ตอนที่ 2569 นานๆ ทีจะมีจิตเมตตา
ทุกคนต่างพากันตกใจแล้ววิ่งกรูออกมาข้างนอกก็เห็นทรายลอยฟุ้งเต็มอากาศมาแต่ไกล จากนั้นก็เห็นรถปิ๊กอัพขับมุ่งหน้ามาทางนี้
รถปิ๊กอัพเป็นรถที่ผู้ก่อการร้ายของที่นี่ชอบใช้มากที่สุดเพราะมีความคงทน ทั้งยังใช้ทำสงครามได้ ถือว่าราคาถูกเมื่อเทียบกับเธอภาพ
“ผู้ก่อการร้ายมาถึงที่นี่ได้อย่างไร? ที่นี่เป็นอาณาเขตของทหารทางการ” ผู้ดูแลของที่นี่ขมวดคิ้วแน่น จากนั้นก็รีบให้คนออกไปโทรศัพท์หาทีมที่อยู่ในละแวกเดียวกัน
“พ่อ…เป็นพ่อ…”
เสี่ยวเป่าที่วิ่งออกมาดูด้วย พอใช้จมูกลองสูดกลิ่นก็รู้สึกดีใจจนกระโดดโลดเต้นวิ่งเข้าไปหารถคันนั้นทันที เล่อเล่อก็วิ่งตามไปด้วยเหมือนลูกบอลกลิ้ง
“อันตราย…รีบกลับมา!”
ลูกน้องทั้งสองคนตกใจจนหน้าเสียแล้วพุ่งเข้าไปหมายจะอุ้มเล่อเล่อกลับมา เหมยเหมยห้ามไว้ “ไม่เป็นไร…เป็นเฮ่อเหลียนเช่อ!”
เสี่ยวเป่าไม่มีทางจำพ่อตัวเองผิดแน่นอน นึกไม่ถึงว่าเฮ่อเหลียนเช่อจะตามมาเหมือนกัน!
เธอเหลือบไปมองหานเหมยแต่กลับเห็นเธอบิดมือไปมาด้วยความตื่นเต้น จังหวะหายใจหอบถี่ เห็นได้ชัดว่ายิ่งใกล้จะได้เจอก็ยิ่งกลัว
“ผู้ชายของเธอมาแล้ว…เธอไม่ดีใจเหรอ?” เหมยเหมยเอ่ยแซว
“ฉัน…ฉัน…เธออย่าเพิ่งบอกเขานะ!” หานเหมยจ้องเธอแวบหนึ่งแล้วรีบกลับเข้าไปในเต๊นท์ ไม่รู้ว่าจะอายอะไร
เหมยเหมยยักไหล่เบา ๆ เมื่อก่อนเป็นผู้ชายก็ชอบทำตัวอ่อนแอ ตอนนี้พอเป็นผู้หญิงดูอ่อนแอมากกว่าเดิมอีก ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วสมองส่วนไหนของเธอมีปัญหาถึงได้ชอบผู้ชายแบบนี้ลงไปได้?
คงเป็นเพราะผ่านโลกมาน้อยแน่ ๆ!
ผู้ดูแลที่นี่ถามขึ้นด้วยความสงสัย “คุณจ้าว คนที่มาคือเพื่อนของคุณใช่ไหม?”
“ไม่ถือว่าเป็นเพื่อนแต่ไม่ใช่พวกผู้ก่อการร้ายแน่นอน วางใจได้ค่ะ” เหมยเหมยเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
รถเคลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เฮ่อเหลียนเช่อเห็นลูกชายที่กลิ้งเป็นลิงสภาพมอมแมมบนพื้นทรายน้ำตาก็ไหลออกมา เกือบจะสามเดือนแล้ว…ในที่สุดก็ได้อยู่กับลูกชายสักที!
“พ่อครับ…”
เสี่ยวเป่าส่งเสียงเรียกอย่างดีใจแล้วเงยหน้าขึ้น เฮ่อเหลียนเช่อเพิ่งจะส่งเสียงตอบรับ จากนั้นก็ตกตะลึงไปพักหนึ่งลูกตาแทบจะถลนออกมา
แม่เจ้า….เจ้าตัวตลกคนนี้เป็นลูกชายของเขาเหรอ?
เขาเข้าใจในทันทีว่าเสี่ยวเป่าถูกจับแต่งหน้าแต่งตาแน่นอน น่าจะเป็นฝีมือของจ้าวเหมย จากนั้นพอเห็นเล่อเล่อที่วิ่งตามมาข้างหลังก็นึกขัน มีความน่าเกลียดไม่ต่างกันเลย!
“ขึ้นมา…”
เฮ่อเหลียนเช่อไม่ได้หยุดรถ แต่เปิดประตูรถก้มตัวลงคว้าเด็กทั้งสองคนขึ้นมาโยนใส่เบาะหลังรถ
เสี่ยวเป่ายังไม่ทันนั่งดี ๆก็ใช้จมูกดมไปมา ถามขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ: “บนรถมีผู้หญิง?”
“ลูกชาย จมูกของลูกดีขึ้นกว่าเดิมอีกแล้ว เป็นผู้หญิง พ่อช่วยกลับมาเอง ได้ยินว่าเป็นคนของทีมแพทย์ พ่อก็เลยเอากลับมาด้วย ทำตัวเป็นคนดีสักหน่อย…ฮ่า ๆ!”
เฮ่อเหลียนเช่อหัวเราะอย่างได้ใจ ผู้หญิงคนนี้อยู่บนรถของผู้ก่อการร้ายกลุ่มนั้น สภาพปางตาย เมื่อคืนเขาจัดการกับผู้ก่อการร้ายที่มาขวางทางเขา เดิมทีอยากจะโยนผู้หญิงคนนี้ไว้ที่กลางทะเลทรายให้จบเรื่อง
แต่ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเธอเป็นพยาบาลของทีมแพทย์แต่ถูกผู้ก่อการร้ายจับตัวไป พอเฮ่อเหลียนเช่อได้ยินเช่นนั้นก็คิดได้ว่าไม่แน่เหมยซูหานอาจจะอยู่ในทีมแพทย์ก็ได้ อีกอย่างอาจจะเป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนี้ เหมยซูหานเป็นคนที่มีจิตใจเมตตา หากเห็นว่าเขาไม่ช่วยคนที่ตกทุกข์ได้ยากคงไม่พอใจแน่ ๆ
ก็เลย…
เฮ่อเหลียนเช่อที่นาน ๆจะมีจิตเมตตาก็เลยพาผู้หญิงคนนี้กลับมาด้วย
ผู้หญิงคนนี้ก็คือคุณริโกะที่เป็นแม่พระนั่นเอง สมรรถภาพร่างกายของเธอถือว่าไม่เลว เรื่องนี้ต้องขอบคุณชีวิตอันเร่าร้อนของตัวเองในสมัยมัธยมกับมหาวิทยาลัย…
ถูกหลายคนทรมานขนาดนั้นแต่ยังรอดชีวิตมาได้ คาดว่ารักษาตัวอีกไม่กี่วันก็น่าจะกลับมาเป็นปกติได้เหมือนเดิม
…………………………………….
ตอนที่ 2570 ปั่นหัวเฮ่อเหลียนเช่อ
รถขับเข้ามาถึงด้วยความรวดเร็ว เฮ่อเหลียนเช่อจอดรถแล้วกระโดดลงจากรถโบกมือให้กับคนกลุ่มใหญ่ที่ยืนต้อนรับเขา “ฮัลโหล…เกรงใจเกินไปแล้ว!”
เขานึกว่าคนพวกนี้มาต้อนรับเขา เพราะอย่างไรแต่ก่อนเขาก็เป็นคุณชายเช่อที่มีชื่อเสียงไม่น้อย!
“นายหลงตัวเองเกินไปนะ พวกเขาคิดว่านายเป็นผู้ก่อการร้าย นายมาที่นี่ทำไม?” เหมยเหมยเดินขึ้นไปข้างหน้าแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเนิบ ๆ
คนบริเวณนั้นเห็นว่าเหมยเหมยรู้จักผู้มาเยือน อีกทั้งยังเป็นชาวตะวันออกจึงรู้สึกโล่งใจ จากนั้นก็กลับไปทำงานต่อ
เฮ่อเหลียนเช่อพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ว่า “ฉันมาหาลูกชาย จ้าวเหมย เธอกล้าพาตัวลูกชายฉันไป เธอระวังตัวไว้ก็แล้วกัน!”
จะต้องพายัยนี่ไปขายให้ได้เลย!
เขามองการแต่งตัวของเหมยเหมยด้วยสายตารังเกียจจึงพูดแขวะว่า “สภาพเธอตอนนี้น่าเกลียดขนาดนี้ คิดว่าเหยียนหมิงซุ่นเห็นคงตกใจจนหดหมดแล้วล่ะ”
“สามีของฉันแข็งแรงกว่านายไม่รู้กี่เท่า อย่างนายได้แค่เข้าข้างหลังเท่านั้นแหละ…หึ!”
เหมยเหมยโต้กลับในทันที มีเสี่ยวเป่าอยู่ เธอไม่กลัวเจ้าหมอนี่หรอก
ลูกน้องสองคนที่ทำเป็นมองวิวอยู่ไม่ไกลรีบก้มหน้าลงกลั้นหัวเราะไว้พร้อมไหล่ที่ขยับไปมา ทว่าในใจกลับหัวเราะไม่หยุด ฝีปากแบบคุณนายคงไม่มีใครเทียมได้แล้ว…คาดว่าอยู่บ้านคุณชายหมิงคงกลัวภรรยาน่าดู!
“เธออยากตายใช่ไหม…”
สีหน้าของเฮ่อเหลียนเช่อเย็นชาลงในทันทียื่นมือหมายจะบีบคอเหมยเหมย เสี่ยวเป่ามาห้ามไว้ ตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจว่า “พ่อครับ…พ่อจะกำลังทำอะไร?”
“ไม่มีอะไรลูก…ตบยุง ที่นี่ยุงเยอะจริง ๆเลย!”
เฮ่อเหลียนเช่อทำเป็นตบมือกลางอากาศแล้วรีบชักมือกลับ จากนั้นก็มองค้อนเหมยเหมยแวบหนึ่ง รอให้เสี่ยวเป่าหลับก่อนค่อยกลับมาจัดการแม่นี่!
เหมยเหมยเชิดคางใส่อย่างได้ใจ จากนั้นก็ดึงตัวเสี่ยวเป่ามากระซิบข้างหูว่า “คุณอาบอกว่าจะเล่นซ่อนแอบกับคุณพ่อ หนูห้ามหลุดออกไปเด็ดขาดนะ!”
“อือ…” เสี่ยวเป่าพยักหน้าหงึก ๆ เขาชอบเล่นซ่อนแอบที่สุดอยู่แล้ว
แต่ว่าพ่อโง่ขนาดนั้น ต้องหาคุณอาไม่เจอแน่ ๆ…เฮ้อ!
เฮ่อเหลียนเช่อวิ่งเข้ามาแสร้งถามเสี่ยวเป่าด้วยเสียงอันดังว่า “ลูกรัก คุณอาอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ…คุณอาอยู่ที่นี่เหรอ?” เสี่ยวเป่าถามกลับด้วยท่าทีปกติ
เหมยเหมยลอบหัวเราะในใจแล้วพูดเสียงดังว่า “เหมยซูหานตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เฮ่อเหลียนเช่อ นายน้ำเข้าสมองหรือไง?”
“ฉันไม่ได้ถามเธอ ไสหัวไปเลย!”
เฮ่อเหลียนเช่อจ้องตาเขม็งพลันเริ่มรู้สึกสับสน เหยียนหมิงซุ่นถึงจะเป็นคนน่ารังเกียจแต่ไม่เคยพูดโกหก เขาบอกว่ามีข่าวคราวของเหมยซูหาน ฉะนั้นก็ต้องมีแน่นอน
หลายวันนี้เขาลองวิเคราะห์ดูแล้ว จ้าวเหมยไม่มีทางมาในที่แบบนี้อย่างไร้เหตุผลแน่นอน ความเป็นไปได้เดียวก็คือเหมยซูหานอยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้เสี่ยวเป่ากลับบอกว่าไม่มี…นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
“เสี่ยวเป่าหนูลองดูดี ๆ มีใครที่มองข้ามไปหรือเปล่า” เฮ่อเหลียนเช่อยังไม่ยอมแพ้
“อะแฮ่ม…” เหมยเหมยกระแอมเสียงเบาเพื่อเตือนเสี่ยวเป่าว่าไม่ให้บอกหมด ต้องให้เจ้าหมอนี่คิดเองบ้าง
เสี่ยวเป่าเข้าใจในทันที แล้วเอ่ยอย่างเชื่อฟังว่า “งั้นผมจะลองดมดูครับ”
เขาแสร้งหลับตาลงเงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจเข้าด้วยใบหน้าเคลิบเคลิ้ม…ผ่านไปสักพัก เสี่ยวเป่าก็ลืมตาขึ้นด้วยความประหลาดใจ “พ่อครับ…ผมได้กลิ่นของคุณอาแล้ว เขาอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้”
“นั่นไง…พ่อว่าแล้วว่าอาของลูกต้องอยู่ที่นี่ ลูกรัก อยู่ที่ไหนล่ะ? ลูกลองดมดูอีกทีสิ!” เฮ่อเหลียนเช่อดีใจเป็นอย่างมากแล้วเร่งให้เสี่ยวเป่ารีบตามหา
เสี่ยวเป่าส่ายศีรษะ “ไม่ได้กลิ่นแล้วครับ…พ่อครับ ขอโทษนะครับ”
ถึงแม้เฮ่อเหลียนเช่อจะผิดหวังอยู่บ้างแต่ก็พูดปลอบใจว่า “ไม่เป็นไร ที่นี่มีคนอยู่ไม่กี่คน พ่อค่อย ๆหาทีละคนต้องหาเจอแน่นอน!”
……………………
