเปลือกไข่ก็ยังกินได้ลง?”
หงส์ไฟน้อยมองค้อนใส่ และไม่หันไปสนใจเธออีกอย่างหยิ่งผยอง
เปลือกไข่ของเขาเป็นของดี พอกินแล้วไม่เพียงเสริมสร้างพลังกายแก่เขา แต่ยังบำรุงร่างกายให้แข็งแรงได้ด้วย หญิงคนนั้นช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ก็แค่เจ้าโง่คนหนึ่งเท่านั้น
“ดีล่ะ พวกเราไปกันเถอะ! ลองดูซิว่าที่นี่มีความพิเศษอะไรกันแน่ นึกไม่ถึงว่าจะมีแรงดูดแบบนั้นดึงพวกเราเข้ามาได้” เฟิ่งจิ่วพูดพลางก้าวเดินไปด้านใน
เห็นได้เลยว่านี่คือจวนลับที่ถูกทิ้งร้างมาหลายปี แต่ไม่รู้ว่าทั้งที่จวนลับแห่งนี้อยู่ใต้บ่อน้ำกลับไม่จมน้ำเลยได้อย่างไร?
หงส์ไฟน้อยกอดเปลือกไข่ไว้ กินมันไปพลางเดินตามหลังเธอ เขาพินิจมองเงาร่างเบื้องหน้าอยู่ไม่หยุดหย่อน คิดว่าผู้หญิงคนนี้ช่างแปลกนัก ทั้งที่พละกำลังอ่อนแอมาก แต่พอมาถึงสถานที่แบบนี้กลับไม่ตื่นตกใจเลย
“ข้ารอมาหลายปีขนาดนี้ ในที่สุดก็มาแล้วคนหนึ่ง สวรรค์ยังไม่ทอดทิ้งข้า สวรรค์ยังไม่ทอดทิ้งข้าจริงๆ ฮ่าๆๆๆ…”
ทันใดนั้น ในจวนลับมีน้ำเสียงซื่อตรงและไม่เกรงอกเกรงใจดังลอยมา ความตื่นเต้นในน้ำเสียงพร้อมอานุภาพกดดันอันแรงกล้าสั่นสะเทือนอยู่กลางอากาศ
แต่ที่น่าแปลกคือ เธอเห็นแรงกดดันมหาศาลนั้นกระเพื่อมอยู่ในอากาศราวกับลายคลื่นน้ำที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ทว่ากลับไม่รู้สึกไม่ดีเลยสักนิด
หรือเป็นเพราะการทำสัญญากับหงส์ไฟสัตว์เทวะในตำนาน?
เมื่อคิดเช่นนี้ เธอก็อดเหลือบมองเด็กชายตัวน้อยด้านหลังซึ่งกำลังกัดกินเปลือกไข่ในอ้อมกอดไม่ได้
และแอบคิดว่า ‘ก็ยังดูไม่ออกจริงๆ ว่าเจ้าตัวเล็กแต่ไม่น้อยนี่มีประโยชน์อะไรขนาดนั้น!’
…………………………………………………….
ตอนที่ 44 ร่างเทพประทับ
“มองข้าทำไมอีก!” เด็กชายน้อยถลึงมองเธอแวบหนึ่ง
เฟิ่งจิ่วหัวเราะ ทันใดนั้นก็หันตัวยื่นมือไปหยิกแก้มเล็กขาวเนียนของเขา “ข้ายิ่งชอบเจ้าขึ้นเรื่อยๆ แล้วสิ ทำยังไงดี?”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น หงส์ไฟน้อยเบิกตาอย่างตื่นตกใจ ใบหน้าเล็กอันงดงามขึ้นสีแดง เขาพยายามทำท่าทางโกรธ แต่กลับดูกระมิดกระเมี้ยนอยู่บ้าง บนใบหน้ามีความเขินอายเจืออยู่สักสามส่วน ความไม่พอใจอีกเจ็ดส่วน
“เจ้า เจ้าอย่าคิดว่าพูดแบบนี้แล้วข้าจะเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเจ้าเชียวนะ เจ้ามันก็แค่คนโง่! ข้าถึงได้ไม่ชอบเจ้า ยังมีอีก เจ้าอย่าได้จับมั่วซั่วเช่นตาแก่บ้าตัณหา ช่างไม่เหมือนผู้หญิงเลยสักนิด!”
เขาหลับตาพูดอย่างหยิ่งยโส ไม่มองไปที่เธอ
เฟิ่งจิ่วหัวเราะ รู้สึกเพียงว่าท่าทางเหนียมอายและไม่สบอารมณ์ของเด็กชายช่างน่ารักเสียจริง
“แม่เด็กน้อย เข้ามาสิ มาให้ข้าลองดูเจ้าดีๆ”
น้ำเสียงซื่อๆ ไร้พิษภัยดังแว่วมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ น้ำเสียงนั้นเปล่งออกมาพร้อมกับแรงดูดที่ดึงทั้งร่างเฟิ่งจิ่วเข้าไปด้านใน
“ผู้หญิงโง่!”
หลังจากกินเปลือกไข่ หงส์ไฟน้อยที่กำลังเช็ดปัดมือก็เห็นเธอถูกแรงนั้นดึงเข้าไปด้านใน เขาร้องลั่นด้วยความกังวลอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะเร่งรีบตามไป
เฟิ่งจิ่วรู้สึกแค่ว่าร่างกายขยับไม่ได้ แม้แต่เสียงตะโกนยังไม่ออก เกือบชั่วพริบตาเดียวเธอก็ถูกม้วนมาถึงด้านในตรงเบื้องหน้าโครงกระดูกหัวกะโหลก
เวลาต่อมา มีพลังขุมหนึ่งลุกล้ำเข้ามาในเส้นเอ็นของเธอ ภายใต้การบุกรุกของพลังนั้น เธอรู้สึกว่าทั้งร่างคล้ายถูกเปิดเผยให้โล่งโจ่งอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ เปลือยเปล่าเสียจนไม่มีความลับใดให้พูด
หงส์ไฟน้อยตามเข้ามาก็กลับชนเข้ากับเขตอาคมจนถูกแยกไว้ด้านนอก ไม่มีทางเข้าใกล้เฟิ่งจิ่วที่อยู่ด้านในได้เลย
พอเห็นทั้งร่างเธอยืนอยู่เบื้องหน้าโครงกระดูกไม่ขยับเขยื้อน เขาตะโกนเสียงดังอย่างตื่นกลัวเล็กน้อย “หญิงโง่! หญิงโง่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ร่างเทพประทับ? เป็นร่างเทพประทับจริงรึ? ฮ่าๆๆๆ! นึกไม่ถึงว่าข้าฉู่ป้าเทียนจะได้มาพบร่างเทพประทับที่หาได้ยากในรอบพันปี? ฮ่าๆๆ! สวรรค์ยังไม่ทอดทิ้งข้า สวรรค์ยังไม่ทอดทิ้งข้า! ฮ่าๆๆๆ…”
เฟิ่งจิ่วได้ยินเพียงน้ำเสียงที่ทั้งตื่นเต้นและดีใจกำลังหัวเราะร่า เมื่อพลังที่พันธนาการเธอไว้ถูกดึงกลับ ทั้งร่างก็ทรุดลงนั่งบนพื้นอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง แล้วสบตากับโครงกระดูกเบื้องหน้าเข้าพอดิบพอดี
เพราะไม่รู้สึกถึงจิตสังหาร และไม่รู้สึกถึงความมุ่งร้าย ที่มีอยู่ก็แค่น้ำเสียงที่ตื่นเต้นดีใจ ด้วยเหตุนี้เฟิ่งจิ่วจึงไม่กังวลใจอะไร เธอหันไปพูดกับหงส์ไฟน้อยที่ถูกกันไว้นอกเขตอาคมว่า “ข้าไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง”
ถึงอย่างไรทั้งสองคนก็มีพันธสัญญาวิญญาณกัน หลังจากหงส์ไฟน้อยใจเย็นลงก็รู้สึกว่าตอนนี้เธอไม่เป็นอะไรแล้ว เขาจึงส่งเสียงหึขึ้นมาทันใด ก่อนพูดอย่างกระสับกระส่ายเล็กน้อย “ใครเป็นห่วงเจ้ากัน?” แต่ดวงตากลับยังคงมองไปด้านในเขตอาคมอย่างไม่อาจควบคุมได้ เขาอยากจะดูอาการเธอสักหน่อย
ด้วยรู้ถึงความปากไม่ตรงกับใจของเขา เฟิ่งจิ่วก็ไม่ถือสา แต่มาให้ความสนใจกับโครงกระดูกตรงหน้าแทน เธอเรียกหยั่งเชิงไป “ผู้อาวุโส?”
และตอนนั้นเอง โครงกระดูกนั้นเผยภาพหนึ่งขึ้นมา ชายวัยกลางคนที่สวมชุดคลุมสีดำปรากฏตัวอยู่กลางอากาศ เขามองเฟิ่งจิ่วที่ด้านล่างด้วยสายตาคมกริบที่มีแรงกดดันแฝงอยู่
“เจ้ามีร่างเทพประทับ แม่เด็กน้อย เจ้าไม่ธรรมดาเลย!”
ไม่เพียงแต่มีร่างเทพประทับที่หาได้ยากยิ่งในรอบพันปี ซ้ำยังเป็นผู้ถือพันธสัญญาของหงส์ไฟสัตว์เทวะโบราณอีก เด็กสาวเช่นนี้จะธรรมดาได้อย่างไร?
เป็นเพราะสวรรค์มีตา ก่อนที่หยดเลือดสุดท้ายของเขาจะสลายสิ้น ยังส่งผู้มีพรสวรรค์ในการฝึกฝนวิชาเช่นนี้มา ให้เขาได้ถ่ายทอดสืบต่อไป…
