EP 401 ค้นพบพระพุทธที่หายไปแล้ว
By loop
ณ อพาร์ตเมนต์ของเสี่ยวจิน
ดงซูบินมองไปที่ เสี่ยวจินในห้องที่ดูรกมากจากการถูกรื้อค้นซึ่งเธอพยายามจะไม่เข้าไปยุ่งของต่างๆภายในห้องที่ถูกรื้อค้นและ เสี่ยวห่าวเองก็ถึงกับเลือดขึ้นหน้ากับเหตุการณ์ในครั้งนี้เขาหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามยืนสงบสติอารมณ์ มันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรในตอนนี้และพวกเขาต้องโทรแจ้งตํารวจทันทีเสี่ยวจินเอื้อม มือหยิบโทรศัพท์ของเธอในกระเป๋าเสื้อและโทรหาเพื่อนที่เป็นเจ้าหน้าที่ตํารวจหลังจากนั้น ทั้งสามคนก็ลงไปรอตํารวจที่รถของ Dong Xuebing
ในรถเบนซ์ เอ็มพีวี
ตอนนี้เสียวจนถึงกับขอตก “มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด! ทําไมฉันถึงยืมพระพุทธรูปองค์นั้นมาแต่แรก! ฉัน…”
ดงซูบินปลอบ “ไม่ต้องกังวลไป เรารอตํารวจเก็บลายนิ้วมือกัน บางทีเรายังสามารถเอามันกลับมาได้”
“มันเป็นไปไม่ได้!” เสี่ยวจนรู้ว่ามันสายเกินไป “เสื้อผ้าบนพื้นนั้นเต็มไปด้วยฝุ่น โจรคงขโมยมันไปอย่างน้อยสองสัปดาห์ก่อน มันสายเกินไปที่เราจะทําอะไร แม้ว่าหัวขโมยจะหนีไม่รอด มันก็คงจะขายรูปปั้นนั้นไปด้วยเราจะเอาคืนมาได้ยังไง! ฉัน… มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด!ฉันจะเผชิญหน้ากับป้าของฉันได้อย่างไร”
“พี่สาวรอง” เสี่ยวห่าวกล่าว“คุณน้าจะเข้าใจและเธอจะไม่โทษพี่”เสี่ยวจินปิดหน้าและร้องไห้“นั่นเป็นของขวัญที่ปู่ของเรามอบให้เธอและไม่ใช่ของทั่วไปที่หาได้ง่ายๆ! มันไม่เหมือนกับชิ้นอื่นๆ”เสี่ยวห่าวโบกมือด้วยความโกรธ“ไอ้เวรนั่น!เราควร… บอกป้าตอนนี้ไหม”
“สุขภาพของมาดามหานไม่ค่อยดีนัก ฉันคิดว่าเราไม่ควรให้เธอรู้เรื่องนี้”ดงซูบินสูดหายใจเข้าลึกๆ“มารอดูกันว่าเราจะได้มันกลับมาพร้อมกับเบาะแสจากตํารวจก่อนไหม” เสี่ยวจินจับมือกันและอธิษฐานต่อท้องฟ้าสักพักตํารวจก็มาถึงมีเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบหกถึงเจ็ดคนและเจ้าหน้าที่ที่เกิดเหตุสองสามคนเสี่ยวจนเห็นเจ้าหน้าที่ และรีบพาพวกเขาขึ้นไปชั้นบนตํารวจได้ส่งเจ้าหน้าที่ไปหลายคนแล้วเพราะคดีนี้เป็นคดีใหญ่ ไม่เพียงเป็นมรดกตกทอดของตระกูลเสี่ยวเท่านั้นแต่ยังมีมูลค่ากว่าสิบล้านอีกด้วย และเป็นมรดกของชาติเลยก็ว่าได้! ผ่านไปครึ่งชั่วโมงตํารวจก็ได้ผลการตรวจพิสูจน์รายนิ้วมือ
มีเครื่องหมายบนพื้นระบุว่ามีการลากตู้นิรภัยเกิดขึ้นอย่างน้อยยี่สิบวันที่แล้ว อาชญากรไม่ทิ้งรอยนิ้วมือใดๆและควรเป็นมือย่องเบาที่มีประสบการณ์ ตํารวจไม่พบแม้แต่รอยรองเท้าหรือตัวอย่างดีเอ็นเออื่นๆ เบาะแสเดียวคือภาพจากกล้องวงจรปิดเมื่อยี่สิบวันก่อนชายร่างผอมสูงถือของหนักที่คลุมด้วยผ้าออกจากอาคารใบหน้าของ เขาถูกจับแต่ก็ไม่ชัดเจนนักหัวหน้าทีมตํารวจสัญญาว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจับชายคนนี้และโทรหาแผนกอื่นเพื่อช่วยเหลือ
ตอนนี้ ไม่มีทางที่พวกเขาจะปิดบังเรื่องนี้ได้
เสี่ยวจินกัดฟันและเรียกพ่อของเธอว่าเสี่ยวเกาเหลี่ยง “พ่อ…”
“ฉัน…ฉัน…”
“หือ? มีอะไรผิดปกติ?”
ดวงตาของเสี่ยวจินอาบไปด้วยน้ําตา และเธอบอกพ่อของเธอเกี่ยวกับพระพุทธรูปที่ถูกขโมยไป
เสี่ยวเกาเหลียงเป็นลูกชายคนที่สองของตระกูลเสี่ยว และปัจจุบันเป็นรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงการคลังคนแรกเขานั้นเป็นคนอารมณ์ดีไม่เหมือนพี่ชายของเขา อย่างเสี่ยวเกาบังเขาเองมักจะยิ้มอย่างร่าเริงอยู่ตลอดเวลาแต่คราวนี้มันไม่เหมือนกับทุกทีและเริ่มดลูกสาวของเขา “ทําไมถึงยืมพระพุทธรูปองค์นั้นจากป่าของลูก!อา?! ทําไมลูกไม่บอกพ่อเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อนหน้านี้? ลูก! ลูกรู้หรือไม่ว่าพระพุทธรูปมีความสําคัญต่อคุณปู่ของลุกมากแค่ไหน? เมื่อหลายสิบปีก่อนปู่ของลูกฆ่าทหารญี่ปุ่นสองคนที่พยายามจะแย่งรูปปั้นนี้ไปจากเขานี่คือวิธีที่เขาเข้าร่วมกองกําลังต่อต้านและทําให้ปู่มายืนอยู่ในจุดนี้ได้ลูก… พ่อพูดไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ!ลูกควรจะรู้ว่ารูปปั้นพระพุทธรูปนั้นนี้สําคัญต่อป้าของลูกแค่ไหน!”
เสี่ยวจนรู้ว่าเธอมีปัญหาลึกและสะอื้นไห้
เสียวห่าวไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาและ เสียวจนอาจทะเลาะกันอยู่เสมอ แต่พวกเขาก็สนิทกันมากเขา คว้าโทรศัพท์จาก เสี่ยวจิน”ลุงรอง หยุดดพี่สาวรองได้แล้ว เราควรทําอย่างไรตอนนี้”
“พวกเธอทุกคนอย่าเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ ลุงจะหาคนมาสอบสวน อย่าบอกป้าของหลานเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อน!” เสี่ยวเกาเหลียง วางสาย
เสี่ยวเกาเหลียงดูเป็นกังวลมาก เขารู้ว่ารูปปั้นนี้มีความสําคัญต่อพี่สะใภ้ของเขาเพียงใดดังนั้นเขาจึงโทรหาเสี่ยวเกาฟังพี่ชายของเขาทันทีเพื่อแจ้งให้เขาทราบเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ก่อนที่จะโทรหาเพื่อนเก่า
ตระกูลเสี่ยวรุ่นที่สองมีน้ําหนักมากกว่า เสี่ยวจินและเสี่ยวห่าวหลังจากนั้นไม่นานเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกกลุ่มหนึ่งก็มาสอบสวนคดีนี้ดงซูบินคิดว่าพวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่จากสํานักงานเมืองหรือเจ้าหน้าที่ประจําเขตในขั้นต้น แต่หลังจากที่เขาพูดกับพวกเขาแล้วเขาพบว่าพวกเขามาจากกรมตํารวจกลางยี่สิบวันแล้วและถ้าหัวขโมยไม่ใช่พวกงี่เง่ามันคงจะไปซ่อนตัวในจังหวัดอื่นการมีตํารวจจากส่วนกลางตรวจสอบกรณีนี้จะช่วยให้ประสานงานระหว่างจังหวัดและเมืองได้ง่ายขึ้นเมื่อพบผู้ต้องสงสัยแล้วก็สามารถสั่งให้หน่วยรักษาความปลอดภัยสาธารณะที่อยู่ภายใต้การดูแลดูแลเขาได้
“เสี่ยวจึงไปกินข้าวกันก่อน”
เสี่ยวจินยืนอยู่ที่ชั้นล่างเป็นเวลาสองชั่วโมง และเกือบจะ 12.00 น.ดงซูบินลากเธอเข้าไปในรถและขับไปที่ร้านอาหารใกล้เคียง
อาหารถูกเสิร์ฟแล้ว แต่ เสี่ยวจินไม่ได้กัดแม้แต่คําเดียว เธอยังคงจ้องมองที่เพดานด้วยความงุนงง
ดงซูบินเห็นเธอและสูญเสียความกระหายของเขา
เสี่ยวห่าวโยนตะเกียบลงบนโต๊ะ “ถ้าผมจับไอ้เวรนั่นได้ ผมจะเป็นบ้าฆ่ามัน! มันกล้าดียังไงมาขโมยของจากบ้านเรา!”
ดงซูบินได้ตอบกลับ “ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของตํารวจ ฉันหวังว่าพวกเขาจะสามารถหาตัวคนร้ายได้ในไม่ช้า”
ตั้งแต่วันตรุษจีนจนถึงปัจจุบัน ดงซูบินได้ประหยัดพลังงานของเขา เขาจะไม่ใช้ย้อนกลับหรือหยุดเวลาเว้นแต่จําเป็นเขาตรวจสอบเมนูของเขาและสะสมมามากกว่า 40 นาทีแล้ว แต่การบุกรุกเกิดขึ้นเมื่อยี่สิบวันก่อนและไม่มีอะไรที่เขาสามารถทําได้ เขารู้สึกแย่ในขณะที่เขายังคงเป็นหนี้บุญคุณของเสี่ยวจินและพระพุทธรูปเป็นของแม่ของเสี่ยวหลานเขาอยากช่วยมากแต่ไม่รู้วิธีจะช่วยอย่างไรดี
หนึ่งชั่วโมง…
สองชั่วโมง…
สามชั่วโมง…
ทั้งสามคนนั่งอยู่ในร้านอาหารและรออาหารยังอยู่ตรงหน้าพวกเขาแต่พวกเขาไม่ได้กินมาก
กริ้ง… กริ้ง… กริ้ง… โทรศัพท์ของ เสี่ยวจินดังขึ้น
พวกเขารอสายนี้และ เสี่ยวจินตอบอย่างรวดเร็ว “สัวสดีคุณพ่อ?!”
เสี่ยวเกาเหลี่ยง กล่าว “ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเอามันกลับมา อย่าเข้าไปยุ่งกับมันตอนนี้พี่จะพูดกับป้าของลูก”
ใบหน้าของ เสี่ยวจินเปลี่ยนเป็นซีด “เกิดอะไรขึ้น? โจรจับได้หรือเปล่า”
ดงซูบินและ เสี่ยวห่าวตกตะลึงขณะที่พวกเขากําลังฟังการสนทนาของเสี่ยวจิน
เสี่ยวเกาเหลียงได้ตอบกลับ “พ่อสั่งให้คนลงไปตรวจสอบแล้ว ตํารวจท้องที่จําคนนี้ได้ มันชื่อว่าหวังดงถึงและมันถูกจับเมื่อสิบวันก่อนที่จังหวัดใกล้เคียงในฐานลักขโมย”
เสี่ยวจินถามอย่างกังวล “ตั้งแต่เขาถูกจับ แล้วรูปปั้นล่ะ?”
“มันถูกจับในข้อหาบุกรุกและขโมยเงินสดและเครื่องประดับ และไม่ยอมรับในคดีอื่น เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วตํารวจท้องที่สอบปากคําเขาอีกครั้งเขายอมรับว่าบุกเข้าไปในบ้านของเราและขโมยตู้เซฟมูลค่า 2,000 หยวนหลังจากนั้นก็ใช้เครื่องมือเปิดตู้เซฟในบ้านเพื่อน พวกเขาเอาพระพุทธรูปมาจากตู้เซฟแต่ไม่รู้ราคาตลาดดังนั้นพวกเขาจึงขายให้กับนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นผ่านตลาดมืดในราคา 100,000 หยวนเราไม่รู้ว่านักธุรกิจชาวญี่ปุ่นใช้วิธีไหนแต่รูปปั้นนี้ถูกลักลอบนําเข้าญี่ปุ่น”
ตระกูลเสี่ยวนั้นเต็มไปด้วยคนที่มีความสามารถ ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง พวกเขาค้นพบสิ่งต่างๆมากมายปัจจุบันพระพุทธรูปอยู่ในญี่ปุ่นและได้รับการยืนยันว่าอยู่ในพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติโตเกียวนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นคนนั่นซื้อรูปปั้นนี้ในราคา 100,000 หยวนและบริจาคให้กับพิพิธภัณฑ์
เสี่ยวจินตื่นตระหนก “เนื่องจากรูปปั้นอยู่ในโตเกียว เราจะติดต่อพวกเขาเพื่อเอาคืนได้หรือไม่”
“ลุงใหญ่ ของลูกติดต่อพวกเขาไปแล้ว แต่ลูกต้องเตรียมพร้อมเพราะเราต่อร้องอะไรไม่ค่อยได้”
หลังจากวางสาย เสี่ยวจินกล่าวด้วยความงุนงง “พ่อของฉันบอกว่าของชิ้นนี้อยู่ในพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติโตเกียวแล้ว และความหวังที่จะได้มันกลับคืนมานั้นยากมาก
ดงซูบินและ เสี่ยวห่าวตกตะลึงเมื่อรู้ว่าตอนนี้รูปปั้นอยู่ต่างประเทศ
เสี่ยวห่าวโกรธมาก “ไอ้เ**ย! เราไม่สามารถเอามันกลับมาได้แม้ว่าเราจะรู้ว่ามันอยู่ในพิพิธภัณฑ์? นั่นเป็นของที่ถูกขโมยไป! แม้แต่การต่างประเทศของเราก็เอาคืนไม่ได้?! สถานเอกอัครราชทูตสามารถส่งคนไปเอาคืนได้”
เสี่ยวจินปิดหน้าและสะอื้นไห้
ดงซูบินรู้ว่าสิ่งนี้แย่กว่าการไม่รู้ตําแหน่งของรูปปั้นที่ถูกขโมย แม้ว่าตระกูลเสียวจะมีอิทธิพลแต่อิทธิพลของพวกเขาก็ถูกจํากัดอยู่ภายในเขตประเทศเพียงเท่านั้น เมื่อมันเกี่ยวข้องกับสองประเทศ พวกเขาอาจจะไม่ได้รับมันกลับมาแม้ว่าจะเป็นสินค้าที่ถูกขโมยมาก็ตามมีชาวต่างชาติจํานวนมากที่ก่ออาชญากรรมในประเทศจีนและหลบหนีไปต่างประเทศมีกี่คนที่ถูกส่งตัวกลับประเทศจีน?ส่วนใหญ่ยังคงปราศจากสก๊อตในต่างประเทศตํารวจในท้องที่ไม่ได้ทําอะไรเลยนับประสารูปปั้นนี้ถูกบริจาคให้กับพิพิธภัณฑ์โตเกียวโดยนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นญี่ปุ่นเคยปล้นโบราณวัตถุจากจีนไปมากมายในอดีตมีการส่งคืนสินค้าเหล่านี้กี่รายการ?ครั้งนี้ก็จะเหมือนเดิม!
แต่ทั้งสามคนก็ยังหวังในสิ่งที่ดีที่สุด
เวลาประมาณ 17.00 น. เสี่ยวเกาเหลี่ยงโทรหา เสี่ยวจินอีกครั้ง “เราได้ติดต่อพิพิธภัณฑ์แล้วและพวกเขาปฏิเสธที่จะคืนรูปปั้น!”เขาดูโกรธ
เสี่ยวจินกัดริมฝีปากล่างของเธอ “หมายความว่าเราไม่สามารถเอาคืนได้?”
“… ใช่ เราทําอะไรไม่ได้แล้ว”
“แต่…”
“เสี่ยวจิน พ่อจะไปที่บ้านของป้าของลูกเพื่อไปขอโทษก่อน ลูกค่อนตามไปภายหลัง”
“พ่อ! ขอหนูคุยกับป้าหน่อยเถอะค่ะ…”
“สุดท้ายแล้ว! พ่อจะคุยกับเธอก่อน!”
เสี่ยวห่าวได้ยินและสบกขึ้นมา “คนญี่ปุ่นพวกนั้นขโมยของของเราไปและยังกล้าปฏิเสธที่จะคืนของๆเราอย่างงั้นหรอ!ไอ้สารเลวเอ่ย!”
ใบหน้าของ ดงซูบินก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เวรเอ่ย!
