บทที่ 113.1 หลักฐาน!
ผู้แปล loop
ข่าวการปะทะกันของหัวหน้าซูบินกับหัวหน้าสำนักสาขาโจวแพร่กระจายไปทั่วสาขา
ทุกคนรู้สึกประหลาดใจกับข่าวนี้มาก พวกเขาพูดไม่ออกและรู้สึกว่าหัวหน้าซูบินนั้นกล้าเกินไปแล้ว!
‘เขากล้าที่ท้าทายกับผู้บังคับบัญชาระดับสูง? มีอะไรอีกไหมที่หัวหน้าซูบินไม่กล้าทำ’ นี้เป็นเรื่องเมาส์ที่เจ้าหน้าที่ในสำนักงานเปิดประเด็นขึ้นมา
ฉางจี้ กับ โจวเกาเป็นฟางเส้นสุดท้ายของดงซูบิน ตอนนี้ดงซูบินกลายเป็นตัวอันตรายอันดับหนึ่งที่สร้างความไม่พอใจให้กับผู้บริหารระดับสูงและได้สูญเสียตำแหน่งในรองหัวหน้าสำนักงานบริหารงานทั่วไปโดยถูกแทนที่ด้วยศัตรูของเขานั้นคือ ฉางจี้และฉางจี้เองก็กลายเป็นหัวหน้างานโดยตรงของเขาแทน แต่อย่างไรก็ตามดงซูบินที่กำลังโกรธจัดการเข้าใจสถาณการณ์นี้ได้ ตอนนี้มันไม่สำคัญว่าฉางจี้จะเป็นคนที่ลอบกัดเขาหรือไม้ ตราบใดที่โจวเกาดำรงตำแหน่งหัวหน้าสาขามันก็จะเป็นจุดจบของการเป็นข้าราชการของเขาอยู่ ไม่มีทางที่เขาจะมีชีวิตรอดกลับไปจากสถานที่แห่งนี้ หากดงซูบินสามารถลากโจวเกาให้ลงจากตำแหน่งหัวหน้าสำนักงานสาขาได้ ปัญหาทั้งหมดจะได้รับการแก้ไข เขาอาจถูกเรียกตัวกลับมาให้อยู่ฐานะรองหัวหน้าสำนักงานกิจการทั่วไปเช่นเดิม
ตอนนี้ดงซูบินเหลือเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้น!
ณ สำนักงานของเสี่ยวหยาน
เสี่ยวหยาน และ ซองโฉจือกำลังดื่มชาในสำนักงานของเสี่ยวหยาน ได้รับโทรศัพท์และรู้ว่าดงซูบินทำอะไรลงไป หลังจากวางหูเธอส่ายหัว “ ซูบินคนนี้เขาห่ามเกินแล้ว!”
ซองโจวฉื ถามว่า:“ มีอะไรผิดปกติ”
“ เขาโต้เถียงกับหัวหน้าโจวและพึงถูกไล่ออกจากสำนักงาน”
“ เขาจะไม่ตำหนิ หลังจากซูบินเข้ามาในสำนักงานกิจการทั่วไปเขาได้รับการสนับสนุนและทำงานได้เป็นอย่างดี แต่ตอนนี้เขากับตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากและทุกคนที่คอยสนับสนุนเขานั้นก็ได้แต่โกรธอยู่ภายในใจ!” ซองโฉจือถอนหายใจ “ โจวเกานั้นกำลังรับมือกับซูบิน เราควรทำอย่างไรดี” ในการประชุมคณะกรรมการซองโจวฉือแและเสี่ยวหยานก็ได้สูญเสียอำนาจไปให้กับโจวเกาทั้งหมด
“ เราทำอะไรไม่ได้เลยหรอ!” เสี่ยวหยานจิบชาของเธอและขมวดคิ้ว “ นายบอกในที่ประชุมไม่ได้เหรอ? ปางปิงได้ย้ายฝั่งไปอยู่กับโจวเกาแล้ว คนที่เหลือก็อยู่ข้างโจวเกาทั้งหมดแล้วด้วย พวกเขากำลังส่งสัญญาณผ่านสายตากันและแม้แต่เฉิงไห่เหม่ย……. ตอนนี้กำลังดูความสมดุลของคะแนน วันเวลาของเราที่นี่จะไม่สงบสุขแน่ๆในอนาคต!”
มีเสียงถอนหายใจดังขึ้นมา ……
เสี่ยวหยาน และ ซองโฉจือคิดที่จะเอนไปทางด้านของโจวเกาแต่มันก็เป็นไปไม่ได้ มันเป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีคนไม่มากที่รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ ซองโฉจือซึ่งเป็นเลขาธิการคณะกรรมการตรวจสอบวินัยได้รับจดหมายนิรนามจากผู้แจ้งเบาะแส จดหมายระบุว่าโจวเกายอมรับสินบนและจัดหาหลักฐานชิ้นเล็กชิ้นน้อยมาให้ ในเวลานั้นซองโจวฉือและโจวเกานั้นไม่มีได้ผิดใจ แต่เขาทั้งสองก็ยังไม่สนิท ซองโฉจือและเสี่ยวหยานต้องทำหน้าที่สืบสวนอย่างลับๆเพราะเป็นหน้าที่ของเขา แต่ท้ายที่สุดพวกเขาไม่สามารถหาหลักฐานที่เป็นรูปธรรมได้ ข่าวการสอบสวนนี้รั่วไหลออกมาและโจวเการู้เรื่องนี้ดี แม้ว่าโจวเกา จะไม่แสดงความไม่พอใจใด ๆให้กับเสี่ยวหยาน และ ซองโฉจือสามารถบอกได้ว่าเขายังจำเหตุการณ์นี้ได้และกำลังรอโอกาสกลับมาเล่นงานพวกเขา หลังจากเหตุการณ์นี้ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถทำงานร่วมกันอย่างสงบสุขได้อีกต่อไป
เคาะเคาะเคาะ มีคนอยู่ที่ประตูของเขา
เสี่ยวยานตะโกน:“ เข้ามา!”
ดงซูบินเดินเข้ามาในสำนักงานพร้อมกับแสดงอารมณ์ที่กำลังโกรธ “ หัวหน้าเสี่ยว, เลขานุการซอง!”
เสี่ยวหยานมองดูเขา “ ตอนนี้นายไปหาหัวหน้าโจวมาแล้วหรือยัง? ฉันไม่ได้บอกให้นายแสดงท่าทีเช่นั้นเลย? กลับไปที่ศูนย์ฝึกอบรมทันที! จบหลักสูตรการฝึกอบรมของนายก่อนและอย่ากลับมาที่สำนักงานจนกว่าจะจบหลักสูตร!”
‘ผมเสียตำแหน่งไปแล้ว! ผมยังมีอารมณ์ที่จะเข้าร่วมอบรมอีกหรือยังไง?’ ดงซูบินควบคุมความโกรธของเขาและถามว่า: “หัวหน้าเสี่ยว ผมเพียงต้องการถามอะไรบางอย่าง ผมจะไปหลังจากได้รับคำตอบนั้น!”
เสี่ยวหยานนำถ้วยชาของเธอลบออกไป “มันคืออะไร?”
คำถามต่อไปนี้ของดงซูบินจะทำให้เสี่ยวหยานและซองโฉจือตะลึง
“ ถ้าผมสามารถรับหลักฐานว่าหัวหน้าโจวรับสินบนเขาจะถูกนำปลดได้หรือไม่ครับ!” ดงซูบินรู้ตัวว่าคำถามที่เขาถามออกไปนั้นมันตรงเกินไปแต่เขาไม่มีทางออกอื่นแล้ว “ ผมกำลังพูดถึงหลักฐานที่เป็นรูปธรรม!”
เสี่ยวหยาน และ ซองโฉจือมองหน้ากันโดยไม่พูดอะไรเลย ‘หลักฐาน?’ เสี่ยวหยาน และ ซองโฉจือก็ต้องการพิสูจน์และทำให้โจวเกาเองนั้นผิดหวัง ด้วยวิธีนี้พวกเขาก็จะสามารถรอดจากสถาณการณ์เช่นนี้เหมือนกัน แต่ทั้งคู่ได้ตรวจสอบโจวเกามาเป็นเวลานานแล้วแต่ยังไม่พบสิ่งใดเลย แต่เจ้าหน้าที่ระดับรองหัวส่วนซึ่งพึงเข้ามาทำงานแค่สองสามเดือนจะสามารถหาหลักฐานได้อย่างไร เรื่องนี้มีมันความละเอียดอ่อนมากและเสี่ยวหยานต้องการบอกดงซูบินให้ส่งมอบหลักฐานใด ๆ ที่เขามีอยู่ในมือทันที แต่ทั้งคู่ไม่คิดว่าดงซูบินมีหลักฐานในมือ
ดงซูบินได้รับคำตอบจากการแสดงออกของเสี่ยวหยาน “ หัวหน้าช่วยบอกที่อยู่ของหัวหน้าโจวให้ผมได้ไหมครับ?!”
เสี่ยวหยานถึงกับ ตกตะลึง ‘นายต้องการที่อยู่ของเขา? นายพยายามจะทำอะไรกันแน่? ไปที่บ้านของเขาและขโมยหลักฐาน? สิ่งนี้จะเป็นไปได้อย่างไร!’
ซองโฉจือก็ตกใจเช่นกัน “ ซูบิน อย่าทำตัวห่ามให้มากนักเลย!”
ดงซูบิน ตอบ:“ ผมเข้าใจว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ แต่ช่วยบอกอยู่ของเขามาด้วยเถอะครับ!……”
เสี่ยวหยานยังคงเงียบ
“ หัวหน้าเสี่ยว ……!”
เสี่ยหยานจ้องเข้าไปในดวงตาของดงซูฐินเป็นเวลานานแล้วจึงจิบชา “ พี่หยานคนในสำนักงานของนายใกล้จะะเกษียณแล้วใช่ไหม?”
ดงซูบินสับสนและไม่เข้าใจความหมายของเธอ “ ผมคิดว่าอย่างนั้นครับ เกิดอะไรขึ้น”
เสี่ยวหยานตอบว่า:“ ไม่มีอะไร ฉันเพียงแค่ขอให้. โอ้ใช่. อันดับของนายคือรองหัวหน้าส่วนใช่ไหม”
ดงซูบินยังคงสับสน ทำไมเธอถึงถามสิ่งที่รู้อยู่แล้วกัน? “ใช่. ผมยังไม่ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นตำแหน่งรองหัวหน้ากอง”
เสี่ยวหยานพยักหน้าและกล่าวว่า“ นั่นคือทั้งหมด กลับไปได้แล้วตอนนี้”
‘เธอหมายถึงอะไร แล้วที่อยู่ล่ะ หากไม่มีที่อยู่ฉันจะหาหลักฐานได้อย่างไร รองหัวหน้าส่วน? ทำไมเธอถึงถามเรื่องนี้ตอนนี้?’ ดงซูบินเดินออกจากสำนักงานของเสี่ยวหยานอย่างไม่เต็มใจ เขาคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ เสี่ยวหยานพูดกับเขาขณะที่เขาเดินไปตามทางเดินไปยังบันได ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและตบหน้าผากของเขา!
‘พี่หยาน’
‘รองหัวหน้าส่วน?’
รองหัวหน้าสำนักเสี่ยวกำลังบอกใบ้ให้เขารู้ว่าพี่หยานรู้จักที่อยู่ของโจวเกาและหมายความว่าถ้าเขาสามารถรับหลักฐานที่จะทำให้โจวเกาออกจากตำแหน่งได้ เขาก็จะได้รับการเลื่อนตำแหน่งรองหัวหน้ากอง! นี่คือสิ่งที่เสี่ยวหยาน ต้องการบอกเขา!
ดงซูบินรีบเดินกลับไปที่สำนักงานกิจการทั่วไป
“ พี่หยาน!” ดงซูบินเดินไปหาพี่หยานหลังจากเขาเข้าออฟฟิศ
พี่หยานวางหนังสือพิมพ์ของเขาแล้วเงยหัว:“ โอ้หัวหน้าซูบิน”
ดงซูบินโบกมือให้ต้าหลินเหม่ยและคนอื่น ๆ เพื่อทำงานต่อ เขามองไปที่ประตูสำนักงานขนาดเล็กและมันก็ปิดมัน เขาถามด้วยเสียงเบา ๆว่า :“ ผมต้องการรู้บางเรื่องจากพี่ ว่าโจวเกาเขาอาศัยอยู่ที่ไหน!”
พี่หยานถึงกับตกตะลึง:“ ไม่รู้สิ!”
ดงซูบินมองเข้าไปในในสายตาของพี่หยาน:“ ห้องไหนและห้องไหน!”
พี่หยานพยายามบังคับให้ตัวเองยิ้ม เขารู้ว่าโจวเกาซานพักที่ไหน เมื่อหลายปีก่อนพี่หยานมีส่วนสนับสนุนเขาและได้ไปเยี่ยมผู้นำทุกคนในช่วงตรุษจีนเพื่อให้ของขวัญแก่พวกเขา เขาไปที่สำนักงานสาขาหลายครั้งและโจวเกาก็ใกล้ชิดกับอดีตหัวหน้าของเขา พี่หยานคิดอยู่พักหนึ่งแล้วเทน้ำจากถ้วยของเขาลงบนโต๊ะ นิ้วเขาเปียกและเขียนบนโต๊ะของเขาด้วยนิ้วของเขา ‘อาคารก่ออิฐแดงชั้น 2 ยูนิตที่ 5′ เขาเห็นดงซูบินเห็นงานเขียนของเขาและเช็ดคราบน้ำออกอย่างรวดเร็ว
“ ขอบคุณ!” ดงซูบินจดจำที่อยู่และออกจากสำนักงานสาขาอย่างรวดเร็ว
ที่จริงทุกคนรู้ว่าถ้ามีใครแอบคอรับชั่นก็จะมีหลักฐานเช่นเงินสดจำนวนมากของเก่าราคาแพง ฯลฯ ในบ้านของพวกเขา ดงซูบินไม่แน่ใจว่าโจวเกามีกี่บ้าน แต่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แลเขตรักษาความปลอดภัยของรัฐเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในการซ่อนของคอรับชั่นเหล่านั้นเนื่องจากมันได้รับการป้องกันเป็นอย่างดี มันน่าจะเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในการซ่อนเงินสดและของเก่าจำนวนมาก หากไม่มีหลักฐานที่ชัดเจนการเพิ่มขึ้นจะไม่ออกใบอนุญาตการค้นหาและการอนุญาตใด ๆ ไม่มีใครสามารถเข้าไปในบ้านของเขาเพื่อค้นหาหลักฐานโดยเฉพาะในเขตรักษาความปลอดภัยของรัฐ มันเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดในปักกิ่ง
แต่นั่นคือสิ่งที่คนอื่นคิด
หากมีใครบางคนในโลกที่สามารถเข้าไปในบ้านของโจวเกาเพื่อค้นหาหลักฐานโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าใครบางคนนั้นจะเป็นดงซูบิน!
เขาได้ใช้ย้อนกลับไปแล้ว แต่ดงซูบินก็ยังเหลืออีก 10 นาที มันก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาที่จะทำสิ่งต่าง ๆ มากมาย!
‘จะต้องได้หลักฐาน!’ ดงซูบินมุ่งมั่นที่จะไปที่อยู่อาศัยของโจวเกา! ไม่เพียง แต่เขาจะได้ตำแหน่งของเขาอีกครั้ง แต่เขายังสามารถเลื่อนตำแหน่งได้ด้วย !!
